ตอนที่ 11 ทำสัญญา/1

ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดีที่อยู่ๆ ก็ถูกเรียกตัวมาทำสัญญา

อากาศในห้องเชือดเย็นสงบนี้ ดูแปลกไปกว่าเมื่อวันนั้น ห้องนี้เป็นห้องกว้างขนาดใหญ่...

แบ่งเป็นโซนชัดเจน ส่วนนั่งพักผ่อนกับส่วนที่เอาไว้หลับนอน เตียงกว้างวางอยู่อีกมุม ส่วนหล่อนนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่

เขานัดหล่อนมาที่โรงแรมสุดหรูในเครือของเฮียเมฆ ที่ถือว่าหรูที่สุดในจังหวัด ไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าจะได้มีโอกาสขึ้นมาบนนี้

ฟางข้าวไล่ระดับสายตาไปยังพื้นพรมสีองุ่นแดงช้ำ เข้าชุดกันไปหมด ไม่ว่าจะเป็นสีผ้าปูที่นอน...หรือเครื่องเรือนทุกชิ้น

ดำสลับแดงช้ำ...ไปจนทั่วห้อง

กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเทียนอโรมายังคงโชยมาให้หล่อนได้ผ่อนคลาย มันก็ช่วยได้...แต่เพียงนิดเท่านั้น

หญิงสาวขยับตัวเล็กน้อย เพราะรู้สึกว่าเริ่มจะชาในส่วนก้นสองข้าง มาสายเสมอสินะ

ชุดเดรสสีแดงช้ำที่หล่อนกำลังสวมใส่อยู่นี้ โสภาจัดมาให้ แต่เขาเป็นคนเลือกเอง

ตัวเดรสขนาดพอดีตัวไม่อึดอัด แต่ก็ถือว่ายังสั้นเมื่อเทียบกับเมื่อวันนั้นที่หล่อนสวมกระโปรงมา ส่วนบนเปลือยไหล่เผยให้เห็นร่องอกอวบอูมนูนเด่นขึ้นมาพร้อมผ้าเนื้อดี

‘ไม่ต้องแต่งมาจากบ้านนะ มาแต่งที่โรงแรม แด๊ดคงไม่อยากให้ใครเห็นฟางในสภาพนี้น่ะ’

แม้มันจะชัดเจนแล้วว่าเขาเลือกหล่อน แต่หญิงสาวก็ยังคงทำใจไม่ได้ แทนที่จะดีใจกลับทำไม่ออก

มื้อเริ่มชื้นเหงื่อ พยายามหลับตาทำสมาธิให้ใจคงมั่น

แกร๊ก

เสียงเปิดประตูทำเอาฟางข้าวลืมตา ยืดตัวตรงอัตโนมัติ กลิ่นบุหรี่อ่อนๆ โชยผสานมากับกลิ่นน้ำหอมของเขาที่หล่อนเองก็ประหลาดใจ ทำไมเราจำได้ล่ะ

เสียงฝีเท้าเบากริบดังเข้ามาใกล้ ไออุ่นจางๆ ลอยมาตัดกับความเหน็บหนาวแทบจะติดลบนี่ให้ร้อนผ่าวขึ้น

“รอนานมั้ย”

ทรุดนั่งแทบจะซ้อนทับร่าง แล้วส่งผ่านคำถามราวกับเสียงกระซิบจากนรก!

“ไม่ค่ะ” ยังคงไม่กล้ามองหน้าเขา จนปลายนิ้วสากยื่นมาแตะที่คาง สะกิดเพียงนิดก็ทำเอาเธอหันมาทั้งหน้าได้

เจ็บนะ

“ตัวหอมจัง” ปลายจมูกโด่งนั้นไล้คลอแถวไหล่เปลือยเปล่า สูดกลิ่นหอมสะอาดของหล่อนแบบไม่รู้เบื่อ

“อย่าเพิ่งค่ะ” ขืนตัวเอาไว้ สบตากับเขาด้วยความคงมั่น จนผู้เป็นใหญ่หยุดการกระทำทุกอย่างลงได้ เชิงให้เธอเป็นฝ่ายพูดในสิ่งที่ต้องการได้เลย

“ฉันอยากทำสัญญาก่อน”

ท่าทีของเจ้าหล่อน ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขาเคยรู้จักมา ปกติ...ลีโอไม่ชอบคนฉลาด เรื่องมาก หรือเก่งเกินหญิง หากแต่กับหล่อน เขาลืมที่จะพิจารณาคุณสมบัติพวกนั้นเสียสิ้น

“ได้”

ว่าอย่างสบายๆ พร้อมหยิบเอาซองสัญญาที่ถือเข้ามาด้วย ขึ้นมายื่นส่งให้

“รายละเอียดทั้งหมด โสภาคงส่งให้อ่านมาก่อนหน้าแล้ว มีอะไรสงสัยรึเปล่า” ก้นบุหรี่ที่เขาวางทิ้งทันทีที่มาถึง ยังไม่ดับสนิท ส่งกลิ่นฉุนนิดๆ โชยกรุ่นมาผสม สร้างบรรยากาศหอมหวน...หากแต่ก็หนาวเหน็บนี่ ให้ดูวังเวงมากขึ้น

“ดิฉันอยากทราบว่า...จะมีสัญลักษณ์อะไรมั้ยคะ ที่บ่งบอกว่า ฉันคือคนของคุณ”

ลีโอขยับร่างกายเชิงอึดอัด หน้าผากของเขาเริ่มมีรอยย่น เรื่องพวกนี้เขาไม่เคยต้องมานั่งอธิบายด้วยตัวเองเลยสักครั้ง

“เรียกฉันว่าแด๊ด แล้วแทนตัวเองด้วยชื่อเล่น” เสียงเข้มนั้นมีความตำหนิชัด จนฟางข้าวประหม่า

เขาระบุในสัญญาตั้งแต่แรก เราลืมได้ยังไง

“ค่ะแด๊ด ฟางขอโทษค่ะ”

“อยากได้สัญลักษณ์ไปทำไม” ยื่นมือไปหยิบบุหรี่มวนใหม่ มาจุดขึ้นอีกครั้งอย่างใจเย็น

“เปล่าค่ะ ไม่ได้อยากได้ค่ะ...แค่อยากจะรู้ ว่ามีหรือเปล่าแค่นั้นค่ะ” ตั้งใจอธิบายจนเกือบจะหอบ จนเขายื่นมือไปจับไหล่สั่นเทานั่นเอาไว้

“แค่เธอเป็นของฉัน ก็ไม่มีใครมาทำอะไรเธอได้แล้ว” เขาไม่รู้หรอกว่าเธอกลัวอะไร ต้องการอะไร...แต่นี่คือมาตรฐานที่เขาทำมาเสมอ

“เธอจะไม่คลาดสายตาจากฉันแม้แต่วินาทีเดียว ตลอด 3 เดือน ไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ย”

“คือหมายถึงว่า...ตลอดสามเดือน ฉันเอ๊ยฟาง...จะไปไหนมาไหนไม่ได้อย่างนั้นหรือคะ” มุมปากหยักหลุบลึกลงไปเล็กน้อย แววตาสีน้ำตาลเข้มประกายห้วงอารมณ์บางอย่าง

“เธอจะได้ไปในทุกที่ ที่เธออยากจะไป ฉันไม่ได้ห้าม”

อ้าว แล้วไหนบอกว่าจะไม่ให้คลาดสายตาไง

“เงินเดือน เดือนละแสนพอใช่มั้ย” ผู้มีอำนาจเปลี่ยนเรื่องจนหล่อนไม่กล้าขัดหรือตั้งคำถามอีก

“พอค่ะ”

“คอนโดล่ะ เลือกหรือยัง รถด้วย” ว่าอย่างสบายๆ ทำเป็นสนใจบุหรี่มวนใหญ่ในมือ และพ่นควันสีขาวพวยพุ่งออกจากริมฝีปากหยักหนา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ฟางขออยู่บ้านเหมือนเดิมได้มั้ยคะ พอดีว่าฟางต้องดูแลยาย”

“คอนโดมีไว้ให้เธออยู่เวลาที่ฉันอยากไปหา ส่วนจะอยู่หรือไม่อยู่หลังจากนั้น ก็ตามใจ” ฟางข้าวพยักหน้าเชิงเข้าใจ

“ค่ะ ฟางจะเลือกให้ได้เร็วที่สุดค่ะ” เพราะหล่อนรู้ว่าในย่านจังหวัดมีอยู่ที่เดียว แค่ต้องเลือกว่าห้องไหนก็เท่านั้น

“ขับรถเป็นมั้ย”

“พอได้ค่ะ”

“กระเป๋าล่ะ ชอบรุ่นไหนเป็นพิเศษหรือเปล่า ฉันจะหามาให้” สายเปย์จริงนะพ่อคุณ

“รุ่นไหนก็ได้ค่ะ ฟางได้หมด” ตอบด้วยใจสัตย์ซื่อ แท้จริงหล่อนไม่ได้อยากได้ของพวกนี้เสียด้วยซ้ำ แต่เพราะโสภาบอกว่าถ้าไม่เอาก็จะไม่ได้อย่างอื่นอีก เพราะคนอย่างลีโอจ่ายให้แต่ของพวกนี้

ส่วนเงินจะขอเพิ่มไม่ได้ จะได้เดือนละเท่านั้นตามสัญญา

“ส่วนพวกเสื้อผ้า รองเท้า..ฉันจะให้บัตรเครดิตเธอเอาไว้รูด เดือนละใบ เต็มวงเงินหนึ่งแสน จะใช้เท่าไหร่ก็ตามใจเธอ”

สำคัญไปกว่านั้น...โสภาบอกว่า ฟางข้าวจะต้องแต่งตัวสวยๆ ใส่เสื้อผ้าแพงๆ เพราะถ้าไม่ใส่เขาก็อาจจะไม่พอใจ เพราะผู้หญิงของลีโอ แม้จะชั่วคราวก็ต้องดูดี

“ขอบคุณค่ะ”

“มีอย่างอื่นที่อยากจะขออีกมั้ย” เขาถามเหมือนรู้ว่าหล่อนมีอะไรในใจ แววตาคมกริบคู่นั้นจดจ้องมาเชิงประเมินหล่อน