บทที่5

“เฟิง เรากลับกันได้รึยัง” เธอถามเมื่อผมหย่อนก้นลงนั่งข้าง ๆ แม้จะหันมามองตามเสียงแต่สายตาเธอยังคงมองตรงไปยังเบื้องหน้า

“รอแป๊บ เดี๋ยวมีคนมารับ” ผมตอบขณะที่หยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้านขวาแล้วจุดสูบแก้เซ็ง รสชาติขมเผื่อนจากมวนบุหรี่ติดอยู่ที่ปลายลิ้น ผมอัดควันสีเทาเข้าปอดก่อนที่จะเป่าให้พ่นออกมาช้า ๆ

“ใครจะมารับเราเหรอ ?” น้ำเสียงของหงส์เจือความไม่ไว้ใจ เหมือนคิ้วที่ตอนนี้ขมวดเข้าหากันจนติดเป็นเส้นตรง

“เพื่อนฉัน”

คำตอบของผมทำให้เธอหมดข้อสงสัย หงส์นั่งเงียบ ๆ ในขณะที่ผมอัดบุหรี่เข้าปอดไปเรื่อย ๆ ท่ามกลางความเงียบของเราโดนกลบด้วยเสียงหวอของรถพยาบาลที่วิ่งมาจอดเกือบทุกนาที เสียงผู้คนที่ส่งเสียงจ้อกแจ้กวิ่งเข้าวิ่งออก บางทีมันก็ทำให้ผมคิดนะ ระหว่างความตายกับการอยู่อย่างเจ็บปวด แบบไหนดีกว่ากัน...

เอี๊ยดดด...

ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง รถยนต์สปอร์ตคันหรูก็มาจอดตรงที่ผมกับหงส์นั่งอยู่ ความจริงผมก็มีรถนะ แต่มันมีร่องรอยเกินกว่าจะขับมา เมื่อคืนผมขับมาส่งเธอ จากนั้นก็เอารถไปเก็บแล้วนั่งแท็กซี่กลับมาโรงพยาบาลอีกครั้ง การตายของเศรษฐีสามีภรรยาเป็นข่าวใหญ่มาก ผมยังไม่อยากไปนอนคุกตอนนี้ ฉะนั้นต้องเซฟตัวเองให้มากที่สุด

“รถมาแล้ว” ผมบอกจากนั้นก็จับตัวเธอลุกจากที่นั่ง

หงส์ใช้ไม้เท้าคลำทางสะเปะสะปะแล้วก้าวออกเดินช้า ๆ อย่างระมัดระวัง โดยมีผมเดินตามหลังคอยจับเธอเป็นบางครั้งเมื่อกำลังออกนอกทาง จนเมื่อเดินไปถึงรถ ผมเปิดประตูให้เธอเข้าไปนั่งรอ ก่อนจะเดินมาคุยกับไอ้เปาที่ทำหน้าเป็นหมางง

“นี่มันเรื่องอะไรวะ” ไอ้เปารีบถามอย่างอยากรู้อย่างเห็น

“เหยื่อ”

“มึงนี่เหี้ยจริง ๆ คนตาบอดยังหลอกลง ท่าจะรวยมาสิท่า” เพื่อนผมมันชะเง้อเข้าไปในรถอีกครั้ง ท่าทางมันกำลังประเมินสถานะทางการเงินจากสิ่งที่หงส์สวมใส่

“ก็สบายไปทั้งชาติ” ผมตอบไปตามตรง

อย่างที่บอกไปว่าครอบครัวของหงส์รวยมากๆ กินสิบชาติก็ไม่หมด พอไอ้เปาได้ยินดังนั้นมันเบิกตากว้างทันที ในสมองคงคำนวณทรัพย์สินตามสไตล์นักต้มตุ๋นที่เห็นเงินเป็นพระเจ้า มันก้มลงมองหงส์อีกครั้งอย่างพิจารณา

“กูว่ายัยคนนี้หน้าคุ้น ๆ ว่ะ” เปาทำหน้าครุ่นคิดพลางพยายามนึกในสิ่งที่มันสงสัย และในที่สุดมันก็โพลงออกมา “เหี้ย ! อย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนนี้เป็นลูกของสามีภรรยาเศรษฐีคู่นั้น”

“อืม” อย่างที่บอกว่าข่าวนี้เป็นที่สนใจ คงจะออกทั้งสื่อโทรทัศน์และเป็นพาดหัวข่าวสำคัญของหนังสือพิมพ์ทุกฉบับในวันนี้

“มึงแม่ง โชคดีฉิบหาย ถังข้าวสารตกใส่ชัด ๆ” ไอ้เปามันตบบ่าผมอย่างนับถือในความเลว มันเองก็ไม่ต่างจากผมหรอก เพียงแต่โอกาสใครก็โอกาสมัน และสำหรับหงส์มีอะไรที่มากกว่าแค่เป็นเหยื่อ

“ไปส่งกูที่คฤหาสน์หน่อย เดี๋ยวให้เธอบอกทาง” เปาพยักหน้ารับ

จากนั้นผมก็เดินไปขึ้นรถด้านข้างคนขับ หงส์ทำหน้าที่บอกทางอย่างละเอียด โชคดีที่คฤหาสน์ของเธออยู่ในไทเปแต่ออกไปทางชานเมือง เส้นทางไปไม่ยากนักเพียงแค่ต้องผ่าดงรถติดใจย่านใจกลางเมืองเลยกินเวลาเกือบชั่วโมงครึ่งจึงถึงที่หมาย

ที่พักของเธอนั้นค่อนข้างไกลจากบ้านหลังอื่น เพราะพื้นที่คฤหาสน์นั้นกว้างขวางมาก คำนวณจากสายตาน่าจะเกินห้าไร่ คนดูแลน่าจะเยอะใช้ได้ แต่น่าแปลกเพราะดูเงียบผิดปกติเหมือนไม่มีคนอยู่อาศัย รถจอดแน่นิ่งอยู่หน้าบ้านเกือบสองนาทียังไม่มีใครมาเปิด ผมเลยลงจากรถออกมาสำรวจดู ตัวรั้วถูกปิดไว้เฉย ๆ ไม่ได้ล็อก ผมเลยเลื่อนเปิดให้เปาเอารถเข้าไปจอด

ผมคิดว่าก่อนหน้านี้หงส์กำลังคิดสั้น เลยรีบพุ่งตัวเข้าไปดึงไว้ ความตายสำหรับเธอมันง่ายเกินไป หงส์สมควรที่จะอยู่ต่อเพื่อรับรู้ถึงความเจ็บปวดในชีวิตที่ขาดแสงสว่าง ผมจะไม่ยอมให้มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีก เธอจะต้องทรมานไปตลอดลมหายใจที่เหลืออยู่

ผมพาเธอเข้ามาในห้องริมสุดรูปโดมที่หงส์บอกว่าเป็นห้องของเธอ ผมเปิดประตูก้าวเท้าเข้าไปแล้วกวาดสายตามองรอบๆ ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องนี้ดูเป็นปกติไม่มีอะไรถูกรื้อค้นนอกจากส่วนของหัวเตียงนอนที่กระจัดกระจายเล็กน้อย ผมแค่นหัวเราะเบาๆ มนุษย์มีความโลภไม่สิ้นสุด ที่ตรงนั้นคงมีเงินหรือของมีค่าอยู่สินะ ถึงถูกรื้ออยู่จุดเดียว

ห้องของหงส์ค่อนข้างสว่างเพราะตัวกำแพงเป็นหน้าต่างทั้งหมด ผมหรี่ตาลงเมื่อเดินไปหยุดตรงจุดที่แสงแดดกระทบลงมา มันสว่างเกินไปจนผมนึกเกลียด ที่ด้านมุมห้องทั้งสี่มีสายรูดผ้าม่านขนาดใหญ่ ผมจึงเดินไปดึงมันลงทั้งหมดเพื่อไม่ให้แสงเล็ดลอดเข้ามาได้ ขณะที่ผมกำลังติดพันอยู่กับผ้าม่าน หงส์ก็คลำไม้เท้าเตาะแตะไปที่ขอบเตียง เธอก้มตัวลงแล้วยื่นมือไปสัมผัสกับความอ่อนนุ่มของเตียงนอนที่เธอคุ้นเคย

เมื่อหงส์นั่งลงเงียบๆ ผมเลยสำรวจรอบๆ ห้องต่อ สไตล์ของห้องเธอเรียกว่าอะไรนะ ที่มันหรูๆ เหมือนโรงแรมหกดาว เครื่องตกแต่งทุกชิ้นมองปราดเดียวก็รู้ว่าแพงมหาศาล หงส์มีชีวิตที่ดีเกินไปเมื่อเทียบกับคนอย่างผม ที่เคยซุกหัวนอนในห้องไม้ผุๆ กินเหม็นชื้นยังหลอกหลอนผมอยู่ทุกครั้งยามฝนตก