EP04 ชายหนุ่มที่คุ้นเคย

ผมก้าวเดินเข้ามาตรงแผนกเลขานุการเห็นไอ้เชน ไอ้นพ ไอ้ดิน และชิน มันนั่งเรียงกันสี่ตัวจับข่าวคุยเรื่องเกมใครแรงค์ใครดีกว่า ไอ้พวกนี้แม่งไม่โตสักทีนั่นแหละนะ เกมมันทำให้ผ่อนคลายและเครียดในเวลาเดียวกัน ซึ่งผมเองก็ชอบเล่นเกมเหมือนพวกมัน ส่วนมากจะเล่นแต่เกมเบาสมองเช่นปลูกผักปลูกหญ้า

“ไอ้คิ้มวันนี้มึงมาเช้าจังวะ” ไอ้นพมันถาม ไอ้นพตัวนี้มันเป็นหัวหน้าแผนกผม มันเป็นคนเอาการเอางานมาก ผิดพลาดไม่ได้ ผิดนิดผิดหน่อยมันจะบ่นเป็นหมีกินผึ้ง พอบ่นเสร็จมันก็นั่งแก้เอง ไม่รู้จะบ่นทำห่าอะไร

“หรือมึงตื่นเต้นว่าจะได้เจอนาย” ไอ้เชนบอก เพื่อนรักของผมเอง ผมกับมันเป็นเพื่อนตั้งแต่เรียนมัธยม พอขึ้นมหาลัยผมกับมันเลือกเรียนคณะเดียวกัน ในคณะบริหารธุรกิจ ตอนอยู่ปีหนึ่งผมเสียวทุกคืน มีมันเนี่ยแหละที่เข็นให้ผมจบปีหนึ่ง ตามจิกถึงบ้านทุกวัน เพราะบ้านผมและบ้านมันอยู่ใกล้กัน พอปีสองพ่อของผมเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ผมก็เลยต้องทำงานหาเลี้ยงไอ้ขุนศึก และส่งมันเล่าเรียนในโรงเรียนเอกชน ขณะที่เงินที่พ่อเหลือไว้ให้เพียงล้านห้าเท่านั้น เงินที่เหลืออยู่ก็โปะหนีรถจนหมด เพราะผมไม่อยากจ่ายดอก ก็เหลือเพียงแสนว่าบาทเอาไว้จ่ายค่าเทอมก็หมดแล้ว ผมเลยไปทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์ ร้านหรูแถวทองหล่อ ตอนนั้นสาวๆ ติดตรึม จนเจ้เจ้าของร้านไม่อยากให้หยุด ผมเลยขอขึ้นเงินห้าพัน เจ้แกก็โอเคผมก็เลยอยู่ต่อ จนผมเรียนจบ

“มึงคิดถึงอะไรอยู่วะ คิดเรื่องคืนนี้จะไปล่อที่ไหนดี” ไอ้นพเอ่ยถามเห็นว่าผมเงียบไป

“วันนี้กูตื่นเช้าเลยออกมาเร็ว แต่กูเสียเวลาไปสิบห้านาที เพราะไอ้ตัวเหี้ยตัวเดียว หงุดหงิดฉิบหาย” ผมบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ไอ้นพมันเลื่อนเก้าอี้มาหาผมตรงหน้าโต๊ะทำงาน

“ตั้งเตารอเลย” ไอ้โจ้เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“เมื่อเช้ากูไปซื้อกาแฟร้านที่กูเคยไปกินกับพวกมึง พอกูซื้อเสร็จไอ้เหี้ยตัวไหนไม่รู้แม่งขับรถปาดหน้ากู ตอนที่กูเดินอยู่ ทำให้กาแฟเย็นลาดใส่ตัวกู” ผมบอกเช่นนี้

“ดีนะไม่เป็นกาแฟร้อน ไม่งั้นไข่มึงสุขพร้อมเสิร์ฟแน่” ไอ้เชนบอกด้วยน้ำเสียงขบขัน

“ไอ้เหี้ยนั้น แม่งลงจากรถเอาเงินฟาดหัวกูมาสี่ห้าหมื่น”

“เยสเข้! มึงโชคดีเงินหล่นทับแต่เช้าเลยนะ” ไอ้ดินบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น จนผมอยากโบกหัวมันจริงๆ

“โชคดีห่าอะไร ตัวซวยสิไม่ว่า” ผมบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากโต๊ะไอ้นพ

“เบาๆ กูรับโทรศัพท์แปบ” ไอ้นพบอก แล้วรับโทรศัพท์ ผมสามคนจึงรูดซิปปากทันที

“ครับ” ไอ้นพบอกปลายสาย แล้วมันก็วางสายทันที

“ใครวะ โทรมาก่อนเวลางานสิบหน้านาที” ผมบอกด้วยความสงสัย ทุกครั้งที่มีคนโทรมาก่อนเริ่มงาน คือ แผนกประสานภายใน พวกเขาจะโทรมาถามความพร้อมตอนแปดโมงห้าสิบ ไม่เกินแปดโมงห้าสิบห้า ก่อนที่จะเริ่มงานเช่นทุกวัน มันคือหน้าที่ ที่ต้องตอบคำถาม และใช้โทรศัพท์ของสำนักงานที่วางอยู่บนโต๊ะของไอ้นพเท่านั้น

“บอสถึงแล้ว อยู่หน้าตึก” ไอ้นพบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง พวกมันอีกสามตัวจึงรีบมุดหัวตรงหน้าคอมเปิดเครื่องทันที บางทีผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงกลัวเจ้านายอะไรกันนักกันหนา

“ใครมาคุณจักรมาเหรอ” ผมถาม แล้วเปิดคอมด้วยเช่นกัน อารมณ์เหมือนเข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม นั่งข้างๆ โต๊ะไอ้นพ มองผ่านกระจกใสเห็นว่ามีผู้ชายสามคนก้าวเดินออกจากลิฟต์ สองคนสวมใส่สูทสีดำคนหนึ่งผูกเนคไท อีกคนหนึ่งไม่ได้ผูกเนคไท ส่วนคนกลางสวมใส่เสื้อเชิ้ต กางเกง รวมไปถึงเข็มขัดสีดำ รองเท้าขัดมันราคาแพงกว่าเสื้อที่กูใส่อีก แม่งไม่ใช่รองเท้าแพงอย่างเดียว แม่งแบรนด์เนมทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า

ทำไมกูรู้สึกคุ้นจังวะ คุ้นเหี้ยๆ

.........................................

น้องคิ้มของเราเห็นใครคุ้นๆ ใช่เฮียกรณ์หรือเปล่าน๊า

ตอนหน้ามาลุ้นกันว่าชายคนนั้นใช่เฮียกรณ์หรือเปล่า

ขอย้ำอีกที เรื่องนี้ไม่เน้นเนื้อหา เน้นกระแทกนะสาววาย 555

ไรท์ชอบอ่านคอมเม้นท์ของทุกๆ ท่าน อย่าลืมคอมเม้นท์ด้วยนะคะ

เม้นท์แล้ว อย่าลืมกดหัวใจให้ด้วยนะ