5 ตำนานแผ่นดินต้าหวง

5

ตำนานแผ่นดินต้าหวง

ตั้งแต่จำความได้จวบจนถึงวันก่อนที่คุณปู่ของจินหลงจะเสียชีวิต เขามักเล่าตำนานเรื่องหนึ่งให้ผู้เป็นหลานได้ฟังอยู่บ่อยครั้ง ช่วงวัยเด็กจินหลงโปรดปรานนิทานก่อนนอนเรื่องนี้มาก

ทว่าพอเติบโตขึ้นเรื่อยๆ มันกลับกลายเป็นเพียงนิทานปรัมปรา ที่เขามักจะเบือนหน้าหนีหรือใส่หูฟังอุดหู เวลาคุณปู่เริ่มทำท่าจะเล่าให้ฟังเป็นรอบที่ล้าน

ตำนานแผ่นดินต้าหวง ดินแดนต้นกำเนิดเทพเจ้ามังกรแห่งสายน้ำ บรรพบุรุษรุ่นแรกของตระกูล ‘หลง’ ผู้ทำหน้าที่ควบคุมฤดูกาล สร้างสมดุลให้กับสรรพชีวิตทั้งหลาย

ก่อนลูกหลานรุ่นถัดมาจะถูกส่งไปยังโลกอีกใบที่พึ่งก่อกำเนิดใหม่ เพื่อใช้พลังของตนทำหน้าที่ในโลกใบนั้น เวลาของทั้งสองโลกไม่เท่ากัน หนึ่งชั่วยาม (2 ชั่วโมง) ในดินแดนต้าหวง เทียบเท่ากับหนึ่งปีในโลกที่จินหลงจากมา

คุณปู่มักเล่าให้ฟังว่า แผ่นดินต้าหวงเป็นดินแดนที่สวยงามน่าอยู่อาศัย ต้นหญ้าเขียวขจีเต็มพื้นดิน ผืนป่าอุดมสมบูรณ์ไปด้วยสัตว์นานาชนิด ลำธารใสสะอาดมองเห็นฝูงปลาแหวกว่าย ชาวบ้านใช้ดื่มกินได้ตลอดทั้งปีไม่มีขัดสน

เมืองทั้งสามเต็มไปด้วยความสงบสุข ผู้คนรักใคร่สามัคคีปรองดอง ไร้ความเห็นแก่ตัว ต่างฝ่ายต่างมีน้ำใจ เห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกันอยู่ตลอด

เมือง ‘ไห่เทา’ มีพื้นที่อยู่ติดทางแทบชายทะเล ของขึ้นชื่อคือเกลือ และสัตว์น้ำในมหาสมุทรซึ่งสามารถกินได้ ขณะที่เมือง ‘เฉ่าเหยียน’ ตั้งรกรากอยู่กลางทุ่งหญ้า เพาะปลูกธัญพืชได้หลากหลายชนิด และสุดท้ายคือเมือง ‘จุนเฟิง’ ใช้ชีวิตอยู่กันในป่ากลางหุบเขา อุดมไปด้วยสัตว์ป่ามากมาย และผลไม้ป่ารสชาติหอมหวาน

ต่างเมืองต่างมีของดีที่เมืองอื่นๆ ไม่มี จึงมีการแลกเปลี่ยนสินค้าเกิดขึ้น ระบบเศรษฐกิจระหว่างเมืองจึงถือกำเนิด ไม่ใช่แค่อาหารหรือวัตถุดิบที่มีการแลกเปลี่ยนค้าขาย แต่ยังลามไปถึงวัฒนธรรมต่างๆ อีกด้วย

นับพันๆ ปีที่แผ่นดินต้าหวงร่มเย็นเป็นสุขไร้ความบาดหมาง ทว่าเมื่อมีความดีก็ย่อมมีความชั่ว ความเห็นแก่ตัวอยากได้อยากครองของผู้อื่น ค่อยๆ ถือกำเนิดขึ้นในจิตใจมนุษย์ผู้โง่เขลา

เมืองไห่เทาอยากมีพื้นที่เพาะปลูกธัญพืชเป็นของตัวเอง ทว่าแผ่นดินทางแทบชายทะเลมีความเค็มเกินกว่าจะทำได้ จึงหมายจะยึดครองดินแดนของเมืองเฉ่าเหยียน

ขณะที่เมืองเฉ่าเหยียนอิจฉาริษยาเมืองจุนเฟิง ซึ่งมีเนื้อสัตว์ป่าและผลไม้เลิศรสไว้กินกันตลอดปี จึงค่อยๆ คืบคลานบุกรุกชายป่า ด้วยการตั้งหมู่บ้านทับบนพื้นที่เมืองจุนเฟิง

เมืองจุนเฟิงเองก็ปรารถนาจะครอบครองทั้งสองดินแดน จึงส่งทหารสอดแนมเข้าไปในเมืองทั้งสอง สืบข่าวหาช่องทางและโอกาส เฝ้ารออย่างใจเย็นเพื่อหาจังหวะยกทัพเข้ายึดครอง

ในที่สุดแผ่นดินต้าหวงก็ลุกเป็นไฟ เกิดสงครามห้ำหั่นกันเองระหว่างเมืองทั้งสาม ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใคร สร้างกำแพงปิดล้อมเขตแดนของตน ปิดทางเข้าออกให้เหลือเพียงทางเดียว คาราวานสินค้าไม่สามารถเดินทางผ่านเมืองเพื่อแลกเปลี่ยนข้าวของได้อีก

สงครามยืดเยื้อมาเป็นเวลานับสิบปี เกิดความเอือมระอาขึ้นภายในใจเทพเจ้ามังกรแห่งสายน้ำ ผู้อาศัยอยู่ในทะเลสาบกลางแผ่นดินต้าหวง

ทหารนับหมื่นนับแสนยกทัพผ่านสถานที่ที่เขาอยู่ มีเสียงดังก่อให้เกิดความไม่สงบรบกวนการจำศีลบำเพ็ญตบะ จนเทพเจ้ามังกรมิอาจทนได้อีกต่อไป

เขาเฝ้ามองมนุษย์ผู้โง่เขลาเบาปัญญา จิตใจเต็มไปด้วยกิเลสตัณหาสารพัด ไม่รู้จักพึงพอใจในสิ่งที่ตนมี ถวิลหาแต่สิ่งที่เป็นของผู้อื่น แถมยังมาก่อความไม่สงบวุ่นวายรบกวน

เทพเจ้ามังกรเกิดความพิโรธจึงร่ายคำสาปใส่แผ่นดินนี้ หากภายในหัวใจมนุษย์ยังเต็มไปด้วยความละโมบโลภมาก ไม่รู้จักพอใจในสิ่งที่ตนมี ทั่วทั้งแผ่นนี้ก็จะมีแต่ความทุกข์ระทม

ฤดูร้อน ฤดูหนาว และฤดูฝนจะถูกลิดรอนคืนทั้งหมด แผ่นดินต้าหวงจะประสบแต่ความแห้งแล้ง มีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่หลั่งไหลแทนสายน้ำ

หากมนุษย์ยังคิดกันไม่ได้มองกันไม่ออก แผ่นดินต้าหวงก็สมควรสิ้นสุดเพียงเท่านี้ เพราะยามนี้เทพเจ้ามังกรเองก็รู้สึกเหนื่อยล้าเต็มทน เขาสร้างและดูแลสรรพชีวิตทั้งหลาย ไม่ใช่เพื่อให้เอามาอิจฉาริษยาหรือแก่งแย่งฆ่าฟันกัน แต่ทำเพื่อให้เหล่ามนุษย์ รู้จักความสุขจากคำว่าแบ่งปันต่างหาก

นี่คือเรื่องที่คุณปู่เล่าให้จินหลงฟังมาร่วมหลายปี มันฝังลึกอยู่ในหัวสมอง จนเขาจำแม่นได้ทุกประโยคทุกคำไม่มีตกหล่น

จากที่เคยคิดว่ามันก็เป็นเพียงแค่นิทานปรัมปรา แต่ยามนี้เมื่อตนได้หลุดเข้ามาในแผ่นดินต้าหวง ดินแดนที่ไม่เคยถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ของอีกโลก เขาควรต้องทำใจให้สงบ และยอมรับว่าทั้งหมดที่คุณปู่เล่ามาคือเรื่องจริง

“ทำยังไงดีๆๆๆ”

หลังถูกพาตัวมายังห้องห้องหนึ่งเพื่อให้เขาได้พักผ่อน จินหลงกลับเอาแต่เดินวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น พลางขบคิดวิธีหาทางกลับโลกเดิม

แม้ยอมรับได้แล้วว่าตอนนี้ตนกำลังอยู่ในแผ่นดินต้าหวง มิติประหลาดที่ไม่มีใครรู้จักนอกจากคนตระกูลหลง แต่ไม่ได้หมายความว่าจินหลงจะทำใจยอมอยู่ที่นี่ได้

ทุกอย่างแปลกใหม่ไปหมด บรรยากาศ สภาพแวดล้อม วัฒนธรรม ผู้คน ไหนจะอาหารการกิน มันเป็นสิ่งที่เขาไม่คุ้นเคยเลยสักนิด

แค่โผล่มาได้ไม่กี่นาทีก็มีคนกล่าวหาว่าเขาว่าปีศาจ ช่างเป็นการต้อนรับผู้มาเยือนได้อย่างอบอุ่นยิ่งนัก น่าประทับใจจนอยากหลบหนีไปจากที่นี่ ตอนนี้เดี๋ยวนี้เลยก็ว่าได้

แม้โลกใบเดิมที่จินหลงจากมา จะดูเลวร้ายไม่น้อยหน้าไปกว่าแผ่นดินต้าหวงเสียเท่าไหร่ แต่มันก็ยังเป็นโลกที่เขารู้จักคุ้นเคย ความสบายใจในการใช้ชีวิตอยู่มันย่อมแตกต่างกันอยู่แล้ว

เพราะฉะนั้นตอนนี้ในหัวสมองของจินหลง จึงมีแต่ความคิดหาทางกลับโลกใบเดิมของตน มากกว่าคิดหาวิธีปรับตัว และใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ต่อไปอย่างแน่นอน

จินหลงจะต้องรู้วิธีทะลุมิติมาที่นี่ให้ได้ เพราะนั่นเป็นทางเดียวที่เขาจะได้กลับบ้าน แล้วสาเหตุที่จู่ๆ เขาโผล่มา ในแผ่นดินต้าหวงมันเกิดจากอะไรกันแน่

พลันภาพใบหน้าของเหวินหยางกลับปรากฏขึ้นในมโนสำนึก เขาเป็นคนแรกที่จินหลงเห็น บางทีเรื่องนี้เจ้าเมืองจุนเฟิงอาจมีส่วนเกี่ยวข้อง

เมื่อนึกได้ดังนั้นสองขาเรียวจึงก้าวตรงออกประตู มุ่งหน้าตามหาเหวินหยางด้วยสายตามุ่งมั่นตั้งใจ โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้คนที่เขากำลังจะไปหา ทำอะไรและอยู่ที่ใดในบ้านหลังใหญ่เบิ้มหลังนี้