ตอนที่ 4 ครบรส

“ชุดนี้อยู่บนตัวฉันแล้วรู้สึกว่ามีออร่าขึ้นมาเลยว่ามั้ยคะ ไม่หวานแล้วก็โดดเด่น”

หลังสวมชุดสีแดงรัดรูปเปร่งประกายระยิบระยับ นาวียืนชื่นชมความงามอยู่ตนอยู่หน้ากระจกบานไหญ่ โดยมีชายร่างสูงยืนโอบร่างบางของเธอเอาไว้จากด้านหลัง ชายหนุ่มไม่อยู่นิ่งประกบปากจุ๊ปไปทั่วไปที่ ชุดที่อยู่บนตัวของเธอนั้นมันแหวกเสียจนเห็นได้ถึงแผ่นหลังอันขาวเนียนของหญิงสาว

“คุณอย่าทำรอยนะ”

“ชุดบ้าอะไรแหวกไปทั่วทุกส่วนขนาดนี้”

สายตาคมแหลมมองเข้าไปดูร่างกายอันน่าดึงดูดของหญิงสาวผ่านกระจกด้านหน้า เค้ามองไปทั่วทุกส่วนที่ไม่มีชิ้นส่วนปกปิด ทั้งขาเรียวขาวด้านซ้ายนั่น กับแผ่นหลังอันขาวเนียน แถมบริเวณไหล่สวยนั่นแล้วยังจะเผยไห้เห็นถึงร่องอกอันสวยงามนั่นอีก ไหนจะหุ่นอันมีหเสน่ห์ของเธอนั้น ที่เหมาะสมกับการเป็นนางแบบเอาอย่างมาก แค่นึกถึงเหตุการณ์ที่ผู้หญิงในอ้อมแขนของเค้าตอนนี้จะถูกมองโดยชายแปลกหน้าในงานก็ทำเอาเค้านึกอยากจะควักลูกตาของพวกนั้นออกมาเลยทีเดียว

หญิงสาวมองดูสายตาในกระจกเงาใสที่จับจ้องเธอขนาดนั้นก็พอจะดูออกถึงความคิดของเค้า

“คุณเป็นคนบอกเองนะคะ ว่าอยากไห้ฉันเด่น”

“เหอะ เพราะผมชอบเห็นผู้หญิงของผมเด่นกว่าใครๆหรอกนะ ไม่งั้นผมเผาร้านนี้ทิ้งแน่ ทำชุดบ้าไรไม่รู้”

“หึ ไม่ยักรู้ว่าเสือฟินิกซ์จะหึงแรงขนาดนี้”

“เพราะผู้หญิงตรงหน้ามันน่าหึงไงล่ะ”

พูดยังไม่ทันจบ ฟินิกซ์โน้มหน้าลงมาซุกไซร้กับต้นคอหอมดึงดูด

“ไว้ค่อยต่อคืนนี้นะคะ ป่านนี้เพื่อนฉันรอนานแล้ว คุณเองก็พาว่าที่คู่หมั้นมาลองชุดนิ ปล่อยเธอไว้แบบนั้นไม่ดีเลยนะคะ หึ”

“งั้นเจอกันคืนนี้นะครับ สาวน้อย~”

สิ้นสุดคำพูด ชายหนุ่มดันใบหน้าจิ้มลิ้มหันมาหาตนโดนนิ้วเรียวยาวนั้นก่อนที่จะโน้มลง จุ๊ปปากอวบอิ่มชมพูอมแดงธรรมชาติของสาวน้อยนาวีและเดินออกไปพล็อยกับจัดเนคไทไห้เรียบร้อย นาวีมองตามแผ่นหลังที่เดินออกไปจนประตูถูกปิดลง หญิงสาวยกยิ้มขึ้นอย่างพึงพอใจ

“ไม่งั้นฉันก็คงไม่ต้องทำแบบนี้หรอก…แต่ดันเป็นแกน่ะสิวารีนเพื่อนรัก…”

นาวีเริ่มจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าคืน ก่อนที่จะเปิดประตูออกไป

“พี่ไปไหนมาคะ วารีนตามหาพี่แทบแย่”

“พี่ออกไปคุยงานน่ะครับ วารีนเลือกชุดได้รึยังล่ะ”

ทันไดที่หญิงสาวก้าวเดินออกมา สายตาอันคมแหลมก็จับจ้องไปยันเสียงบทสนทนาที่ผ่านเข้ามาในหู เสือก็คือเสืออยู่วันยังค่ำ นํ้าเสียงที่ฟินิกซ์พูดคุยกับว่าที่คู่หมั้นสาวของเค้านั้นไพเราะดั่งกับในใจเค้าไม่ได้มีคําว่าไม่พึงพอใจกับการหมั้นที่มารดาจัดทำขึ้นมาไห้เลยด้วยซํ้า นาวีมองสองคนฝั่งตรงข้ามอยู่ไม่ไกลนักได้สักพัก เสียงอันคุ้นหูก็ดังขึ้นมาแต่ไกล

“ยัยนาวี นี่มึงไปลองชุดหรือไปทำชุดเองห้ะ กูรอมึงเกือบชั่วโมงแล้วนะย้ะ!”

เสียงของคิตตี้ที่ดังลั่นทะลุร้านทำเอาสองคนฝั่งตรงข้ามหันมองตาม

“พอดี…มีเรื่องไห้ทำนิดหน่อยน่ะสิ”

สิ้นสุดคำพูด หญิงสาวหันไปสบสายตาเข้ากับสายตาคู่หนึ่งที่ยังคงมองดูเธอจากฝั่งตรงข้าม เธอไม่ลืมที่จะเผยยิ้มไห้กับหญิงสาววารีนผู้ที่เธอตราหนักว่าเป็นเพื่อนรัก ก่อนที่จะหันกลับมาหาเพื่อนตัวเองตรงหน้าที่มองตามสายตาเธออยู่นาน

“ไปกันเถอะ กูได้ชุดละ”

“มึงน่าจะพูดคำนี้ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วค่ะ”

“ก็พูดแล้วนี่ไง”

“เออ ไปเช็คบิลก่อน”

“คุณลูกค้าเอาชุดนี้เลยมั้ยคะ”

“ชุดนี้แหละค่ะ”

“ไม่ทราบว่ารูดบัตรหรือจ่าย___

“นี่ค่ะ”

หญิงสาวไม่รีรอยื่นแบล็คการ์ดไห้กับพนักงานสาวที่ยังไม่ทันได้เอ่ยจบบทพูดตนเอง

“ได้ค่า กรุณารอสักครู่นะคะคุณลูกค้า”

พนักสาวเมื่อเห็นการ์ดในมือหญิงสาวจึงรีบยิ้มแย้มแจ่มใสรับบัตรอย่างสุภาพนอบน้อม แต่ก่อนที่เธอจะหันหลังเดินไปนั้นก็ต้องหยุดการกระทำไว้ก่อนเมื่อหญิงสาวพูดขึ้นโดยกระทันหัน

“อ้อ แล้วก็…ฉันไห้เงินติ๊บเธอห้าพันนะ รูดเอาในบัตรนั้นได้เลย”

“อุ้ย ขอบคุณมากนะคะคุณลูกค้า สวยรวยใจดีช่างเป็นผู้หญิงที่เพอร์เฟคที่สุดเลยค่ะ”

พนักได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มน้อยยิ้มไหญ่เอาเรื่อง แต่เพื่อนรักที่ยืนตรงข้างนั้นถึงกับอึ้งอ้าปากค้างเลยทีเดียว

“อีนาวี นี่มึงมีนํ้าใจเกินไปแล้วป่ะ ไห้ติ๊บตั้งห้าพันเนี่ยนะ มึงใช่เพื่อนกูคนเดิมมั้ยวะเนี่ย”

“หึ”

หญิงสาวยกยิ้มขึ้นโดยสายตาเหลือบไปมองสองคนชายหญิงคู่หมั้นที่เดินมาด้วยกันด้านข้าง ผู้เป็นเพื่อนก็ไม่รีรอรีบมองตามทันไดที่สายตาหญิงสาวเคลื่อนที่ ทันไดที่เห็นแบบนั้นเพื่อนรักแสนรู้ใจกันไม่ได้รับคำตอบจากหญิงสาวก็รับรู้ถึงเหตุการณ์ทันที

“เสร็จแล้วค่า นี่บัตรนะคะ ขอบคุณที่ไห้บริการทางร้านเราค่ะ รอบหน้าเชิญไหม่นะคะ”

พนักงานสาวรีบเดินเข้ามายื่นการ์ดไห้กับหญิงสาวคืนอย่างร่าเริงใบหน้ายิ้มกริ่ม มือเล็กรับสิ่งตรงหน้ามาก็หันหลังก้าวท้าวออกไป

“ไปคิตตี้เรายังมีเรื่องต้องใช้เงินอีกเยอะ”

“จัดไปเลยเพื่อนรักกก”

คิตตี้รีบเดินตามหลังเพื่อนตนออกไป โดยมีสายตาที่จ้องมองตามหลังพวกเธออยู่ตลอดเวลา

“ไม่คิดเลยนะคะ ว่าจะมาเจอนาวีที่นี่”

“วารีนรู้จักเธอด้วยหรอ”

“รู้จักดีเลยล่ะค่ะ เพื่อนรักสมัยมหาลัยน่ะค่ะ ตอนนั้นไม่เห็นเธอมีนํ้าใจขนาดนี้นะคะ ไห้ติ๊บพนักงานตั้งห้าพันแหน่ะ ใจกว้างขึ้นเยอะแน่เลย”

“เวลาเปลี่ยนเค้าก็อาจจะเปลี่ยนไปก็ได้ครับ รีนเอาชุดนี้ใช่มั้ย”

“ใช่ค่ะ”

ชายหนุ่มมองไปยันชุดที่วารีนเลือกกับชุดของนาวี ซึ่งมันแต่งต่างกันอย่างสิ้นเชิง อีกคนหวานแหวเสียจนเลี่ยน กับอีกคนที่ครบรสไปหมดทั้งเซ็กซี่ทั้งแซ่บแถมยัง…เด็ด เพื่อนรักที่ไม่มีอะไรเหมือนกันเลยก็ว่าได้