บทที่2 เรื่องสำคัญ

“ริสา... ริสา ได้ยินพี่หรือเปล่า”

สายตาของคาริสาเพ่งไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์ ปลายนิ้วเรียวยังคงกดลงไปบนแป้นพิมพ์ไม่หยุด ทำให้คนที่ยืนเรียกเธออยู่นานสองนานทางด้านหลัง ตัดสินใจเอื้อมมือมาแตะที่ไหล่ของเจ้าตัวเบา ๆ เพื่อเรียกสติ

คนถูกทำลายสมาธิสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันกายไปทางตัวต้นเหตุ พอเห็นว่าเป็น ‘นุชนาถ’ ผู้จัดการแผนกล่าม คาริสาก็เอานิ้วแตะบนหน้าจอโทรศัพท์เพื่อหยุดเสียงการประชุมที่อัดเอาไว้

แม้ในใจจะขุ่นเคืองที่ถูกขัดจังหวะการทำงาน แต่ดวงหน้าอ่อนหวานกลับไม่ปรากฏร่องรอยของความไม่พอใจใดๆ

“ขอโทษนะคะพี่นุช ริสากำลังเขียนรายงานการประชุมของเมื่อเช้าอยู่ พอดีคุณศรุตต้องการด่วนค่ะ” คาริสาอธิบาย พลางส่งยิ้มอย่างน่ารักที่ใครเห็นก็โกรธเธอไม่ลงออกไปยังหัวหน้าแผนกที่ได้ชื่อว่าดุที่สุดคนหนึ่ง

“ไม่เป็นไรจ้ะ” นุชนาถเห็นหน้ากับน้ำเสียงหวานๆ ก็ให้ใจอ่อน หากในแผนกมีใครสักคนที่เธอจะโกรธไม่ลง ก็คงเป็นเด็กคนนี้นี่แหละ

“ว่าแต่พี่นุชมีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าคะ ถึงได้มาหาริสาที่โต๊ะด้วยตัวเองแบบนี้” คาริสาเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ เพราะโดยตำแหน่งหน้าที่แล้วนุชนาถควรเรียกเธอไปพบที่ห้องทำงานส่วนตัวด้านในมากกว่า

“พี่เพิ่งกลับจากห้องท่านประธาน แล้วมีเรื่องที่จะแจ้งเราพอดีน่ะ แล้วอีกอย่างนึง ถ้าริสาไม่ลืม ตรงนี้เป็นทางผ่านไปห้องทำงานของพี่นะคะ”

“อ๋อ... ใช่ทางผ่านจริง ๆ ด้วย” คาริสาเอ่ยกลั้วหัวเราะ ไม่คิดว่าหัวหน้าของเธอจะตอบคำถามตามมารยาทอย่างจริงจังขนาดนี้

“แต่ถ้าคุณศรุตรีบ เราจัดการงานตรงนี้ให้เสร็จก่อนก็ได้นะ”

“ความจริงก็ใกล้เสร็จแล้วละค่ะ เอาเป็นว่าภายในยี่สิบนาที ริสาจะไปหาพี่นุชที่ห้องแล้วกันนะคะ”

“ได้เลยจ้ะ เสร็จแล้วก็รีบตามเข้าไปนะ พี่จะรออยู่ข่างใน” นุชนาถพยักหน้า แล้วหมุนตัวเดินตรงไปยังห้องทำงานด้านในแผนกล่าม

คาริสายิ้มส่งหัวหน้าสาวด้วยท่าทางร่าเริง จนกระทั่งอีกฝ่ายเดินไปไกลพอสมควร จึงหันกลับมามองหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตนเองอีกครั้ง

หลังจากสูดลมหายใจเข้าจนชุ่มปอด หญิงสาวก็กวาดสายตาอ่านเนื้อหาในเอกสารที่ตนเองทำค้างไว้เมื่อกี้ พอทวนความจำเรียบร้อย เธอก็เอื้อมไปกดปุ่มเพลย์บนสมาร์ตโฟน แล้วระรัวนิ้วพิมพ์สิ่งที่แปลได้ออกมาอีกครั้ง

สามสิบนาทีต่อมา

คาริสาเดินออกจากห้องผู้จัดการแผนกล่ามด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ แล้วตรงดิ่งออกไปจากแผนกโดยไม่สนใจสายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นของบรรดาเพื่อนร่วมงานในแผนกที่ตอนนี้มองตามเธอเป็นตาเดียว

หลังจากกดปุ่มเรียกลิฟต์ เธอก็เอาแต่จ้องตัวเลขสีแดงเหนือประตูด้วยความหงุดหงิด รู้สึกว่ามันเปลี่ยนช้าเสียเหลือเกิน จนกระทั่งเสียง “ติ๊ง” ดังขึ้น ร่างระหงในชุดคลุมชาแนลสีขาวก็ก้าวเท้าฉับ ๆ เข้าไปด้านใน ก่อนจะใช้นิ้วกระแทกปุ่มหมายเลขสามสิบเอ็ด

ลิฟต์เลื่อนตัวขึ้นไปอย่างช้า ๆ และทันทีที่ถึงชั้นผู้บริหารระดับสูง คาริสาก็พุ่งตรงไปยังห้องที่ติดป้ายว่า president แล้วผลักประตูให้เปิดออกอย่างไม่เกรงใจ ท่ามกลางสายตางุนงงของเหล่าเลขาที่นั่งอยู่หน้าห้องผู้บริหารคนอื่นๆ

“คุณริสา เดี๋ยวก่อนค่ะ” พอได้สติ มาตา เลขาประธานกรรมการบริษัท ก็รีบลุกขึ้นแล้วตามหญิงสาวเข้าไปในห้อง พลางเอ่ยกับเจ้านายด้วยสีหน้าจนใจ “ต้องขออภัยท่านประธานด้วยนะคะ ที่มาตาห้ามคุณริสาไม่ทัน”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจัดการทางนี้เอง เธอมีอะไรก็ไปทำเถอะ” ศรันย์ ประธานกรรมการผู้บริหาร บริษัทอสังหาฯ รายใหญ่ อย่าง เอสอาร์ ดีเวลลอปเมนท์ จำกัด เอ่ยกับเลขาส่วนตัวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ค่ะ ท่านประธาน” เมื่อเห็นว่าอารมณ์ของเจ้านายยังเป็นปกติดี มาตาก็สงบใจได้ จากนั้นก็ถอยออกไปจากห้องตามคำสั่งโดยไม่ลังเล

พอประตูห้องปิดสนิท คาริสาที่ยืนจ้องหน้าท่านประธานด้วยแววตาไม่พอใจ ก็เปิดปากพูดในสิ่งที่ตนเองอัดอั้นทันที “คุณพ่อ ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงเลื่อนตำแหน่งให้ริสาไปเป็นเลขาของพี่ศรุต หากยังไม่ลืม ตอนแรกเราตกลงกันว่าจะให้ริสาทำงานตามความสามารถ เป็นพนักงานแผนกล่ามธรรมดาไงคะ”

“ที่จำได้ พ่อพูดว่าจะให้เราทำงานในตำแหน่งที่เหมาะสมกับความสามารถ”

“แล้วตำแหน่งเลขา CEO มันมาได้ยังไงคะ” คาริสาถามอย่างหัวเสีย เดิมทีเธอไม่คิดจะเข้าทำงานที่บริษัทของบิดา เพราะไม่อยากได้ชื่อว่าเด็กเป็นเส้น แต่คัทลียาผู้เป็นมารดาเห็นว่าการทำงานในบริษัทอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่นั้นมั่นคง จึงเกลี้ยกล่อมให้เธอเข้าทำงานที่นี่ ส่วนศรันย์เองก็ยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะให้เธอเข้าทำงานโดยไม่บอกฐานะแท้จริง และจะจัดให้อยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสมกับความสามารถเท่านั้น แต่แล้วจู่ ๆ ก็มีคำสั่งเลื่อนตำแหน่งให้เธอแบบสายฟ้าแลบ

“เรื่องนี้ลูกคงต้องไปถามผู้จัดการฝ่ายบุคคลเองแล้วละ” ศรันย์ตอบลูกสาวคนสวยด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ สีหน้าแววตาบ่งบอกว่าตนเองเป็นผู้บริสุทธิ์

“คุณพ่อหมายความว่า…” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันจนเป็นปม ไม่รู้ว่าบิดามามุกไหน

“ก็หมายความว่า… เราได้เลื่อนตำแหน่งมาเป็นเลขาของพี่ด้วยความสามารถของตัวเองยังไงล่ะ” เสียงทุ้มนุ่มดังลอยมาจากด้านหลัง