EP 13 | เรื่องต้องเคลียร์

“แครอทททท~ ทางนี้!”

เสียงเรียกจากข้าวตูที่ดังขึ้นตรงโต๊ะข้างหน้าทำให้มุมปากของใบหน้าหล่อเหลากระตุกยิ้มขึ้นมาทันที

‘มาแล้วสินะยัยตัวแสบ!’

บอสหันกลับไปมองข้างหลังก็เจอกับเป้าหมายของเขากำลังเดินสะพายกระเป๋าผ้าใบประจำของเธอเข้ามา ใบหน้าจิ้มลิ้มขึ้นสีแดงระเรื่อพร้อมกับเม็ดเหงื่อไหลลงตามกรอบหน้า

บ่งบอกว่าเจ้าตัวอาจจะวิ่งมาจากที่ไหนสักแห่งจึงทำให้มาช้ากว่าเพื่อนของเธอแต่ยังไม่ทันที่จะเดินมาถึงโต๊ะก็มีผู้หญิงสองคนเดินเข้าไปดักข้างหน้าเธอเสียก่อน

ปึก!

“อ่ะ!”

น้ำแดงในมือของผู้หญิงคนนั้นหกลงบนเสื้อนักศึกษาของแครอทเต็มๆ จะเรียกว่าหกก็คงจะไม่ใกล้เคียงเท่าคำว่า ‘ราด’ เพราะน้ำแดงไม่เหลืออยู่ในแก้วสักหยด

“ว๊าย! ขอโทษนะจ๊ะ พี่ไม่ได้ตั้งใจ”

น้ำเสียงที่ฟังมาจากดาวพลูโตยังสัมผัสได้ถึงความปลอม แถมสีหน้าของรุ่นพี่ตรงหน้าเธอก็ไม่ได้แสดงออกถึงความรู้สึกผิดเลยสักนิด

“อุ้ย! ทำไมซุ่มซ่ามแบบนี้ล่ะแคนดี้”

รุ่นพี่สาวสองคนเข้าขากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย แครอทก้มลงมองเสื้อนักศึกษาของตัวเองด้วยความตกใจเพราะมันเต็มไปด้วยสีแดงและเปียกจนเห็นลายเสื้อชั้นในของเธอ

“เดินยังไงวะ!”

ลูกฟูกตะโกนออกไปเสียงดังก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นจากโต๊ะด้วยซ้ำ แต่เพื่อนสนิททั้งสองคนของแครอทก็ยังเดินมาถึงคนตัวเล็กช้ากว่าใครอีกคนอยู่ดี

บอสก้มลงมองชุดนักศึกษาที่เคยเป็นสีขาวแต่ตอนนี้กลายเป็นสีแดงไปทั้งตัว เสื้อชั้นในสีขาวลายแครอทสีส้มพร้อมกับหน้าอกอวบอิ่มที่ซ่อนรูปอยู่ข้างในทำให้เขาถึงกับลอบกลืนน้ำลาย

“O_O”

แครอทตาโตเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือคนที่เธอผิดนัดเขาเมื่อเช้าแต่ก็คงไม่ตกใจเท่าอีกสองสาวผู้เป็นต้นเหตุของเหตุการณ์ครั้งนี้

“พะ...พี่บอส”

บอสถอดเสื้อช้อปของตัวเองออกก่อนจะยกขึ้นคลุมคนร่างเล็กจากทางด้านหน้า

‘ชื่อแครอทแล้วต้องใส่เสื้อในลายแครอทด้วยหรือไงวะ’

ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับไปมองสองสาวที่ยืนอยู่ข้างหลัง เขาแค่รู้สึกคุ้นๆ หน้าแต่จำไม่ได้เลยว่าทั้งคู่เป็นใคร ชื่ออะไร

“แคนดี้ไม่ได้ตั้งใจนะคะพี่บอส”

รู้จักเขาด้วยเหรอ คือคำถามแรกที่ปรากฎขึ้นมาในหัวแต่สิ่งที่เขามองเห็นได้อย่างชัดเจนจากทั้งคู่คือความไม่จริงใจ ผู้หญิงสองคนนี้ตั้งใจแกล้งแครอทแต่เขาไม่รู้ว่าทำไปทำไม

“นี่ขนาดไม่ตั้งใจพี่ราดหมดแก้วเลยนะคะ!”

ลูกฟูกพูดด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้นพลางเดินเข้าไปยืนข้างๆ แครอทพร้อมกับข้าวตู

“มันเป็นอุบัติเหตุค่ะ! จริงๆ นะคะพี่บอส”

ประโยคแรกรุ่นพี่ที่ชื่อแคนดี้หันไปพูดกับลูกฟูกเสียงแข็งก่อนจะปรับน้ำเสียงให้ฟังดูออดอ้อนเพื่อพูดประโยคหลังกับบอส

“ตอแหล”

ข้าวตูพูดขึ้นลอยๆ แม้จะเสียงไม่ดังมากแต่ก็ทำให้คนที่นั่งอยู่แถวนั้นได้ยินอย่างแน่นอน

“ฟูกตู พี่เค้าไม่ได้ตั้งใจหรอก เราบังเอิญเดินชนกันจริงๆ”

แครอทพูดขึ้นบ้างเพราะกลัวว่ามันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ยิ่งตอนนี้นักศึกษาในโรงอาหารมองมาทางเธอเป็นตาเดียวเลยล่ะ

“ถึงไม่ได้ตั้งใจก็น่าจะขอโทษน้องเค้าหน่อยนะครับ”

บอสตอบกลับสองสาวไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มซึ่งมันคงจะเป็นสิ่งที่เขาถนัดมากที่สุด

“พี่ขอโทษนะคะน้องแครอท”

แคนดี้ชะเง้อหน้าไปขอโทษแครอทที่อยู่ข้างหลังร่างสูงด้วยการจีบปากจีบคอพูดเสียจนลูกฟูกและข้าวตูอดหมั่นไส้ไม่ได้

“ระ...รู้จักชื่อหนูด้วยเหรอคะ”

คำถามใสซื่อของคนตัวเล็กเล่นเอาสองสาวหน้าเสียไปเล็กน้อย แต่ก็ยังคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ได้

“ก็น้องแครอทเด็กพี่เปานี่นา เค้ารู้กันทั้งคณะฯตั้งแต่วันรับน้องแล้วจ๊ะ พี่ขอโทษจริงๆ นะ”

บอสหันขวับไปจ้องหน้าคนตัวเล็กทันทีที่ได้ยินประโยคของสองสาว แถมชื่อเปายังเป็นชื่อของผู้ชายที่เขาเห็นวันนั้นอีกด้วย

ทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้แล้วสองสาวก็เดินหนีออกจากโรงอาหารไป ลูกฟูกกับข้าวตูจึงหันมองหน้ากันกับอาการแปลกๆ ของบอสแต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา

“ช่วงบ่ายน้องๆ มีเรียนมั้ยครับ^^”

บอสเอ่ยถามพลางส่งยิ้มหวานให้ข้าวตู เขารู้ดีว่าสามคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตอนนี้ใครจะสามารถช่วยเขาได้ดีที่สุดและก็เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้เพราะข้าวตูแทบจะละลายลงไปตรงหน้าทันที

“ไม่มีเรียนแล้วค่ะพี่บอส”

ตอบพลางบิดไปมาจนเพื่อนสนิทอีกสองคนหันไปมองและกลอกตามองบนพร้อมกัน ทำไมเพื่อนของเธอถึงได้บ้าผู้ชายขนาดนี้

“งั้นพี่ขอตัวเพื่อนน้องก่อนนะครับ^^”

“เชิญค่ะ” ข้าวตูส่งยิ้มหวาน

“ไปไหนคะ” ลูกฟูกยืนกอดอก

“ห๊ะ? หนูเหรอ” แครอทชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง

แต่ยังไม่ทันที่ทั้งสามคนจะได้ตั้งตัวร่างสูงก็คว้าแขนแครอทเดินออกจากโรงอาหารท่ามกลางสายตาของนักศึกษาทุกคน

“เห็นมั้ยเหมยลี่ แคนดี้บอกแล้วว่ามันคือคนที่พี่บอสพาไปกินข้าวด้วยเมื่อวานตอนเย็นอ่ะ”

เสียงของแคนดี้ดังขึ้นจากโต๊ะมุมสุดของโรงอาหาร ซึ่งเธอคือเพื่อนในกลุ่มเดียวกับเหมยลี่จึงทำให้บอสคุ้นหน้าเธอแม้จะจำชื่อเธอไม่ได้ก็ตาม

“ยังไงฉันก็ไม่เชื่อว่าพี่บอสจะไปชอบนังเด็กเฉิ่มนั่นหรอก”

เหมยลี่ตอบกลับแต่สายตายังคงมองตามออกไปนอกโรงอาหาร บอสไม่เคยปฏิเสธเธอเลยสักครั้งแต่ครั้งนี้เธอไม่คิดว่าคนที่จะทำให้เขาปฏิเสธเธอคือยัยเด็กปีหนึ่งหน้าขาวซีดใส่แว่นหนาเตอะ

ถ้าเป็นลดาดาวคณะฯศิลปศาสตร์เธอยังไม่รู้สึกเสียหน้าขนาดนี้เลย

••××××ו•

“พี่จะพาหนูไปไหน”

แครอทเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อคนตัวโตจับเธอยัดเข้ามาในรถของเขาก่อนจะขับออกจากมหาวิทยาลัยโดยไม่พูดไม่จา ตอนนี้เธอรู้สึกสับสนกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นมากๆ

ทุกอย่างมันรวดเร็วไปหมด จู่ๆ ก็โดนรุ่นพี่ราดน้ำแดงใส่ผ่านไปสามวินาทีบอสก็เดินมาหยุดอยู่ต้องหน้าก่อนจะถอดเสื้อช้อปออกมาคลุมตัวเธอ ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะคิดว่าพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วย

แต่สำหรับแครอทเธอมองเห็นเขาเป็นมัจจุราชมารับวิญญาณของเธอลงนรกเสียมากกว่า แถมยังลากเธอออกจากโรงอาหารโดยไม่พูดไม่จาสักคำ

รถคันหรูเปิดไฟเลี้ยวเมื่อใกล้ถึงจุดหมายและดวงตากลมโตของคนตัวเล็กก็เบิกกว้างทันทีเพราะป้ายข้างหน้าคือโรงแรม The one Hotel

‘นี่มันโรงแรมของลุงเมธนี่!’

“พี่พาหนูมาโรงแรมทำไมเนี้ย!”

เอ่ยถามพลางยกมือขึ้นกอดตัวเองแถมยังเบี่ยงตัวหลบจนหลังชนขอบประตูรถ ก็เขาขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้แถมเธอยังเห็นเขา เอ่อ...นั่นแหละ! มากับตาอีกด้วย

“เรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน!”

“เรื่องอะไรคะ แล้วทำไมต้องมาเคลียร์ในโรงแรมด้วย”

“หลายเรื่องเลยล่ะ และดูสภาพเธอด้วยมันควรจะอยู่ในที่สาธารณะเหรอ”

แครอทก้มลงมองเสื้อช้อปที่คลุมตัวเองอยู่พลางขมวดคิ้ว สภาพเธอตอนนี้มันยังไงเหรอ คงไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าสภาพของเธอในวันรับน้องอีกแล้วล่ะ

“สภาพหนูมันทำไมเหรอคะ”

บอสเลี้ยวเข้าไปจอดยังที่จอดรถวีไอพีของตัวเองก่อนจะกดปุ่มเบรคมือแล้วหันมาจ้องหน้าคนตัวเล็กที่เอ่ยถามเขาตาใส บ่งบอกว่าเธอไม่รู้จริงๆ ว่าสภาพของตัวเองล่อแหลมขนาดไหน

“ถามจริง! กลัวคนไม่รู้หรือไงว่าตัวเองชื่ออะไรถึงได้ติดกิ๊บแครอทใส่เสื้อในลายแครอทหวังว่าข้างล่างคงไม่ใช่แครอทด้วยหรอกนะ”

“กรี๊ดดด! พี่แอบดูนมหนูเหรอ!”

มือเรียวเปิดเสื้อช้อปออกเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงไปดูหน้าอกของตัวเอง เธอเพิ่งสังเกตว่ามันเปียกจนเห็นเสื้อชั้นใน คิดว่าเขาเอาเสื้อช้อปมาคลุมให้เพราะไม่อยากให้ใครเห็นสีแดงบนเสื้อเสียอีก

“เสื้อเธอเปียกชุ่มขนาดนั้นคิดว่าฉันยังต้องแอบดูอีกเหรอ”