ตอนที่ 12 ทำสัญญา/2

“ไม่มีค่ะ”

คนไม่ชอบเซ้าซี้ใครพยักหน้า ก่อนเข้าเรื่องอื่นๆ ต่อ เขาอธิบายเกี่ยวกับกฎการอยู่ร่วมกันคร่าวๆ ที่ว่าเขาเรียกเมื่อไหร่หล่อนก็ต้องมา และระหว่างที่อยู่ในสัญญา หล่อนจะไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนอื่นไม่ได้

หญิงสาวจรดปากกา เซ็นสัญญาตามหลังเขาทั้งสองใบ ก่อนเก็บไว้กับตัวในแฟ้มที่เตรียมมา

ลีโอ ซาน มองความเป็นระบบของเจ้าหล่อนแล้วรู้สึกประหลาด เขาไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้...เพราะผู้หญิงประเภทนี้คงไม่มาถวายตัวให้เขาอย่างง่ายดาย

“เรียบร้อยแล้ว ก็เข้าเรื่องได้สักทีสินะ”

แผ่นหลังตั้งตรงแข็งเกร็งขึ้น เมื่อน้ำเสียงเย็นเยียบนั้น บอกชัดว่าเรื่องที่เขาจะ ‘เข้า’ นั้นคืออะไร

“เงินก้อนแรกคุณจะจ่ายเลยไหมคะ” มือที่กำลังจะเอื้อมมาแตะไหล่กลมมนชะงักเล็กน้อย

แววตาคมดุของเขาเริ่มดำดิ่ง จนฟางข้าวไม่แน่ใจว่าหล่อนทำอะไรพลาดไปหรือเปล่า

“ร้อนเงินหรือ”

“เปล่าค่ะ” เม้มริมฝีปากแน่น เมื่อรู้ว่าตัวเองตอบเร็วเกินไป

‘อย่าแสดงให้แด๊ดเห็นเด็ดขาด ว่าเป็นผู้หญิงทำมาหากิน แด๊ดเขาไม่ชอบคนทำงาน เขาขี้เกียจควบคุม ทำตัวโง่ๆ ไร้สาระไว้เป็นดีที่สุด’

หล่อนลืมอีกแล้ว ว่าพี่สาวที่หวังดีอย่างโสภาเตือนมาว่าอย่างไร

“ฟางแค่ถามเฉยๆ จะได้วางแผนเรื่องการใช้เงินน่ะค่ะ...” แล้วก็ต้องเม้มริมฝีปากแน่นอีกครั้ง แบบนี้จะแสดงว่าฉลาดไหมนะ

ลีโออัดบุหรี่มวนใหญ่ที่ไหม้ไปเกือบค่อนจนเต็มปอดอีกครั้ง ก่อนพวยพุ่งกลุ่มควันออกมาเต็มแรง จนมาปะทะใบหน้าหล่อน

ฟางข้าวรีบกลั้นลมหายใจ อาการสำลักควันในวันนั้นหล่อนยังเข็ดไม่หาย

หนุ่มใหญ่วางบุหรี่ครึ่งมวนนั้นลงกับที่เขี่ยบุหรี่สีดำสนิท ก่อนล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าด้านในของสูทสีเทา

“กดเลขบัญชีมา จะเอาก่อนเท่าไหร่ก็ได้ แต่ห้ามถึงแสน”

ดวงตาใสสั่นไหวเล็กน้อย เพราะไม่คาดคิดว่าเขาจะทำให้ เพราะปกติไม่ว่าที่ไหน ก็ต้องทำงานก่อนแล้วจ่ายเงินสิ้นเดือนกันทั้งนั้น

แต่นี่มันไม่ใช่งานปกตินี่

อันที่จริงหล่อนไม่ได้กลัวว่าเขาจะเบี้ยวหรอก หล่อนแค่อยากจะมีเงินไปลงทุนให้เร็วที่สุด เพราะช่วงเวลากอบโกยเหลือเพียงสามเดือนเท่านั้น

ต้องเริ่มนับถอยหลังตั้งแต่วินาทีนี้เลย

“จะเอาไม่เอา” มือบางผวาตามสมาร์ตโฟนของเขา จนร่างไปกองที่ตัวเขาแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่พอจะรีบขยับออก ก็ถูกดึงขึ้นไปนั่งบนตัก แบบที่ทัดทานต้านแรงเขาก็ไม่ได้

“เอาค่ะ” ลีโอยิ้ม ยิ้มในชนิดที่หล่อนเหมือนเคยเห็นไม่กี่ครั้ง แล้วพอเข้าใจในความหมายดวงตาใสก็เบิกกว้าง

“หมายถึงเอาเงินนะคะ”

“เอาอะไรก็ได้เอาทั้งนั้นนั่นแหละ” ดูพูดเข้าคนผี!

“ล้วงเองสิ ฉันอนุญาต”

ปิศาจร้ายเริ่มสำแดงฤทธิ์ด้วยการยัดโทรศัพท์ของตัวเองลงไปในกระเป๋ากางเกงอีกข้าง ปล่อยให้หล่อนมองตามด้วยอาการหวาดหวั่น

ลำพังแค่นั่งบนต้นขาข้างหนึ่งของเขา หล่อนก็พยายามที่จะหลีกเลี่ยงปิศาจอีกตัวที่นอนอยู่บนตักเขามากพออยู่แล้ว นี่ยังจะต้องมาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเขาอีกหรือ

“ฟางไม่เอาแล้วก็ได้ค่ะ”

“คิดว่านี่คือทางเลือกเหรอ ฮึ...มันเหมือนว่าฉันให้ทางเลือกงั้นเหรอ” เขาช่างตอกย้ำได้ตรงจุด ดวงตากลมโตฉายความปวดร้าวออกมาเพียงนิด หากแต่ก็มากพอที่จะให้ดวงตาคมนิ่ง กระตุกวูบตามได้

“ค่ะ” แล้วมือบางก็ค่อยๆ เอื้อมไปยังกระเป๋ากางเกงอีกฝั่ง กางเกงของเขาค่อนข้างจะพอดีตัว เวลานั่งก็เลยดูจะตึงไปสักหน่อย

หล่อนยกสะโพกขึ้นเล็กน้อยเพราะดึงจากฝั่งนั้นไม่ถนัด กลุ่มผมหอมเย้ายวนป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆ ปลายจมูกโด่งคม

หนุ่มใหญ่ลูกผสมสูดดมความหอมนั้นจนหนำใจ...

“อ๊ะ” พอออกแรงดึง ฟางข้าวก็แทบจะหน้าคว่ำลงไป สะโพกเคลื่อนย้ายไปวางระหว่างต้นขาสองข้างของเขา

ปิศาจร้ายที่นอนสงบ...ทักทายด้วยการแข็งตัวกร้าว แม้เพียงแผ่วเบาหล่อนก็จำอิทธิฤทธิ์ของมันได้!

“ล้วงไม่ได้หรือ” เขากดสะโพกหล่อนเอาไว้เมื่อหล่อนจะลุกหนี แล้วทำทีเป็นล้วงขึ้นมาให้แทน

มือบางรับสมาร์ทโฟนยี่ห้อหรู ที่ครองใจคนทั้งโลกมาไว้ เขาก้มหน้ามาดูด้วยพร้อมช่วยปลดล็อก เข้าแอปพลิเคชันโอนเงินที่เขาไม่ค่อยจะได้จัดการเองสักเท่าไหร่

แต่เพื่อต้อนรับชูการ์เบบี้คนใหม่ เขาก็อยากจะลองหาความตื่นเต้นไปเรื่อยอย่างนั้น

“เท่าไหร่ก็ได้แต่ไม่เกินแสนใช่มั้ยคะ” หล่อนย้ำแบบไม่คิดที่จะมักน้อย นาทีกอบโกยเริ่มนับถอยหลัง...

ต้องได้ไปให้มากที่สุด

“อืม”

หล่อนใช้เวลาไม่กี่วินาที ก่อนยื่นกลับไปให้คนที่มัวแต่สนใจซุกจมูกลงไปตามกลุ่มผมนุ่มลื่นของหล่อน

“นี่ค่ะ”

สายตาคมกริบที่อ่อนแสงลง สว่างวาบขึ้นเมื่อเห็นว่าเจ้าหล่อนกรอกตัวเลขอะไรลงไปในช่องใส่จำนวนเงิน

หน้าผากย่นเข้ามองหล่อนด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ

“ก็แด๊ดบอกเองว่าเท่าไหร่ก็ได้แต่ไม่ถึงแสน” เขายิ้มให้เชิงขัน

“เจ้าเล่ห์ไม่เบานะเราน่ะ” ก่อนถอนหายใจแล้วพยักหน้า กดปุ่มยืนยันการโอนเสร็จสรรพ ภาพหลักฐานการโอนเงินปรากฏ

‘โอนเงินสำเร็จ 99,999 บาท’

ก็ไม่ถึงแสนจริงๆ นี่!เถียงอยู่ในใจอย่างคนหัวหมอ