บทที่2

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

“ไอ้เด็กเวร! มึงไสหัวออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้เลยนะ ออกไป!” คิดถูกกับผีบ้านผีเรือนเขาน่ะสิ!

เรืองฤดีได้แต่คิด ก่อนจะวิ่งไล่ตามแผ่นหลังของผู้เป็นย่า ที่ตอนนี้กำลังถือมีดปันตอไล่ฟันปวินไปทั่วห้องรับแขกของบ้านไม้หลังงามอย่างเอาเป็นเอาตาย ทันทีที่ได้รู้เรื่องที่เธอท้องซ้ำยังท้องกับหลาน ของคนที่เคยทำให้เจ็บช้ำใจอีกด้วย!

“ย่า ไม่เอาค่ะ อย่าทำแบบนี้! เดี๋ยวติดคุกตอนแก่นะ!”

“แกไม่ต้องมาห้ามฉันนังเรือง ฉันจะเอาเลือดหัวมันออก กล้าดียังไงมาข่มขืนหลานสาวฉันห๊ะ!” จบคำกล่าวหาที่ไม่เป็นความจริงเลยแม้แต่นิดเดียว ปวินก็สวนกลับไปทันควัน

“ข่มขืนอะไรเล่าย่า หลานสาวย่าต่างหากที่เป็นฝ่ายยั่วผมก่อน เธอเองก็เหมือนกัน มัวเงียบอยู่ทำไม รีบๆ บอกย่าเธอไปสิ ว่าหลังจากยกสามใครเป็นคนขึ้นขย่มใคร โอ้ย ย่า!” เออดี เธอว่าเธอเปลี่ยนใจไม่ห้ามย่าแล้วดีกว่า ปล่อยให้ท่านไล่ฟันปากหมอนั่น ให้พูดไม่ได้ไปสักพัก น่าจะดีสำหรับทุกคน

“หยุด!” กระทั่งเสียงก้องกังวารของปู่สมิงดังขึ้น ความวุ่นวายถึงค่อยๆ เบาบางลงรวมถึงอารมณ์โกรธของย่าเธอด้วย

“ไหนๆ เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้วนะแม่ปี ยังไงเสียไอ้ปวินก็ต้องรับผิดชอบหนูเรือง แม่เองก็อย่าใจร้ายกันนักเลย อย่างน้อยๆ ก็เห็นแก่หน้าเหลนในท้องหลานสาวของแม่บ้างเถอะนะ” ปู่สมิงก็ยังเป็นปู่สมิงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน และเพราะความใจเย็นของท่านนี่เอง ที่มันทำให้ย่าของยอมเธอสงบลงแต่โดยดี ก่อนที่จะตวาดขึ้นมาอีกรอบเมื่อเห็นหน้าของอีกคน

“เอาเป็นว่าฉันยอมรับเรื่องความผิดพลาดที่เกิดขึ้นก็ได้ แต่จากนี้ก็ต่างคนต่างอยู่กันไป เหลนแค่คนเดียวฉันเลี้ยงได้!ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่นึกอยากจะนับญาติกับคนพวกนี้ ไม่เลย

กับคนพี่นางพอพูดคุยได้บ้างพอเป็นพิธีเพราะอีกฝ่ายใจเย็นและดูเป็นใหญ่ แต่กับไอ้คนน้องนี่ บ่อยครั้งเลยทีเดียวที่มันชอบกวนตีนเสียจนนางความดันขึ้น!

“ผมไม่ยอม เหลนย่าก็ลูกผมเหมือนกัน!” ชัดเจนแล้วว่ายายแก่นี่ตั้งใจจะกีดกันเขาออกไปให้ห่างลูก ซึ่งฝันไม่เถอะ!

“แล้วยังไง เอ็งจะรับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับนังเรืองหลานข้าเร๊อะ! แล้วลูกสาวกำนันนั่นเล่า หรือจะให้หลานข้าเป็นน้อย!” คิดไปถึงไหนแล้วนั่น เขายังไม่พูดแบบนั้นสักคำ

“เรืองจะไม่มีวันเป็นน้อย เพราะผมจะแต่งงานกับหลานสาวของย่า เขาจะเป็นเมียแรกและเมียเดียวของผม!” ต่อให้จะรู้สึกผิดหวังที่เจ้าสาวไม่ใช่คนที่หมายตาเอาไว้สักแค่ไหน แต่เขาก็ไม่อาจทำใจได้อยู่ดี หากตัวเองจะไม่มีสิทธิ์ใดๆ ในตัวลูกเลยสักอย่าง ซึ่งแบบนั้นมันคงเข้าทางคนตรงหน้าแน่!

“แล้วเอ็งล่ะว่ายังไงนังเรือง อยากแต่งงานกับมันไหม ถ้าไม่อยากก็ไม่ต้องฝืนใจ เอ็งกับนังปอข้ายังเลี้ยงมาได้ นับประสาอะไรกับแค่เหลนคนเดียว” คำพูดของย่าทำให้เรืองฤดีได้แต่นั่งนิ่ง กระทั่งทำท่าจะเอ่ยตอบต้นแขนกลับถูกพ่อของลูกรั้งเอาไว้ ก่อนเขาจะขอเวลานอกคุยกันตามลำพังก่อน

“ห้ามเธอปฎิเสธเด็ดขาด!” และเหมือนเขาจะรู้ว่าเธอตั้งใจจะตอบย่ากลับไปแบบไหน ถึงได้เอ่ยกำชับขึ้นเสียงแข็ง

“ทำไมล่ะ ในเมื่อฉันกับนายเราไม่ได้รักกัน แต่งงานกันไปจะมีความสุขได้ยังไง” ได้ไม่ได้เดี๋ยวก็คงรู้ แต่เขาจะไม่มีวันยอมเล่นไปตามเกมยายแก่นั่นเด็ดขาด ดูก็รู้ว่าท่านต้องการทำให้เขาหมดสิทธิ์ให้ตัวลูก ซึ่งอย่าหวังเลยว่าเขาจะยอมให้สมใจ

“คิดถึงลูกบ้างสิ แกจะโตมาแบบไหนถ้าต้องกลายเป็นเด็กไม่มีพ่อเหมือนคนอื่นๆ เขา” จุดด่างพล้อยที่เขาเอ่ยขึ้น ทำให้ภาพวันเก่าๆ ยามวัยเยาว์ค่อยๆ ฉายเข้ามาในหัวทีละนิด

เธอกับพี่เองก็เคยเป็นเด็กบ้านแตกมาก่อนเหมือนกันเพราะตอนที่แม่กำลังตั้งท้องเธออยู่ พ่อแอบไปมีเมียน้อย กระทั่งถูกแม่จับได้ท่านทั้งสองถึงแยกทางกันด้วยการหย่า และก็เป็นย่าที่อ้าแขนต้อนรับพวกเธอสามคนแม่ลูก ให้พากันย้ายมาอยู่ด้วยกันเสียที่นี่ท่านยอมถึงขั้นตัดขาดกับพ่อ ที่เป็นลูกแท้ๆ ของตัวเองเพราะรับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้ หลังจากย้ายมาอยู่กับย่าได้เพียงสองปีแม่ก็จากไปเพราะโรคประจำตัวของท่าน นับตั้งแต่นั้นมาคนที่เลี้ยงดูเธอกับพี่ก็เป็นย่าคนเดียวมาโดยตลอดเพราะแบบนั้นเธอถึงได้รักย่ามาก ท่านว่าอะไรก็ตามนั้นมาโดยตลอด ไม่เคยคิดที่จะขัดใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“ฉัน…”

“เธอไม่อยากเห็นลูกมีความสุขเหรอ” ไอ้อยากมันก็อยากอยู่หรอกแต่กับเขาเนี่ยนะ ผู้ชายที่เธอไม่ชอบหน้าเนี่ยนะ

“กะ…ก็ได้ แต่งก็แต่ง!” แต่พอคิดถึงลูกให้มากหน่อย เธอก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าการมีครอบครัวอยู่พร้อมหน้ากันคือความสุขที่สุดสำหรับเด็กคนหนึ่งแล้ว และเธออยากให้ลูกมีพ่อและแม่ครบจะได้ไม่ต้องมามีจุดด่างพร้อยเหมือนกันกับเธอ