Stop baby หมอขาอย่าร้าย

"วันนี้ไม่อยากกินหมอแล้วเหรอครับ"

น้ำหวาน กานต์พิชชา สินธปกรณ์หยุดชะงัก เธอกำลังเดินก้มหน้าก้มตาหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าผ้าของตัวเอง เมื่อได้ยินเสียงทุ้มแสนคุ้นหูของใครบางคนดังขึ้นตรงหน้า ดวงตาคู่สวยหลับปี๋พร้อมกับเอ่ยภาวนาในใจเป็นพันๆคำ

'ขอให้ไม่ใช่เขา ไม่ใช่เขา อย่าเป็นเขาเลยเถ๊อะ'

หญิงสาวที่กำลังก้มหน้าค่อยๆหรี่ตาขึ้นจนมองเห็นรองเท้าหนังสีดำมันวาว ไล่สายตาขึ้นมายังกางเกงสแล็คสีน้ำตาลเปลือกไม้ เสื้อเชิ้ตสีครีมและปะทะกับใบหน้าหล่อคมคายของบุคคลที่เธอทำกำลังภาวนาขออย่าให้เจอกันอีก

อาคิน ตั้งเจริญกิจสกุล นิสิตแพทย์ออร์โธปิดิกส์ ปี6 จากมหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังที่ขึ้นชื่อว่าสอบเข้ายากมากที่สุดกำลังยืนมองคนตัวเล็กตรงหน้าด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

"คะ...คุณหมอพูดเรื่องอะไรคะ"

ในเมื่อหนีไม่พ้นก็แกล้งทำเป็นจำไม่ได้ก็แล้วกัน!

เขารู้ได้ยังไงว่าเธอเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยนี้แถมยังรู้แม้กระทั่งคณะและสาขาที่เธอเรียนอีกด้วย หรือเขาจะถามจากเฮียไฟท์กันนะ โอ๊ย! เรื่องนั้นช่างมัน จัดการเรื่องตรงหน้าให้ได้ก่อนเถอะน้ำหวาน

อาคินสาวเท้าเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น สายตาคมกริบจับจ้องอยู่ที่ร่างอวบอิ่มจนน้ำหวานก้มหน้าหนี เธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับเขาด้วยซ้ำ

"ทำไมเมื่อเช้าถึงออกมาไม่ปลุกกันล่ะครับ หรือว่า...เมื่อคืนไม่สนุก"

น้ำหวานรีบหันมองซ้ายมองขวากลัวว่าจะมีใครมาได้ยินเข้าเพราะตอนนี้ทั้งคู่กำลังยืนอยู่หน้าสาขาปฐมวัย สาขาเอกของเธอ

นักศึกษาส่วนใหญ่เลิกเรียนกลับบ้านกันไปแล้วแม้จะมีบางส่วนนั่งจับกลุ่มกันอยู่ที่ลานกิจกรรมก็เถอะ เธอคิดว่าเสียงของเขาไม่น่าจะดังไปถึงตรงนั้น

"ว่าไงครับ หรืออยากให้ผมทวนมันตรงนี้จริงๆเหรอ"

อาคินเอื้อมมือมาจับคางของคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบาก่อนจะออกแรงดันให้เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา

แสงแดดยามบ่ายแก่ๆสาดส่องเข้ามากระทบกับใบหน้าหล่อเหลายิ่งทำให้ชายหนุ่มดูออร่าราวกับแสงนั่นเปล่งประกายออกมาจากตัว ดวงตาทรงเสน่ห์เป็นประกายวาววับเมื่อเห็นสีหน้าของน้ำหวานที่เริ่มแดงระเรื่อ

ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่อาคินพูดถึงฉายชัดขึ้นมาในสมองของน้ำหวานเป็นฉากๆ ภาพชัดระดับFull HDแบบไม่ต้องรอให้เขาช่วยทบทวนความจำ ทำให้ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงก่ำด้วยความเขิน

"คือ..." เธอมองไปทางลานกิจกรรมอีกครั้ง ตอนนี้สายตาเกือบทุกคู่กำลังมองมา แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้สนใจเธอแต่กำลังสนใจในความหล่อชนิดที่ต่อให้อยู่ไกลสักสิบกิโลเมตรก็ยังมองเห็นของคนตรงหน้าเธอต่างหาก "เราไปคุยกันที่อื่นได้มั้ยคะ"

น้ำหวานตัดสินใจพูดออกไป การที่เขามาดักรอเธอถึงหน้าอาคารเรียนขนาดนี้เขาคงไม่ยอมถอยกลับไปง่ายๆแน่ เธอจึงเลือกไปคุยเรื่องเมื่อคืนที่อื่นจะดีกว่า

"ได้ครับ"

อาคินถือวิสาสะคว้ามือเรียวมาจับไว้ก่อนจะเดินนำไปยังรถยนต์ของเขาซึ่งจอดเยื้องกับอาคารเรียนไม่ไกลนัก น้ำหวานก้มลงมองมือของตัวเองแต่ก็ไม่กล้าดึงกลับ เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกจับตามองทุกย่างก้าว

ร่างสูงหยุดยืนอยู่ข้างรถยนต์ของตัวเองก่อนจะยื่นมือข้างที่ว่างเปิดประตูให้กับเธอ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นรถที่จอดอยู่ตรงหน้าอย่างเต็มตา อาคินขับ Porsche 911 Carrera GTS Cabriolet มารับเธอ

ถ้าจำไม่ผิดคันนี้น่าจะราคาสิบเก้าล้าน นักศึกษาแพทย์จำเป็นต้องรวยขนาดนี้ด้วยเหรอ

"เชิญครับ"

"ขอบคุณค่ะ"

น้ำหวานตอบกลับก่อนจะรีบเข้าไปนั่งในรถเพราะตอนนี้บรรยากาศรอบๆก็รู้สึกกดดันไม่ต่างกัน

อาคินเดินอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับ เขาส่งยิ้มบางๆให้กับหญิงสาวที่กำลังมองมาด้วยสายตาเป็นกังวล นิ้วแกร่งกดปุ่มสตาร์ทเพื่อให้ระบบภายในรถทำงานโดยไม่มีเสียงรบกวนใดๆดังขึ้นเลยเนื่องจากรถคันนี้เป็นเครื่องยนต์ระบบไฮบริด

"คือ...คุณหมอคะ เมื่อคืนหนู เอ่อ หวาน เอ่อ..ฉัน" ไม่รู้ว่าจะใช้สรรพนามอะไรแทนตัวเอง สมองอันน้อยนิดของเธอมันรวนไปหมด "เมื่อคืนฉันเมามากๆเลยค่ะ ทำอะไรไปไม่ทันคิด คือ...หมอช่วยลืมๆมันไปได้มั้ยคะ"

น้ำหวานตัดสินใจพูดออกไปในที่สุด เหตุการณ์เมื่อคืนมันเป็นเรื่องผิดพลาดอย่างมหันต์แต่เธอก็ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรได้แล้ว การปล่อยให้เรื่องที่ผ่านมาแล้วผ่านไปน่าจะดีที่สุด

"ลืม?" อาคินหัวเราะเบาๆในลำคอ ดวงตาเป็นประกายระยับ "อยากให้ผมลืมเรื่องเมื่อคืนจริงๆเหรอ"

แขนแกร่งที่วางพาดอยู่บนพวงมาลัยยื่นเข้าไปหาคนตัวเล็กก่อนจะเชยคางให้คนที่เอาแต่นั่งก้มหน้าเงยขึ้นมาสบตากับเขา มือหนาเลื่อนขึ้นลูบไล้แก้มเนียนเบาๆ พร้อมกับโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้น้ำหวานมากขึ้น

"แต่ผมจำได้ดีเลยนะ ว่าคุณน่ะ...ร้อนแรงขนาดไหน"

ความเงียบเข้าปกคลุมภายในรถมีเพียงเสียงลมหายใจที่ไม่สม่ำเสมอของทั้งสองคน อาคินมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเย้ายวนในขณะที่น้ำหวานนั่งตัวแข็งทื่อ จังหวะหัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าสวยร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงความเร่าร้อนของเขาจนเธอเผลอกัดปากตัวเองแน่น

อาคินยกยิ้มมุมปาก ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์ก่อนจะแสร้งถอนหายใจออกมาเบาๆในขณะที่ร่างสูงขยับกลับไปทิ้งตัวพิงเบาะรถ

"เฮ้อ~ ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้ไม่ได้" ปรายตากลับมามองหน้าน้ำหวานอีกครั้ง "ผมดันเป็นคนที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ด้วยสิ"

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน จากที่กังวลอยู่แล้วเธอยิ่งรู้สึกมากขึ้นกว่าเดิมอีก ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเธอกำลังต่อสู้กับความปรารถนาที่พลุ่งพล่านในใจ

"อยากได้? หมายถึงอยากได้อะไรคะ"

เธอไม่มีอะไรจะให้เขาหรอกนะ ถ้าจะหมายถึงตัว เอ่อ...เมื่อคืนเขาก็ได้ไปแล้วนี่ ได้ไปเยอะด้วยให้ตายเถอะ!

"ก็อยากได้คุณไงครับ" ใบหน้าหล่อเหลาตอบเธอด้วยรอยยิ้ม "อยากได้ทั้งตัวและหัวใจ"

น้ำหวานรู้สึกเหมือนตัวเองหูอื้อไปชั่วขณะ ดวงตาคู่สวยสอดประสานกับดวงตาทรงเสน่ห์ที่ค่อยๆขยับเข้ามาหา เธอไม่สามารถละสายตาไปไหนได้เลย

"หรือว่าอยากให้ผมทบทวนความจำให้อีกครั้ง" อาคินโน้มใบหน้าเข้ามากระซิบข้างหูคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงแหบพร่า "ประกอบการพิจารณาดีมั้ยครับ" เป่าลมร้อนใส่ใบหูจนอีกฝ่ายสะดุ้ง

"ทบทวนตรงนี้ไม่ได้นะคะ!" ตอบกลับด้วยความตกใจ "มะ...หมายถึงไม่ต้องทบทวนค่ะ ฉันจำได้"

เธอเขินจนพูดผิดพูดถูกและรอยยิ้มของคนตรงหน้าก็ทำให้เธอเสียอาการมากกว่าเดิม น้ำหวานหลับตาลงแล้วหันกลับมาก้มหน้ามองมือตัวเองอีกครั้ง

"อ้าว จำได้ซะแล้ว น่าเสียดายจัง"

อาคินหัวเราะเบาๆอย่างชอบใจพลางมองน้ำหวานด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู ก่อนจะยกมือขึ้นลูบผมของเธอเบาๆแต่ไม่วายได้รับค้อนวงใหญ่ส่งกลับมา

เสียดาย? นี่เขาคิดจะทำแบบนั้นกับเธอบนรถจริงๆเหรอ แถมตอนนี้เราก็ยังจอดอยู่ในมหาวิทยาลัยเหมือนเดิมไม่ได้ขับออกไปไหนเลยนะ แม้รถคันนี้จะฟิล์มดำสนิทเลยก็เถอะ

"ผมมีที่ที่อยากพาคุณไป"

"ไปไหนคะ"

"เดี๋ยวก็รู้ครับ"

ขยิบตาส่งให้น้ำหวานอย่างขี้เล่น ก่อนจะดึงมือกลับไปจับพวงมาลัยและขับรถออกจากมหาวิทยาลัย

ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มอมชมพู แสงสุดท้ายของวันสาดส่องลงบนร่างของทั้งสองคน น้ำหวานไม่รู้ว่าอาคินกำลังจะพาเธอไปที่ไหนแต่เธอรู้สึกว่าเขามีแรงดึงดูดบางอย่างที่เธอไม่อาจต้านทานได้

ดึงดูดตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ....