ตอนที่ 2 : เสียงที่ไม่เคยเงียบ

!!คำเตือน!!

เนื้อหาเหล่านี้เป็นเพียงจินตนาการของนักเขียนเท่านั้น บางเนื้อหาหรือสถานที่ไม่มีอยู่จริง ไม่สนับสนุนให้ทำตาม เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป

+++

ฝนยังตก...เหมือนเมื่อวาน เหมือนวันก่อนหน้า เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเปลี่ยน

แต่กานต์รู้บางอย่างเปลี่ยนไปแล้ว

เขานั่งอยู่ในรถยนต์ที่จอดนิ่งริมถนนสายเล็กหน้ามหาวิทยาลัยภารุศิษย์ ตาจ้องมองประตูอาคารรัฐศาสตร์โดยไม่กะพริบ เขามารอใครบางคน และเขารู้ว่าเธอจะมา เพราะคนอย่าง พิมพ์ชญา ไม่ใช่คนที่จะยอมปล่อยให้ความจริงเดินนำหน้า

ข้อมือข้างหนึ่งจับถ้วยกาแฟเย็นชืดไว้มั่น อีกข้างกดเล่นบันทึกเสียงในโทรศัพท์

"เสียงของคนบางคน...ควรถูกเก็บไว้ตลอดไป"

มันคือประโยคที่ถูกเขียนไว้ในห้องเรียน 3/2 ข้างศพของ ดร.เมธัส

และมันก็กลับมาดังก้องในหัวกานต์ไม่หยุด

เสียงฝีเท้า...เสียงส้นสูงแตะพื้นคอนกรีตเขารู้ทันทีว่าเป็นเธอ

กานต์ลงจากรถ ก้าวขวางหน้าพิมพ์ชญาทันทีที่เธอจะเดินเข้าตึก

“ผมอยากคุยกับคุณ”

เธอมองเขาอย่างเหนื่อยหน่าย “ตอนนี้เลยเหรอคะ?”

“คุณก็รู้ว่า ‘ตอนหลัง’ ไม่มีในโลกของคนตาย”

เธอถอนหายใจ แล้วพยักหน้าเบา ๆ

...

ภายในห้องสอบสวน พิมพ์ชญานั่งตรงข้ามเขา แสงสลัวลอดผ่านมู่ลี่หน้าต่าง เงาเสี้ยวหน้าของเธอดูแข็งกว่าเมื่อวาน

“คุณรู้ใช่ไหมว่าคนที่ฆ่า ดร.เมธัส...ต้องรู้ตารางเวลาเขาอย่างดี?”

พิมพ์ชญาไม่ตอบในทันที แต่ดวงตาไม่หลบ “ฉันไม่ได้ฆ่าเขา”

“แต่คุณรู้ว่าใครทำ”

เธอพยักหน้าช้า ๆ “ฉันมีข้อสงสัย...แต่ไม่ใช่สิ่งที่พิสูจน์ได้”

“คุณรู้ว่ามีไฟล์เสียงชื่อ ‘อารยา’ อยู่ในคอมพิวเตอร์ของเขา?”

ครั้งนี้สีหน้าเธอเปลี่ยนเล็กน้อย แต่ยังควบคุมได้

“คุณคิดว่าเขาอัดอะไรไว้?”

“เสียงที่เขาคิดว่าเป็นพยาน”

...

บ่ายวันนั้น กานต์ขอหมายค้นห้องพักของอารยา

ห้องเล็ก ๆ ในหอหญิงดูสะอาดสะอ้านเกินเหตุ มีเพียงเตียง โต๊ะหนังสือ และตู้เสื้อผ้าเรียบง่าย

แต่บนโต๊ะ มีกล่องไม้เล็ก ๆ กล่องหนึ่ง วางไว้พอดีตรงกลาง ราวกับจงใจให้เห็น

เขาเปิดกล่อง...ข้างในคือเครื่องเล่น MP3 รุ่นเก่า และหูฟังสีขาว

เขากดปุ่ม play

“อารยา...นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้คุยกัน”

เสียงของ ดร.เมธัส

กานต์ฟังอย่างตั้งใจ เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเครียด และความรู้สึกผิด

“สิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ มันไม่ควรเกิดขึ้นกับใคร...ฉันเชื่อเธอ ฉันเชื่อว่าเสียงที่เธอได้ยิน มีอยู่จริง...แต่ไม่ใช่ทุกคนจะยอมรับ”

“พิมพ์ชญาไม่เข้าใจ ฉันพยายามอธิบายแล้ว แต่เธอยังคิดว่าอารยาโกหก...”

เสียงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับมาอีกครั้ง

“อารยา ถ้าเธอฟังอยู่...โปรดอย่าปล่อยให้ความเงียบฆ่าฉันก่อนจะพูดความจริง”

กานต์ปิดเครื่องช้า ๆ หัวใจเขาเต้นแรงขึ้น

...

วันต่อมา เขาเชิญอารยามาสอบปากคำอีกครั้ง คราวนี้พิมพ์ชญาก็นั่งอยู่ในห้องเดียวกัน

เด็กสาวจ้องหน้าอาจารย์ของเธอ ดวงตานั้นแฝงความปั่นป่วนบางอย่างที่ยากจะแปล

“คุณเคยได้ยินเสียงที่ไม่มีใครได้ยินหรือเปล่า?” กานต์ถามขึ้น

อารยาหลบตา

“ดร.เมธัสบอกว่าเขาเชื่อคุณ เพราะเขาก็ได้ยินเสียงนั้นเหมือนกัน ใช่ไหม?”

พิมพ์ชญาหันขวับมามองทันที “อะไรนะคะ?”

“คุณได้ยินเสียงนั่นไหม อารยา?” กานต์ถามซ้ำ

เธอเงียบ...แล้วพยักหน้าเบา ๆ “มันคือเสียงของ ‘คนที่ไม่มีอยู่แล้ว’”

“เสียงใคร?” พิมพ์ชญาถามเสียงเย็น

อารยาเงยหน้าขึ้น “เสียงของ...น้องสาวอาจารย์ค่ะ”

พิมพ์ชญาชะงัก สีหน้าเปลี่ยนทันที

กานต์หันไป “คุณมีน้องสาว?”

เธอพยักหน้าอย่างอึ้ง ๆ “เคยมี...เธอฆ่าตัวตายตอนสิบเจ็ด”

“เพราะเธอถูกกลั่นแกล้ง...แต่ไม่มีใครเชื่อใช่ไหม?”

พิมพ์ชญาเงียบงัน

...

วันรุ่งขึ้น ขณะกานต์พยายามขอหมายค้นห้องพักพิมพ์ชญา เขาได้รับโทรศัพท์สายหนึ่งจากเจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐาน

“เราตรวจพบร่องรอยสารระงับหัวใจชนิดเดียวกับที่อยู่ในกระเพาะผู้ตาย...บนกล่องยาในห้องพิมพ์ชญาค่ะ”

กานต์นิ่งไปนาน ก่อนจะเอ่ย “เป็นยาเก่าที่เธอเคยใช้สมัยบำบัดโรคซึมเศร้าใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ”

เขาถือโทรศัพท์แน่นขึ้นอีกนิด

ปริศนาเริ่มกลับหัวกลับหาง

...

ในห้องทำงานของเขาคืนนั้น กานต์นั่งอยู่กับแฟ้มสืบสวนทั้งหมด เบาะแสทุกชิ้นชี้ไปที่สองคนอารยา กับ พิมพ์ชญา

คนหนึ่งคือเหยื่อที่อ้างว่าได้ยินเสียงตลอดเวลา

อีกคนคืออดีตผู้ป่วยซึมเศร้า ที่พยายามควบคุมทุกอย่างไว้ใต้เงียบ

แต่ในความเงียบนั้นเอง...

เสียงของคนตายก็ยังไม่หยุดพูด

...

วันต่อมา กานต์ได้รับพัสดุจากไปรษณีย์ ไม่มีชื่อผู้ส่ง

ข้างในคือเทปบันทึกเสียงอีกหนึ่งม้วน พร้อมโน้ตเขียนด้วยลายมือ

“เสียงที่ถูกลบ...กำลังจะกลับมา”

กานต์มองเทปในมือ ก่อนจะหยิบมันใส่เครื่องเล่น

เสียงที่ดังขึ้นคือ...

เสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนหนึ่งไม่ใช่อารยา ไม่ใช่พิมพ์ชญา

แต่เป็นเสียงของผู้หญิงอีกคนที่ยังไม่ถูกพูดถึง...

เสียงพูดสั่นเครือ... “ช่วยด้วย...อาจารย์เมธัส เขา...เขาทำอะไรบางอย่างกับฉัน...”

เสียงนั้นหยุดไปก่อนจะจบด้วยคำพูดเบา ๆ “อย่าให้ใครได้ยินสิ่งที่ฉันพูด...โดยเฉพาะ เขา”

กานต์นิ่งค้าง

นี่มันหมายความว่าอะไร?

ใครกันแน่ที่โกหก?

และเสียงของใคร...ที่ไม่ควรถูกเปิดเผย?....เสียงของคนตาย ไม่เคยเงียบ

และความจริง...ยังคงรอให้เขาไข

---