EP03 แล้วเจอกัน

ผมขับรถมายังบริษัทย่านสาทรใช้เวลาเกือบสามชั่วโมง ความจริงแล้วผมต้องนั่งรถไฟฟ้า แต่วันนี้ฝนตกหนักแต่เช้า จึงไม่อยากเปียกฝนเลยเลือกขับรถมาแทน อย่างที่รู้ๆ ฝนตกมากับรถตัด ผมนั่งเซ็งอยู่บนรถเพียงคนเดียว มองรถคันด้านหน้าที่ไม่ขยับไปไหน กับฝนที่โปรยลงมาเหมือนหนังเกาหลี แล้วหันไปมองข้างคนขับที่ไร้ผู้หญิงเคียงข้างช่างว้าเหว่อะไรแบบนี้

พูดถึงผู้หญิงเมื่อสามวันก่อนผมเลิกกับน้องแจงคนสวย ที่คบกันมาสองปี เลิกเพราะอะไรนั้นเหรอมันไปมีผัวใหม่ ผัวมันเป็นเจ้าของร้านเหล้า แน่นอนน้องแจงคนนี้มันติดเที่ยว ช่างแม่งเถอะ เลิกแล้วก็เหมือนหมดกรรมกันไป หลังจากน้องแจง ผมก็ไปเที่ยวบ้างเวลาเลิกงาน กับเพื่อนๆ ฝ่ายเลขานุการ บางครั้งก็เพื่อนที่เรียนมา แต่ถ้าไปผับหรือร้านเหล้าผมจะได้ล่อสาวๆ หลังร้าน ส่วนมากจะให้ผมเอาฟรี ก็ผมหล่อขนาดนี้ใครจะต้านได้ ไม่อยากจะคุย

หลังจากหลุดจากขุมนรกกลางถนนมาแล้ว ผมก็ขับมุ่งตรงไปยังถนนสาทรที่ตั้งของบริษัท แต่มองดูเวลาหน้าจอแล้วมีเวลาอีกสี่สิบกว่านาที ดีนะออกจากบ้านตั้งแต่หกโมงเช้า ก่อนอื่นขอแวะร้านกาแฟแปบก่อนถึงบริษัท ผมเลยเลี้ยวรถเข้าไปยังร้านกาแฟ

หลังจากผมได้อเมริกาโนเย็นหวานน้อยมาหนึ่งแก้ว ผมก็เดินออกจากร้าน เพื่อจะเดินกลับรถ มองซ้ายมองขวาไม่มีรถขับเข้ามาในลานจอดรถ ผมก็เดินนวยนาดไปยังรถที่อยู่ไม่ไกล 

เชี่ย!!!

เมื่อรถคันหนึ่งเบรกตรงหน้าผม อเมริกาโน่ลดตัวผมทันที ทำให้ผัวผมเปียกไปด้วยกาแฟ ดีที่เป็นกาแฟเย็นไม่เช่นนั้นไข่ผมสุกพร้อมเสิร์ฟแน่

ผมมองรถชัดๆ เป็นรถลัมโบร์กินี่รุ่นใหม่สีเทา แต่แม่งขับรถได้เชี่ยมาก

“ขับรถภาษาเหี้ยอะไร ไม่แหกตาเหรอวะว่ามีคนเดินอยู่ มึงจะรีบไปตายโหงตายห่าที่ไหนวะ ไอ้ส้นตีน” ผมด่าเสียงดังฟังชัด ผมไม่สนใจแล้วว่าใครจะมองสาระรูปผมในตอนนี้

ผมรอไม่นานไอ้ตัวที่ทำให้กาแฟรดลงบนตัวผม มันก็เดินลงมาจากรถ มันก็แต่งตัวดีเหมือนรถราคาแพงของมัน แต่แม่งขับรถได้เหี้ยสุด

“มึงขับรถภาษาเหี้ยอะไรวะ มึงไม่เห็นเหรอว่านี่มันจอดรถไม่ใช่สนามแข่ง หัดมีมารยาทในการขับรถบ้าง แม่งเป็นผู้ดีชะเปล่า แต่ไม่มีมารยาท” ผมด่ามันด้วยความโกรธขึ้นหน้า

“เอาเท่าไหร่” มันถามผมด้วยน้ำเสียงเรียบ ใบหน้าไร้ความรู้สึก ไอ้สัส มึงเป็นคนรวยไม่มีสมอง ไม่ถามว่าผมเป็นอย่างไงบ้าง เจ็บตรงไหนบ้างไหมเพื่อมารยาท ช่างแม่งเถอะมันจะรู้สึกห่าอะไร

“เงินของมึงไม่ได้แก้ปัญหาได้ทุกอย่าง” ผมบอก

“สามหมื่น” มันบอก

“กูพูดมึงไม่เข้าใจเหรอ” ผมบอกด้วยน้ำเสียงโกรธจัด

“สี่หมื่น หรือไม่เอา” มันบอก

“เอาก็ได้” ผมบอกมันก่อนที่มันจะเปลี่ยนใจ ไม่นานเห็นรถตู้สามคันมาจอดในลานจอดรถ แล้วผู้คนในรถเดินลงมาทุกคัน คันละหกคน

ฉิบหายแล้วมาเฟียเหรอ

“ผมขอโทษที่ตามรถท่านไม่ทัน” ชายหนึ่งในพวกของมันก้มหัวให้มัน แล้วทุกคนก้มหัวตาม ไอ้เชี่ยนี่ต้องยิ่งใหญ่มากแน่

“เอาเช็กเปล่ามาให้กูด้วย” มันบอกชายใบหน้าเหล่าเหลาไม่แพ้มันเลย แต่พวกมันทั้งหมดใส่สูทสีดำผูกเนคไททุกคน ผมพึ่งเห็นไอ้ตัวที่ทำให้กาแฟผมหกใส่เสื้อ มันก็เป็นผู้ชายที่หล่อมากขาวตี๋สูงประมาณร้อยเก้าสิบ เอ่อสูงเท่ากูเลยนี่ว่า แต่กูออกสีแทน ช่างแม่งเถอะ เอาเงินมาให้กู กูก็พอใจแล้ว

ไม่นานชายคนนั้นก็เอาสมุดเช็คมาให้มันเซ็น แล้วฉีกเช็คใบที่มันเขียนและเซ็นส่งให้ผม พร้อมกับนามบัตรอะไรไม่รู้

“มึงเอาเช็คใบนี้ไปขึ้นเงินได้เลย” มันบอกเช่นนี้ ผมมองเช็คไม่ได้สนใจนามบัตรแต่อย่างใด มองเช็คด้วยความแปลกใจ

“ห้าหมื่น” ผมอุทานเบาๆ ผมมองมันที่ก้าวเดินไปยังรถ

“แล้วเจอกัน” มันบอกผมอีกครั้งและแสยะยิ้ม พูดเชี่ยอะไร

“เจอเหี้ยอะไร ชาตินี้มึงกับกูอย่าได้เจอกันอีกเลย” ผมพูดอย่างหัวเสีย ชูนิ้วกลาง แล้วเดินกลับไปที่รถ ผู้คนยังคงมองผมเหมือนไทยมุง ผมขึ้นรถแบบไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น

ผมโยนเช็คไปพร้อมกับนามบัตรกากๆ ไว้ตรงที่นั่งข้างคนขับแบบไม่สนใจใยดี

.........................................

โอ้ย! คิ้มนั้นมันเจ้านายนะลูก หนูจะปากแจ๋วแบบนี้ไม่ได้ 555

อาจมีตัวละครออกมาเรื่อยๆ และเนื้อหาเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน ไปตามบริบทของตัวละคร ความแซ่บจะปะทุทุกบทแน่นอน

ขอย้ำอีกที เรื่องนี้ไม่เน้นเนื้อหา เน้นกระแทกนะสาววาย 555

ไรท์ชอบอ่านคอมเม้นท์ของทุกๆ ท่าน อย่าลืมคอมเม้นท์ด้วยนะคะ

เม้นท์แล้ว อย่าลืมกดหัวใจให้ด้วยนะ