THIS MAN IS YOURS ดาวเคราะห์ดวงนี้ผมจองแล้ว

THIS MAN IS YOURS

ดาวเคราะห์ดวงนี้ผมจองแล้ว

ตอนที่ ๑

ดาวเคราะห์น้อยที่ชื่อว่าพลูโต

"พลูโต!! ลงมาเดี๋ยวนี้นะ!!!" เสียงที่คุ้นเคยที่พรฟ้าประทานได้ยินเป็นประจำจนชินแล้ว

"ค่อยๆลงนะพลูโต เดี๋ยวตกลงมา เฮียจะรับไม่ทัน" พรฟ้าประทาน ก้มลงไปมองข้างล่าง ผู้ชายที่หน้าเหมือนกันอย่างกับแกะสองคน ใช่ค่ะ พี่ชายฝาแฝดผู้เป็นที่รักของพรฟ้าประทานคนนี้เอง คนนึงกางแขนรอรับราวกับว่าหากเธอตกลงไปจริงๆจะรับทัน คนนั้นคือพุธ ที่มาจากดาวพุธ ส่วนอีกคนที่ยืนกอดอกทำหน้าตึง คนนั้นคือพฤหัส ที่มาจากดาวพฤหัส ส่วนฉันคือพลูโต ดาวเคราะห์ดวงสุดท้ายของบ้าน ที่หลุดวงโคจรจากระบบสุริยะจักรวาลไปแล้ว ถึงอวกาศจะไม่รักฉัน แต่พ่อแม่และพี่ชายฝาแฝดของฉันรักฉันมาก แค่นั้นก็พอ สมกับเป็นน้องสาวคนสุดท้องจริงๆ

ตุบ!!

และแน่นอนพรฟ้าประทานคนนี้สามารถกระโดดลงมาและทรงตัวด้วยท่วงท่าที่งดงามราวกับนักยิมนาสติกโอลิมปิกเหรียญทองเลยทีเดียว

"บอกกี่ทีแล้วอย่าปีนต้นไม้!!" พฤหัสอดไม่ได้ที่จะตวาดน้องสาวตัวดีของเขา เผลอไม่ได้มักจะชอบแอบไปทำกิจกรรมผาดโผนเสมอ

"พลูโตก็ลงมาแล้วไง เฮียพฤหัสจะบ่นทำไม" ใบหน้าสวยหงิกทันทีที่ได้ยินคำบ่นของพี่ชายตัวเอง

"เฮียบอกพลูโตกี่ครั้งแล้วว่ามันอันตราย แล้วอีกอย่างนะเราก็เป็นผู้หญิงด้วย ปีนป่ายแบบนี้เกิดพลัดตกลงมาแข้งขาหักจะทำยังไง" พฤหัสยังคงบ่นต่อไม่หยุด

"พอแล้วน่า พลูโตก็ลงมาแล้ว ปลอดภัยดีด้วย บ่นไปก็เท่านั้นไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว" พุธรีบปรามเมื่อเห็นสีหน้าของพรฟ้าประทานเริ่มไม่ดี

"ใช่มันไม่มีประโยชน์เลย ไม่ว่าจะบ่นกี่ครั้งพลูโตก็ไม่เคยสนใจ ความเป็นห่วงของพวกเฮียจะไปมีค่าพอให้พลูโตใส่ใจที่ไหนล่ะ" ในเมื่อคนนึงก็ดูท่าจะไม่มีทางสำนึกผิด ส่วนอีกคนเขาก็พอเข้าใจว่ารักน้องมากเลยตามใจน้องไปเสียทุกอย่าง เขาก็อดน้อยใจไม่ได้ ใช่ว่าเขาจะไม่รักพรฟ้าประทาน แต่เพราะรักมากเลยเป็นห่วงมาก แต่ดูท่าแล้วความรักความเป็นห่วงของเขาจะกลายเป็นความน่ารำคาญสำหรับพรฟ้าประทานไปเสียแล้ว

"โอ๋ๆ ไม่น้อยใจนะเฮีย พลูโตรู้ว่าที่เฮียบ่นเพราะเฮียเป็นห่วง"

"รู้แล้วทำไมยังทำให้เฮียเป็นห่วงอยู่เรื่อยแบบนี้ล่ะ สนุกนักหรือไง?" น้ำเสียงแหบห้าวที่เต็มไปด้วยความน้อยอกน้อยใจของพฤหัสทำเอาพรฟ้าประทานถึงกับไปไม่เป็น พฤหัสเป็นผู้ชายนิ่งๆ ติดดุเสียด้วยซ้ำ แต่วันนี้เขากำลังน้อยใจน้องสาวตัวน้อยของเขา เป็นใครก็ทำตัวไม่ถูก

"พลูโตไม่ทำแล้วค่ะเฮีย เฮียหายโกรธพลูโตนะคะ" หญิงสาวปรี่เขากอดแขนเขา พลางเอาหน้าซบถูไถไปมาราวกับลูกแมวตัวน้อยที่กำลังอ้อนเจ้าของ

"พลูโตก็พูดแบบนี้ทุกที แล้วเป็นยังไงล่ะ ก็ทำเหมือนเดิม" พฤหัสอดที่จะสัพยอกไม่ได้ พอเห็นเขาโกรธน้องสาวเขาก็พร้อมจะสัญญาทุกอย่างแต่ไม่เคยทำได้สักที

"เฮียพฤหัสไม่รักพลูโตแล้วหรอ?"

"เฮียรักพลูโตมากกว่าใคร แต่พลูโตต่างหากที่ไม่รักเฮีย รักแต่เฮียพุธ"

"อ้าว เกี่ยวอะไรกัน"พุธที่ยืนฟังเงียบๆแต่โดนหางเลขอย่างเสียไม่ได้ ถึงกับอุทานด้วยสีหน้าเหลอหลา

"พลูโตรักเฮียพฤหัสนะคะ" นั่นไง ไม้ตายของพรฟ้าประทานที่จะทำให้บรรดาเฮียๆของเธอใจอ่อน แค่เธอบอกรักพวกเขาไม่ว่าความผิดจะใหญ่หลวงแค่ไหน พวกเฮียๆของเธอก็พร้อมจะให้อภัยเสมอ แต่เธอก็ไม่ได้ทำบ่อยๆเสียหน่อย อันไหนที่ดูเกินไป เป็นความผิดจริงๆ เธอก็จะไม่ทำอีก

"รักแต่พฤหัสแล้วเฮียล่ะพลูโต" คนที่โดนหางเลขเมื่อครู่ถึงกับร้องขึ้นมากลางคัน ได้ยังไงล่ะ ในเมื่อเขาเป็นฝาแฝดกันจะให้น้องสาวคนเดียวของพวกเขารักคนใดคนนึงมากกว่าไม่ได้

"เฮียพุธ พลูโตก็รักค่ะ รักเท่าเฮียพฤหัสเลย" คำตอบของพรฟ้าประทานทำให้พี่ชายทั้งสองยิ้มกว้างอย่างพอใจ

"จริงสิ แม่ให้มาตามไปกินข้าว วันนี้แม่ทำแต่ของโปรดพลูโตทั้งนั้นเลย" พุธพูดอย่างอารมณ์ดี แค่น้องสาวเขากินอิ่ม นอนหลับ ใช้ชีวิตมีความสุข แค่นี้พี่ชายอย่างพวกเขาก็เบาใจมากแล้ว เขาคงปกป้องน้องส่วไปตลอดชีวิตไม่ได้ แต่วันนี้วันที่พวกเขายังดูแลเธอได้ พวกเขาก็จะดูแลอย่างเต็มที่

"แค่คิดว่าสันนึงพลูโตจะมีแฟน เฮียก็รู้สึกเจ็บปวดแล้วล่ะ" จู่ๆ พุธก็โพลงขึ้นมา หลังจากที่บรรยากาศเริ่มดีขึ้น กลับมาหม่นหมองอีกครั้ง

"พลูโตไม่มีแฟนหรอกค่ะ จะอยู่ให้พวกเฮียเลี้ยงไปจนแก่เลย"

"พูดแล้วนะ"

"รับปากด้วยเกียรติของดาวเคราะห์ดวงสุดท้ายที่ตอนนี้หลุดจากวงโคจรเลยค่ะ" พรฟ้าประทานรับปากอย่างแข็งขัน

'ที่ใดมีรัก ที่นั้นมีทุกข์'