2

ตอนที่ 2

ขณะที่น้ำตาลกำลังนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เอม่าก็ประคองแก้วกระเบื้องเนื้อดีเข้ามา กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมาแต่ไกล

“เจ้านายจะมาพักกี่วันคะ”เธอถามเจ้านายสาวขณะวางแก้วชาลงอย่างเบามือแล้วเดินมารอรับคำสั่งอยู่ใกล้ๆ

“สักสามหรือสี่ชั่วโมงมั้ง”

คนฟังตกใจ

“มาตั้งไกล ไม่ทันหายเหนื่อยเลยนะคะทำไมเจ้านายไม่มา พักผ่อนหลายๆวันคะ”

เอม่ามองหน้าสวยคมของหญิงสาวด้วยความประหลาดใจ “ช่วงนี้อากาศกำลังดี ไม่ร้อนหรือหนาวเกินไป”

รอยยิ้มปรากฏที่ริมฝีปากเรียวบางเข้ารูปของเจ้านายสาว

“มีงานต้องทำหลายอย่างอ่ะ”

“ที่นี่มันก็..เป็นที่ทำงานของเจ้านายด้วยเหมือนกันนะคะ”น้ำตาลรู้ถึงความเป็นห่วงเป็นใยของลูกน้องที่มีต่อตัวเธอ

“เจ้านายควรพักผ่อนบ้าง ทำงานหนักทั้งปี”

หญิงสาวตรงหน้าเป็นมากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง

“ขอบใจจ้ะ” น้ำตาลตอบด้วยสายตาอ่อนโยน

“ แต่เธอก็รู้...ฉันอยู่ที่ไหนได้ไม่นาน ชีวิตคือการเดินทางหาเงินเท่านั้น”

ลูกน้องสาวพยักหน้ารับ

“แต่เจ้านายควรหาเวลาพักบ้างนะคะ”

ความเป็นห่วงแสดงออกมาทั้งคำพูดและการกระทำ

น้ำตาลมองพายชิ้นเล็กๆที่เธอโปรดปราน เพราะเจ้าสิ่งนี้เองทำให้เอม่าต้องไปเรียนทำขนมจากเชฟชื่อดังของลอนดอนเพื่อต้อนรับการมาของเจ้านาย รวมถึงชากุหลาบกลิ่นหอมชื่นใจ เธอทำทุกอย่างออกมาจากหัวใจที่จงรักภักดีต่อเจ้านายสาว

“ขอบใจเธอมากเลย ที่ไม่เคยลืมว่า...ฉันชอบอะไร”

น้ำตาลตักขนมเป็นคำเล็กๆใส่ปากเคี้ยวเบาๆ และจิบชาตาม

“อร่อย..มาก ว่าแต่ ทุกคนไปไหนกันหมดนะ”

เธอมองหาแต่ไม่เห็นใครสักคน

“อ๋อ!! ขึ้นฝั่งไปซื้อของกินของใช้กันค่ะ”

เธอพยักหน้ารับรู้ หยุดการสนทนา ลูกน้องสาวรู้หน้าที่จึงเดินจากไปช้าๆ

“งั้น..ขอตัวไปเตรียมของก่อนนะคะ”

น้ำตาลพยักหน้ารับเบา ๆ และเมื่อคล้อยหลังลูกน้องสาวไปแล้ว เธอจึงตัดสินใจทำงานต่อ

“ดูงานต่อดีกว่า”

ไอแพดคู่กายสภาพกลางเก่ากลางใหม่ มันไปกับเธอทุกแห่งหน

“วันนี้ซื้อขายหุ้นตลาดหลักทรัพย์ทั่วโลกเป็นยังไงบ้างนะว้าว!!!”

ดวงตากลมโตฉายแววพอใจน้ำเสียงตื่นเต้น

“กำไรจากการขายเป็นสิบล้านเลยเหรอวันนี้”

ไม่ว่าเธอจะอยู่มุมไหนบนโลกใบนี้ ทีมงานปัญญาประดิษฐ์ ของเธอก็สามารถทำเงินได้ทุกวินาที

“มันต้องได้อย่างนี้ต้องมีรางวัลให้หน่อยแล้ว”

น้ำตาลคลี่ยิ้มอ่อนๆ เมื่อคิดถึงเพื่อนร่วมงานที่ช่วยกันฟันฝ่า ความยากลำบากจนมีวันนี้ขึ้นมาได้

“ขอบคุณเจ้าความโชคดี”

ทุกอย่างมาในเวลาที่เหมาะสม

“เพื่อนๆ ที่ทำให้ฉันมีวันนี้ได้”

น้ำตาลมองไปทางชายฝั่ง ที่นี้ห่างไกล เงียบสงบ เธอมักจะมาที่นี่เมื่อต้องการใช้ความคิดวางแผนหาเงินทอง

เธอเหลือบมองดูนาฬิกาข้อมือฝังเพชรเรือนเล็กแต่ราคาแสนแพง

“ตายแล้ว!!! เกือบห้าโมงเย็นแล้ว”

น้ำตาลอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบต่อสายหา เบนจามิน

“สวัสดีคะคุณเบนจามินขอโทษนะคะที่โทรมาช้า”

เธอใช้โทรศัพท์ที่สั่งผลิตเป็นพิเศษ ฟังค์ชั่นพร้อมใช้งานครบทุกอย่าง

“ไม่ๆ...ไม่เป็นไร”ชายชรายิ้มออกมาได้หลังจากเฝ้ารออย่างกระวายกระวายใจมาพักใหญ่แล้ว

เขาเฝ้ารอโทรศัพท์จากเธอ จนลูกน้องคนสนิทอดยิ้มตามไม่ได้

“หนึ่งทุ่ม เจอกันที่ร้านอาหารนะคะ”

แค่คำพูดเท่านี้ก็เป็นการเข้าใจด้วยกันทั้งคู่

“ท่าน..ยิ้มไม่หุบเลยนะครับ”

เบนจามินหันไปดุลูกน้องคู่ใจเบาๆ

“แสนรู้จริงๆเลย”

น้ำตาลเดินลงไปที่ท้องเรือกว้างใหญ่ เธอสามารถมองเห็นทุกอย่าง เธอเข้าไปที่ห้องใหญ่สุด

“ไม่ค่อยได้มาพักผ่อนที่นี้เลย”

มือเล็กๆเลื่อนเปิดตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ เสื้อผ้ามากมายถูกซักรีดไว้อย่างสะอาดและจัดเรียงอย่างสวยงาม คนดูแลไล่สีเรียงรูปแบบ เหมือนอยู่ในร้านค้า

“ชุดนี้แล้วกัน”

น้ำตาลเอื้อมมือไปหยิบกระโปรงสั้นดำรัดรูป

“ตั้งแต่ซื้อมายังไม่เคยใส่เลย” เธอกล่าวพลางยิ้มให้กับตนเอง

“เป็นอย่างนี้ตลอดเลยเรา ซื้อแล้วไม่ได้ใส่”

เธออดหัวเราะเบาๆไม่ได้ก่อนจะวางมันบนเตียงกว้าง

รองเท้าเรียงราย เธอเลือกรองเท้าส้นสูง เปิดตู้ข้างๆที่ใช้เก็บกระเป๋าถือ มองหาที่เข้าเซ็ทกัน

“ใบนี้..ราคาแพงมากเลย”

เธอซื้อมาจากปารีสในงานแฟชั่นวีคด้วย

“เหมาะกับงานคืนนี้”

แชนเดอเลียร์ห้อยระย้าทุกดวงเปิดเพิ่มแสงสว่าง ทุกอย่างตกแต่งอย่างสวยงาม มีเสน่ห์แสดงความเป็นตัวตนของเจ้าของ

“อยากเล่นน้ำจังเลย แต่ไม่มีเวลาแล้ว” หญิงสาวดูนาฬิกาข้อมือเรือนงาม อดเสียดายไม่ได้

“ไว้ครั้งหน้าแล้วกันงาน..เงินก้อนโต รออยู่นะเรา” น้ำตาลพูดให้กำลังใจตนเองขณะกำลังจะออกจากห้อง

“เจ้านายจะไปแล้วเหรอคะ”เอม่าที่เข้ามาดูความเรียบร้อยเอ่ยถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ

น้ำตาลพยักหน้ารับแทนคำพูด

“ให้เรือเร็วไปส่งที่ท่าเรือนะคะ”เอม่าเดินนำหน้าเจ้านาย

“ได้เลย” น้ำตาลตอบพลางยิ้มด้วยความสบายใจ

เบนจามินมองนาฬิกาข้อมือไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไรแล้ว

“ใกล้เวลานัดแล้ว”

สีหน้า น้ำเสียง มีความตื่นเต้นเห็นได้อย่างชัดเจน ลูกน้องคนสนิทอดยิ้มออกมาไม่ได้

“แกยิ้มอะไร”ชายชราหันมาถาม

“ผมไม่เคย..เห็นท่านเป็นอย่างนี้มานานแล้วน่ะครับ”

เจ้านายมองอย่างไม่เข้าใจ

“ผมหมายถึงการนั่งรอใครสักคนทานอาหารเย็นด้วยกัน ประมาณนี้ครับ”

“นายนี่มัน...ปากดีนัก”

ถึงเสียงจะดุแต่ใบหน้ากลับมีรอยยิ้มแววตาของคนที่ผ่านโลกกว้างมามากทอประกาย

“มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ นะครับ”

“แกไม่มีวันรู้หรอก ว่าการได้เจอใครสักคนที่เราเฝ้ารอมานานแสนนาน ความรู้สึกมันเป็นยังไง”

ขณะเดียวกันนั้น ด้านหน้าร้านอาหารก็ปรากฏรถสปอร์ตสุดโฉบเฉี่ยววิ่งเข้ามาจอดที่หน้าร้าน

“ขอบคุณค่ะ” น้ำตาลกล่าวกับบริกรที่รับกุญแจเพื่อนำรถคันงามของเธอไปยังลานจอด

หญิงสาวเดินช้าๆสายตากวาดมองหาบุคคลที่นัดไว้ “บรรยากาศดี”

ลูกค้าทุกโต๊ะหันมามองเธอ สะดุดตาในความเป็นคนเอเชีย

“เธอ..จะได้ยิน..เราพูดกันไหม”

หญิงสาวคนหนึ่งที่มองน้ำตาลด้วยความชื่นชมพูดอย่างตื่นเต้น น้ำตาลที่เดินผ่านไปได้ไม่ไกลชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปทางหญิงสาวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มน้อย ๆ หวังจะทอดไมตรีจิตให้อย่างเป็นมิตร พร้อมกล่าวขณะก้มศีรษะให้อย่างสุภาพ

“ขอบคุณค่ะ”

“นอกจากสวยแล้ว มารยาทดีอีกต่างหาก”

ขณะที่น้ำตาลกำลังหันรีหันขวาง บริกรหนุ่มเดินมาหาเธอพร้อมน้อมตัวลง

“ขอโทษนะครับแขกท่านเบนจามินใช่ไหมครับ”

เธอพยักหน้ารับและเดินตาม

“เชิญด้านในครับ”

บริกรหนุ่มเปิดประตูให้กับเธอ หญิงสาวเดินเข้าไปอย่างกับนางพญา

“สวยมากๆเลย” เสียงกระซิบกระซาบจากโต๊ะด้านนอกลอยมาเบาเมื่อเธอปรากฏตัว

น้ำตาลมองโต๊ะอาหารที่เบนจามินนั่งรอ

“ปิดห้องอาหารเลยเหรอคะ”

ลูกน้องคนสนิทของเบนจามินปราดเข้าไปเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาวนั่ง

“ขอบใจจ้ะ”มันเป็นคำพูดติดปากหญิงสาวไปเสียแล้ว

“ดีใจมากๆ ที่ได้เจอเธอ”

ชายชราสื่อสารจากใจ ส่งต่อแววตา สีหน้าเปี่ยมล้นความรู้สึกดีๆ

“เช่นกันค่ะ”

“ ท่านดู...สุขภาพแข็งแรง เหมือนคนอายุห้าสิบปีเลยนะคะ”เป็นคำชมที่ไม่เกินความจริง

“เธอก็ ดู สวยกว่าในรูปเสียอีก”

“ขอบคุณค่ะ”ยิ้มตอบรับไมตรี

“เครื่องดื่มอะไรดีครับ” เบนจามินถามหญิงสาวอย่างมีเมตตา “ขอเป็น..ไวน์แดงแล้วกันค่ะ”

บริกรหนุ่มที่ยืนรออยู่ห่างๆ เอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ เสร็จแล้วจึงเดินจากไปอย่างเงียบๆ ห้องกว้างใหญ่เหลือเพียงชายชราหญิงสาว

“ผมต้องการให้คุณ มาดูแล...อาณาจักรของผม”

น้ำตาลฟังอย่างพิจารณา ดูใบหน้าที่แสดงความจริงจัง

“ท่านยังดู...สุขภาพร่างกายแข็งแรงอยู่ ทำไมถึงต้องการ วางมือจากธุรกิจเสียละคะ”

“ผมต้องการคนมีความสามารถที่จะทำให้อาณาจักรนี้ ยิ่งใหญ่และผงาดในแวดวงธุรกิจ”

หญิงสาวพยักหน้ารับรู้

“ท่านรู้ใช่ไหมคะ ว่าดิฉันเรียกเก็บยี่สิบเปอร์เซ็นเป็นค่าคอมมิชชั่นในการทำงานแต่ละครั้ง”

ชายชราพยักหน้ารับ

“ขอแค่...เธอ...รับงานเท่านั้น” เบนจามินเรียกลูกน้องคนสนิทให้ส่งเอกสารออนไลน์เข้ามือถือหญิงสาว

“ผมพร้อมจ่าย...เสมอ”