EP06 รู้แค่เพียงเราสองก็พอ

EP06

.

.

.

ใบหน้าหวานถูกสะบัดออกแรงๆ พร้อมกับร่างหนาที่ถอยออกห่าง จีเซลยกมือขึ้นกอบกุมหัวใจตัวเองเอาไว้เธอกำลังสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้น เด็กผู้ชายที่ดูไม่มีพิษภัยอะไรเมื่อคืนนี้ แต่ทำไมกลับกลายเป็นชายหนุ่มที่ไม่ควรเอาชีวิตไปเล่นด้วย…

“ไว้เจอกันนะครับ เดี๋ยวผมจะรีบกลับมาหา” น้ำเสียงนุ่มนวลชวนหลงใหลเอ่ยขึ้นในตอนที่คิมกำลังหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมทีละชิ้นด้วยท่าทีไม่เร่งรีบ ทำให้จีเซลที่กำลังดำดิ่งลงสู่ห้วงความคิดหลุดจากภวังค์แล้วหันไปมองเขา

“อึก…” เธอไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แววตาสั่นระริกมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินออกจากห้องนอนตัวเองออกไปหมาดๆ ลับร่างของคิมมือเรียวจึงยกขึ้นเสยผมระบายอารมณ์กับความผิดพลาดของตนเอง…

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา…

มหาลัย R-U-B-M… (คณะนิเทศศาสตร์)

แฉะ! แฉะ!…

“สวยครับ โพสต์อีก” เสียงของตากล้องรุ่นพี่ในคณะเอ่ยชมพร้อมกับกดชัตเตอร์ไปด้วย ภายในห้องสตูดิโอแห่งนี้ถูกใช้เป็นสถานที่ถ่ายแบบของผู้ที่ถูกคัดเลือกให้เป็นตัวแทนในแต่ละคณะเพื่อเรียกความสนใจให้เด็กปีหนึ่งรุ่นถัดไปที่กำลังจะเข้าการศึกษา เป็นการโปรโมทมหาลัยไปภายในตัว…

“เสร็จแล้วครับน้องจี”

“ขอบคุณค่ะ” จีเซลเดินออกมาจากบริเวณถ่ายแบบ มือเรียวเอื้อมหยิบรับขวดน้ำจากรุ่นน้องทีมงาน อีกด้านมีคนคอยซับเหงื่อให้ ไม่ไกลกันนักคือวันใสที่ยืนมองเหยียดยิ้มเชิงหยอกล้อให้เธอ

“จี…ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับแกหน่อย”

“จีขอตัวก่อนนะคะ”

“น้องจี…ถ่ายเสร็จแล้วไปทานข้าวด้วยกันไหมครับ”

“พอดีจีมีธุระกับเพื่อนนิดหน่อยค่ะ ไว้วันหลังนะคะพี่โจ”

“ได้ครับ” เจ้าของชื่ขานรับด้วยท่าทีขวยเขินกับรอยยิ้มหวานของจีเซลที่คอยโปรยเสน่ห์ให้ใครต่อใคร วันใสจึงเอื้อมมือดึงแขนเพื่อนแล้วลากออกมาจากห้องมาหยุดที่บริเวณโรงรถ…

“มีเรื่องอะไรร้ายแรงรึเปล่า…ถึงได้ลากออกมาแบบนี้”

“มี ร้ายแรงมากด้วย มึงเป็นอะไรวะจีช่วงนี้มึงดูแปลกๆ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่า มันผิดปกติตั้งแต่มึงขอมาค้างกับกูแล้วนะ…”

“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”

“นี้ กูเป็นเพื่อนมึงนะทำไมจะดูไม่ออกว่ารอยยิ้มหวานๆ บนหน้ามึงตอนนี้เขาเรียกว่าฝืน”

“…”

“เล่าออกมาให้หมด ว่ามันเกิดอะไรขึ้น?” จีเซลเซมองไปทางอื่นหลีกเลี่ยงไม่อยากตอบคำถามของวันใส ก่อนที่เพื่อนสาวจะยัดเธอเข้าไปในรถแล้วจัดการเปิดแอร์ทิ้งไว้เพื่อความเป็นส่วนตัว สายตาจ้องมองคาดคั้นเอาคำตอบจากจีเซล…

“หน้ากูมันแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นเลยหรอ…”

“ก็ไม่ชัดหรอก แต่กูรู้สันดานมึงดีไง เพราะเด็กนั้นใช่มั้ยที่ทำให้มึงเสียศูนย์แบบนี้…”

“อื้อ…”

“เล่าด่วน มึงเก็บไว้คนเดียวแบบนี้กูเป็นห่วงนะเว้ย” จีเซลกลืนก้อนน้ำลายลงคออย่างเลี่ยงไม่ได้เธอตัดสินใจหยิบมือถือออกมาปลดรหัสแล้วยื่นให้วันใสดู

ข้อความใหม่ 20

Xxx : send pictures

Xxx : send pictures

Xxx : send pictures

Xxx : send pictures

Xxx : send pictures

“นี้มันเรื่องบ้าอะไรวะจี…” วันใสเลื่อนดูรูปภาพที่ถูกส่งมาจากแอคเคาท์ปริศนา เป็นรูปของแฟนเก่า คนเคยคุย หรือแม้กระทั่งรุ่นพี่ที่เคยเข้ามาจีบนอนจมกองเลือดอยู่กับพื้น ลักษณะของศพเหมือนกันทุกอย่าง ใกล้กันมีสัญลักษณ์กากบาทสีเลือดขนาดใหญ่…

“…” จีเซลนิ่งเงียบเธอยกมือขึ้นมาขยุ้มผมตัวเองราวกับคนเสียสติ คำพูดของคิมคอยวกวนเข้ามาในโซนประสาทไม่หยุดมันหลอกหลอนทำให้เธอไม่แม้แต่จะกล้ากลับเข้าไปเหยียบที่บ้านของตนเองหลังจากจบความสัมพันธ์แค่ชั่วข้ามคืน…

“อย่าบอกนะว่า…ฝีมือน้องคิม”

“กู ไม่รู้เหมือนกัน”

“มึงกำลังเล่นอยู่กับอะไรกันแน่…”

“อึก…” วันใสก้มมองภาพในหน้าจอมือถืออีกครั้งหากเป็นเธอที่เจอกับเหตุการณ์แบบนี้คงมีท่าทีช็อกไม่น้อยไปกว่าจีเซล

“จี”

“…”

“กูว่ามึงพลาดแล้วว่ะ…” คำพูดของวันใสทำให้จีเซลที่มีท่าทีตื่นกลัวอยู่ช้อนตามองคนข้างกายที่กำลังยื่นมือมาตบไหล่เธอเบาๆ พลันขอบตามันก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างยากที่จะอดกลั้น…

“กูต้องคุยกับน้องให้รู้เรื่อง…”

“มึงคิดว่าคุยแล้วน้องมันจะยอมจบเหมือนกับคนก่อนๆ หรอ?”

“แล้วมันมีทางไหนบ้าง…”

“ถ้าไม่อยากมีจุดจบเหมือนคนพวกนั้น มึงก็แค่หยุด…แล้วยอมรับชะตากรรมของตัวเอง…”

“เหอะ…” จีเซลเค้นหัวเราะในลำคอนึกสมเพชตัวเองที่ทำอะไรไม่คิดจนกลายมาเป็นปัญหาให้ตนเองทีหลัง เรียวแขนยกขึ้นมากอดอกเอาไว้ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูออกมาจากรถ วันใสจึงเดินตามลงไปติดๆ …

“แล้วนี่มึงจะไปค้างห้องกูก่อนไหม”

“ไม่อ่ะ ยังไงกูก็ต้องกลับบ้าน”

“เออ ไว้เจอกัน มึงมีอะไรก็โทรมา” สองสาวอำลากันเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ จีเซลเดินมายังรถของตัวเองด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย พลางสอดตัวเข้าไปข้างในแล้วขับออกมาจากบริเวณคณะนิเทศจนถึงบ้านของตนเอง…

เธอยืนอยู่หน้าบ้านชั่งใจอยู่เพียงครู่ก็กดรหัสเข้าไปข้างใน มือเรียวกำสายกระเป๋าแน่นสายตากวาดมองผ่านความมืดด้วยความรู้สึกหวาดระแวงเล็กน้อย เธอสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกแล้วก้าวเดินต่อไป บ้านหลังนี้มีแค่จีเซลที่รู้รหัสคนอื่นคงเข้ามาไม่ได้…

หมับ!…

“อ๊ะ!?” ร่างเล็กถูกคว้าขึ้นมานั่งบนโต๊ะในชั่ววินาที ริมฝีปากถูกประกบจูบหนักหน่วงราวกับคนกระหาย ร่างกายเธอสั่นเทาด้วยอาการตื่นตระหนกสติสัมปชัญญะเลือนหายไปจนต้องรีบดึงกลับมา เรียวแขนคู่สวยโอบกอดลำคอใหญ่เอาไว้พยุงตัวเองไม่ให้ล้ม…

“อื้อ!” คิมที่ตักตวงความหอมหวานจากคนตรงหน้าจนอิ่มเอมผละริมฝีปากออก ปลายจมูกยังคงสัมผัสกันผ่านความมืดสลัว จีเซลจึงเลื่อนมืออังใบหน้าคมคายเอาไว้เมื่อชายหนุ่มมีท่าทีจะเข้าหาเธออีกครั้ง

“คิม…อย่าพึ่งค่ะ”

“ผมคิดถึงพี่มากเลยรู้มั้ย หายไปไหนมาครับ?”

“พี่แค่ไปพักผ่อนต่างจังหวัดมา แล้วนี่เข้ามาได้ยังไงคะ”

“ทำไม พี่แอบซ่อนใครไว้งั้นหรอ?” สายตาที่ซ่อนไปด้วยรังสีอะไรบางอย่างทำให้จีเซลหายใจไม่ทั่วท้อง เธอฉีกยิ้มหวานไปให้คนตรงหน้ากลบเกลื่อนอาการหวาดกลัวของตนเอง

“พี่จะไปซ่อนใครไว้ที่ไหน…หื้ม”

“นั้นหน่ะสิ…พี่คงไม่รนหาที่ใช่มั้ยครับ”

“อึก…”

จีเซลลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ในหัวนึกถึงภาพสยดสยองพวกนั้นที่ถูกส่งมา ดวงตาคู่สวยหลุบมองกระดุมเสื้อนักศึกษาในตอนที่ถูกปลายนิ้วแกร่งถอดออกทีละเม็ด เธอจึงเลื่อนมือจับมือหนาเอาไว้…

“ไม่เอาค่ะ พี่เหนื่อยไว้วันหลังนะ”

“…นิดเดียวก็ไม่ได้หรอครับ” ใบหน้าคมคายซุกเข้าที่ลำคอระหงสูดดมกลิ่นหอมเย้ายวนใจจากกายสาวเข้าไปเต็มปอด ริมฝีปากหยักขบเม้มตามเนื้อละเอียดอ่อนเบาๆ จีเซลจึงเชิดหน้าขึ้นพยายามดันอกแกร่งออกเบาๆ …

“พี่เหนื่อยจริงๆ ค่ะ”

“…” คิมถอนหายใจออกมาด้วยความไม่สบอารมณ์นัก พลันปลายนิ้วเรียวสัมผัสเข้าที่ริมฝีปากแล้วยื่นเข้าไปจุ๊บเบาๆ อารมณ์ก็เริ่มคลายลงมาบ้างนิดหน่อย

“คิม…เรื่องของเรา อย่าพึ่งบอกใครได้มั้ย”

“กลัวใครรู้หรอครับ ว่าพี่เป็นของผม…?” จีเซลหลุบตาหนี ริมฝีปากถูกนิ้วแกร่งสอดเข้ามาบดขยี้ด้วยแววตาซ่อนรอยยิ้ม ทำเอาขนอ่อนลุกชันทั่วร่างกาย

“ไม่ใช่สักหน่อย…พี่แค่อยากให้รู้แค่เราสองคน”

“รู้แค่เราสองคน?” คิมเอียงคอถาม ชายหนุ่มออกแรงบดขยี้กรีบปากแดงระเรื่อรุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม สร้างความปวดร้าวให้กับจีเซลไม่น้อยใบหน้าหวานเบ้ขึ้นมาทั้งที่พยายามฝืนเอาไว้แล้ว “เข้าใจแล้วครับ เรื่องของเราจะมีแค่เราสองคนเท่านั้น…”

“…”

“แต่ถ้ามีคนที่สามเข้ามา มันจะกลายโศกนาฏกรรมทันที…”

.

.

.

เก็บเอาไว้จะได้มั้ย ให้มันเป็นความลับได้มั้ยยย~

พี่จีชะตาขาดแบบไม่มีอะไรกั้น.....

น้องมันเก็บเรียบยกเซตขนาดนี้ อย่าหือเชียวนะ555555555555555

เจอคำผิดสามารถแจ้งไรท์ได้เลยนะครัชช