ตอนที่ 2 นักศึกษาฝึกงาน 1

THIS MAN IS YOURS

ดาวเคราะห์ดวงนี้ผมจองแล้ว

ตอนที่ ๒

นักศึกษาฝึกงาน ๑

บนโต๊ะอาหาร

"ใกล้ฝึกงานแล้ว พลูโตจะไปฝึกงานที่บริษัทเฮียใช่ไหม?" พุธถามขึ้นเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าปีนี้เป็นปีสุดท้ายที่พรฟ้าประทานจะเป็นนักศึกษา และทุกๆปีพรฟ้าประทานจะไปฝึกงานที่บริษัของเขา แต่ปีนี้เขายังไม่เห็นจดหมายขอเข้าฝึกงานของน้องสาวตัวเองเลย

"พลูโต..."

"จริงสิพลูโตจะฝึกงานอีกแล้วนี่นา หรือรอบนี้เปลี่ยนใจเข้าสวนกับเฮียก็ได้ ถ้าเบื่อหน้าเฮียพุธแล้ว" พฤหัสเอ่ยชวน น้องของเขาเรียนบริหารการตลาด จะเข้าไปช่วยงานพุธ หรือเข้าสวนช่วยงานเขาก็ได้ เพราะสุดท้ายแล้ว พลูโตก็จะได้ทำงานเล็กๆน้อยๆเท่านั้น ใครจะยอมให้น้องสาวอันเป็นที่รักต้องลำบากกันล่ะ งานไม่ต้องทำซ้ำคะแนนประเมินจากฝ่ายบริหารก็เต็มทุกช่อง ดีขนาดนี้พรฟ้าประทานไม่มีทางที่จะไปฝึกงานที่อื่นแน่นอน

"พลูโตไปฝึกงานที่อื่นค่ะ จดหมายตอบรับมาแล้ว!!" พรฟ้าประทานหลับตาปี๋ ราวกับว่าเรื่องที่เธอกำลังพูดอยู่นี้เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย

เคร้ง!!! เสียงช้อนตกกระทบกับจานข้าว บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัดเสียยิ่งกว่าภาพยนตร์สยองขวัญ บ้านอื่นจะเป็นแบบนี้ไหมเธอไม่รู้ แต่บ้านเธอ การที่เธอต่อต้านและต้องการออกจากเซฟโซนของเฮียๆ ถือเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย แม้ว่าเรื่องที่ทำอาจจะดูเป็นเรื่องปกติทั่วไป แต่มันคือการต่อต้านของเธอในสายตาเฮียๆแต่เธอก็โตพอที่จะมีชีวิตเป็นของตัวเองแล้วนะ จะมาให้เฮียๆไปคอยโอ๋ คอยสปอยเหมือนแต่ก่อนไม่ได้แล้ว เธอรู้ว่าเฮียๆรักเธอ แต่รักผิดวิธีไปหน่อยไหม

"ไม่ได้!!!" พุธและพฤหัสประสานเสียงพร้อมกัน ได้ยังไง ที่บ้านก็ทีกิจการตั้งหลายอย่าง แต่น้องสาวของเขากลับเลือกจะไปฝึกงานที่อื่น มันใช่ได้ที่ไหน

"แต่พลูโตโตแล้ว เฮียจะให้พลูโตอยู่ในการดูแลของเฮียไปตลอดไม่ได้ เนี่ย!! แค่ทุกวันนี้พลูโตแทบจะทำอะไรเองไม่เป็นอยู่แล้ว คะแนนฝึกงานที่ผ่านมา พลูโตก็ได้เพราะพวกเฮียๆประเมินให้ ไม่ได้จากความสามารถตัวเองเลยสักนิด" จะเสียงดังใส่ทำไม แล้วคิดว่าเสียงดังใส่แล้วเธอจะกลัวหรือไง ไม่มีทางหรอกจ๊ะ เสียงดังมา พรฟ้าประทานคนนี้ก็จะตะเบ็งเสียงสู้เหมือนกัน

"ไม่จริง เฮียประเมินให้ตามความสามรถของพลูโต" พุธตอบอ้อมแอ้ม จะให้ตอบเต็มเสียงได้ยังไง ก็ที่น้องเขาพูดจริงทุกคำ คะแนนความสามารถมีที่ไหน มีแต่คะแนนเสน่หาทั้งนั้น

"เหรอคะ? ถ้าอย่างนั้นเฮียพุธลองบอกมาสิว่าพลูโตมีความสามารถอะไร?" ไหนๆก็บอกว่าประเมินเธอตามความสามรถ งั้นลองบอกมาหน่อยสิว่าเธอมีความสามารถอะไร เฮียๆของเธอถึงกล้าพูดได้เต็มปากขนาดนี้

"...."

"เงียบ? ที่เงียบแบบนี้คิดไม่ออกใช่ไหมล่ะ เพราะว่าเฮียพุธไม่ให้พลูโตทำอะไรเลย นั่งว่าง เดินไปเดินมา งานที่พลูโตต้องทำทุกวันคือวันนี้อยากกินอะไรดี แล้วแบบนี้เรียกว่าประเมินตามความสามารถเหรอคะ?"พูดถึงตรงนี้อดอารมณ์เสียไม่ได้ จริงอยู่ว่าฝึกงานกับเฮียๆงานสบาย คะแนนดี แต่แบบนี้เธอจะทำอะไรเป็นกันล่ะ

"ที่พวกเฮียทำแบบนั้น เพราะเฮียไม่อยากให้พลูโตต้องลำบากนะ"พุธตอบไม่เต็มเสียงนัก

"ลำบากตรงไหนคะ พลูโตโตแล้ว เฮียควรให้พลูโตได้ใช้ชีวิตของตัวเอง วันนึงเฮียแต่งงานไป มีลูก มีหลานให้พลูโต เฮียจะเอาเวลาไหนมาดูแลพลูโตแบบทุกวันนี้" พรฟ้าประทานเหนื่อยใจกับพี่ชายทั้งสองไม่น้อย เธอรู้ว่าพวกเขารัก พวกเขาเป็นห่วง แต่เธอต้องมีชีวิตของตัวเอง จะให้พวกเฮียๆตามประคบประหงมตลอดไม่ได้

"เฮียจะไม่มี เฮียจะอยู่ดูแลพลูโตไปจนแก่" พุธออกปากรับคำอย่างแข็งขัน

"เฮียด้วย" พฤหัสเองก็ยอมแพ้ไม่ได้ ความรักจากน้องสาวคนเดียวแบ่งได้ แต่ต้องเท่ากัน

คำตอบของพวกเฮียไปไม่ได้ทำให้พรฟ้าประทานรู้สึกดีสักนิด เธอโตจนจะเรียนจบแล้ว แต่อิสรภาพกลับไม่ได้โตตามเลยสักนิด ยิ่งโตพวกเฮียๆยิ่งตามประกบมากกว่าเดิม ขยับตัวทำอะไรก็ลำบาก อีกอย่างเธออยากลองไปสัมผัสการฝึกงาน การทำงาน ที่แปลว่าทำงานจริงๆ ไม่ว่าเรียนจบมาแล้วเธอต้องเข้าทำงานบริษัทที่บ้านตัวเองก็ตาม อย่างน้อยช่วยปล่อยให้เธอไปมีประสบการณ์ชีวิตเหมือนเด็กคนอื่นบ้าง

'ดาวเคราะห์แคระพลูโตบนอวกาศมีดาวบริวารตั้งห้าดวง มีทั้ง สติ๊ก นิ๊กซ์ เคอเบอรอส ไฮดร้าและแครอน จะสร้างความน่ารำคาญกันไหมนะ แต่ดาวพลูโตบนโลกมีแค่ดาวพุธกับดาวพฤหัสยังสร้างความน่ารำคาญขนาดนี้เลย -""-'