CHAPTER 3

เรามีกันแค่สองคนพ่อลูก

เราสองคนผ่านสถานการณ์ทุกอย่างกันมาอย่างยากลำบากถึงแม้จะมีอันจะกินก็ตาม การก้าวผ่านเรื่องราวต่างๆ มากมายมันไม่ใช่เรื่องง่ายข้อนี้ผมรู้และพยายามทำใจอยู่ทีละนิด

ผมมีลูกสาวชื่อว่า ‘ลิลลี่’ ชื่อตรงกันกับดอกไม้ที่ผมชอบมากที่สุดในบรรดาดอกไม้ทั้งหลายแหล่บนโลกใบนี้ที่มีดอกไม้หลายล้านชนิดแต่ผมก็ตกหลุมรักลิลลี่อยู่ดี

ลิลลี่เป็นเด็กหญิงยิ้มง่ายแต่เข้ากับคนได้ยากมาก เธอชอบคนสวยๆ แต่กีดกันตัวเองจากใครๆ นี่คือนิสัยที่แก้ไม่หายแต่ก็ใช่ว่าจะเข้ากับคนอื่นๆ ไม่ได้นะ เข้าได้ครับแต่จะมีเพื่อนสนิทไม่เกินสองคน

ผมพยายามปรับปรุงข้อนี้

ปรับปรุงให้มันดีกว่าเดิมให้มากๆ

ปรับปรุงในทุกๆ ครั้ง

การมีลูกในขณะที่อายุของผมไม่ถึง 20 ปีก็ใช่ว่าง่ายเสมอไปหรอกมันมีอยู่แล้วความสงสัยต่างๆ และก็คำถามจากผู้คนที่เป็นคนนอก บางครั้งก็มีการใช้สายตาเป็นคำถามก็มีนะรัวมาอย่างไม่ทันตั้งตัวเลยก็มีแหละ ซึ่งบางคำถามมันไม่น่าเกิดขึ้นด้วยซ้ำแต่ผมก็รู้ เรื่องแบบนี้โรงเรียนไม่มีสอนครอบครัวก็อย่าหวัง

ผมรู้แต่ไม่ตอบ

ผมรู้แต่ไม่สนใจ

ผมรู้แต่ก็หลีกเลี่ยง

คนจำพวกประเภทชอบสาระแนเรื่องคนอื่นแต่บางครั้งก็มีเพื่อนในกลุ่มเดียวกันเป็นคนจัดการกับคำถามพวกนั้นให้ ซึ่งมันก็ตลกดี ฟังๆ ก็เหมือนเป็นคำด่ารวมอยู่ยกตัวอย่างเช่น

ทำไมหินมีลูกเร็วจังอ่ะ?

เพื่อนกูมีลูกเร็วไปแต่ไม่เหมือนมึงหรอกที่ลูกยังไม่มีแต่ผัวเนี่ยหลักร้อยเลยหรือเปล่าจ๊ะ

ก็พลาดอ่ะดิงั้นจะเลี้ยงเหรอ?

พลาดไม่พลาดก็เรื่องของไอ้หินแต่ปากมึงไม่น่าพลาดโดนตีน

แม่ของลูกอ่ะอยู่ไหน?

อยู่ไหนก็เรื่องของมันแต่ผัวมึงเนี่ยอยู่ไหนเสือกเรื่องคนอื่นแบบนี้ระวังไม่มีผัวนะ

ถ้าไม่รวยก็ไม่เลี้ยงหรอก

อิจฉาเหรอแน่จริงก็รวยอย่างเพื่อนกูสิ!

ทุกอย่างมักเป็นประสบการณ์ตรงทั้งนั้นในตอนนั้นผมก็เสียใจนะกับคำถามพวกนี้ที่สาดเข้ามาอย่างไม่เว้นวัน ไม่ใช่แค่คนพวกนั้นแต่บางคนก็เป็นถึงญาติพี่น้องด้วยกันแต่ก็คอยทับถมกันแบบนี้จะไว้ใจใครได้อีก บอกเลยว่าไว้ใจใครได้ยากมากต้องเลือกจริงๆ ถึงจะคบได้

ถ้าถามว่าผมเสียใจไหมที่มีลิลลี่ ตอนนั้นที่ได้รู้ผมอึ้งมากกว่าไม่ได้เสียใจ

ถ้าถามว่าผมเคยจะให้ทำแท้งลิลลี่หรือเปล่า ตอนนั้นความคิดนี้ไม่เคยมีอยู่เลยในหัว

ถ้าถามว่าผมเคยรู้สึกอะไรหรือเปล่า ทั้งตอนนี้และตอนนั้นผมก็ยังรู้สึกอยู่แหละแต่มันจะหายไปสักวัน

สักวันหนึ่งเวลาอาจทำให้ผมดีขึ้น

แล้วถ้าถามว่าแม่ของลิลลี่ล่ะไปไหนมันเป็นคำตอบที่ยากมากในระดับหนึ่งนะ ผมควรจะตอบดีหรือเปล่าเอาตามความจริงเรื่องราวมันจบมานานมากแล้วอีกอย่างหนึ่งผมก็ไม่ได้เจอเธอจริงๆ จังๆ สักครั้งหรอกนอกจากเมื่อ 4 ปีก่อนที่ผมจะบินมาอยู่ซานฟรานแค่วันเดียวเองแต่มันก็เป็นแค่ความบังเอิญ

วันนั้นลิลลี่เห็นแม่ของเขาโดยที่ไม่รู้ว่าเป็นแม่ของตัวเองยืนตรงหน้า

วันนั้นลิลลี่ถามผมว่าคนที่ยืนตรงหน้าเธอเป็นใคร

วันนั้นลิลลี่บอกว่าแม่ของเขาสวย

แล้ววันนั้นผมก็บอกลูกว่าตัวเองไม่รู้จักทั้งที่มันไม่จริง

คำตอบย้อนแย้งกับความจริงอย่างหนักหน่วงมันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงแต่ช่างเถอะเวลามันผ่านมานานแล้ว ไม่มีประโยชน์หากต้องสาธยายพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ขึ้นมาอีกยังไงความรู้สึกเดิมมันก็จางเลือนหายออกไปหมดแล้วเหลือเพียงปัจจุบันที่ผมยังคงต้องเดินหน้าต่อไปแล้วทำให้มันดีที่สุด

ละทิ้งอดีตแล้วไขว่คว้าปัจจุบัน

แน่นอนมันควรเป็นแบบนั้นมานานแล้ว

วันเวลาผ่านมาจากวันกลายเป็นเดือนจากเดือนกลายเป็นปีและจากปีกลายเป็นหลายๆ ปี การที่ทุกอย่างมันปรับเปลี่ยนไปไม่เหลือเค้าโครงเดิมผมคิดว่ามันน่าจะเป็นบททดสอบของชีวิตเพื่อให้เดินก้าวไปต่อในจุดหนึ่งโดยไม่ต้องใส่ใจและหันกลับไปมองอดีตอีก

จุดเริ่มต้นการเปลี่ยนแปลงทำให้อะไรหลายอย่างปรับเปลี่ยนไปตามที่มันถูกกำหนดไว้และความน่าจะเป็นเรื่องราวทุกอย่างถูกเก็บลงปิดตาย

ไม่ได้เจ็บปวดแต่ก็ไม่จางหาย

ไม่ได้เหมือนเดิมแต่ก็ยังนึกถึงทุกครั้ง

ไม่ได้น่าจดจำนักแต่รู้ไหมว่าไม่เคยลืมได้เลย

ความคิดพวกนี้ตบตีกับสมองของผมมานับไม่ถ้วนถึงแม้แต่อยู่ที่ที่ห่างไกลเพื่อไม่ทำให้นึกถึง ถึงแม้จะไม่ใช่สภาพแวดล้อมเดิมๆ ก็เถอะ ผมว่าตัวเองหนีสิ่งพวกนี้มานานเกินพอแล้วควรกลับไปในที่ที่มาได้แล้ว ยังไงอะไรจะเกิดขึ้นมันก็ต้องเกิดหยุดห้ามไม่ได้แม้กระทั่งเรื่องนั้น

ขนาดอยู่ที่นี่ยังไม่พ้นเลย

แล้วถ้าผมพาลิลลี่กลับแน่นอนเธอต้องกลับ

แต่พอถึงตอนนั้นอะไรมันก็ไม่เหมือนเดิมหรอกนะ ผมนั่งจดจ้องรูปที่ปรากฏในกล้องนิ่งสายตาตัวเองโฟกัสไปจุดเดียวของภาพซึ่งเป็นมุมขวาสุดบนก่อนรอยยิ้มเกิดขึ้นตามมาตรงมุมปาก บุคคลที่สามโผล่ปรากฏในกล้องที่มีผมและลิลลี่ยิ้มแฉ่ง

บุคคลนั้นถึงไม่ชัดเจนแต่ผมก็จำได้

บุคคลที่แค่เสี้ยวหน้าก็จำได้

บุคคลที่ทำให้ผมเจ็บ

เจ็บ... เจียนตายในช่วงวัยรุ่น

ภาพนี้มีขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อนนี้เองแหละและครั้งนี้เท่านั้นที่มันจะเกิดขึ้น รู้ว่าทุกครั้งที่ผมพาลิลลี่ออกไปไหนจะไม่มีแค่ตัวเองกับลูกแต่จะมีผู้หญิงหน้าเอเชียคนนี้ตามด้วยตลอด ระยะห่างที่เธอหลีกเลี่ยงมันไม่ทำให้อึดอัดแต่ก็ไม่ได้ทำให้มีความสุขสักนิดเดียวเพราะความเป็นจริงมันคือปัจจุบัน

ส่วนผู้หญิงคนนั้นคืออดีต

ระยะทางอันแสนไกลคั่นพวกเราเอาไว้

ยังไงก็ไม่มีหนทางมาบรรจบ

ตับพังเพราะตังค์เพื่อน (5)

Hin: เป็นยังไงกันบ้างไอ้พวกทำการทำงานจนล้นมือ

Read

ทักไปแค่ประโยคเดียวแต่ก็พากันอ่านพร้อมแต่ไม่ตอบสักคนในเวลานี้ผมจึงได้แค่นั่งมองหน้าจอแบบนั้นเพื่อรอเวลาให้อีกฝ่ายที่อยู่อีกซีกโลกหนึ่งเข้ามาตอบ

ไอ้ตามอยู่ไทย

ไอ้ติอยู่ไทย

ไอ้บอลไม่อังกฤษก็เยอรมัน

ไอ้กวางอังกฤษแน่นอน ถึงอาศัยกันคนละทวีปแต่ยังไม่ขาดการติดต่อเลยสักครั้งเดียว

Kwang [kw]: ว่าไงไอ้ว่างงาน?

Ball: 5555 สัส ขำลั่น

TAM: ลั่นแค่ไหนเยอรมันสะเทือนเลยใช่เปล่า

TAM: แล้วซานฟรานอ่ะขำหรือยังคิดถึงเขา

Ti Ti: ไอ้ตามโคตรขยี้

Hin: เอาให้ตาย

Kwang [kw]: ไม่ตายหรอกแค่เจ็บแต่ยังหายใจ

Ball: เจ็บแต่ยังรักมากกว่าว่ะ

Ti Ti: ไม่ๆ นาทีนี้ต้องเป็นหนีทั้งที่ยังรัก

TAM: ตบท้ายด้วยรักแต่ทำอะไรได้

Hin: เอาอีกดิ เอาให้กระอักออกมาเป็นเลือด

TAM: ออกมาเป็นลาวาดีกว่า

หึ... ห้ามไม่ได้อยู่แล้วแหละกับไอ้พวกสันขวานพวกนี้แต่ก็เหมือนที่มันว่ากัน

Hin: แต่กูมีแทแล้วนะ กลับไปคงได้พูดเรื่องแต่งเสียที

Hin: กูอยากเริ่มต้นใหม่แล้วว่ะ

ศิลา ตะวันพิศาล : TALK END