EP 14 | ไอ้ตี๋ลูกจีน

“ตะ...แต่มันก็มีที่อื่นให้คุยอีกต้องเยอะนี่คะ”

“ที่ไหน? ห้องเธอ หอหญิงฉันขึ้นไปได้เหรอ? คุยห้องฉันนี่แหละอย่าเรื่องมาก!”

“ก็พาไปห้องพี่สิ ทำไมต้องเปิดห้องที่โรงแรมด้วย”

“ฉัน! อยู่! ที่! นี่!”

บอสเอ่ยย้ำทีละคำช้าๆ ชัดๆ ราวกับต้องการบอกว่าเขากำลังจะหมดความอดทน ไม่เข้าใจว่าทำไมคนตรงหน้าถึงได้ขี้สงสัยมากขนาดนี้

ร่างสูงเปิดประตูลงจากรถก่อนจะเดินอ้อมไปอีกฝั่งเมื่อคนตัวเล็กไม่มีท่าทีว่าจะเปิดประตูลงมาเสียที

“ลง!”

แครอทสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงตะคอกของเขา ดูจากสีหน้าตอนนี้เธอไม่ได้กลัวว่าเขาจะพาไปทำมิดีมิร้ายเลยสักนิดเพราะหน้าตาอย่างเธอคงห่างไกลสเป็กเขามากเลยล่ะ

เธอกลัวเขาจะพาเธอไปฆ่าปิดปากเสียมากกว่า!

ปึง!

ทันทีที่เธอก้าวขาลงจากรถบอสก็ปิดประตูเสียงดังก่อนจะเดินนำไปยังลิฟต์ด้านหลัง ซึ่งเป็นลิฟต์สำหรับลูกค้าวีไอพีเท่านั้น

บรรยากาศภายในลิฟต์เงียบสงัดเสียจนแครอทจินตนาการไปถึงหนังสยองขวัญ ในสมองของเธอตอนนี้คิดถึงแต่ข่าวฆาตกรรมในโรงแรม

เขาอาจจะจับเธอโยนลงมาจากตึก!

จับเธอกดน้ำในอ่างจากุชชี่!

ใช้มีดปาดคอแล้วหั่นศพเป็นชิ้นๆ!

ติ๊ง!

“เฮือก!”

ร่างบางสะดุ้งจนตัวโยนเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณแจ้งเตือนของลิฟต์ก่อนที่ประตูเหล็กทั้งสองข้างจะเปิดออก ใบหน้าหล่อเหลาหันมามองเธอเล็กน้อยก่อนจะเดินนำออกไป

น่าแปลกที่ชั้นนี้กลับมีประตูทางเข้าอยู่แค่ประตูเดียวราวกับทั้งชั้นมีห้องพักอยู่แค่ห้องเดียวเท่านั้น แครอทมองสำรวจไปรอบๆ เพื่อหาทางหนีทีไล่แต่ถ้าเขาอยู่บนชั้นนี้แค่ห้องเดียวนั่นหมายความว่าไม่มีใครสามารถขึ้นมาช่วยเธอได้เลย

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด!

บอสสแกนนิ้วเพื่อเปิดประตูห้องก่อนจะหันกลับมากระชากแขนคนตัวเล็กเข้าไปข้างในเพราะเธอมัวแต่ก้าวขาช้าๆ ยิ่งกว่าเต่า

ปึง!

ร่างบางถูกเหวี่ยงชนกับผนังห้องก่อนที่แขนแกร่งทั้งสองข้างจะค้ำยันลงเพื่อกักขังเธอไว้ในอาณัติ

“ว๊าย! พี่อย่าฆ่าหนูเลยนะ หนูตายไปพ่อต้องเสียใจมากแน่ๆ”

แครอทรีบพูดพลางหลับตาปี๋แถมยังยกมือไหว้ท่วมหัวเพื่อขอร้องเขาอีกด้วย คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเป็นปม นี่เธอคิดว่าเขาจะพาเธอมาฆ่าหรือไง เขาต้องเตรียมรับมือกับเรื่องเซอร์ไพร์จากเธอวันละกี่เรื่องกัน

“ฉันจะฆ่าเธอเพื่อ!”

เสียงตะคอกยิ่งทำให้แครอทกลัวจนตัวสั่นแต่เธอก็ค่อยๆ ลดแขนทั้งสองข้างลงแล้วกลั้นใจเพื่อลืมตาขึ้นมองหน้าเขา

“กะ...ก็หนูไม่รู้ว่าตอนนี้พี่กำลังโมโหเรื่องอะไรนี่”

เธอตอบกลับไปตามตรง เวลาที่คุยกับคนอื่นเขาจะยิ้มแย้มและพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีมากแต่กับเธอเขามักจะอารมณ์เสีย เสียงดังและทำราวกับว่าเธอมีความผิดติดตัวตลอดเวลา

“เมื่อวานฉันบอกเธอว่ายังไง”

น้ำเสียงเข้มอ่อนลงอัตโนมัติเมื่อเห็นคนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองเขาตาละห้อย อวัยวะในหน้าอกข้างซ้ายแทบจะแปรสภาพเป็นของเหลวในทันที

“อ่อ! ถ้าเรื่องเมื่อเช้าหนูจำเวลาเข้าเรียนผิดค่ะ จริงๆ ต้องเข้าเรียนตอนแปดโมงหนูก็เลยรีบตื่นไปเรียนแล้วตอนพี่โทรมาอาจารย์กำลังให้ทำควิซก่อนเริ่มคาบอยู่ค่ะ”

แครอทรีบอธิบายยาวยืดแถมสายตาของเธอก็เป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดีเลยว่าสิ่งที่เธอพูดคือเรื่องจริง

เธอไม่ได้ตั้งใจจะผิดนัดเขาแต่เธอจำเวลาเข้าเรียนผิดจริงๆ ถ้าลูกฟูกไม่โทรมาเพื่อชวนเธอไปกินข้าวเช้ากันก่อน เธอคงจะนอนหลับยาวอยู่บนเตียงจนเข้าเรียนสายแน่นอน

“ทำควิซเสร็จแล้วทำไมไม่ส่งไลน์บอกฉัน!”

“ต้องบอกด้วยเหรอคะ”

“ยัยโบ๊ะ!”

ใบหน้าจิ้มลิ้มก้มลงทันทีเมื่อเขากลับมาใช้น้ำเสียงดุดันอีกครั้ง เธอเห็นว่ามันเลยเวลานัดมานานแล้วเขาคงไม่ได้รอเธอนานขนาดนั้นก็เลยไม่ได้พิมพ์แชทไปบอก

“เรื่องเมื่อเช้าช่างมัน แล้วไอตี๋ลูกจีนนั่นมันเป็นใคร”

“ตี๋? ลูกจีน? ใครเหรอ?”

แครอทกลอกสายตาไปมาเพื่อคิดว่าคนที่เขาพูดคือใครก่อนจะเงยหน้าขึ้นถามเขาเพราะคิดไม่ออก

“ไอ้เปา”

พูดถึงชื่อนี้แล้วเขาก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทุกที ไหนจะประโยคที่ผู้หญิงคนนั้นพูดกลางโรงอาหารอีก

‘ก็น้องแครอทเด็กพี่เปานี่นา เค้ารู้กันทั้งคณะฯตั้งแต่วันรับน้องแล้วจ๊ะ’

“อ่อออ~ พี่เปาเป็นพี่ชายข้างบ้านของหนูที่ชลบุรีค่ะ เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่รู้พี่คนนั้นเข้าใจผิดไปได้ยังไง”

ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเธอต้องมายืนอธิบายให้คนตรงหน้าฟังแต่ถ้าพูดแล้วเขาจะอารมณ์ดีขึ้นหรือยอมปล่อยเธอกลับบ้านก็คงจะดีกว่ายืนกันอยู่แบบนี้

“เหอะ!”

พี่ชายข้างบ้าน? เขาเห็นสายตาของมันตั้งแต่วันนั้นก็ดูออกแล้วว่ามันไม่ได้คิดกับเธอแค่น้องสาวแน่ๆ

บอสยอมถอยหลังออกไปยืนดีๆ ทำให้คนตัวเล็กลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แม้ตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าเขากำลังหงุดหงิดใส่เธอเรื่องอะไรทั้งๆ ที่เธอก็ไม่ได้ขอให้เขาเข้ามาช่วยเสียหน่อย

“ไปรอในห้องน้ำ เดี๋ยวฉันเอาเสื้อมาให้เปลี่ยน”

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่แค่ไปส่งหนูที่ห้องก็พอ”

ไหนๆ เธอก็คลุมเสื้อช้อปของเขาอยู่แล้ว กลับไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องเลยน่าจะสะดวกกว่าไม่ต้องรบกวนยืมเสื้อของเขาด้วย

“ฉันง่วงยังไม่ว่างไปส่ง”

คนหน้ามึนตอบกลับพลางเดินตรงเข้าไปในห้องแต่งตัว แครอทถึงกับทำหน้าเหวอเมื่อได้ยินเหตุผลของเขา

ร่างเล็กเดินตามเขาเข้าไปในห้องแต่งตัวซึ่งระหว่างทางเดินเธอก็สังเกตว่าห้องนี้ถูกตกแต่งเหมือนคอนโดมากกว่าเป็นห้องพักของแขกตามโรงแรมทั่วไป แสดงว่าคนตรงหน้าของเธอน่าจะรวยมากๆ

“งั้นหนูนั่งแท็กซี่กลับเลยแล้วกันค่ะ ว๊าย!”

ยังไม่ทันจะได้หันหลังกลับเธอก็ถูกเขาคว้าเอวบางเอาไว้ก่อนจะอุ้มขึ้นนั่งบนโต๊ะไอส์แลนด์และความตกใจก็ทำให้เสื้อช้อปของเขาที่คลุมตัวเธออยู่ร่วงหล่นไปที่พื้น

มือเรียวรีบยกมือขึ้นกอดหน้าอกของตัวเองทันทีแม้จะรู้ว่าเขาเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ตาม

“ทำไมเธอชอบขัดคำสั่งฉัน”

“ละ...แล้วทำไมหนูต้องคอยทำตามคำสั่งพี่ด้วย หนูไม่ใช่คนรับใช้ของพี่ซะหน่อย”

แครอทเริ่มมีน้ำโหขึ้นบ้าง เขากำลังทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นที่ระบายอารมณ์ที่จะดุ จะว่า จะขึ้นเสียงหรือออกคำสั่งอะไรก็ได้

“เธอต้องคำตามที่ฉันสั่งเพราะเธอต้องรับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำไว้ไง”

เป็นเหตุผลที่ฟังดูไร้สาระมากที่สุดแม้แต่คนพูดเองยังไม่เข้าใจเหมือนกันว่าสิ่งที่เขากำลังเป็นอยู่คืออะไร

เขาไม่ชอบที่เธอเอาแต่หนีเขา

ไม่ยอมรับสายเขา

ไม่ยอมอ่านแชทของเขา

ไม่ชอบที่เห็นเธอถูกรังแก

และที่ไม่ชอบมากที่สุดคือประโยคที่บอกว่าเธอเป็นผู้หญิงของคนอื่น

“พี่จะให้หนูรับผิดชอบยังไง หนูก็ขอโทษพี่ไปตั้งหลายรอบแล้วนะ”

“ไม่มีใครเคยสอนเหรอว่าห้ามเถียงผู้ใหญ่”

แครอทเชิดหน้าขึ้นมองเขาพลางกัดริมฝีปากอวบอิ่มด้วยความโมโห เขากล้าเรียกตัวเองว่าผู้ใหญ่ได้ยังไงในเมื่อเหตุผลของเขายังฟังไม่ขึ้นเลยสักนิด

สายตาคมมองไปยังริมฝีปากรูปกระจับที่ถูกกัดจนห่อเลือดพลางนึกไปถึงสัมผัสนุ่มนิ่มที่เขาบังเอิญได้สัมผัสมันเมื่อวาน

“กัดเองมันไม่เจ็บหรอก ให้ฉันช่วยดีกว่า”

“ห๊ะ? อ่ะ...อื้อ!”