EP 4 | ของเล่นฆ่าเวลา

เพราะมัวแต่ช็อกที่จู่ๆ เจ้าของภาพจำติดตาของเธอก็โผล่มายืนอยู่ข้างหลัง ทำให้แครอทถูกลากออกจากโรงอาหารมาหลังตึกคณะศิลปศาสตร์โดยไม่รู้ตัว กว่าสติของเธอจะกลับมาก็ตอนที่โดนเหวี่ยงเข้าชนกำแพงเสียแล้ว

“อ่ะ!”

“เธอคือยัยหน้าผีที่ไปส่องรถฉันคืนนั้นใช่มั้ย”

บอสเอ่ยถามอย่างไม่อ้อมค้อม นิ้วแกร่งยกขึ้นชี้หน้าคนตัวเล็กส่วนแขนอีกข้างก็ค้ำยันกำแพงเอาไว้ราวกับต้องการกักขังแครอทไม่ให้เธอหนีออกไปได้

คำถามยิงตรงบวกกับระยะห่างอันน้อยนิดของเขาและเธอทำให้แครอทเผลอกลั้นหายใจไปช่วงขณะ ก่อนจะพยายามรวบรวมสติแล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้นสบตากับร่างสูง

“พะ...พี่พูดเรื่องอะไรหนูไม่รู้เรื่อง”

แครอทอยากจะเอาศีรษะตัวเองโขกกำแพงตายไปเสียตอนนี้เลย ตอบปฏิเสธเขาแต่เสียงสั่นขนาดนี้ใครจะไปเชื่อ

แต่ที่น่าแปลกใจคือเขาจำเธอได้ยังไงวันนั้นเธอกลับไปที่ห้องของตัวเองแล้วส่องกระจกยังตกใจเลย แถมใช้เวลาล้างหน้าอาบน้ำทำความสะอาดตัวเองตั้งนานกว่าจะล้างคราบสกปรกบนหน้าและตัวออกได้

“ฉันจำกิ๊บแครอทบนหัวเธอได้”

และคำตอบก็กระจ่างชัดขึ้นมาโดยไม่ต้องเสียเวลาเอ่ยถาม แถมบอสยังตอบพร้อมกับใช้นิ้วจิ้มลงบนกิ๊บของเธอเป็นการยืนยันว่าเขาจำมันได้จริงๆ

“บะ...บ้า! กิ๊บแบบนี้เค้ามีขายเยอะแยะค่ะ”

คนตัวเล็กตอบกลับเสียงสั่นพร้อมก้มหน้าลงเพราะไม่กล้าสบตากับเขาอีก เธอรู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นคนโกหกไม่เก่ง เวลาที่เธอจะโกหกอะไรพ่อของเธอก็มักจะจับได้เสมอ

‘ใจเย็นไว้แก ใจเย็นไว้ แกไม่ยอมรับเขาก็ทำอะไรแกไม่ได้หรอก’

มือบางที่เริ่มเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อกำกระโปรงนักศึกษาของตัวเองไว้แน่น ในใจภาวนาให้มีใครเดินผ่านมาทางนี้บ้างแม้จะเพิ่งรู้ตัวว่าเธอยืนอยู่หลังตึกคณะฯ ซึ่งเป็นจุดที่ไม่มีใครเดินผ่านมาโดยบังเอิญถ้าไม่ได้มีธุระอะไร

“แต่ในคณะนี้มีแค่เธอคนเดียวแน่นอน!”

บอสพูดพร้อมโน้มตัวลงมาจ้องหน้าคนตัวเล็กจนแครอทเผลอกลั้นหายใจ เธอพยายามทำตัวให้รีบแบนมากที่สุดหรือถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะสิงเข้าไปในกำแพงเสียตอนนี้เลย

สายตาคมเลื่อนลงอ่านป้ายชื่อของคนตรงหน้าก่อนจะกระแทกเสียงในลำคอเบาๆ ชื่อแครอทก็เลยติดกิ๊บแครอท

‘ยัยผีแครอท!’

“ก็ ก็ ก็ ก็เด็กคณะอื่นก็เดินไปใต้อาคารนั้นได้นะคะ!> []