EP 7 | สั่นไหว

@คณะศิลปศาสตร์

คลาสเรียนของนำทัพเริ่มมาประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว ส่วนใหญ่วิชาเรียนรวมเขามักจะเลือกนั่งแถวข้างหลังเกือบจะบนสุดเลยก็ว่าได้

น้ำหวานกับไอโกะหยุดยืนกันอยู่หน้าห้องเรียนโดยที่น้ำหวานเป็นคนแง้มประตูห้องเรียนให้เปิดออกก่อนจะกวาดสายตามองหาพี่ชายของตัวเอง

“อ๊ะ! นั่นไงๆ”

นิ้วเรียวชี้ไปยังฟีนน์ชายหนุ่มผมสีเทาควันบุหรี่ที่นั่งอยู่เกือบหลังห้อง เขาเป็นลูกชายคนเล็กของเฟิร์นและกายซึ่งเรียนวิศวะฯเครื่องกลชั้นปีที่สามเหมือนกับนำทัพ

“เฮียทัพนั่งอยู่ข้างเฮียฟีนน์ผู้ชายผมสีเทาอ่ะ”

ไอโกะชะเง้อมองตามไปก่อนจะพยักหน้ารับ ต่อให้ไม่มีฟีนน์นั่งอยู่ไอโกะก็มองหานำทัพเจอเพราะเขาหล่อออร่าพุ่งขนาดนั้นเรดาร์ของเธอทำงานดีอยู่แล้ว

“ขอบคุณมากน้า~”

คนตัวเล็กหันไปกอดน้ำหวานแถมยังขโมยหอมแก้มแฝดสาวไปอีกหนึ่งครั้งก่อนจะผละออก

“อ่อ! ไอโกะขอยืมนี่หน่อยสิ”

นิ้วเรียวชี้ไปยังแว่นตาที่น้ำหวานกำลังสวมใส่อยู่ จริงๆ แล้วมันไม่ใช่แว่นสายตาเป็นเพียงแค่แว่นตากรองแสงเท่านั้นน้ำหวานจึงถอดออกและยื่นให้คนตรงหน้าอย่างง่ายดาย

“นี่จ๊ะ”

ไอโกะรีบเอ่ยขอบคุณก่อนจะรับแว่นตามาสวมและเปิดประตูห้องเรียนเข้าไปทันที

sds

ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือโชคเข้าข้าง ที่นั่งซ้ายมือของนำทัพว่างอยู่ซึ่งเจ้าตัวใช้วางกระเป๋าคาดหน้าอกของตัวเองไอโกะจึงเลือกที่จะย่องเข้าไปนั่งตรงนั้น

ไอโกะนั่งลงพร้อมกับเท้าแขนลงบนโต๊ะ ใบหน้าสวยส่งยิ้มหวานให้นำทัพที่หันมามองเธอพลางขมวดคิ้ว

“เฮ้ย!”

ฟีนน์ซึ่งนั่งอยู่ขวามือของนำทัพอุทานออกมา จู่ๆ ก็มีสาวน้อยผมสีน้ำเงินปลายชมพูเดินเข้ามานั่งข้างๆ เพื่อนสนิทของเขาแถมยังมองนำทัพเสียตาหวานหยาดเยิ้มอีกด้วย

“เธอขา~”

ไอโกะเอ่ยเรียกเสียงหวานตามที่เธอซ้อมมาและดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะพูดเสียจนชินปากแล้วด้วย

“เล่นอะไร”

นำทัพไล่สายตามองชุดนักศึกษาที่ร่างบางกำลังสวมอยู่ด้วยความหงุดหงิดใจ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเธอกำลังสวมชุดของใคร เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าน้องสาวฝาแฝดของเขาก็มีตั้งสองคนทำไมเธอถึงเลือกใส่ชุดของน้ำปั่น

“ไอโกะมาจีบเธอขาไงคะ”

“มาวะ ฮ่าๆ รู้จักอ่อวะ”

ฟีนน์เอ่ยแซวทันทีเมื่อไอโกะพูดจบ ดวงตาคมฉายแววความซุกซนพร้อมมุมปากยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

นำทัพหันไปมองหน้าฟีนน์ก่อนขยับปากพูดคำว่า ‘เสือก’ โดยไม่ออกเสียงแต่ไม่ได้ทำให้คนถูกด่ารู้สึกสะทกสะท้านเลยสักนิด

นักศึกษาคนอื่นๆ เริ่มหันมามองทางไอโกะเนื่องจากเธอสวมชุดนักศึกษาสีขาวและนั่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มเสื้อช้อปสีแดงเลือดหมู ผิวขาวออร่าสะท้อนแสงจนแสบตาและสีผมที่ยิ่งทำให้เธอโดดเด่นมากขึ้นกว่าเดิม

“ฉันเรียนอยู่”

นำทัพเอ่ยเสียงปนดุ ไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังหงุดหงิดใจเรื่องที่เธอใส่ชุดนักศึกษารัดรูปของน้ำปั่นหรือเรื่องที่เพื่อนๆ ในสาขากำลังหันมาให้ความสนใจกับเธอ

“เธอขาตั้งใจเรียนได้เลยค่ะ ไอโกะสัญญาว่าจะนั่งนิ่งๆ เงียบๆ ไม่ดื้อไม่ซนเลย”

ไอโกะพูดพลางส่งยิ้มหวานให้เล่นเอาหนุ่มๆ วิศวะฯเครื่องกลถึงกับใจละลายกันเป็นแถว

“มองเชี่ยไรกันครับ”

น้ำเสียงต่ำเอ่ยย้ำชัดทุกคำ สายตาเด็ดเดี่ยวเล่นเอาทุกคนหันกลับไปมองกระดานไวท์บอร์ดอย่างรวดเร็ว

ไอโกะเอนตัวลงนอนซบแขนของตัวเองพลางหันหน้ามาส่งยิ้มให้เขาอย่างล้อเลียน ท่าทางเหมือนเด็กหวงของเล่นของเขาทำให้เธออดไม่ได้ที่จะคิดเข้าข้างตัวเองว่านำทัพก็มีใจให้เธอเช่นกัน

“นอนแบบนี้ดีมั้ยคะ เธอขาจะได้เห็นไอโกะแค่คนเดียว”

ยิ่งขยับตัวกระโปรงพลีทที่เธอใส่อยู่ก็ยิ่งร่นขึ้นมาจนเกือบถึงโคนขา นำทัพถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะถอดเสื้อช้อปสีเลือดหมูออกมายื่นให้เธอ

“คลุมขาไว้”

“ได้ค่ะ^^”

ไอโกะยิ้มหวานมากกว่าเดิมเมื่อเห็นเขาแสดงท่าทางหวงเธอขนาดนี้ ในขณะที่ฟีนน์ก็หันมามองเพื่อนสนิทของเขาด้วยสายตาล้อเลียนไม่ต่างกัน

ใบหน้าเคร่งขรึมหันกลับไปสนใจกระดานไวท์บอร์ดอีกครั้ง ไอโกะนอนมองนำทัพด้วยสายตาชื่นชมยิ่งเวลาที่เขากำลังใช้สมาธิจดจ่อกับอะไรยิ่งทำให้เขาดูมีเสน่ห์มากขึ้นกว่าเดิม

ดวงตากลมโตไล่มองแขนแกร่งที่โผล่พ้นเสื้อยืดสีดำลงมา เส้นเลือดปูนนูนเด่นชัดทั้งที่เขาแค่วางมันเอาไว้เฉยๆ

อยากลองสัมผัสดูจัง!

นิ้วเรียวทำงานอัตโนมัติทันที ไอโกะยื่นนิ้วไปจิ้มแขนของนำทัพเบาๆ ด้วยสายตาใคร่รู้ก่อนจะเริ่มสนุกสนานขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเจ้าของแขนไม่หันมาพูดอะไร

“อย่า ซน”

“แหะๆ”

นำทัพพูดเน้นย้ำทีละคำโดยไม่ได้หันมาสบตาเธอ แค่นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้ไอโกะรีบดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว คนพี่ส่ายศีรษะเบาๆ ให้กับความซนของคนตัวเล็ก

“เลิกเรียนแล้วเราไปเที่ยวกันนะคะ”

ไอโกะเอ่ยชวนเสียงเบา เธอตั้งใจว่าวันนี้อยากจะขอเขาเข้าไปดูรถบ้านเพราะตั้งแต่อยู่ที่บ้านของน้ำหอมมาเธอยังไม่เคยได้เข้าเหยียบอาณาเขตรถบ้านของเขาเลยสักครั้ง

“ที่?”

“รถบ้านของเธอขา”

คำตอบของเธอทำให้นำทัพปรายตามองด้วยความสงสัย เขาคิดว่าเธออยากจะออกไปเที่ยวห้างสรรพสินค้าหรือไม่ก็สถานที่ท่องเที่ยวที่ชาวต่างชาติชอบไปกันแต่เธอกลับขอไปที่รถบ้านของเขา

“นะคะ ไอโกะอยากเข้าไปดูข้างใน”

“เพื่อ?”

“ก็ไอโกะอยากเห็นว่าข้างในเป็นยังไง เธอขาจัดข้างในสวยแค่ไหน”

ฟีนน์หัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะโน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อที่เขาจะสามารถมองหน้าไอโกะได้ชัดขึ้น

“รู้หรือเปล่าว่ามันคือห้องเชือด อุ้ย!” พูดไม่ทันจบนำทัพก็โน้มตัวลงมาบังหน้าเขาเอาไว้ ฟีนน์ถึงกับสะดุ้งเมื่อสบตากับเข้าดวงตาคมกริบของเพื่อนสนิท “เอียงตามมาทำไม กูตกใจหมด”

“ห้องเชือดคืออะไรเหรอคะ”

ไอโกะชะเง้อหน้าขึ้นมาถามเนื่องจากนำทัพบังตัวเธอเอาไว้เสียมิดเลย ดวงตาคู่สวยฉายแววความสงสัยอย่างชัดเจน

“นั่งเงียบๆ” นำทัพหันมาส่งสายตาดุดันให้เธอก่อนจะพูดประโยคถัดมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “ทำได้จะพาไป”

ไอโกะถึงกับทำหน้างอเมื่อเธอโดนดุแล้วดุอีก ไม่เข้าใจว่าคนตรงหน้าจะดุอะไรนักหนา ขนาดเธออ้อนเขาเสียเสียงหวานหยดย้อยเขายังไม่เห็นจะมีท่าทางหวั่นไหวอะไรเลย

“猛者!” (คนดุ!)

“...”

“ชิ! ไอโกะนอนรอก็ได้”

คนที่บอกว่าจะนอนรอคว้ามือหนาข้างที่ว่างของนำทัพมาวางบนโต๊ะก่อนจะนอนหนุนฝ่ามือเขาต่างหมอนพลางหลับตาด้วยใบหน้าหงิกงอ

การกระของเธอทำให้หัวใจอีกฝ่ายสั่นไหว ทั้งๆ ที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงแสนงอนแต่กลับดึงมือของเขาไปนอนหนุนอย่างออดอ้อนเสียอย่างนั้น

นำทัพหันมามองหน้าไอโกะพร้อมหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ แผนการจีบของยัยเด็กญี่ปุ่นร้ายกาจกว่าที่เขาคิดเอาไว้เสียอีก เพียงแค่ไม่กี่วันก็ทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวได้แล้วเหรอเนี้ย

อันตรายเกินไปแล้ว!

ดูเหมือนว่าคนที่บอกจะนอนรอนั้นนอนหลับไปจริงๆ ฝ่ามือใหญ่ของนำทัพแนบไปกับแก้มนุ่มและเขาก็ไม่กล้าดึงมือกลับเพราะกลัวจะรบกวนการนอนของเธอ

“จ้องขนาดนั้นไม่แดกไปเลยล่ะ”

อีกครั้งที่ประโยคกวนประสาทของฟีนน์ดังขึ้น นำทัพหลับตาลงช้าๆ อย่างข่มอารมณ์ก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทที่เขาไม่ได้อยากสนิทกับมันเลย

“ไม่เสือกสักเรื่อง...คือตาย?”

“กูเป็นคนไทย ชอบใส่ใจเรื่องชาวบ้าน”

“ป้าเฟิร์นน่าจะยังไม่รู้เรื่องที่มึงแอบเช่าคอนโด...”

“พอ! หยุด! กูไม่เสือกล่ะ”

“หึ”

“ไอ้...ไอ้ขี้ฟ้อง”