ตอนที่ 3 เรื่องคืนนั้น

THIS MAN IS YOURS

ออกแบบรัก

ตอนที่ ๓

เรื่องคืนนั้นหรือเรื่องอีสเตอร์

"โอ้โห้วว รถคุณลุงสวยจังเลยคะรับ แถมเบาะก็นุ๊มนุ่ม รถก็หอมมากด้วย" เอกณกรตื่นตาตื่นใจกับภายในรถของแจสเปอร์ บ้านของเขาก็มีรถแต่มันไม่ได้ดูสวยและหรูหราขนาดนี้ เอกณกรณ์เลยรู้สึกตื่นตาตื่นใจมากเป็นพิเศษ

"ถ้าอย่างนั้นให้ลุงมารับอีสเตอร์ไปส่งที่โรงเรียนทุกวันดีไหมครับ" แจสเปอร์หันมายิ้มให้กับเด็กชายตัวน้อยอย่างเอ็นดู

"ไม่ดีครับ" หน้าตาจริงจังและน้ำเสียงหนักแน่นของเอกณกรณ์ทำให้แจสเปอร์อดส่งสัยไม่ได้ว่าทำไมเด็กชายตัวน้อยถึงบอกว่าไม่ดี

"ทำไมล่ะครับ"

"แม่สอนเตอร์ไว้ว่า เราเป็นผู้ชายเราต้องเป็นคนแข็งแกร่ง ดูแลตัวเองได้ เตอร์อยากเป็นผู้ชายแข็งแกร่ง เตอร์อบากดูแลตัวเองได้ เตอร์จะได้ดูแลแม่ได้ด้วยครับ"

"แล้วอีสเตอร์ไม่คิดถึงพ่อเหรอครับ"

"คุณแจสเปอร์คะ" นลินณัฐชญารีบปรามทันทีที่เห็นว่าชายหนุ่มเริ่มก้าวล่วงเรื่องที่จะทำให้ลูกชายของเธอมีบาดแผลทางจิตใจ

"คิดถึงสิครับ ถึงเตอร์จะไม่เคยเห็นหน้าพ่อเลยก็ตาม แต่คุณแม่บอกว่าพ่อจะคอยมองเธอจากบนฟ้า ดังนั้นเตอร์จะเป็นเด็กดี เตอร์จะไม่ทำให้แม่เหนื่อย เตอร์จะดูแลคุณแม่แทนพ่อเองครับ" เอกณกรเป็นเด็กที่ฉลาดตอบ เขาอึ้งในความคิดของเด็กชายตัวน้อย นลินณัฐชญาเลี้ยงลูกเขามาได้ดีจนเขาคิดไม่ถึง ความคิดความอ่านของเอกณกรทำให้เขาอดใจเสียไม่ได้ ทุกวันนร้ลูกชายของเขาไม่จำเป็นต้องมีเขาก็ได้ เพราะเขาสัมผัสได้ว่าเอกณกรได้ความรักจากนลินณัฐชญามากพอจนไม่ได้รู้สึกขาดเลยสักนิด

"แล้วอีสเตอร์ไม่อยากมีพ่อเหรอครับ"

"ไม่รู้สิครับ แต่เตอร์อยากให้คุณแม่มีความสุข ถ้ามีคนทำให้คุณแม่มีความสุขได้เตอร์ก็ยินดีที่จะรับคนๆนั่นเป็นพ่อของเตอร์ครับ"

"แบบนี้คุณพ่อจะเสียใจเอานะครับ"

"ไม่หรอกครับคุณลุง คุณพ่อต้องดีใจมากกว่าที่เห็นคุณแม่มีความสุข ตรงรั้วสีฟ้าตรงนั้นเลยครับคุณลุง" เด็กชายตัวน้อยชีไปข้างหน้าบอกถึงคำแหน่งประตูโรงเรียนของเขา

"ขอบคุณมากนะคะคุณแจ๊สเปอร์

"ขอบคุณนะครับคุณลุง" เอกณกรประนมมือไหว้ก่อนหันไปเปิดประตูรถกระโดดลงไปรอนลินณัฐชญาด้านล่าง ขณะที่นลินณัฐชญากำลังจะก้าวลงตามไป ชายหนุ่มกลับเรียกเธอไว้เสียก่อน

"นลินณัฐชญา ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย"

"...."

"คุณรีบไปส่งอีสเตอร์ก่อนเถอะ ผมจะรอคุณตรงนี้"

นลินณัฐชญาไม่รอช้าที่จะรีบลงจากรถ ลูกชายเธอยืนรอเธอนานแล้ว อีกอย่างยังคงมีผู้ปกครองท่านอื่นที่กำลังต่อคิวจอดรถเพื่อส่งบุตรหลานเช่นกัน

"คุณแม่ครับ แม่ครับ คุณแม่ครับ!!" เอกณกรเขย่ามือของนลินณัฐชญาเต็มแรง เมื่อเขาเรียกแล้วแต่แม่ของเขากลับยังคงนิ่งเฉย

"ห๊ะ ว่ายังไงครับลูก" นลินณัฐชญาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันมาถามเอกณกรว่าเขามีอะไรหรือเปล่า

"เตอร์แค่จะบอกคุณแม่ว่า เตอร์จะไปหาวิเวียนแล้วนะครับ แต่เรียกเท่าไหร่คุณแม่ก็ไม่ตอบเตอร์สักที เตอร์เลยเสียงดังใส่คุณแม่ เตอร์ขอโทษครับ"

"ไม่เป็นไรครับ แม่ผิดเองที่มัวแต่คิดอะไรจนลืมฟังอีสเตอร์ อีสเตอร์บอกจะไปหาวิเวียนเหรอครับ"

เด็กชายตัวน้อยพยักหน้ารับอย่างแข็งขัน ทำให้ผู้เป็นแม่อดยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้

"ถ้าอย่างนั้นแม่กลับแล้วนะครับ เดี๋ยวเย็นแม่มารับ โอเคไหมครับ"

"โอเคครับ"

ภาพสองแม่ลูกกอดหอมกันก่อนแยกย้ายอยู่ในสายตาของแจสเปอร์ตลอดเวลา เขาขยับรถไปจอดจากหน้าประตูโรงเรียนเพียงนิดเดียว ก่อนจะเดินกลับเข้ามาที่โรงเรียน เขาแจ้งกับคุณครูเวรยามว่าตัวเองเป็นพ่อของเอกณกร คุณครูก็เลยอนุญาตให้เขาเข้ามา แม้แต่ตอนแรกเขาจะไม่พอใจกับระบบการรักษาความปลอดภัยของที่นี่เลย ปล่อยให้คนอื่นเข้ามาได้ง่ายโดยไม่ตรวจสอบ ซึ่งเป็นอันตรายต่อเด็กไม่น้อย แต่พอได้ยินคำพูดถัดมา เขาถึงกับยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว

"น้องอีสเตอร์หล่อเหมือนคุณพ่อนี่เอง"

"ใช่ค่ะ น้องก็ว่าถอดแบบกันมาเป๊ะ หน้าเหมือนกันอย่างกับแกะ น้องชักจะอิจฉาคุณใบบัวแล้วนะคะเนี่ย สามีก็หล่อ แถมอีสเตอร์ก็เป็นเด็กน่ารักแถมฉลาดมากด้วย"

"กรรมพันธุ์เขาดี คุณใบบัวก็สวยใช่ย่อย ช่างเหมาะสมกันจริงๆ"

แม้จะเป็นคำนินทาของคุณครูเวรยาม แต่เขาก็เห็นด้วยทุกคำพูดของพวกเธอ เขาไม่ใช่แค่หล่อ หน้าตาดี ฉลาด แต่บ้านเขาก็รวยมากอีกด้วย ทุกคนต้องอิจฉานลินณัฐชญาถูกต้องที่สุดแล้วที่เธอได้เขาเป็นสามี และยังมีลูกที่น่ารักอย่างเอกณกรอีก

แจสเปอร์เดินสำรวจไปเรื่อยจนพอสองแม่ลูกยืนคุยกันข้างสนามบาส เขายืนมองภาพนั้นอยู่นานจนเอกณกรวิ่งไปหาเพื่อน ส่วนนลินณัฐชญาลุกขึ้นยืนมองเด็กชายตัวน้อยวิ่งออกไป

"คุณคงไม่ลืมใช่ไหมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน" แจสเปอร์พูดขึ้นหลังจากเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของนลินณัฐชญาสักพักแล้ว แต่หญิงสาวยังคงไม่รู้สึกตัว ยังยืนมองเอกณกรณ์ที่กำลังวิ่งเล่นกับเพื่อนๆไม่วางตา

"ค่ะ ไม่ลืม" นลินณัฐชญาสะดุ้งเล็กน้อย แอบตกใจที่เขามายืนอยู่ด้านหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

"ผมไม่ใช่เจ้านายคุณแล้วนะ นลินณัฐชญา คุณไม่ต้องทำท่าทางกลัวผมขนาดนั้นก็ได้" จริงสิเธอไม่ได้เป็นพนักงานในบริษัทของเขาแล้ว ไม่ใช่เด็กฝึกงานที่กลัวไม่ผ่านการประเมินจนต้องเรียนซ้ำอีกแล้ว เธอเป็นตัวเธอเองไม่ได้อยู่ในอาณัติของใคร

"ฉันไม่ได้กลัวค่ะ คุณมีอะไรก็รีบพูดมาเถอะค่ะ ฉันต้องรีบไปทำงานต่อ" นลินณัฐชญาพูดเสียงเรียบด้วยท่าทางที่ดูจองหองในสายตาของชายหนุ่ม

"ผมไปส่งคุณที่ทำงานแล้วเราค่อยไปหาร้านกาแฟนั่งคุยกัน"

"พูดตรงนี้ก็ได้ค่ะ"

"แน่ใจนะนลินณัฐชญา แน่ใจว่าจะให้ผมพูดเรื่องของเราตรงนี้ ว่าแต่ผมควรพูดเรื่องไหนดี"

"..."

"เรื่องคืนนั้นของเรา"

"..."

"หรือเรื่องที่ผมเป็นพ่อของอีสเตอร์ดี" ร่างสูงโปร่งของแจสเปอร์ที่ยืนล้วงกระเป๋าก้มกระซิบข้างหูของนลินณัฐชญาอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า เธอคิดไว้แล้วไม่มีผิด การที่เจอเขาครั้งสองในระยะเวลาไล่เรี่ยกันแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเธอแน่นอน ทำไมชีวิตของเธอไม่เหมือนละคร เรื่องสั้น หรือซีรี่ย์ที่เขานิยมฉายทางโทรทัศน์บ้างนะ ที่แบบพระเอกโดนวางยาแล้วไปทำนางเอกท้อง แต่จำนางเอกไม่ได้ เธออยากให้แจสเปอร์จำเธอไม่ได้บ้าง แต่นี่ผ่านไปคืนเดียวเขาก็พาหน้าหล่อๆของเขามาเสนอหน้าอยู่หน้าบ้านเธอ อาสามาส่งเธอกับลูก แล้วตอนนี้ก็พูดจาอย่างกับรู้ไปเสียทุกอย่างแล้ว

"ว่ายังไง" แจสเปอร์กระซิบถามซ้ำอีกที เมื่อเห็นนลินณัฐชญายังคงยืนนิ่งไม่โต้ตอบอะไรเขา

"มีร้านกาแฟถัดไปจากโรงเรียนสองซอยค่ะ เราไปคุยกันที่นั่นได้" แจสเปอร์ไม่เหลือทางเลือกให้เธอเลยสักนิด แต่ก็ดีเหมือนกัน ในเมื่อเขาอยากคุยเรื่องคืนนั้นและเรื่องของอีสเตอร์เธอก็จะคุย ทุกอย่างจะได้จบและชัดเจน แต่ถ้าหากเขาจะมาขอเอกณกรณ์จากเธอ เธอพูดตรงนี้เลยว่า ไม่มีทาง!!!