บทที่3 รำคาญตา

        ♤♡ ♧?︎?︎?︎?︎?︎♧♡♤

         บทที่3 รำคาญตา

Ak ปริยวัฒน์ กรุ๊ป

วันนี้น้ำสายมาทำงานแต่เช้าแต่เธอยังไม่เห็นท่านประทานมาเลย ... เธอเองยังใหม่ยังไม่รู้ว่าจะเริ่มงานตรงไหนก่อนดีกลัวไปหยิบจับอะไรก็กลัวจะผิดเธอเลยนั่งอยู่เฉย ๆ  แถวห้องถ่ายเอกสาร

[ น้อง...เลขาคนใหม่ใช่ป้ะ ]

สายน้ำหันขวับไปตามเสียงเรียก 

" ใช่ค่ะ ...เอ่อ สวัสดีนะคะ "

[ พี่เห็นน้องนั่งตรงนี้นานแล้วนะทำไมไม่เข้าไปในห้องล่ะ ]

" ท่านประธานยังไม่เห็นมาเลยนะคะ "

[ อ่าวยังไม่เจอท่านหรอกเหรอ? ]

[ ท่านมานานแล้วนะ นั่งดูเอกสารอยู่ในห้องไง ]

ให้ตายเถอะสายน้ำ..ชะตาขาดแน่

" !!!! "

[ อย่าบอกนะว่ายังไม่ได้เข้าไปพบท่านเลย ]

"  ...คะ...ค่ะ !! ฮรึกก ... พี่หนูจะโดนท่านประธานว่าไหมมม "

" ทำไงดีคะ ทำงานวันแรกด้วย "

" เขาต้องดุหนูแน่เลย "

สายน้ำร้องเสียงหลง เมื่อรู้ความจริง 

[ ใจเย็น ๆ เข้าไปตอนนี้คงได้อยู่วันแรกท่านคง อนุโลมให้ ]

" ฮื้ออ... พี่หนูกลัว "

[ กล้า ๆ เข้าไว้ ว่าแต่ตอนนี้เข้าไปก่อนเถอะ ขืนช้ามากไปกว่านี้ได้กลัวจริง ๆ แน่ล่ะ ]

สายน้ำสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะก้าวเข้ากำลังจะเดินเข้าไปแต่ก็ต้องหยุดชะงักก่อนเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากดทางด้านหลัง 

[ น้อง ~ ชงกาแฟเข้าไปให้ท่าด้วยสิ  ]

" ( พยักหน้า )** ค่ะพี่ "

นั่นสิ.... เป็นความคิดที่ดี 

ห้องทำงาน

ก๊อก ๆ ๆๆ~~

{ เข้ามาสิ  }

เมื่อได้รับคำอนุญาตจากบุคคลภายในห้องสายน้ำก็รีบเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับถ้วยกาแฟ 

" ขะ..ขอนุญาตนะคะ "

" .... "

สายน้ำวางกาแฟลงบนโต๊ะทำงานของท่านประธานก่อนจะชำเรืองสายตามองอัคคีเล็กน้อย ถึงแม้จะกลัวมากแค่ไหนแต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้

" ...." 

สายน้ำเดินก้าวถอยหลังออกจากโต๊ะท่านประธานไปเล็กน้อยก่อนจะเอามือจับชายกระโปรงไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ

" ไม่มีอะไรจะพูดก็ออกไป รำคาญตา ! "

" เอ่อ...คะ  คือว่า "

" จะสั่นอีกนานไหม! !

" ฮึกกก!!! "

" มันยังไงนะ! เมื่อไหร่จะหายกลัว ฉันไม่ใช่ปีศาจ! จะกลัวอะไรนักหนา! "

" มาทำงานวันแรกก็สายล่ะ ไม่เข้ามาในห้องทำงาน ฉันจะเรียกใช้ก็ไม่รู้ว่าแหกขี้ตามาหรือยัง! จำเอาไว้เลยมาถึงต้องเข้ามาพบฉันก่อนเป็นคนแรก ! "

" นี่อะไรมาแล้วก็มือไม้สั่นไปหมด ไม่พูดไม่จาเป็นใบ้หรือไงห้ะ "

" เห็นแล้วรำคาญตาจริง ๆ ไล่ออกไปเลยดีไหม! "

ชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้เว้นช่องว่างให้เธอได้พูดบ้างเลย 

" ฮึกก "

ในใจเธอตอนนี้คิดอยากจะวิ่งหนีออกไปด้วยซ้ำ แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้นแหละ... นี่แค่วันแรกนะท่านประธานยังด่ากราดขนาดนี้ ... และถ้าอยู่นานกว่านี้เธอไม่ถูกสังหารเลยหรอ ...

" ยังจะนิ่งอีกอ่อ ? "

" ฉันด่าเธอขนาดนี้ ... เธอตอบฉันด้วยความนิ่ง? "

อัคคีถอนหายใจออกมากด้วยความเบื่อหน่ายเต็มทน

" อธิบายมา "

สายน้ำเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยยังดีที่เขาให้โอกาสเธอได้อธิบายบ้าง 

" ฉันขอโทษค่ะ "

" พอดีฉันมาเช้าแล้วแต่ไม่เจอใครเลยฉันก็นึกว่ายังไม่มีใครมา " 

" ก็เลยไม่ถือ วิสาสะเข้ามาในห้องเพราะมันปิดอยู่ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าท่านประธานมาถึงตั้งนานแล้ว "

" ถ้าฉันรู้ฉันคงเข้ามาแล้วล่ะค่ะ ...ฮึกก  ยะ !! อย่าไล่ฉันออกเลยนะคะ "

" .... "

" ฉันขอโทษจริง ๆ "

" ให้ทำอะไรก็ได้ขออย่างเดียว ... อย่าไล่ออกเลยนะคะ "

อัคคีนั่งฟังหญิงสาวอธิบายด้วยน้ำตาความโมโหก่อนหน้านี้ลดลงอย่างหน้าแปลกใจแปลเปลี่ยนเป็นความน่าเอ็นดู

" อย่างแรก ... หายสั่นให้ได้ก่อน "

" ค่ะ..ชะ..ชะฉันจะปรับ ... ปะ!! ปรุงตัวนะคะ "

" หึ.. "

สายน้ำพยายามข่มความกลัวให้มากที่สุด ใครจะไปรู้ว่าการกระทำของสายน้ำจะไปกระตุกยิ้มของชายหนุ่ม 

" อือ... ออกไปได้แล้ว "

" ค่ะ...คุณ "

สายน้ำก้มหน้าลงขอบคุณก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้มส่งให้อัคคี 

"  ....!! "

ชายหนุ่มมองตามหลังของหญิงสาวที่เดินออกไป ... ด้วยความตะลึง ... รอยยิ้มเมื่อครู่ทำใจเขาสั่นแฮะ 

14:45 

หลังจากที่เธอทำความเข้าใจกับเอกสารตรงหน้าก็หมดหน้าที่แล้ว สายน้ำนั่งกดคอมเล่นไปพลาง  ๆ ไม่มีอะไรให้ทำเลย คนในห้องทำงานก็ไม่ได้เรียกใช้อะไรด้วยซ้ำ

รู้สึกเบื่อเหมือนแฮะ.... แต่ทว่า

ติ๊ด! 

ได้ยินเสียงโทรศัทพ์หญิงสาวก็รีบยกขึ้นมาแนบเอาไว้กับหูตั้งใจฟังในสิ่งที่เจ้านายจะสั่ง

{ " เข้ามาในห้องหน่อยสิ " }

" ดะ..ได้ค่ะฉันจะรีบเข้าไปเดี๋ยวนี้ "

หลังจากวางหูก็ไม่รีรอสายน้ำก็รีบลุกตรงดิ่งไปที่ประตูห้องท่านประธานก่อนจะเปิดมันออก เห็นชายหนุ่มกำลังนั่งไขว่ห้างมองมาที่เธอ 

" ท่านจะเอากาแฟหรือเปล่าคะ ? "

" เดี๋ยวฉันไปชงให้ "

อัคคีหลับตาลงส่ายหัวไปมาเล็กน้อยก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ 

" วันนี้ฉันกินไป3แก้วแล้วจะเอาให้ ตาเหลือกเลยหรือไง..."

" อีกอย่างก็เลือกเรียกว่าท่านได้แล้ว .... "

" .... ละ...แล้วจะให้เรียกคุณว่าอะไรดีคะ "

" คีย์ ! ต่อไปนี้เรียกคุณคีย์ก็พอ "

หญิงสาวพยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะถามต่อไปอีก 

" แล้วคุณคีย์มีเรื่องอะไรด่วนหรือเปล่าคะถึงเรียกเข้ามา "

" พรุ่งนี้มีไปดูงานที่ชลบุรีนะ ตอนบ่าย2 ฉันอยากให้เธอประสานงานกับคุณ ที่ธีร์รกรให้หน่อยว่าพรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปดูที่ รีสอร์ทว่ามันทำเลดีไหม "

" รับทราบค่ะ "

อัคคีก้มหน้าลงไปสนใจงานที่ทำค้างไว้ แต่พอมาสังเกตคุณเลขาสาวยังไม่ออกจากห้องไปยังยืนอยู่ที่เดิมเป็นเหตุให้เขาต้องละสายตาจากงานอีกครั้งเพื่อมามองหน้าเธอ

" มีอะไรอีก... ทำไมไม่พูด ? "

" เอ่อ... คุณทานข้าวหรือยังคะ  ? "

" ครึ่งวันแล้วฉันยังไม่เห็นคุณออกไปทานอะไรเลย " 

ที่เธอถามเจ้านายไปแบบนั้นเพราะเธอไม่เห็นเจ้านายกินอะไรนอกจากกาแฟเลยน่ะสิ

" ทำไม จะชงกาแฟให้ฉันอีกหรอ? "

อัคคีว่าหยอกหญิงสาวไปแบบนั้น..พอเจ้านายแซวหน่อยหญิงสาวก็หลุบตาก้มลงมองที่พื้น ... ถามด้วยความห่วงยังจะมาแซวกันอีก 

" ลงไปซื้อขนมปังกับข้าวกล่องข้างล่างให้หน่อยสิ .... ตอนนี้ฉันหิวเป็นบ้าเลย " 

อัคคีเอนตัวเอาหลังพิงเก้าอี้ก่อนจะทำท่าลูบท้อง .. สายน้ำได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้เกลี่ยงเธอรีบทำหน้าที่เลขาที่ดีลงไปซื้ออาหารให้เจ้านายรับประทาน ... อัคคีเอ็นดูในความใสซื่อของเจ้าหนูตัวนี้จริง  ๆ

ผ่านไปยังไม่ถึง5นาทีเสียงเคาะประตูห้องทำงาสก็ดังขึ้นอีก .. อัคคีแปลกใจนึกว่าเป็นเลขาที่ลงไปซื้ออาหารให้เขาทำไมถึงมาเร็วขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่พึ่งไปแปปเดียวเอง

[ คีย์ ...กูเข้าไปนะ ]

" ?....."

ทว่าเสียงคนนอกประตูพูดแทรกขึ้นมาทำให้เขารู้ว่าไม่ใช่เลขาก็อนุญาตให้เข้ามา

" อือ... มึงเข้ามาเลยกูไม่ได้ล็อค "

แน็ค...เพื่อนสนิท

พอได้รับอนุญาตจากเพื่อนรักแน็คก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมรอยยิ้มแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์

" คืนนี้ไปตี้กันไหม... ไอ้นิคเปิดผับใหม่แถวทาวน์อินทาวน์ "

" ไปฉลองร้านมันกัน.."

" ขอคิดดูก่อน "

อัคคีตอบทั้งที่สายตาก็ยังไม่ได้ละจากเอกสารตรงหน้า

" อะไรวะไอ้เสือ... !คิดเหี้ยไรมึงไอ้นิคบอกเด็กที่มันหามาเด็ด ๆ ทั้งนั้น มึงไม่อยากไปเจิมให้มันหน่อยหรอวะ  "

" ...เห็นกูเป็นคนยังไง.."

ปากกาลูกลื่นนิ่งสนิทไม่ขยับเซ็นเอกสารบนโต๊ะก่อนจะทุกวางเอาไว้เฉย ๆ รอยยิ้มร้าย ปรากฏขึ้นใบหน้าของอัคคีที่นึกถึงคำพูดของเพื่อนสนิท

ข้อเสนอของเพื่อนน่าสนใจดีนะ....

" ไง สนใจไหมมึง? "

" เฮ้อ.... เด็ดจริงนะ "

ร่างหนาเอนกายพิงไปกับเก้าอี้ทำงาน ยกลำแขนกอด อกแน่น 

" พูดจริง ..ไม่น้ำลายเว้ย! กูเช็คล่ะ "

" เหอะ ! เรื่องกาม ๆ แบบนี้ไวไฟนะมึง "

" ทำด๊า! "

ชายหนุ่มไหวไหล่ภูมิใจในตัวเอง คิดเสียว่าคำที่อัคคีเอ่ยมาเป็นคำชมแล้วกัน 

" แน็ค "

อัคคีเอ่ยเรียกเพื่อนด้วยน้ำเสียงเรียบ 

" อ่า.....ว่า? "

ยืนนานก็เริ่มจะเมื่อ แน็คเลยเอื้อมมือไปลากเก้าอี้มานั่งเพราะดูจากสายตาของอัคคีที่ดูจริงจังตอยนี้คงมีเรื่องอะไรอยากจะพูดกับเขาแน่นอน 

" มึงช่วยสืบอะไรบางอย่างให้กูหน่อยได้ไหม ? "

แน็คเบิกตากว้างและมีท่าทีตกใจเล็กน้อยจู่  ๆ น้ำเสียงที่ไอ้คีย์ใช้พูดมันจริงจังแปลก ๆ เป็นเพื่อนรักกันก็จริงแต่ไม่เคยชินกับมันในโหมดนี้เลย

" กูไม่ใช่โคนันไอ้เหี้ย "

" จะช่วยไหม? "

อัคคีถามย้ำเพื่อนอีกครั้ง..เขารู้ว่าแน็คกว้างขวางกับพวกเรื่องกฏหมาย แค่สืบประวัติเรื่องของคน ๆ เดียวคงไม่ยากหรอก

" ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงก็... ช่วยได้ "

" ....ย้อนไป14ที่แล้วกูอยากรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังการตายของพ่อกู... "

" ..... "

" แล้วลูกน้องคนเก่าที่พ่อกูไว้ใจนักหนาติด สอยห้อยตามพ่อกูไปทุกที่ตอนนี้อยู่ที่ไหน.... กูอยากรู้ "

" ไอ้คีย์....เรื่องก็นานแล้วถ้ามึงเจอเขามึงจะทำไง "

" ฆ่ามันไง "

อัคคีตอบออกมาอย่างไม่คิด .... แน็คไม่ได้เห็นด้วยกับเพื่อนเลยสักนิด

" ...มึงใจเย็นก่อน ... กูรู้ว่ามึงโกรธมากขนาดไหน "

" แต่มึงจะฆ่ามันไม่ได้เว้ย "

" ทำไมจะไม่ได้ ... ทีมันยังปล่อยให้พ่อกับแม่กูตายไปต่อหน้าต่อตาเลย ! "

" นี่หรอจงรัก ภักดี ชั่วจริง ๆ ! "

" กูเข้าใจความเจ็บปวดของมึงนะ แต่มึงลองคิดดู ถ้ามึงเจอตัวมันและฆ่า มึงจะติดคุกเปล่า ๆ แบบนี้มันคุ้มแล้วหรอวะไอ้คีย์ ? "

" มึงไม่เข้าใจหรอก ...มึงไม่ได้เข้าใจเลย "

แววตาของอัคคีหมองลงอย่างเห็นได้ชัด .. 

" อ่า ๆ เลิกเครียดได้ล่ะ เดี๋ยวจะหาข้อมูลให้แล้วกัน ทำเหี้ยไรก็คิดดี ๆ ล่ะกันผลที่ตามมามันจะได้ไม่คุ้มเสียนะเว้ย "

" อืม .... "

ไม่สนหรอก... ว่ามันจะถูกต้องหรือเปล่าจิตใจของอัคคี แน่วแน่ต่อการตามหาคน ๆ  นี้และเขาก็จะไม่คืนคำด้วย...ถ้าได้เจอจะทำให้มันทรมาน 

18:30 

พนักงานเริ่มทยอยพากันออกมาจากบริษัทเพราะได้เวลาเลิกงานแล้ว บางคนก็มีรถส่วนตัวขับออกมาจากทางลานจอดรถ บางคนก็ยืนคอยรถประจำทาง ทุก ๆ อย่างมันเป็นกิจวัตรประจำวันที่คนอย่างเข้าวัยทำงานต้องเจอในแต่ละวัน.. รวมถึงสายน้ำที่ยืนรอรถโดยสารที่ป้ายรถเมย์คันแล้วคันเล่า รถสายที่เธอนั่งก็ยังไม่มาสักที ... รถเมย์แต่ละสายขับผ่านไปจนฝุ่นตลบลอยละล่องมาติดที่รองเท้าผ้าใบของเธอ

" ทำไมมาช้าแบบนี้นะ ! อู้ย!"

หญิงสาวสบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะก้มไปปัดฝุ่นที่รองเท้า 

ปื้นน~ 

ปื้น~

เสียงแตรรถยนต์ทำให้เธอละสายตาจากรองเท้าผ้าใบคู่สวยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองมายังรถเก๋งคันหรูที่จอดเทียบริมฟุตบาท

ฟรืนนน~~

" เอ้ะ? "

เขาเลื่อนกระจกลงก่อนจะเพยิดหน้าให้หญิงสาวขึ้นไปบนรถ 

" ...ฉะ...ฉันหรอ ? "

สายน้ำชี้นิ้วเข้าหาตัวเองก่อนจะมองซ้ายดูขวาก็ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น

"( พยักหน้า)* "

คนบนรถไม่พูดอะไรสักคำ ทำแค่เพียงพยักหน้าเป็นสัญาณให้เธอเข้าใจความหมายเท่านั้น... ในเมื่อคนในรถอนุญาตแล้วเธอก็ไม่ยืนรอรถประจำทางให้้้เสียเวลารีบดิ่งขึ้นไปนั่งบนรถตามคำสั่งของเจ้านาย

ปึ่ก !

เมื่อประตูรถคันหรูถูกปิดลงสายน้ำก็นั่งตัวแข็งทื่อไม่รู้จะเริ่มถามคำถามอะไรก่อนดี

" เอ่อ...คุณ // " นี่เธอ "

ทั้งคู่เผลอพูดออกมาพร้อมกันโดยไม่ทันตั้งตัว

" พูดก่อนสิ "

" คุณนั่นแหละค่ะพูดก่อน "

ไม่มีใครช่วงชิงคำพูดก่อนเป็นคนแรก ...อัคคีใช้สายตามองใบหน้าหวานอย่าง พิจารณาถึงแม้จะเห็นเพียงด้านข้างก็ดูสวยไม่เบา ไม่รู้ว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใครทำไมถึงได้ผิวพรรรณดีขนาดนี้ ... อัคคีหยุดความคิดหยาบโลนไว้เพียงเท่านี้ ผลักความเป็นเสือลงไปในก้นบึ้งทิ้งไว้เพียงคราบ เจ้านายสุดเฮี๊ยบ... 

" อ่ะ ...ฮึ่ม ! "

" !!! "

แค่เสียงกระแอมคอก็ทำให้หญิงสาวสะดุ้งนั่งยืดตัวตรง..ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือผิดที่ขึ้นมาบนรถของเจ้านาย นึก ๆ ไปแล้วถ้ารั้นไม่ขึ้นมาเกิดโดนตำหนิอีกจะทำยังไง ...เธอมีทางเลือกซะที่ไหน

" สายน้ำ "

" ...?หืออ "

เขาเรียกชื่อฉันงั้นหรอ .... 

" บ้านเธออยู่ทางไหน...เดี๋ยวฉันไปส่ง "

" ....เอ่อ...จริง ๆ ฉันกลับเองก็ได้นะคะ "

" หึ...เธอนี่มันยังไงขึ้นมาแล้วปฏิเสธฉันนี่นะ ? "

ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มขึ้นมาบาง ๆ กรอกตามองไปยังถนน สลับกับมองคนที่นั่งอยู่ข้างกาย 

" ...ก็คุณเรียกฉันขึ้นมา "

" ฉันก็นึกว่า คุณจะสั่งงาน "

สายน้ำเลื่อนสายตามองไปยังเจ้านายที่นั่งยิ้มอยู่ก็เกิดอาการงงขึ้นมาจนหัวคิ้วกระตุก มันมีอะไรน่าขำขนาดนั้นเลยหรอ

" คุณขำอะไรของคุณคะ  ? "

" ฉันเข้าใจอะไรผิดหรอ "

" นั่งไปเงียบ ๆ และบอกทางบ้านเธอมา..เลิกงานแล้วทำตัวตามสบายไม่ต้องเกร็งเวลาอยู่กับฉัน "

" ..... "

รถยนต์คันหรูขับชะลอเคลื่อนตัวไปข้างหน้าในระหว่างนั้นสายน้ำไม่แน่ใจว่าจะบอกทางกลับบ้านดีไหม พอคิด ๆ ถึงเรื่องตอนเช้าที่เธอโดนว่าด้วยคำพูดทำลายจิตใจแล้วมันเจ็บจี้ด ๆ ยังไงไม่รู้ แถมตอนนี้ยังมาบอกว่าไม่ให้เกร็งเวลาอยู่กับเขาอีก 

เป็นคนยังไงกันนะ .... 

" บอกมาสิ ....เดี๋ยวฉันก็ขับเลยหรอก "

" บะ..บอกแล้วค่ะ "

เอาวะ ... คิดซะว่าไม่เปลืองค่ารถกลับบ้านแล้ววันนี้ 

ใช้เวลาขับรถประมานนึงก่อนจะมาถึงคอนโดของสาวเจ้า ... อัคคีหันไปหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างเบาะคนขับตอนนี้หลับปุ๋ยเอาศีรษะพิงกับกระจกรถ

" เหมือนเธอเหนื่อยมากเลยนะ "

" นั่งกดคอมไม่เป็นภาษาทั้งวัน "

ปลายนิ้วหนาถือวิสาสะเขี่ยไปที่พวงแก้มนุ่ม ทว่าหญิงสาวรูสึกตัวว่าตัวเองกำลังโดนก่อกวนก็สะดุ้งตื่นขึ้นมากระทันหันทั้งที่ตัวเองก็ยังไม่หายตาปรือ

" ทำอะไรของคุณคะเนี่ย !! "

ฝ่ามือสวยลูบไปที่แก้มของตัวเองทั้งสองข้างเหมือนกับเช็ดอะไร...เธอเผลอคิดเรื่องตลกในใจขึ้นมา

รองพื้นฉันเป็นคราบหรอ....

" ถึงแล้ว "

น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยบอกทำทีเหมือนจะเปลี่ยนเรื่องทำไมคนอย่างสายน้ำจะดูไม่ออก

" ...ค่ะ ขอบคุณนะคะ "

พอหันออกไปมองนอกรถก็พลอยโล่งใจ เธอเองก็ไม่รู้ตัวว่าหลับไปตอนไหนเหมือนกันหลังจากบอกที่อยู่กับเจ้านายไปอย่างละเอียดรู้ตัวอีกทีก็ถึงคอนโดซะแล้ว... ยังดีที่เป็นเจ้านายถ้าเธอไปกับคนอื่นและไปหลับซี้ซัวแบบนี้มีหวังเกิดเรื่องไม่ดีแน่ ๆ 

คิด...และก็ทำหน้ามุ่ยยังไม่หลุดออกจากภวังค์จนเสียงขำของอัคคีเรียกสติของเธอเอาไว้

" หึ...ทำหน้าบูดแบบนั้นทำไม  "

" อะ...อ่อ ปะ เปล่าค่ะ "

ไม่ลืมที่จะขอบคุณเจ้านายอีกครั้งก่อนจะลงจากรถแต่ ทว่าเรื่องมันไม่จบแค่มาส่งนี่สิ ...

" คอฉันแห้งน่ะ...ที่ห้องเธอมีน้ำกินหรือเปล่า "

" ขอขึ้นไปหน่อยจะเป็นการรบกวนไหม "

         ♤♡ ♧?︎?︎?︎?︎?︎♧♡♤

( เจอกันวันแรกจะขึ้นห้องน้องเลยไม่ได้คิดอะไรอยู่!!! )