บทที่ 3

ตอนนี้ฉันกับเคสเราอยู่ที่อาคารที่ทำกิจกรรมในตอนเช้าชื่ออาคารอะไรก็ไม่รู้จำไม่ได้ ไม่ได้ใส่ใจด้วยแหละ

"ตอนนี้รายชื่อของน้องๆออกมาแล้วนะครับว่าได้ใครเป็นพี่รหัสเชิญน้องๆ@twg xxx แล้วกรอกรหัสของตนเองเพื่อเข้าไปดูพี่รหัสได้เลยครับ"ไม่ต้องบอกก็รู้อยู่แล้วละว่าพี่รหัสของฉันก็ต้องเป็นผู้ชายหล่อๆเก่งอาจจะเป็นหนึ่งในแก๊งค์พี่เรย์ก็ได้ อ๋า มันต้องให้แน่นอนฉันรีบกรอกรหัสบัตรประชาชนและรหัสนักศึกษา อย่างตื่นเต้นแล้วก็คลิก

'ผมยาวสลวย สวยดั่งนางฟ้า เพียงเธอหันมา ท้องฟ้าสดใส'ทำไมต้องท้องฟ้าสดใสอ่ะ แล้วสวยดั่งนางฟ้า อย่าบอกนะว่าเป็นผู้หญิงอ่ะโธ่เอ้ยอดได้ผู้เลย

"เธอได้ผู้หญิงหรือผู้ชายอ่ะ"เคสถาม

"ผู้หญิงอ่ะ แล้วเธอละ"

"ฉันคิดว่าฉันได้พี่รหัสเป็นพี่ชายตัวเองว่ะ"

"ทำไมอ่ะ"

"ก็ใครหน้าไหนมันจะทำคำใบ้เป็น จุดสามจุดละ โธ่เอ้ยแค่นี้ก็รู้แล้วว่าใครอ่ะ"คนบ้าอะไรให้คำใบ้ ...  ว่ะประสาทแน่ๆเลย

จากนั้นพี่สตาฟฟ์ก็พาทำกิจกรรมไปเรื่อยๆแต่ยังคงไม่เฉยว่าใครเป็นพี่รหัสคงให้ไปหาเองละมั้งแต่ก็ช่างเถอะอย่างน้อยก็รู้ว่าเป็นผู้หญิง เฮ้อจะเก็บเป็นความลับทำไมยังไงก็รู้อยู่ดี

17:52

วันนี้ต้องขอขอบคุณน้องๆมากที่มาร่วมกิจกรรมวันนี้นะครับตอนนี้ก็เลยเวลากลับบ้านาเยอะแล้วขอให้ทุกคนกลับให้ถึงบ้านกันนะครับ พวกพี่หมดภารกิจแค่นี้ครับตบมือให้ความอดทนตัวเองหน่อยเร็ว

"แป๊ะๆๆๆๆ ฮู้วววววววแป๊ะๆๆๆๆๆ"

"งั้นกลับบ้านได้ครับ สวัสดีครับ"

เย้ๆๆในที่สุดเวลาที่รอคอยก็มาถึงจะได้ไปแช่น้ำอุ่นๆที่บ้านเพื่อผ่อนคลายสักทีฉันจึงรีบวิ่งออกมารอพี่เรย์ที่รถ

รอร๊อรอแต่ก็ไม่มาออกมาสักที ไปไหนของเค้านะ ฉันนั่เล่นฟิลเตอร์igไปเรื่อยจนอดใจไม่ได้ที่จะส่องigพี่ชายตัวเองไม่ไหวถึงฉันจะเป็นน้องแต่ก็ไม่เคยเข้ามาดูเลยสักครั้ง

นี่คือรูปฉันสมัย ม.ปลาย เราอยู่บ้านกันสองคนเพราะพ่อกับแม่ติดงานที่ต่างประเทศ ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่ดีเลยละเราอยากทำอะไรก็ได้ทำ ถึงฉันจะเป็นฝ่ายทำร้ายพี่ก่อนแต่คนอย่างพี่เรย์ก็ต้องสวนคืนอยู่แล้วไม่ต้องห่วงเดี๋ยวจะเอาเปรียบกับ แต่ถึงอย่างไรเราก็เป็นพี่น้องที่รักกันอีกคู่นึงในโลกนี้

เฮ้อถ้าแบบนี้ตลอดไปคงดี ในขณะที่ฉันกำลังเพ้อพี่เรย์เคสและเพื่อนคนนึงน่าจะชื่อไคลน์ถ้าจำไม่ผิด เดินมาด้วยกัน

"รีนวันนี้แกกลับบ้านเองได้ป่ะ"

"พี่จะไปไหน ทำไมไม่ให้ฉันไปด้วยละ"

"แกยังเด็ก จะไปทำไม"

"ทีผู้หญิงคนนี้ยังไปได้เลย"

"รีนฟังกันบ้างดิว่ะ"

"ถ้าพี่ไปรีนฟ้องพ่อให้ยึดรถพี่แน่"

"นี่รีน พี่โตแล้วนะขอเวลาไปเที่ยวกับเพื่อนไม่ได้หรือไง"

"ไปได้ แต่ทำไมให้น้องกลับบ้านคนเดียวอ่ะไปส่งรีนแล้วค่อยไปเที่ยวต่อก็ได้นิ" ฉันพูดขึ้นเสียง

"งั้นแกไปส่งน้องแกที่บ้านก่อนก็ได้เดี๋ยวฉันกับเคสจะไปรอที่ร้าน" เพื่อนเขาบอก

"ไม่เว้ย โตขนาดนี้ควรหาทางกลับบ้านเองได้แล้วเป็นภาระคนอื่นอยู่ได้"

"พี่ว่ารีนเป็นภาระหรอ "

"เออ "

"เออ กลับเองก็ได้วะรีนจะทำให้พี่เห็นว่ารีนไม่ใช่ภาระ "

"เออฉันจะคอยดู"แล้วฉันก็เดินสบัดตูดออกมาอย่างหน้าหงุดหงิดและโกรธขั้นสุดไอ้พี่บ้ากล้าพูดว่าฉันเป็นภาระได้ไงเนี้ยปากเสียจริงๆเลยอย่าให้ฉันมีปืนนะเดี๋ยวยิงไส้ไหลเลย เอาให้หายแค้นใจชิๆๆๆ

18:26

ฉันเดินออกมาจากมหาวิทยาลัย ได้ประมาณ10นาทีได้ เดินออกมาแบบไม่มีจุดมุ่งหมายเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยนั่งแท็กซี่ไม่เคยนั่งโดยสารมีแต่ให้ลุงพลไปรับไปส่งทุกวัน แต่ใครจะไปคิดว่าไอ้พี่เรย์จะปล่อยฉันลอยแพขนาดนี้จะโทรให้ลุงพลมารับก็กลัวเสียฟอร์มเพราะโม้ไว้เยอะ

"อื้อ ~ อ๊า ซี๊ดดด" ฉันหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆ

"ผีหรือเปล่าเนี้ย"

"โอ๊ยย งื้อออ" เสียงมาจากพุ่มไม้เสียงคนหรือผีนะ

"อื้ออ ซี๊ดดด พี่จ๋าช่วยด้วย อ๊าา" เสียงคนร้องด้วยความเจ็บปวด ต้องใช้คนแน่ๆฉันมองซ้ายมองขวาเพื่อหาไม้แต่ก็ไม่มีเพราะนี่มันข้างทางจะมีได้ไง

"ใช่แล้ว เอาโทรศัพท์มาอัดคลิปเพื่อส่งให้ตำรวจดีกว่าทีนี้พี่เรย์จะได้รู้ว่าฉันเก่งกว่าทีใครคิด"

"อ๊าาา ซี๊ดดด พี่ช่วยด้วย ใจจะขาดแล้วอ่ะ อ๊าาา อื้ออ โอ้ยยจะตายแล้ว ซี้ดด"

"ไม่ได้การละอาการแบบนี้ต้องโดนแทงแน่ๆร้องโอดโอยขนาดนี้รอแป๊บนะพี่ฉันจะช่วยพี่เอง"ฉันพูดกับตัวเองจบ ก็สาดกล้องไปถ่ายแต่ยังไม่ได้มองเพราะกลัวภาพตรงหน้าอาจมีเลือดเต็มไปหมด

" อื้อ พี่เร็วๆดิ ซี๊ดด"

" เอ๋ ว่าไงนะ"

"อ่า ก็เร็วอยู่"

"โดนแทงต้องเร็วด้วยหรอ"

"อ๊าา แรงๆเลยไม่ไหว เสียวมากเลย"

" ไม่ใช่แล้วละ"พรึ่บฉันหันไปดู เกือบหัวใจวายโดนแทงจริงแต่ไม่ใช่มีดแต่เป็นอย่างอื่น

กึก ฟุบ!! ฉันสะดุดยอดหญ้าล้มเหมือนในละครไทย

" เฮ้ยเสียงใครอ่ะ"

" ไม่ต้องสนใจหรอกต่อดีกว่านะพี่"

พรึ่บ

เฮ้ยนาย(ฉันคิดในใจ)

"อย่าเสียงดัง "

อย่าให้พี่ต้องโหด

เม้นมาพูดคุยกันด้วยน๊าาา