บทที่5 ลูกเหยื่ออยู่ใกล้แค่ปลายจมูก

         ♤♡ ♧?︎?︎?︎?︎?︎♧♡♤

   บทที่5 ลูกเหยื่ออยู่ใกล้แค่ปลายจมูก

ผ่านไปแค่3อาทิตย์กว่าอะไร ๆ ก็เหมือนจะเข้าที่เข้าทางขึ้น สายน้ำเป็นคนเรียนรู้เร็วทำอะไร คล่องแคล่วขึ้นไม่สั่นเกร็งเหมือนกับตอนแรก ... มีประสบการณ์ไปดูงานกับอัคคี3ครั้งก็ได้รับคำชมจากเจ้านายมา ...เป็นครั้งแรกเลยที่คุณคีย์ชมเธอ... มันก็แอบดีใจที่คุณคีย์เจ้านายหน้าไม่รับแขกของเธอไม่ได้ใจร้ายจนเกินไปเหมือนที่คิดไว้ตอนแรก

" ทานอะไรดีคุณน้ำมื้อเที่ยงนี้ "

" เอ่อ... ละ..แล้วคุณคีย์เลยค่ะ "

" น้ำทานได้หมดนั่นแหละ "

ไม่เพียงแต่การทำงานร่วมกันดีสรรพนามของทั้งคู่ที่ใช้เรียกกันก็ยังเปลี่ยนไปอีกด้วย 

" งั้นอีกสินาที คุณสั่งข้าวหน้าปลาดอลลี่ให้ทีนะ ส่วนคุณจะทานอะไรก็สั่งเอาได้เลย "

" ฮึ... ( พยักหน้า ) * ค่ะ เจ้านาย "

หญิงสาวยิ้มร่าก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมกับใบเอกสารจำนวนนึงเดินตรงไปที่โต๊ะของท่านประธาน

" อันนี้คือที่เราจะไปดูกันอาทิตย์หน้าค่ะ รีสอร์ทเคียงฟ้า จ. เชียงใหม่ "

ร่างหนาเอนหลังพิงกับเก้าอี้ก่อนจะยืนมือไปรับเอกสารมาตรวจทาน เขามอบหน้าที่ให้คุณเลขาไปหาที่ทำเลวิวหลักล้านและเหมือนว่าสายน้ำจะทำออกมาได้ดีเลยล่ะ ... อัคคียกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเลื่อนโต๊ะออกไปทางด้านหลังนิดหน่อย .. เพื่อให้ร่างเล็กสอดแทรกตัวเข้ามายืนได้

" เข้ามาอธิบายใกล้ ๆ หน่อยสิ "

" เอ่อ... "

" มาสิ "

อัคคีกดเสียงต่ำย้ำอีกครั้งก่อนที่สายน้ำจะค่อย ๆ เขยิบกายเข้ามาใกล้จนขาเรียวของเธอชิดกับหัวเข่าท่านประธาน

" อ่ะ...ทะ ! ที่ตรงนี้นะคะข้างหน้าจะเป็นคาเฟ่เปิดให้นักท่องเที่ยวเข้ามาใช้บริการได้ ... เดินมาอีกหน่อยจะเป็นจุดให้ถ่ายรูปอวดวิว ลองเข้าไปเช็คดูแล้วนะคะ ...วิวสวยจริง ๆ ค่ะยิ่งตอนเช้าหมอกลงอากาศก็ยิ่งดี ...ถ้านักท่องเที่ยวมาสูดอากาศตอนเช้า ตรงจุดนี้คงจะได้รับพลังบวกกลับไปกันทุกคนแน่เลยค่ะ "

" .... "

ปากหยักไม่ออกความคิดเห็นใด ๆ ทั้งนั้นเพราะนั่งมองปากเล็กขยับพูดจนเพลิน... 

" พื้นที่10ไร่ ทางนั้นเสนอราคามา32ล้านค่ะ ... คุณคีย์โอเครไหมคะน้ำจะได้โทรไป คอนเฟิร์มกับทางนั้น ? "

" .... "

ไม่ตอบแต่สายตาก็ไม่ละวาง ...

" คะ!! คุณ คีย์?! "

เมื่อไม่ได้ยินคำตอบรับจากเจ้านายหญิงสาวเลยตัดสินใจหันไปดู ... แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเธอสบเข้ากับสายตาเฉียบคมที่จ้องมองเธออย่างไม่วางตา

" ...หึ ... "

อัคคีเพียงหัวเราะในลำคอเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีอึกอั่กของสาวเจ้า หญิงสาวหลุบตาก้มมองต่ำ ทันทีเมื่อนัยต์ตาคู่สวยประสบเข้ากับเจ้านาย

ช่างมีเสน่ห์ ....

อัคคีได้แต่คิดอยู่ภายในใจไม่ให้มัน โลดแล่นออกมาจนคนภายนอกได้ยิน

" น่าสนใจ "

ลำเสียงเข้มเอ่ยออกมาไม่ได้ใจความจนหญิงสาวต้องถามซ้ำอีกรอบ 

" สรุป... ที่สายพูดไปคุณคีย์...สะ!! สนใจงานนี้นะคะ "

สายน้ำถามย้ำคนตรงหน้าด้วยท่าทีอึกอั่ก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรกันทำให้เธอรู้สึกแบบนี้ 

" สนใจเธอ ... "

" !!! "

ให้ตายเถอะ ...หูไม่ได้ฝาดใช่ไหม สายน้ำอยากตบหน้าตัวเองแรง ๆ จังเลยไม่รู้ว่ากำลังฝันอยู่หรือเปล่า 

หญิงสาวตกตะลึงนิ่งค้างไปแบบนั้น...จู่ ๆ ใบหน้าสวยก็เห่อแดงขึ้นมาดื้อ ๆ ผิดกับอัคคีที่ส่งยิ้มให้เธออย่างเอ็นดูพร้อมกับส่งปลายนิ้วไปจิ้มที่แขนเธอให้ได้สติ 

" ชะ อุ้ย!!! "

สายน้ำสบัดหน้าไปมาไล่ความคิดเองเออเองของตัวเองออกไปให้หมด ... 

" หึ.... อะไรของเธอ "

" ฉันหมายถึงชื่นชอบในผลงานที่เธอนำเสนอฉันในวันนี้ต่างหากล่ะ "

" ....อะ  อ่าวว?? แบบนี้เองหรอคะ "

นั่นไงว่าแล้วเชียว ... 

สายน้ำอยากจะทึ้งหัวตัวเองรอบที่สอง เธอดันเผลอไปคิดว่าเจ้านายจะชอบคนอย่างเธอซะอีก... ผิดคาดแฮะ 

" งั้นน้ำโทรไปคอนเฟิร์มเขาเลยนะคะคุณคีย์ "

" อืม... ดี "

สายน้ำก้มรวบรวมเอกสารทั้งหมดก่อนจะเดินไปที่โต๊ะ ทว่า อัคคีก็ยังมองเธอละไม่สายตาจนสายน้ำเริ่มสงสัยเธอถึงชี้นิ้วเข้าหาตัวเองถามเจ้านายว่าเธอทำอะไรผิดไปหรือเปล่า 

" ..คุณคีย์มองฉันทำไมคะ ? "

" ฉะ...ฉันทำอะไรผิดหรอ "

" เฮ้ออ "

อัคคีถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายก่อนจะสายหัวเบา ๆ เวลาผ่านไปแค่แปปเดียวกับลืมแล้ว...

" มันจะผิดมากกว่านี้ถ้าเธอไม่รีบไปสั่งข้าวให้ฉัน "

" โฮ้กก!! ...ห๊าา ...นะ..น้ำลืมเลยค่ะคุณคีย์ !!! "

หญิงสาวร้องเสียงดังออกมาอย่างเผลอตัวเธอเลยรีบเอามือป้องปากเอาไว้ สายตาเธอหรี่มองนาฬิกาได้เวลาทานอาหารแต่เธอกลับมานั่งเก้าอี้ทำงานอย่างลืมตัวทั้ง ๆ ที่เมื่อครู่ก็คุยกันไว้แล้ว ... 

ยัยน้ำเอ้ย อัลไซเมอร์จะถามหา... 

" .... "

" เดี๋ยวน้ำมานะคะ ... ระ..รอสักครู่ค่ะ "

สายน้ำลุกพรวดพราดขึ้นมาจากเก้าอี้ก่อนจะ... ขออนุญาตเจ้านายออกไปข้างนอกอีกครั้ง ...ถ้าเะอไม่รีบไปตอนนี้เกิดคุณคีย์โมโหหิวและอาละวาดเธอตายแน่ ๆ  

แกร็ก... 

สายน้ำเดินกึ่งวิ่งอยู่ตรงทางเดินมือเล็กล้วงไปในกระเป๋ากางเกงที่มีลูกอม ฮาร์ทบีทหวาน ๆ ขึ้นมาแกละและยัดใส่เข้าไปในปาก ... ใช่ว่าคุณคีย์หิวคนเดียวซะเมื่อไหร่เธอเองก็หิวจนน้ำตาลลงแล้วเหมือนกัน

" โอ็ย ๆ ใจสั่น ๆ "

หญิงสาวยืมรอให้ลิฟท์เปิดออกระหว่างนี้เธอก็หลับตาเอามือตบอกไปพลาง ๆ  เพราะเมื่อครู่เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งมันเลยทำให้เธอเหนื่อย 

ตึ่ง! 

ทว่า ลิฟท์เปิดออกแล้วเธอก็ยังไม่ลืมตาสักที... จนได้ยินเสียงคนในลิฟท์พูดขึ้น

" ...คุณครับ ลิฟท์เปิดแล้วนะ "

เปลือกตาสีไข่ค่อย ๆ เปิดเล็กน้อยก่อนจะพบเข้ากับชายหนุ่มสูงโปร่งหน้าหล่อผิวขาวตาตี๋มีรอยสักลวดลายรากไม้อยู่ที่แขนข้างขวา... น้ำเสียงของเขานั้นได้ยินแค่ครั้งเดียวยังรู้สึกละลื่นหูเลย ... 

" คุณครับ...? จะเข้าไหม "

ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าหญิงสาวนิ่งไป ... สายตาของแน็คเลื่อนต่ำลงดูบัตรที่หญิงสาวแขวนไว้ที่คอก็รู้แล้วว่าพึ่งออกมาจากห้องไอ้เพื่อนรักเธอคนนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเลขา

" แฮะ~... ขอบคุณนะคะ "

สายน้ำยิ้มเขินก่อนจะเดินเข้าไปในลิฟท์..ชายหนุ่มเดินสวนออกมาโดยไม่ตอบอะไรเพียงแต่หันมายิ้มให้เธอ ... 

" ...อะไรเนี่ยสายน้ำ "

ใจของเธอตุ่ม ๆ ต่อม ๆ อีกแล้วล่ะสิ 

ห้องทำงานท่านประธาน 

ก๊อก!

ก๊อก !

ก๊อก !.

[ " เข้ามา " ]

เมื่อได้รับคำอนุญาตจากเพื่อนแน็คจึงเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับชูแขนข้างขวาขึ้นเป็นการโชว์ว่าตนพึ่งไปสักมา 

" สวยมั้ยป่าว? ...กูพึ่งไปสักมา "

" ( ส่ายหน้า )** สกปรก "

คำสั้น ๆ แต่ก็รู้สึกเจ็บจี้ดถึงกระดองใจ

" พูดไม่เกรงใจราคาที่กูจ่ายไปเลยนะ "

แน็คถอนหายใจออกมาก่อนจะตีหน้าเศร้ามือก็ควานหาเก้าอี้ลากเข้าหาตัวเพื่อที่จะนั่ง

" ก็กูไม่ชอบ ... สักไปทำไมวะเนื้อหนังตัวเองก็ดีอยู่แล้วไม่คิดถึงตอนแก่ตัวไปบ้างหรือไง "

 " อ่าว ... อ่าว ไอ้เหี้ยนี่เริ่มพูดไม่เข้าหูกูล่ะ ทุกรอยสักมันมีความหมายของมันอย่ามาบูลลี่เดี๋ยวโบกหลับเลยนะ  "

แน็คง้างมือทำท่าเหมือนจะฟาดเข้าไปที่หน้าของคีย์แต่ก็ต้องลดมือของตัวเองวางไว้ตรงตักเหมือนเดิมเพราะไอ้เพื่อนตัวดีมันกำหมัดจะต่อยเขากลับนี่สิ

" มาสิ "

" อ่ะ ๆ หยอก ๆ ....รุนแรงนะมึงเดี๋ยวกูเก็บของดีทิ้งให้หมดเลยหรอก  "

" อะไร ? "

" และมึงใช้กูไปทำไรล่ะ ? "

เขาถามกลับอัคคีไปก่อนจะยื่นเอกสารที่หาข้อมูลมาได้จำนวนนึงเงื่อนไปหยุดอยู่ตรงหน้าเพื่อนสนิท ....

" .... "

สายตาหลุบตามอ่านข้อมูลในเอกสารอย่างละเอียดถี่ถ้วน ไม่ทันที่คีย์จะอ่านจบแน็คก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน

" มึงคงตามหาตัวมันไม่เจอแล้วล่ะ "

" ..... "

" มันตายล่ะ .... ตายวันเดียวกับที่พ่อแม่มึงเสียนั่นแหละ "

อัคคีกัดฟันกรามแน่นใบหน้าแดงก่ำสองมือกำเอกสารยับ ทนฟังเพื่อนเล่าจนจบ

 " ส่วนเรื่องการตาย... มันไม่ได้ระบุแน่ชัดว่ะ ว่ามันตายยังไง รู้แค่ว่าตาย "

" ตำรวจบอกว่าศพมันกำเช็คเงินจำนวน20ล้านแน่นเลยก่อนตาย... แล้วเช็คนั่นก็ถูกเบิกไปแล้ว "

" งั้นก็หมายความว่า .... "

" หยุด....ไม่ต้องพูดล่ะ "

น้ำเสียงเย็นยะเยือกเอ่ยปรามเพื่อนไม่ให้พูดต่อ ... ยิ่งฟังที่แน็คเล่าเขาก็ยิ่งโกรธเลือดขึ้นหน้า ทำไมคนทรามอย่างมันต้องมาชิงตายก่อน... เลวจริง ๆ 

" เดี๋ยวฟังกู ..... "

แน็ค ขยั้นขยอที่จะพูดต่ออัคคีก็ไม่ได้ขัดอะไร ปล่อยให้เพื่อนพูดไปตัวเองก็เป็นผู้รับฟัง

" ..... "

" นายวิรุธ ทิ้งลูกกับเมียอยู่ต่างจังหวัดกูสงสัยว่าเงินจำนวนที่เบิกไปแล้วต้องอยู่ที่ลูกกับเมียแน่ ๆ "

อัคคีอ่านหน้ากระดาษและเปลี่ยนไปเลยจนมาหยุดอยู่ที่หน้านึงเป็นรูปบัตรประชาชนของผู้ร้าย.. มันจะไม่กระตุกต่อมความสงสัยของอัคคีเลยถ้าสายตาไม่เพ่งมองเห็นนามสกุลที่คุ้นหูคุณตาซะเหลือเกิน

" เดี๋ยวนะ ? "

" นาย วิรุธ สุปัญชาตรี .... นามสกุลนี้มัน ..? "

คิ้วหนาขมวดจนแทบจะชิดติดกันเป็นปม ร้อนใจรีบเปิดลิ้นชักค้นหาอะไรบางอย่างเพื่อความมั่นใจ

" อะไรของมึง...มึงหาอะไรไอ้คีย์ "

ท่ามกลางสายตาของแน็คเพื่อนสนิทที่มองการกระทำของอัคคีอย่างไม่เข้าใจจู่ ๆ  มันก็ก้มลงไปค้นหาอะไรบางอย่างด้วยท่าทีร้อนใจ

ฟรึ่บ!!!

" เป็นอะไรของมึงเนี่ย! ไอ้ คีย์! 

เอกสารงานทั้งหมดถูกปัดลงพื้น ท่าทีของอัคคีเกรี้ยดกราดเหลือเกินตอนหาของไม่เจอ ... แน็คปรามเพื่อนด้วยความห่วงไอ้คีย์ตอนนี้เหมือนกำลังสติแตกยังไงไม่รู้

" เจอแล้ว "

​​​​​​สุดท้ายความเงียบสงบก็กลับมาอีกครั้งพร้อมกับกระดาษหนึ่งใบ นัตย์ตาคมสั่นเครือมองสลับกับกระดาษอีกแผ่นที่เป็นค้างชื่อของคนร้ายไว้ที่อัคคีมองซ้ำ ๆ อยู่แบบนั้น นามสกุลที่ต่อท้ายชื่อเหมือนกันอย่างไม่น่าเชื่อ  สุปัญชาตรี....

" นามสกุลนี้ "

เหมือนเวลาหยุดเดินไปชั่วครู่อัคคีกำลังประมวลทั้งหมด ... นี่มัน อะไร....งั้นแสดงว่าลูกของไอ้คนร้าย อยู่ใกล้ตัวเขาตลอดเลยงั้นหรอ!

ฟรึ่บ!!! 

แน็คทนความสงสัยไม่ไหวเลยชักกระดาษจากมือของอัคคีมาดู ... รูปในใบสมัครงานเป็นรูปของผู้หญิงที่เดินสวนเขาไปเมื่อกี้ก่อนจะเดินเข้ามา ... 

" อะไรกันวะเนี่ย.... "

ไม่ใช่แค่อัคคีที่ยืนนิ่งไปแล้วเขาเองก็อึ้งเหมือนกัน 

" หยาม....หยามกูเกินไป "

" รู้ทั้งรู้ว่าพ่อของตัวเองทำผิด .... ก็ยังจะกล้า!! มาเหยียบปลายจมูกกูอีกนะ " 

กว่าจะเปล่งเสียงพูดออกมาได้แต่ละคำมันจุกเสียดที่กลางลำอก ...มันโกรธจะอยากจะทำลาย

" ไอ้คีย์ มึงคิดจะทำอะไร ?  "

เหมือนแน็คจะรู้เท่าทันความคิดของเพื่อนถึงถามออกไปแบบนั้น

" มึง บอกว่า...ตัวมันตายแต่ลูกสาวและเมียมันยังอยู่ใช่ไหม ? "

" ...... "

" ...ได้! ถึงกูจะทำลายมันไม่ได้....แต่กูจะทำลายดวงใจของมันแทน !! ไอ้วิรุธ "

" ไอ้คีย์มึงอย่าบอกนะว่า "

แกร๊ก~~~

{ " ขออนุญาตนะค้า...น้ำขอเข้าไปนะคะคุณคีย์ ~~ " )

สายน้ำปลีกตัวเข้ามาโดยไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ พร้อมกับชูถุงอาหารขึ้นด้วยรอยยิ้มสดใส

" ทานข้าวกันค่ะคุณคีย์ "

" อุ้ย!! "

แต่สายน้ำก็ต้องตกใจตัวโยนเมื่อภายในห้องไม่ได้ทีแค่คุณคีย์เพียงคนเดียว แต่ยังมีผู้ชายอีกคนที่เดินสวนกับเธอไปตอนเธอจะลงไปสั่งข้าว... เธอจำได้ 

" ..อะไรกันคะเนี่ย. "

สายตาหลุบต่ำก้มมองไปที่พื้น..เอกสาร ทั้งหมด กระจัดกระจายออกไปคนละทิศคนละทาง เกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านั้นนะ 

หญิงสาว ได้แต่คิด... 

สายตาชายหนุ่มทั้งสองจับจ้องมาที่เธอโดยไม่มีคำพูดใด ๆ บรรยากาศภายในห้องทำงานชวนขนลุกแปลก ๆ 

16: 50

ตั้งแต่บ่ายที่เธอลงไปสั่งข้าวคุณคีย์ไม่ปริปากพูดสักคำแถมข้าวกับน้ำที่เธอสั่งมาให้เขาก็ไม่ทานเลยสักคำ

เป็นอะไรหรือเปล่านะ ....

เจ้าสายของเธอเอาแต่นั่งกดคอมทั้งวันเธอเดิมเข้าไปถามก็ไม่ตอบ... ทำไมวันนี้เธอรู้สึกว่าทำงานไม่มีความสุขเลยนะ

อยากกลับบ้าน จัง...

เธอแค่นั่งรอเวลาให้หมดไปเพียงเท่านั้นครึ่งวันอัคคีไม่พูดอะไรกับเธอสักคำ มองกับแทบจะไม่มองด้วยซ้ำ ผิดกับเมื่อเช้า .. พอเจ้านายเป็นแบบนี้เธอเริ่มเกิดความไม่สบายใจอยากจะถามไปตรง ๆ แต่ก็ดันไม่กล้าอีก 

" ...คุณคีย์คะ? มีอะไรให้น้ำช่วยไหมคะ "

หญิงสาวพยายามใจดีสู้เสือดูสักครั้งแต่ไม่มีท่าทีว่าอัคคีจะปริปากพูด 

" ..... "

เธอจึงนอมจำนนพยักหน้าแล้วกลับไปนั่งที่เดิม...อีก10นาทีเธอก็เลิกงานแล้ว

ทนหน่อยนะสายน้ำ 

ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนอยากร้องไห้มากเลย.... 

17:05

สายน้ำเร่งเก็บของบนโต๊ะให้เรียบร้อยก่อนจะกลับบ้านสายตาของเธอยังจับจ้องไปที่อัคคี ... 

ไม่ได้ทานอะไรเลยจะหิวไหมนะ 

" ..... "

ได้แต่คิดอยู่ภายในใจไม่ได้พูดออกไปแต่ก่อนจะกลับบ้านทุกครั้งเธอจะไม่ลืมในสิ่งที่ทำทุกวันสองเท้าก้าวเดินไปหยุดอยู่ที่โต๊ะทำงานของอัคคี ... เธอก้มตัวลงเล็กน้อยก่อนจะฉีกรอยยิ้มหวาน

" ....คุณคีย์คะน้ำขออนุญาตกลับก่อนนะคะ "

" ...... "

ใบหน้าคมสันค่อยๆ  เงยหน้าขึ้น เล็กน้อย ...สิ่งแรกที่เห็นคือรอยยิ้มที่ทำให้เขาตกอยู่ในภวังค์...แต่ตอนนี้แต่ตอนนี้ไม่มีความรู้สึกอะไรแบบนั้นแล้ว

" อืม "

ถึงจะเป็นคำตอบสั้น ๆ มันก็ทำให้หญิงสาวพอโล่งใจอยู่บ้างอย่างน้อยเจ้านายอาจจะเครียดอะไรอยู่ก็ได้เธอไม่อยากคิดมากแล้วอย่างน้อยคุณคีย์ก็ยอมตอบเธอ...

" ค่ะ .... "

ก่อนที่เธอจะหันหลังเดินออกไป ทว่าเสียงเข้มที่ขาดหายไปครึ่งวันเธอก็ได้ยินน้ำเสียงนี้อีกครั้งเป็นประโยคที่ยาวกว่าตอนแรก

" คุณน้ำ ...พรุ่งนี้เราจะไปดูงานที่จังหวัดพังงานะ "

" เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ "

" รับทราบค่ะเจ้านาย "

หญิงสาวผู้น่าสงสารผู้ซึ่งที่ไม่รู้เรื่องราวใด ๆ กำลัง ตกอยู่ในอันตราย ทุกอย่างถูกกำหนดมาแล้ว

         ♤♡ ♧?︎?︎?︎?︎?︎♧♡♤

( เดี๋ยวได้จุดกำเนิดพระรองที่รักเดี๋ยวก่อน!!! ถ้าแกทำอะไรน้องนะอีพี่! )