ตอนที่ ๖ ทำไมถึงหนีไป

THIS MAN IS YOURS

ออกแบบรัก

ตอนที่ ๖

ทำไมถึงหนีไป

"เพราะว่าฉันเป็นแม่ของอีสเตอร์ลูกคุณเหรอคะ"

"ไม่ใช่ เพราะคุณคือคุณ คุณคือนลินณัฐชญาต่างหาก"

"...." นลินณัฐชญาอดใจเต้นแรงไม่ได้ เธอไม่เคยมีความรัก ปิดประตูหัวใจ ปิดโอกาสไม่ให้ใครเข้ามาสานสัมพันธ์ได้อีก เธอคิดว่าแต่มีเอกณกรณ์ให้เธอรักและรักเธอคนเดียวก็พอ แต่ดูเหมือนจะมีผู้ชายอีกคนที่เกือบจะแง้มประตูหัวใจเธอได้แล้ว หากโชคชะตาไม่ส่งให้แจสเปอร์กลับมา

"ทำไมวันนั้นคุณถึงหนีผมไป" แจสเปอร์ถามอย่างไม่เข้าใจ ผู้ชายแบบเขามีผู้หญิงวิ่งเข้าหาพร้อมจะมอบเนื้อถวายตัวให้เขา ต่อให้เป็นคู่นอนเพียงคืนเดียวของเขาก็ยินดี แต่นลินณัฐชญากลับเลือกที่จะหายไปจากชีวิตเขาเสียอย่างนั้น

"ไม่ได้หนีค่ะ"

"ไม่ได้หนีแต่คุณก็หายไปจากผม ไม่ได้หนีแต่คุณก็พาอีสเตอร์ซ่อนตัวจากผมมาตลอดเกือบหกปีเต็ม ถ้าวันนั้นผมไม่ต้องเข้าไปดูกิจการของที่บ้าน ผมยังไม่รู้ว่าเลยผมจะมีโอกาสหาคุณเจอเมื่อไหร่"

"จะตามหาทำไมคะ คุณก็ได้แล้วทิ้งเหมือนผู้หญิงที่ผ่านมาก็ได้" นลินณัฐชญาถามอย่างไม่เข้าใจ เธอไม่ได้ฝึกงานอยู่ใต้อาณัติเขาเพียงวันสองวัน ตลอดระยะเวลาสี่เดือนหรือหนึ่งเทอมเต็ม เธอได้ยิน ได้เห็นและรับรู้มาตลอดว่าเขาเป็นผู้ชายแบบไหน และแน่นอนเขาเป็นผู้ชายที่เธอไม่ควรเข้าใกล้หากไม่อยากหัวใจบอบช้ำ

"นั่นสินะ หึ" คำถามของนลินณัฐชญาทำให้แจสเปอร์ยกยิ้มมุมปากก่อนจะแค่นหัวเราะ ใช่สิ ทำไมเขาต้องตามหาเธอ ทำไมไม่ทำเหมือนผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมา ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป บางคนถึงขนาดเรียกร้องให้เขายอมรับ เขายังปฏิเสธเลย เพราะเขาชัดเจนก่อนจะลงเอยที่เตียงเสมอว่าจะแค่สนุกกัน เขาที่กลัวการมีความรัก การมีครอบครัวทำไมถึงต้องตามหานลินณัฐชญาคนเดียว

"ที่จริงวันนี้ที่เราเจอกันมันก็ดีเหมือนกันนะคะ เราจะได้คุยกันให้มันจบ" นลินณัฐชญาพูดขึ้น ตอนนี้ในใจเธอหวาดกลัวเพียงเรื่องเดียว คือเขาจะมาพรากเอกณกรณ์ไปจากอกคนเป็นแม่อย่างเธอ เพราะถ้าหากไม่คิดอะไรแบบนั้น แจสเปอร์คงไม่มาหาเธอในวันนี้

"คุยให้จบ?"

"ใช่ค่ะ ฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าคุณแจสเปอร์มาหาพวกเราสองคนแม่ลูกในวันนี้ต้องการอะไร แต่ฉันขอพูดอะไรสักอย่างนะคะ อีสเตอร์เป็นชีวิต เป็นดวงใจของฉัน อย่าพรจากลูกไปขากฉันเพียงเพราะคุณรู้สึกผิด หรือเพราะคิดว่ามันเป็นความรับผิดชอบของคุณ ฉันไม่เคยโทษคุณ ไม่เคยเลยสักนิด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนนั้นมันเป็นอุบัติเหตุเท่านั้น" น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวของนลินณัฐชญาทำให้แจสเปอร์มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเหลือเชื่อ เธออายุน้อยกว่าเขาสิบสองปี ความจริงในวัยยี่สิบแปดปี เธอควรได้ใช้ชีวิตที่มุ่งมั่นกับการทำงาน การสร้างพื้นฐานที่ดีให้ชีวิต แต่เธอกลับเอาเวลาทั้งหมดไปทุ่มเทให้กับเอกณกรณ์ และเธอก็แข็งแกร่งมากพอที่จะไม่ขอร้องให้เขาช่วยเหลือเลยสักนิด ขนาดตอนนี้ ตอนที่เขายืนอยู่ตรงหน้าเธอยังเลือกที่จะปฏิเสธเขาก่อนเขาเอ่ยปากเสียด้วยซ้ำ

"คุณรังเกียจผมขนาดนี้เลยเหรอ?" น้ำเสียงของแจสเปอร์ สีหน้าและสายตาที่นลินณัฐชญาอ่านไม่ออก ทำให้เธอไม่รู้จะตอบคำถามของเขายังไงดี เธอไม่รู้ว่าเขาถามเพราะเขาอยากรู้หรือถามเพียงเพื่อต้องการประชดเธอเท่านั้น

"ฉันไม่ได้รังเกียจคุณหรอกค่ะ ผู้ชายแบบคุณมีแต่ผู้หญิงวิ่งเข้าหา สมบูรณ์โดยไม่มีที่ติขนาดนี้"

"แต่คุณกำลังจะวิ่งหนีผมเหมือนที่วิ่งหนีมาตลอดหกปี ผมถึงถามว่าคุณว่าคุณรังเกียจผมใช่ไหม"

"...."

"ไม่ตอบ แสดงว่าใช่สินะ" แจสเปอร์ค่อนแคะนลินณัฐชญาอย่างอดไม่ได้ เธอบอกเธอไม่ได้รังเกียจเขา แต่แค่เห็นหน้ากันไม่เท่าไหร่เธอก็ออกปากขอร้องให้เขาปล่อยเธอกับลูกชายไปเหมือนที่ผ่านมาตลอดหกปี ให้มำเหมือนไม่เคยเกิดเรื่องราวระหว่างเธอกับเขา ตลกชะมัด ตรงไหนที่มันตรงกับคำพูดไม่รังเกียจของเธอบ้าง ทุกอย่างย้อนแย้งไปหมด

"ฉันไม่ได้รังเกียจคุณ ไม่เคยคิดรังเกียจ จริงอยู่ที่ฉันอาจจะไม่ได้วิ่งตามคุณเหมือนผู้หญิงบางคนของคุณ แต่ไม่ได้หมายความว่าการไม่วิ่งตามคุณ คือฉันรังเกียจ" นลินนัฐชญาอธิบายอย่างใจเย็น ถึงแม้จะหาเหตุผลที่ต้องอธิบายไม่ได้ แต่เธอก็ไม่อยากปล่อยผ่านให้แจสเปอร์เข้าใจเธอผิดแบบนี้

"ถ้าไม่รังเกียจ เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม?"

"เริ่มต้นกันใหม่"

"ใช่ กลับมาเริ่มต้นกันใหม่ ให้ผมได้ทำความรู้จักคุณมากขึ้น ได้ดูแลคุณกับอีสเตอร์ในฐานะพ่อของลูก ถึงจะอยากใช้สถานะสามีของคุณด้วยก็ตาม แต่ผมจะให้เวลาคุณได้พิจารณาผมอีกสักหน่อย" แต่เชื่อเถอะนลินณัฐชญาเธอไม่มีทางรอดพ้นจากเงื้อมมือของเขาได้แน่นอน

"ฉัน..." ในหัวของนลินณัฐชญากำลังปวดตุบราวกับมีอะไรมาฟาดเข้าเต็มเปา เธอไม่ได้คิดมากเรื่องเขาขอเริ่มต้นใหม่ แต่กำลังใช้ความคิดว่าจะปฏิเสธเขาอย่างไรให้บัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่น คนแบบแจสเปอร์หากไม่มีเหตุผลที่ดีพอ เขาคงไม่หยุดเรื่องราวทุกอย่างไว้แค่นี้

"เราลองคบกันดูก่อนก็ได้ คุณยังไม่ต้องบอกอีสเตอร์ว่าผมเป็นพ่อ ผมแค่ขอให้ตัวเองเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตคุณสองคนแม่ลูก ผมขอแค่นั้น"

"...." หากมองกันตามหลักเหตุผล แจสเปอร์ก็เป็นพ่อที่ถูกต้องตามสายเลือด และเขาเองก็ไม่ได้ผิดที่ไม่ได้เลี้ยงดูเอกณกรณ์ เขาไม่เคยได้รู้ด้วยซ้ำว่ามีเอกณกรณ์บนโลกใบนี้ เป็นเพราะเธอคิดไปเองว่าเขาจะไม่รับผิดชอบ เธอจึงเลือกเดินมาจากเขา และพอวันนี้เขานู้แล้วว่าเอกณกรณ์ มีลูกชายที่สืบสายเลือดมาจากเขา แล้วเขาต้องการที่จะดูแล มันถูกต้องแล้วเหรอที่เธอจะขัดขวางความสัมพันธ์พ่อกับลูก

"ก็ได้ค่ะ แต่ฉันขอเวลาสักหน่อยนะคะ อย่าเพิ่งให้อีสเตอร์รู้เรื่องนี้" สุดท้ายแล้วหลังจากตกตะกอนความคิดแล้ว นลินณัฐชญาก็ตอบตกลง แต่เธอต้องการเวลาอีกสักหน่อย เธอต้องการเวลาในการบอกลูกชายตัวน้อยของเธอ เอกณกรณ์โตพอจะรู้ความแล้ว และที่ผ่านมาเด็กชายตัวน้อยเข้าใจมาตลอดว่าพ่อของเขาจายจากโลกใบนี้ไปแล้ว แต่วันนี้จะให้เธอเดินไปบอกเอกณกรณ์ว่า 'พ่อของอีสเตอร์ยังไม่ตายนะครับ เขาคือคุณลุงแจสเปอร์' แน่นอนเธอทำแบบนั้นไม่ได้