บทที่ 7

เพล้ง!

เสียงเหมือนมีบางสิ่งทะลุกระจกหน้าต่างก่อนจะตกลงมากระแทกพื้นทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาหันไปมองอย่างพร้อมเพรียง เลโอนาร์ดในท่านั่งชันเข่ารีบลุกขึ้นก่อนจะวิ่งหนีออกจากลานกว้างหน้าวิหารเข้าไปหาฝูงชน จากนั้นกลุ่มอัศวินแห่งแสงจึงพากันออกมาแล้วแยกย้ายกันไปตามหา

“ผู้กล้าเลโอนาร์ดมีผมสีทอง สังเกตผู้ชายอายุประมาณยี่สิบห้าปีและมีผมสีทองเป็นหลัก ปิดประตูเมืองทุกด้าน อย่าให้เขาหนีออกไปได้!”

'ข้าก็ไม่ให้จับง่าย ๆ หรอก!' เลโอนาร์ดสบถในใจพลางก้มต่ำขณะเดินปะปนไปกับฝูงชนจำนวนมากเพื่อไม่ให้มีพิรุธ เจ้าตัวเดินเลี้ยวไปอีกเส้นทางซึ่งเป็นย่านการค้า เมื่อเห็นร้านขายเครื่องแต่งกายครบชุดตั้งแต่หัวจรดเท้า ร่างสูงจึงรีบเดินเข้าไปทันที

“ท่านป้า ขอกระดาษหน่อยครับ ข้าจะเขียนรายการ”

“นี่จ้ะ” คุณป้าเจ้าของร้านยื่นกระดาษกับปากกาให้ลูกค้า เลโอนาร์ดรับมาแล้วรีบเขียนสิ่งที่ต้องการลงไปอย่างรวดเร็วเสร็จแล้วจึงส่งให้เจ้าของร้าน

“ข้าต้องการใช้ห้องแต่งตัวด้วยครับ”

“ไปรอหน้าห้องเลย เดี๋ยวเอาของที่ต้องการไปให้”

“ขอบคุณครับ” ผู้กล้าหนุ่มวางเงินที่เคาน์เตอร์จากนั้นก็รีบไปรอที่หลังร้าน ผ่านไปสักพักหญิงสูงวัยก็นำของที่ลูกค้าสั่งมาไม่ว่าจะเป็นวิกผมยาวสีขาว ตาข่ายคลุมผม ชุดทะมัดทะแมงกับผ้าคลุมสีดำ คอนแทคเลนส์สีดำ และครีมรองพื้นสีแทน

เลโอนาร์ดส่งยิ้มสดใสให้เจ้าของร้านจากนั้นก็หอบข้าวของเข้าไปในห้องลองชุด เสร็จแล้วก็รีบถอดเสื้อผ้าที่สวมอยู่ออกตามด้วยใช้ครีมรองพื้นทาทั้งตัวจนผิวกลายเป็นสีแทนและสวมเสื้อผ้าที่สั่งมา เจ้าตัวใช้ตาข่ายคลุมผมเก็บผมสีทองเอาไว้ก่อนจะนำวิกผมสีขาวมาสวม ปิดท้ายด้วยการใส่คอนแทคเลนส์สีดำ เมื่อมองดูที่กระจก เขารู้สึกว่าตัวเองหน้าเหมือนไนเจลลัสหรือควรบอกว่าอีกฝ่ายหน้าเหมือนเขามากกว่า หากเขาเปลี่ยนสีตาเป็นสีแดงโกเมน คงจะยิ่งเหมือนเข้าไปใหญ่

“อัศวินแห่งแสงใกล้เข้ามาแล้ว”

“เข้าใจแล้ว” เสียงกระซิบของโอดิสเซียสทำให้ร่างสูงรีบออกจากห้องแต่งตัว ทว่าก่อนออกไปก็ไม่ลืมนำเสื้อผ้าตัวเก่าของตัวเองมาให้เจ้าของร้าน

“ไม่เอาเสื้อผ้าตัวเก่าไปด้วยหรือ”

“ไม่ล่ะครับ ท่านป้าเอาไปบริจาคให้คนอื่นก็ได้ หรือจะนำไปขายต่อก็ได้ครับ” เลโอนาร์ดส่งยิ้มสดใสก่อนที่คู่สนทนาจะรับของในมือไป

ผู้กล้าแปลงโฉมรีบสวมฮู้ดคลุมศีรษะจากนั้นก็เดินออกจากร้านไปด้วยท่าทางปกติ สวนทางกับกลุ่มอัศวินแห่งแสงที่ผ่านมาพอดี ทุกคนสนใจแต่ผู้ชายผมสีทอง จึงไม่มีใครชายตามองเขาเลยสักคน

“พวกนั้นปิดประตูเมืองแล้ว ข้าเห็นคนส่งข่าวไปที่พระราชวัง อีกหน่อยคงขอกำลังทหารองครักษ์มาตามจับเจ้าอีกแรง”

“เรื่องอะไรจะยอม” เลโอนาร์ดคุยกับจอมมารตนแรกโดยไม่หันไปมอง นัยน์ตาก็กวาดมองหาอะไรสักอย่างจนกระทั่งหันไปเห็นร้านขายอุปกรณ์ที่เกี่ยวกับเวทมนตร์เข้า ร่างสูงจึงรีบเดินเข้าไปทันที

“ต้องการอะไรไหม พ่อหนุ่ม”

“เศษคริสตัลเวททุกธาตุสิบถุงครับ”

“ปกติเขาซื้อแต่คริสตัล ทำไมอยู่ ๆ ถึงซื้อเศษพวกนั้นล่ะ แปลกคน” เจ้าของร้านซึ่งเป็นชายสูงวัยส่ายหน้าพลางพึมพำเบา ๆ แล้วเดินเข้าไปที่หลังร้านเพื่อหาของที่อีกฝ่ายต้องการ

“เศษคริสตัลคือคริสตัลเวทมนตร์ที่ใช้การไม่ดีจึงแตกเป็นชิ้น ๆ แล้วคิดยังไงถึงซื้อ” แม้ไม่เห็นตัวแต่ก็มีเสียงคุยด้วย เลโอนาร์ดจึงตอบคำถามอีกฝ่ายโดยไม่หันไปมอง

“ราคาถูกกว่าคริสตัลตั้งเยอะ ซื้อเจ้าพวกนี้ไปแหละดีแล้ว” กล่าวจบ เจ้าของร้านก็เดินกลับออกมาพร้อมถุงผ้าขนาดใหญ่ที่ภายในบรรจุเศษคริสตัลเวทมนตร์อีกสิบถุง

เลโอนาร์ดจ่ายเงินให้อีกฝ่ายจากนั้นก็ใช้พลังเก็บของก่อนจะเดินออกมาพลางกวาดสายตาไปรอบ ๆ ตอนนี้ยังไม่พบอัศวินแห่งแสงหรือคนจากราชวัง ดังนั้นร่างสูงจึงลดการระวังตัวลง

“เจ้าจะทำอะไรต่อ”

“หาทางออกจากเมือง”

“ถ้าคิดจะออกทางระบายน้ำ ขอให้ยกเลิกซะ เมื่อกี้ข้าได้ยินว่าทหารองครักษ์จะไปดักรอทางนั้นแล้ว” โอดิสเซียสสามารถอยู่ห่างจากเลโอนาร์ดได้เป็นบางครั้ง และช่วงที่อยู่ห่าง ๆ นั้นก็ทำให้เขาได้ยินว่าคนพูดอะไรกันบ้าง

“ใครว่าข้าจะออกทางระบายน้ำ” ผู้กล้าคนที่เก้าหันไปมองประตูบานใหญ่ที่อยู่ไกลออกไปหรือก็คือประตูกำแพงเมืองนั่นเอง ตอนนี้ที่นั่นถูกสั่งปิดเพื่อป้องกันไม่ให้เขาออกไป แต่ถ้าเขาจะออก ใครหน้าไหนก็ขวางไม่ได้ทั้งนั้น

“เจ้าสติดีหรือเปล่า ที่นั่นทหารเยอะกว่าทางระบายน้ำอีกนะ”

“ข้าจะออกทางนั้น” คนพูดยกมือกอดอกพลางเอียงคอเล็กน้อย ดูแล้วคล้ายนักเลงทำท่าอยากมีเรื่อง “ข้าจะออกทางประตู แต่ก่อนออกไป ข้าจะจัดแสดงแสงสีเสียงให้ทุกคนได้รับชมก่อน”

“...”

โอดิสเซียสรู้สึกปวดหัวอย่างบอกไม่ถูก

ข่าวจากแดนมนุษย์ที่เพิ่งถูกส่งมาจากทหารชายแดนทำให้ไนเจลลัสกับโรซาเลียรีบวิ่งมาที่ห้องทำงานของจอมมารลำดับที่สิบห้า เอราเคียนั่งอ่านจดหมาย ทันทีที่อ่านจบ เธอก็กำม้วนกระดาษแน่นตามด้วยเอามือทุบโต๊ะด้วยความโกรธ ยิ่งรู้ว่าตอนนี้เลโอนาร์ดกำลังหลบหนีอยู่ เธอก็ทั้งโกรธและเป็นห่วงในคราเดียวกัน

“ท่านป้า ข้าได้ยินว่าทางแมนไคน์ประกาศตามล่าเลโอนาร์ดเหรอคะ”

“ใช่ ตอนนี้ยังจับตัวไม่ได้ คงกำลังหนีอยู่ที่ไหนสักแห่ง” จอมมารสาวสูดลมหายใจเข้าออกเพื่อให้ผ่อนคลาย เนื่องจากอารมณ์ของเธออาจส่งผลต่อเด็กในท้องได้

“ท่านแม่” ไนเจลลัสเดินมากุมมือของเอราเคีย เจ้าของชื่อหันไปมองแล้วนัยน์ตาของทั้งสองก็สบกัน “ท่านทำใจให้สบาย ข้าจะไปตามหาท่านพ่อแล้วพากลับมาที่นี่เอง”

“ข้าก็จะไปช่วยด้วยค่ะ ท่านป้าไม่ต้องกังวลนะคะ เลโอนาร์ดจะต้องรอดกลับมาแน่” โรซาเลียอาสาไปช่วยอีกคนเพราะไม่อยากเห็นเอราเคียต้องเสียน้ำตา อีกอย่างเธอก็ไม่อยากให้ไนเจลลัสต้องขาดพ่อไปอีก อุตส่าห์ได้เจอพ่อทั้งทีก็ควรอยู่ด้วยกันนาน ๆ หน่อย

“เจ้าสองคนก็ระวังตัวด้วย” เอราเคียกล่าวเตือน สองหนุ่มสาวค้อมศีรษะทำความเคารพก่อนจะพากันวิ่งออกจากห้องไปอย่างเร่งรีบ

คราวนี้ก็ได้แต่ภาวนาอย่าให้เรื่องมันซ้ำรอยเหมือนในโลกเก่า

เวลาผ่านไป ในที่สุดยามราตรีก็มาเยือนเมืองหลวงของอาณาจักรซิเดร่า อัศวินแห่งแสงและนักบวชจากวิหารศักดิ์สิทธิ์ร่วมกับทหารองครักษ์จากราชวังต่างก็เพิ่มกำลังคนเพื่อตามล่าผู้กล้าที่ทรยศ ทุกเส้นทางที่คาดว่าเจ้าตัวจะใช้หนีถูกดักไว้หมดจนแน่ใจว่าออกไปไม่ได้แน่

ทางด้านเลโอนาร์ดที่โปรยเศษคริสตัลเวทมนตร์ในจุดสุดท้ายสำเร็จแล้วก็รีบวิ่งไปยังตึกที่สูงที่สุดและอยู่ใกล้กับประตูเมืองที่สุด ร่างสูงกระโดดขึ้นไปบนดาดฟ้าก่อนจะหันหน้าเข้าไปในเมือง เห็นหอนาฬิกาอยู่ไกล ๆ และเห็นหน้าปัดบอกเวลาได้อย่างชัดเจน

“ทำได้แน่เหรอ” โอดิสเซียสปรากฏตัวอยู่ข้าง ๆ ตามด้วยเปิดประเด็น

“ได้สิ” เลโอนาร์ดยืนรอเวลาอย่างใจจดใจจ่อ “รู้อะไรไหมจอมมาร ที่ร้านขายอุปกรณ์เวทมนตร์ ปกติเจ้าของร้านจะแยกคริสตัลแต่ละธาตุไว้ห่าง ๆ กันโดยเฉพาะธาตุที่เป็นด้านตรงข้ามและมีพลังหักล้าง พวกเขาจะเอาไว้ใกล้กันไม่ได้เด็ดขาด”

“ทำไม”

“ก็ไม่ทำไมหรอก ถึงจะเป็นแค่เศษคริสตัลก็ยังต้องระวัง อย่างเช่นคริสตัลอัคคีกับคริสตัลวารี ถ้าเอาสองอย่างนี้กองรวมกันล่ะก็...” พริบตานั้นถนนด้านหน้าพระราชวังก็ระเบิดตูมใหญ่ เสียงที่ดังสนั่นเมืองนั้นทำให้ผู้คนตามพื้นที่ต่าง ๆ ถึงกับแตกตื่นเลยทีเดียว “...มันจะระเบิดอย่างที่เห็นนี่แหละ”

ตูม! ตูม! ตูม! ตูม!

ทันทีที่เลโอนาร์ดกล่าวจบ คริสตัลแห่งแสงกับคริสตัลแห่งความมืดที่วางกองไว้ใกล้ ๆ วิหารศักดิ์สิทธิ์ก็ระเบิด จากนั้นพื้นที่ใกล้หอนาฬิกา ย่านการค้า จัตุรัสกลางเมือง และสถานที่อื่น ๆ อีกมากมายก็เกิดระเบิดในเวลาไล่เลียกัน ด้วยพลังของคริสตัลเวททำให้เกิดไฟไหม้บ้านเรือนที่อยู่ใกล้เคียง และเนื่องจากพื้นที่บางแห่ง เขาโปรยคริสตัลสายลมเอาไว้ ทันทีที่พลังเวททำงาน สายลมก็พัดเอาเพลิงไหม้ไปหาบ้านเรือนหลังอื่น ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ก็เกิดเหตุไฟไหม้ลามไปหลายแห่งในเมือง

“ไฟไหม้!”

“ไปดับไฟเร็ว!”

“ไฟไหม้แล้ว ข้าจะกลับบ้าน!”

“ข้าไม่อยู่ที่นี่แล้ว!”

ทหารที่ประจำอยู่ตามจุดต่าง ๆ พากันทิ้งหน้าที่เดิมและไปช่วยชาวเมืองดับไฟ ส่วนนักเดินทางที่มาจากเมืองอื่นก็จะรีบออกจากเมือง เมื่อไม่มีใครเฝ้าประตู พวกเขาจึงเป็นฝ่ายเปิดประตูออกไปแทน

“โอกาสมาแล้ว” เลโอนาร์ดสวมฮู้ดคลุมศีรษะจากนั้นก็ทิ้งตัวลงมาจากดาดฟ้า หลังลงพื้นได้อย่างสวยงาม เจ้าตัวก็วิ่งเข้าไปปะปนกับฝูงชนแล้วออกไปทางประตูโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

ส่วนเหตุไฟไหม้ในเมืองก็ให้พวกทหารจัดการกันเอง!