ตอนที่ 2 อะไรที่เป็นของเขาก็ต้องเป็นของเขาเท่านั้น

THIS MAN IS YOURS

ออกแบบรัก

ตอนที่ ๒

อะไรที่เป็นของเขาก็ต้องเป็นของเขาเท่านั้น

รถสปอร์ตสุดหรูถูกจอดหน้าบ้านทรงโมเดิร์นขนาดกลางแห่งหนึ่งย่านชานเมือง สายตาคมกริบสอดส่องเข้าไปในตัวบ้าน เห็นเพียงร่างบางของนลินณัฐชญากำลังง่วงอยู่กับการเตรียมอาหาร คงเป็นอาหารเช้าของลูกชายตัวอ้วนของเขาสินะ นี่เธอลุกมาเตรียมอาหารเองทุกมื้อตั้งแต่ฟ้ายังไม่ส่างเลยเหรอ

"ถ้าไม่หนีฉันวันนั้น วันนี้เธอก็คงไม่ต้องลุกขึ้นมาเตรียมอาหารแบบนี้หรอกนลินณัฐชญา" แม้เขาจะมองร่างบางที่ขยับตัวไปมาในบ้านอย่างเพลินเพลิน แต่เขาก็อดเปรียบเปรยไม่ได้ หากเมื่อหกปีก่อนเธอไม่ทิ้งเขาไว้บนเตียงอย่างเดียวดาย ป่านนี้เธอคงได้นั่งเป็นภรรยาของแจสเปอร์ อีวาน ธีโอโดรัส ไปแล้ว ชีวิตคงสุขสบายมากกว่านี้แน่นอน

"แม่ครับ เร็วหน่อยครับ เดี๋ยวเตอร์ไปเรียนสาย" ร่างอ้วนกลมวิ่งออกมาที่ประตูหน้าบ้าน มืออ้วนป้อมของเด็กชายตัวน้อยเปิดประตูตู้รองเท้าและหยิบรองเท้าผ้าใบมาใส่ด้วยความเคยชิน แม่ของเขาสอนให้เขารู้จักช่วยเหลือตัวเองมาตั้งแต่สามขวบ อะไรที่พอหยิบจับเองได้ เขาจะทำเองเลยโดยไม่ต้องรอ

ตัวแค่นี้ใส่รองเท้าเองเป็นเสียแล้ว เก่งเสียจริง สมแล้วที่เป็นลูกพ่อ

แจสเปอร์นึกเอ่ยชมเอกณกรอยู่ภายในใจ ยังนึกยกความดีความชอบให้กับนลินณัฐชญาที่อบรมลูกมาเป็นอย่างดี สามารถช่วยเหลือดูแลตัวเองได้ ผิดจากเขาที่ตอนตัวเท่าเอกณกร ยังต้องมีพี่เลี้ยงคอยดูแลอย่างใกล้ชิด

"มาแล้วๆ แม่มาแล้วครับ ยังไงเนี่ยเรา นัดสาวที่ไหนไว้หรือเปล่า ทำไมเร่งแม่จังเลย" ไม่นานร่างบางของนลินณัฐชญาก็โผล่ตามมาพร้อมกับกระเป๋าผ้าใบหนึ่ง และกระเป๋าสะพายไหล่ที่น่าจะเอาไว้ใส่สัมภาระส่วนตัว แจสเปอร์ไม่รีรอที่จะเปิดประตูรถเพื่อลงไปรอสองแม่ลูกทันที นัยนึงเขาอยากรู้ว่าสองแม่ลูกคุยอะไรกัน ส่วนอีกเหตุผลนึงคือเขาอยากแสดงตัวให้เธอรู้ว่าไม่ว่าเธอจะหนีเขาไปที่ไหน เขาจะหาเธอจนพบเสมอ

เขายืนพิงประตูรถมองสองแม่ลูกเดินจูงมือกันมาด้วยความรู้สึกอบอุ่นหัวใจ "การมีครอบครัวมันดีแบบนี้สินะ"

"คุณแจสเปอร์" นลินณัฐชญาชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นแจสเปอร์ยืนอยู่ที่รั้วด้านนอก แต่ก็ไม่ได้แปลกใจมากนัก เพราะเธอพอจะเดาได้ว่าหากเขาได้สงสัยในตัวเอกณกรแล้ว เขาคงไม่ปล่อยให้เธอได้ใช้ชีวิตปบบปกติอีกต่อไป

"คุณลุงใจดีนี่ครับแม่ สวัสดีครับคุณลุง" เด็กชายตัวอ้วนฉีกยิ้มแฉ่งให้เขาอย่างน่าเอ็นดู ก่อนจะปล่อยมือมาประนมมือไหว้เขาพร้อมกล่าวทักทาย

'นลินณัฐชญา อบรมลูกได้ดีมากแบบนี้ เด็กคนนี้คงขึ้นแท่นหลานรักของคุณนายอีวานแม่ของเขาได้ไม่ยาก"

"สวัสดีครับคนเก่ง จะไปไหนกันเหรอครับ" แจสเปอร์เลือกที่จะเมินสีหน้าและท่าทางของนลินณัฐชญาและหันไปพูดคุยกับเอกณกรแทน

"เตอร์กำลังจะไปโรงเรียนครับ ส่วนแม่ไปส่งเตอร์ไปโรงเรียนแล้วก็ไปทำงานต่อครับ" น้ำเสียงเจื้อยแจ้วที่พูดได้อย่างชัดถ้อยชัดคำตอบคำถามอย่างมั่นใจ แค่นี้ชายหนุ่มก็พอจะรู้ว่าเอกณกรเป็นเด็กที่ฉลาด และแน่นอนว่ายีนพันธุ์กรรมความฉลาดปราดเปรื่องนี้จ้องได้มาจากเขาอย่างแน่นอน

"ให้ลุงไปส่งได้ไหมครับ" แจสเปอร์อาสาไปส่งเอกณกรอย่างแข็งขัน เขาที่ยอมมาจอดรถเฝ้าสองแม่ลูกตลอดทั้งคืนมันไม่ใช่แค่เพื่อมาเจอหน้านลินณัฐชญาหรือเอกณกรเท่านั้น แต่เขามีเหตุผลอื่นร่วมด้วย เขาเสียเวลามาห้าปีแล้ว ต่ออยากนี้ทุกอย่างต้องจบให้ไวที่สุด และต้องจบอย่างมีความสุขที่สุดทั้งสองฝ่าย

"ไม่เป็นไรค่ะคุณแจสเปอร์ พวกเราเกรงใจ" กลับเป็นนลินณัฐชญาที่เป็นฝ่ายตอบแทน ใช่ว่าเธอจะเกรงใจอย่างที่ปากพูด แต่เธอไม่อยากให้เขาเข้าใกล้ลูกชายของเธอมากกว่านี้ เธอไม่รู้จุดประสงค์ของเขาแต่ที่รู้แน่คือการที่เจอเขาครั้งที่สองในระยะเวลาที่ใกล้กันขนาดนี้ไม่เป็นผลดีกับเธอแน่

"จริงครับคุณลุง เตอร์กับแม่ไปกันเองได้ เราเดินร้องเพลงไปด้วยกันทุกเช้า นอกจากได้ออกกำลังกายแล้วยังสนุกด้วยครับ" นี่นลินณัฐชญาพาลูกชายเขาเดินไปโรงเรียนทุกวันเลยเหรอ ชายหนุ่มยืดตัวเต็มความสูง มองข้ามหญิงสาวเข้าไปภายในตัวบ้านก็เห็นว่าหญิงสาวมีรูญี่ปุ่นขนาดกะทัดรัดจอดอยู่หนึ่งคันทำไมเธอถึงได้พาเด็กตัวแค่นี้เดินแทนการนั่งรถไปส่ง นอกจากจะสะดวกสบายแล้วยังถึงเร็วกว่าอีก

"พอดีตอนเช้ารถมันติด อีกอย่างโรงเรียนของอีสเตอร์ไม่ไกลมาก เดินเพียงสิบนาทีก็ถึงแล้วค่ะ" นลินณัฐชญารีบอธิบาย เธอพอจะมองออกว่าเขากำลังสงสัยอะไรอยู่

"..."

"แต่แม่ครับ วันนี้เราสายมากแล้วนะครับ วิเวียนต้องไม่รอกินข้าวเช้ากับเตอร์แน่เลย เราให้คุณลุงไปส่งดีไหมครับ" เพราะมัวแต่จัดเตรียมข้าวกล่อง ทำให้วันนี้สองแม่ลูกออกจากบ้านช้ากว่าปกติเกือบยี่สิบนาที และเด็กชายตัวน้อยก็อยากรีบไปหาเพื่อนด้วย

"ถ้าอย่างนั้นอีสเตอร์ขึ้นรถเลยครับ เดี๋ยวลุงจะไปส่งหนูเอง" แจสเปอร์ที่ได้ยินข้อเสนอของเอกณกรเขาไม่รีรอที่จะหันไปเปิดประตูและอุ้มดอกณกรนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถเคียงคู่กับเขา ขืนเขาช้าหรือประวิงเวลาสักนิดนลินณัฐชญาคงได้หาเรื่องปฏิเสธเขาเป็นแน่

"ไปสิคุณ จะให้ผมไปส่งลูก เอ่อ อีสเตอร์คนเดียวหรือยังไง?" แจสเปอร์หันมาบอกนลินณัฐชญาที่หันรีหันขวางราวกับไม่รู้ว่าจะจัดการกับเรื่องตรงหน้าอย่างไร แจสเปอร์จึงเดินไปลากหญิงสาวยัดใส่รถก่อนจะวิ่งอ้อมไปประจำที่คนขับ