ตอนที่ 4 ข้อตลง

THIS MAN IS YOURS

ออกแบบรัก

ตอนที่ ๔

ข้อตกลง(กับดักที่วางไว้)

นลินณัฐชญากับแจสเปอร์เดินเข้าไปนั่งในมุมด้านในสุดของร้านกาแฟ หญิงสาวจงใจเลือกมุมนั้นเพราะรูปร่างหน้าตาของแจสเปอร์โดดเด่นและสะดุดตาจนเป็นที่จับตามอง จนบางครั้งพลอยทำให้เธออึดอัดไปด้วย ทั้งสองนั่งเงียบมองหน้ากันราวกับต่างรอให้อีกฝ่ายเริ่มพูดก่อน

"ขออนุญาตเสริฟกาแฟนะคะ" เหมือนระฆังพักยกเมื่อพนักงานประจำร้านนำกาแฟและขนมมาวางเสริฟให้บนโต๊ะ

"ขอบคุณค่ะ" นลินณัฐชญาเอ่ยของคุณก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มเพื่อผ่อนคลายกับสถานการณ์ตึงเครียดตอนนี้

"คุณแจสเปอร์มีอะไรจะคุยกับฉันเหรอคะ" ในที่สุดนลินณัฐชญาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไป

"เอาเรื่องไหนก่อนดี" ร่างสูงเอนหลังพิงพนักพิงเก้าอี้ ก่อนนกกาแฟมาจิบและมองใบหน้าหวานตรงหน้าอย่างไม่คิดปิดบัง

"หลายเรื่องเลยเหรอคะ งั้นคุณแจสเปอร์ก็เลือกมาเลยค่ะ ฉันพร้อมแล้ว"

"คืนนั้นเกิดอะไรขึ้น" คำถามของแจสเปอร์ทำเอานลินณัฐชญาถึงกับหน้าม่าน คืนนั้นที่เขาพูดถึงคือคืนที่เธอไปงานเลี้ยงส่งหลังจากฝึกงานเสร็จสินะ คืนนั้นเธอลืมโกรธเป๋าเงินและกุญแจบ้านไว้ เธอจึงนั่งรถกลับเข้ามาที่บริษัท โชคยังดีที่บริษัทมีรปภ.เฝ้าตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง และรปภ.ปล่อยให้เธอเข้าไปเอาของได้ตามสบาย โดยไม่ได้ติดตามเข้าไปอย่างที่ควรจะเป็นอาจจะเพราะคุ้นหน้าคุ้นตากันมานานหรือไม่ก็คงมีคนลืมของแบบเธอบ่อยๆ เธอจำได้ว่าเธอกำลังจะกลับออกไปแล้ว แต่ร่างสูงหนาของแจสเปอร์ก็เดินเข้ามาเสียก่อน ความไม่ระวังทำให้เธอชนเขาจนเธอเองล้มก้นจ้ำเบ้ากับพื้น

"นลินณัฐชญา มาทำอะไรที่บริษัทตอนนี้" น้ำเสียงติดดุของแจสเปอร์ทำให้นลินณัฐชญาสะดุ้งและห่อไหล่ด้วยความกลัว

"บอสคะ คือหนูลืมของเลยกลับมาเอาของเฉยไปค่ะ กำลังจะกลับออกไปแล้ว" เธออธิบายเสียงตะกุกตะกัก แต่แจสเปอร์กลับไม่สนใจคว้าข้อมือเธอก่อนจะลากเธอเข้าห้องทำงาน

"บอสคะ หนูยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะคะ บอสจะพาหนูไปไหน" เธอโวยวายตลอดทาง

"ช่วยฉันหน่อย" แจสเปอร์เอ่ยขอร้อง ตอนนี้ร่างกายเขาร้อนต้องการปลดปล่อยจนทนไม่ไหว

"ช่วย ช่วยอะไรคะ" นลินณัฐชญามองร่างสูงด้วยความสงสัย คนแบบเธอจะไปช่วยอะไรเขาได้

"ใช่ มีแต่เธอที่ช่วยผมได้ตอนนี้" กว่านลินณัฐชญาจะได้ทันตั้งตัว ร้างบางก็ปลิวลอยติดมือไปปะทะแผงอกแกร่งของแจสเปอร์เสียแล้ว ริมฝีปากหนาร้อนจู่โจมเธอแบบบไม่ทันตั้งตัว จูบที่ดุดัน เรียกร้องเอาแต่ใจของแจสเปอร์ทำให้นลินณัฐชญามีอาการมึนงงไม่น้อย กว่าจะทันได้รู้ตัวก็ตอนเขาเลื่อนริมฝีปากจากปากขางมาตามคอระหงของหญิงสาว นลินณัฐชญาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะพยายามดึงสติที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดให้กลับมา

"ปล่อย!! ปล่อยฉันนะคุณแจ๊สเปอร์ ปล่อย!!!" ร่างบางดิ้นสุดแรง แต่กลับไม่เป็นผลเลยสักนิด แรงของเธอที่มีสู้แรงของเขาไม่ได้เลย นอกจากจะไม่หลุดพ้นจากอ้อมกอดของแจสเปอร์แล้ว เธอยังไปเพิ่มอารมณ์หื่นกระหายในตัวชายหนุ่มให้มากยิ่งขึ้นอีก มือหนากระชากเสื้อเชิตที่หญิงสาวสวมใส่ขาดหลุดคามือ ผิวบอบบางของนลินณัฐชญารู้สึกแสบจี๊ดเพราะเศษผ้าบาด

"คุณแจสเปอร์ปล่อยหนูไปเถอะค่ะ อย่าทำอะไรหนูเลย "นลินณัฐชญาเอ่ยขอร้องอย่างหน้าสงสาน เกิดมานี่สองปี เธอไม่เคยมีแฟนมาเลยสักคน ด้วยความคิดหัวโบราณที่แม่เคยสอนไว้ว่าให้รักนวลสงวนตัว ทำหน้สที่ของตัวเองให้ดี รอเวลาให้เหมาะสมแล้วทึกอย่างมันจะดีเอง เธอทำตามคำสั่งเสียของแม่มาตลอด แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่

"ไม่เป็นไรนะนลินณัฐชญา ผมจะรีบผิดชอบคุณเอง" แจสเปอร์ไม่ได้ฟังคำขอร้องเลยสักนิด ปากหนาจูบปากบางอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะช้อนร่างบางเดินเข้าไปผลักประตูห้องที่ถูกสร้างขึึ้นไว้ด้านใน

"ไม่เอา ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ"

"ผมทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว ผมหยุดไม่ได้แล้ว" แจสเปอร์ครางเสียงกระเส่า เขาพลาดเองที่ยอมไปดูตัวตามคำสั่งของแม่เขา ใครจะไปคิดว่าผู้หญิงที่แม่หามาให้จะอยากได้เขาจนถึงขั้นวางยาเขาแบบนี้

มือหนาของแจสเปอร์ปลดบราเซียอแกอย่างช่ำชอบ ไม่นานเขาก็ได้เห็นอกคู่สวยที่มันใหญ่กว่าที่เขาคิดเต็มสองตา เขารู้ว่านลินณัฐชญาเป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างเซ็กซี่แต่ไม่คิดว่าเธอจะซ่อนรูปขนาดนี้ เขารู้สึกลำคอแห้งผากราวกับหิวกระหายบางอย่างที่เขาเองก็ไม่อาจตอบได้ ปากหนาก้มฉกชิมยอกปทุมถันสีสงยย่างตาตะกละตะกลาม ดูดเม้นราวกับเด็กน้อยหิวนมจากอกมารดา มือไม้เขาปัดป่ายบีบเคล้นด้วยความมันส์มือ เหมือนทุกอย่างในร่างกายของนลินณัฐชญาถูกสร้างมาเพื่อเขา จะจับจะแตะตรงไหนก็ถูกใจเขาไปเสียหมด ร่างบางที่เคยดิ้นรนขอร้องให้ปล่อย ตอนนี้กลับบิดเร้าด้วยความเสียวกระสันตามธรรมชาติของร่างกาย มือบางที่เคยผลักไสกลับลูบตามไหล่และโคนผมเขาราวกับพยายามกลั้นความเสียวซ่านที่เกิดขึ้น

"อ๊ะ!!" ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มย้ายจากอกอีกข้างไปสู่อีกข้าง มือหนาลูบไล้หน้าท้องแบยนราบที่แนนละเอียด ความซุกซนของมือหนาไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น ชายหนุ่มลูบต้นขาสวยด้วยความย่ามใจ ก่อนที่นิ้วเรียวแกร่งจะเกี่ยวเอาแพนตี้ตัวน้อยที่หญิงสาวสวมใส่ออกโดยที่เธอไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำ แจสเปอร์ละริมฝีปากออกจากยอดอกสีสวยอย่าลลำบากใจ เขาเลื่อนไปจูบปากบางเรียกร้องให้เธอตอบสนองเขา และนลินณัฐชญาก็ไม่ทำให้เขาผิดหวังเลยสักนิด เธอหัวดีเรียนรู้ไว แม้จะไม่เป็นประสาในตอนแรกแต่ไม่นานเธอก็ตอบสนองเขาได้อย่างเร่าร้อน

"อืมม" เสียงครางหนาทุ้มของแจสเปอร์ทำฝห้นลินณัฐชญารู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่นั้นทำให้เขาพอใจไม่น้อย

มือหนาของแจสเปอร์ลูบสามเหลี่ยมกลางกายของหญิงสาวด้วยความหลงไหล เนื้อเนียนละเอียกมีเส้นแพรไหมปกคลุมเล็กน้อยให้ได้พอลื่นมือ นิ้วร้ายกรีดกรายลางร่องสาวด้วยความรัญจวน ทำเอานลินณัฐชญาถึงกับดิ้นพล่าน

"ไม่เป็นไรนะเด็กดี ผมจะทำเบาๆ ผมจะทำให้คุณเหมือนขึ้นสวรรค์" เขาปลอบก่อนจะเลื่อนสีหน้าเข้ามากึ่งกลางระหว่างขาของหญิงสาว จากที่สัมผัสเขาว่ามันรู้สึกดีมากแล้ว แต่พอได้เห็นกลับตาเขาถึงกับออกปากชมทันที

"สวย สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาเลย" กลีบดอกบัวที่ปิดสนิทราวกับไม่เคยผ่านการใช้งานมาก่อน หอมกลิ่นสาบสาวแตะจมูก แจสเปอร์ไม่รอช้าที่จะก้มลงไปสัมผัส ลิ้นหนากวาดชิ้มร่องรักราวกับเห็นของอร่อยอยู่ตรงหน้า เกี่ยงกระหวัดหยอกล้อกับกลีบกุหลาบสาวอย่างใจเย็น ดูดเม้มติ่งเสียวอย่างช่ำชอง ไม่นานร่างบางก็เกร็งกระตุกด้วยความสุขสม

"เสร็จคนเดียวแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ" แจสเปอร์ที่กวาดเลียน้ำหวานจนเกี้ยงแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูด เห็นนลินนัฐชญานอนหายใจหอบอย่างโรยแรง อกคู่สวยหระเพื่อมตามแรงหายใจ ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปดูดเม้มอีกครั้ง