The Bodyguard & น้ำตาลใกล้มด

ตอนที่ 1

ณ สนามบินกรุงลอนดอน ชายชราวัยเจ็ดสิบปีนั่งรอใครบางคนด้วยใจจดจ่อ สายตามองตรงไปด้านหน้าด้วยความคาดหวัง ข้างกายมีบอดี้การ์ดรายล้อมนับสิบคน

ในระหว่างที่กำลังนั่งรออยู่นั้น เสียงเรียกจากด้านหลังดังแหวกอากาศขึ้นพร้อมกับที่ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยอาการรีบร้อน ลุกลี้ลุกลนจนเหนื่อยหอบ

“ท่านเบนจามินครับทำไมท่านไม่ใช้ผมกับไอ้พวกนั้นมารับ...”

ชายหนุ่มเว้นช่วงขณะมองข้ามไปยังเหล่าชายหนุ่มร่างกายใหญ่โตที่ยืนโอบล้อมเรียงรายก่อนจะพูดต่อ

“...แค่ผู้หญิงคนเดียว”

ชายชรานิ่ง ไม่ตอบคำถามของผู้ที่มาใหม่ประหนึ่งไม่ยินดียินร้ายอะไร หากแต่แววตาฉายแววดีใจอย่างไม่ปิดบัง

“ระดับท่าน จะมาเองเพื่ออะไรครับแล้วทำไมต้องมาก่อนเวลาตั้งหนึ่งชั่วโมงด้วย”

ชายหนุ่มถึงแม้ไม่ได้คำตอบ ก็ยังคงรัวคำถามใส่ชายชราไม่หยุด

เฮ้อ คนหนุ่มสมัยนี้ มีแต่คำถามและความสงสัย

ชายชราคิดในใจพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“ใจมันสั่งมาน่ะ”ชายชราตอบอย่างนึกสนุก แต่ชายหนุ่มประหลาดใจกับคำตอบที่ออกมาเพราะไม่ได้ฟังคำพูดแบบนี้จากชายชรามานานแล้ว

“เธอคนนี้เท่านั้นที่จะรักษาบริษัทและอาณาจักรของฉันเอาไว้ได้”

มันเป็นความต้องการที่เขารอคอยมานาน

“ขอร้องให้เธอมาสัก...อืม...ร้อยครั้งได้มั้ง เธอพึ่งยอมมาก็ครั้งนี้”

“ใครกันครับท่าน ควีนอลิซซาเบ็ธเหรอครับ” ลูกน้องคนสนิทหยอกล้อเจ้านายอย่างสนิทสนม หากแต่ท่านเบนจามินสวนขึ้นมาทันควัน

“ถ้าเป็นควีนอลิซซาเบ็ธ ฉันก็ใช้พวกแกมาแล้วซิ”

ระหว่างที่คนหนุ่มและคนสูงวัยกำลังประลองริมฝีปากกันอย่างสนุกสนาน เลขาฯ สาวใหญ่ผู้ไร้รอยยิ้มก็รีบแทรกตัวเข้ามาเพื่อรายงานบางสิ่งอย่างรวดเร็ว

“เครื่องบินเจ็ทส่วนตัวของเธอลงจอดแล้วค่ะ”

เบนจามินรีบพาขบวนลูกน้องกับกองคาราวานรถโรลส์รอยซ์ที่จอดรอบริเวณลานกว้างเคลื่อนเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า

ลูกน้องคนสนิทของเบนจามินลงมาจากรถพร้อมทั้งพูดกับตนเองว่า

“ต้องดูให้ได้ ว่าเป็นใครปกตินายท่านไม่เห็นคนสำคัญมากกว่าเงินทองอยู่แล้ว”

ทุกคนเฝ้ารอ ต่างอยู่ในความคิดของตนเอง

ประตูเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวเปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นสาวสวยหุ่นดี หน้าตางดงามทุกองศาดุจนางอัปสรในวรรณคดีไทย

เธอค่อย ๆ ก้าวขาออกมาจากประตูเครื่องบินที่เปิดรอไว้อยู่แล้ว เดินอย่างสง่างามลงมาจากตัวเครื่องพร้อมรอยยิ้มที่สะกดหัวใจทุกดวง มันทำให้คนมองแทบลืมหายใจ

เบนจามินเข้ามากล่าวทักทายและรีบเข้าไปจับมือแสดงการต้อนรับเธออย่างเป็นปลื้มสุดๆ

“น้ำตาลรุ่งเรืองพาณิชย์...ในที่สุด ได้เจอตัวจริงสักที”เลขาหน้านิ่งของเบนจามินได้แต่พูดกับตัวเอง

เธอดูสง่างาม น่าเกรงขามและสวยหวาน แม้แต่ผู้หญิงด้วยกันยังอดชื่นชมไม่ได้

“นายท่านบอกว่าหากเธอลงมาพลิกธุรกิจไหน ธุรกิจนั้นได้กำไรเป็นหมื่นล้าน”

เธอถอนหายใจเบาๆ

อย่าให้ฉันต้องตกงานตอนแก่เล้ย เพี้ยง!!!

เลขาฯ สาวใหญ่ได้แต่ภาวนาในใจ

“สวย เก่ง มันคือเธอชัดๆเลย”

เบนจามินเปิดประตูรถโรลส์รอยซ์ให้หญิงสาวด้วยตนเอง น้ำตาลยิ้มและตอบปฏิเสธว่า

“ฉันขอไปที่พักเองแล้วกันค่ะ”

และก่อนที่เธอจะเดินจากไป น้ำตาลหันมายิ้มให้กับชายชราและกล่าวว่า

“ขออนุญาต !! บอกนัดหมายของเราคืนนี้อีกครั้งนะคะ”

เมื่อสิ้นเสียงของหญิงสาว ทันใดนั้น เฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวของเธอก็ค่อย ๆ ลงจอดอย่างช้า ๆ น้ำตาลรีบขึ้นนั่งก่อนที่มันจะบินหายลับไปพร้อมกับรอยยิ้มสดใสของเธอ

“กลับ!!”

เบนจามินเมื่อเห็นว่าเฮลิคอปเตอร์ของหญิงสาวหายลับไปจากครรลองสายตาแล้วก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันดังพลางเดินไปขึ้นรถอย่างรวดเร็ว

“มาเพื่อรอรับ แค่เนี้ยะ” ลูกน้องคนเดิมพูดขึ้นเบา ๆ พร้อมทั้งเกาหัวตนเองด้วยว่ารู้สึกงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเหลือเกินเขามองตามหลังนายอย่างไม่เข้าใจ

“เธอสำคัญกับเจ้านายมากเลยเหรอ”

เฮลิคอปเตอร์ที่ลอยลำอยู่บนท้องฟ้าสลับเมฆขาวเคลื่อนไปด้วยความเร็วคงที่ น้ำตาลนั่งเงียบมาตลอดทาง เธอมองวิวทิวทัศน์เบื้องล่างที่โอบล้อมไปด้วยน้ำสีเขียวและภูเขาทั้งสองด้านเป็นระยะ ๆ

เมื่อใกล้ถึงที่หมายเฮลิคอปเตอร์ก็ลดความเร็วลงบนเรือสำราญสีเทาที่ลอยลำอยู่

“ทุกอย่างสวยงามเสมอ”

ฟั่บ ฟั่บ ฟั่บ ฟั่บ

เสียงใบพัดเฮลิคอปเตอร์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบ มันลงจอด บนลานที่มีอักษรตัวH อย่างปลอดภัยในขณะที่เครื่องยนต์เสียงเบาลงเรื่อย ๆ

นักบินนำเครื่องลงจอดอย่างนิ่มนวล น้ำตาลเมื่อออกมาพ้นจากรัศมีใบพัดก็หยุดยืนนิ่งหยุดและมองอาณาจักรอันใหญ่โตที่เธอทุ่มเทสร้างมันขึ้นมา

มันเป็นสำนักงานที่ไม่มีคนรู้จัก

ระหว่างที่น้ำตาลกำลังอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง หญิงสาวผมยาว สวมชุดสูทสีดำก็วิ่งมาต้อนรับเธออย่างกระตือรือร้น

“เจ้านาย!!!ดีใจจังเลยค่ะ เจ้านายมา”

“ขอบใจ”

หญิงสาวเอ่ยตอบรับผู้มาใหม่ด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยกับความเอ็นดู

คำนี้เป็นคำพูดที่หญิงสาวเรียนรู้เป็นอย่างดีในการอยู่ที่อังกฤษ การกล่าวขอโทษขอบคุณขอร้องอยู่เป็นประจำ ทำให้น้ำตาลติดปากใช้กับคนที่นี้

“ไม่เป็นไรคะ” กล่าวเพียงเท่านั้นเอม่าก็เดินหายไปอย่างรวดเร็วเพราะเธอตัวเล็กจึงทำให้ทำอะไรคล่องตัวไปเสียทุกอย่าง

“เงียบสงบดีจัง”

น้ำตาลยิ้มให้สรรพสิ่งรอบตัว เธอสร้างอาณาจักรแต่ละแห่งที่เดินทางไปด้วยมันสมองและสองมือ

น้ำตาลสอดส่ายสายตามองไปทั่วเรือซุปเปอร์ยอร์ช สุดหรูของตนเองที่แสดงถึงความร่ำรวยฟุ่มเฟือยคนเป็นเจ้าของ

คนที่เห็นมักจะคิดว่ามันเป็นเรือท่องเที่ยวพักผ่อนของเหล่าอภิสิทธิ์ชนทั้งหลาย

เจ้าของต้องรวย และขาดสติด้วย

เพื่อนรักเหน็บแนมเธอตอนซื้อใหม่ๆ

ประตูกระจกเลื่อนออกช้าๆ หญิงสาวเดินเข้ามาสายตาเปี่ยมไปด้วยความสุขเหมือนทุกครั้งที่มาเยือนที่นี้

น้ำพุที่รอคอยเจ้าของ เคลื่อนตัวขึ้นลงช้า ๆอย่างอ่อนช้อยตามจังหวะดนตรีบรรเลงเบาๆ

“มันทำให้รู้สึกผ่อนคลาย”

ทุกสิ่งอย่างถูกตกแต่งอย่างลงตัว โซฟารับรองแขกได้รับการจัดเรียงให้เข้ารูปทรงห้องเรียบง่ายแต่ดูหรูหรา

แชนเดอเลียร์เรียงรายอยู่บนเพดานขาวมันสวยงามอ่อนช้อยและถูกออกแบบจากมัณฑนากรชื่อดังค่าตัวแสนแพง

“สวยงาม เหมาะสมกับราคา”

หญิงสาวอดขำให้กับตนเองไม่ได้เมื่อเห็นตัวเลขเฉพาะค่าออกแบบ ไม่รวมค่าตกแต่ง

“ความสุขในชีวิต”

เธอยิ้มให้กับทุกอย่างรอบตัว ผลงานออกมาตามที่เธอต้องการ ทุกอย่างเลย

“มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ ต้องสมบูรณ์แบบ เหมาะสมกับความเป็นเจ้าของบริษัทผลิตระบบหุ่นยนต์ช่วยเทรด ”

หญิงสาวก้าวขาขึ้นบันไดช้าๆ เธอหยุดที่ชั้นบน ลานกว้างถูกใช้เพื่อจัดงานเลี้ยงสำหรับเธอและเพื่อนๆ ถ้าเวลามีโอกาสมาที่นี้

“น้อยครั้งที่จะมีคนมา”

สายลมอ่อนๆ ปะทะใบหน้าสวย ผมปลิวสยาย ลมช่วยลดความร้อนอบอ้าว

สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาเธอคือ สระว่ายน้ำขนาดใหญ่ที่เลื่อนเก็บได้ ลานจอดเฮลิคอปเตอร์ที่มองเห็นบาร์เครื่องดื่ม โต๊ะอาหารขนาดใหญ่ สำหรับรับรองแขกวีไอพีในการจัดเลี้ยงสังสรรค์ แต่แขกที่ได้รับเชิญมาที่นี้มักจะมีไม่เกินสามหรือสี่คน

มันเป็นอาณาจักรเคลื่อนที่ ถึงแม้เธอต้องใช้เงินหลายสิบล้าน ในการสร้างมันขึ้นมา

ยังไม่รวมค่าดูแลเดือนละประมาณหนึ่งล้านเหรียญอีกต่างหาก

“แต่มันคุ้มค่ากับเงินที่ลงไป”เธอบอกตนเอง

รูปหล่อสำริดชายหญิงกลางลานกว้างที่ถือเป็นแรงบันดาลใจ บ่งบอกความเป็นตัวตนของเธอ

ภาพหญิงสาวนอนเหยียดกายตรงบนหลังชายหนุ่ม ที่กำลังใช้สองแขนในการทรงตัว ลำตัวตรงขนานพื้น

“ฉันคบหาผู้ชายทุกคนที่สามารถช่วยเหลือการทำงาน”

เธอยิ้มให้กับความคิดของตนเอง

“วิน-วิน”

แต่มันเป็นเรื่องจริงทุกครั้ง เธอเลือกที่จะหาข้อมูลสำคัญจากชายหนุ่ม

“ไม่ได้หลอกใช้ใครได้ด้วยกัน..ทุกคน”

หญิงสาวสลัดความคิดบางอย่างออกจากหัว

“ฉันต้องการพักผ่อนนี่นา”

เธอนั่งเอนกายนอนบนเตียงใหญ่ ผ่อนคลายร่างกายสายตามองท้องฟ้านกนางนวล บินไปมา

“ชีวิตพวกเจ้า มีความสุขดีไหม”

รอยยิ้มแห่งมิตรภาพถูกส่งไปให้ แม้พวกมันจะไม่สามารถรับรู้ ได้ก็ตาม

“พวกเจ้า..เหมือนฉันไหม ทำงานอย่างหนัก”

เธอถอนหายใจเบาๆ

“หาเงิน!! ใช้เงินหาความสุขใส่ตัวเอง”