ตอนที่ 5 เท่าไหร่?

Episode [05] เท่าไหร่?

"..." สิ้นคำตอบของผู้ชายแปลกหน้าฉันจึงเบือนสายตาขึ้นไปหยุดมองที่ใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายคนนั้นทุกสัดส่วนบนใบหน้าเหมือนสร้างเขาออกมาให้เพอร์เฟคเกินกว่าใครที่เคยพบเจอมาวูบหนึ่งทำให้ฉันได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้คือคนเดียวกันกับเจ้าของรอยแผลบนไหล่ฉัน..

"มองขนาดนี้..คุ้นขึ้นมาบ้างรึยัง? " ร่างกายกำยำเดินมาหาฉันพร้อมกับย่อตัวในท่านั่งคุกเข่าเพียงข้างเดียวปลายกระบอกปืนที่ถูกหยิบออกมาจากเอวเชยคางฉันขึ้น..

"คะ...ต้องการอะไร"

"ถ้าบอกไปแล้วเธอจะให้มั้ยล่ะ"

"..."

"ฉันต้องการตัวเธอ.." รอยยิ้มร้ายกาจจากคนตรงหน้าถูกส่งมาให้ฉันพร้อมกับปลายกระบอกปืนที่ตบลงข้างแก้มฉันเบาๆ

"..." และยังคงมีเพียงความเงียบที่ถูกส่งกลับไปเพราะฉันพูดอะไรไม่ออก..

"แค่อาขาให้ฉันเอา...เท่าไหร่ว่ามา"พอได้ยินคำถามก็ทำให้ร่างกายฉันชาวาบไปทั่วร่าง เหมือนหน้าถูกฟาดด้วยกระบอกปืน เขาคงมองฉันเป็นแค่ผู้หญิงขายตัวสินะ

"ฉันไม่ขาย"

"ให้ฟรีงั้นสิ"

"เลว.." เป็นเพียงคำเดียวที่ฉันอยากด่าผู้ชายคนนี้จิตใจเขาทำด้วยอะไรถึงตีค่าผู้หญิงเป็นราคา..

"ยอมรับ" ผู้ชายตรงหน้าฉันตอบหน้าตายไม่สะทกสะท้านอะไรมือหนาค่อยๆ จับไปที่ชายเสื้อฉันออกเผยให้เห็นบราเชียร์ตัวจิ๋วที่หน้าอกทะลักออกมา..

"อ๊ะ..! " ฉันเผลอหลุดเสียงครางออกเมื่อถูกขย้ำด้วยฝ่ามือแข็งกระด้าง ร่างกายต่อต้านด้วยการดิ้นแต่ก็กลับโดนคุณเอเธนส์เพิ่มแรงบีบมากกว่าเดิม

"สรุปเท่าไหร่"

"เจ็บ.."

"ดูเหมือนว่าเธอจะฟังถามไม่รู้เรื่องนะ" สิ้นเสียงมือหนาก็รุกเร้าร่างกายฉันมากกว่าเดิมด้วยการล้วงลงมาที่กางเกงตัวจิ๋วทำให้ฉันหนีบขาเข้าหากันสุดขีดสองมือพยายามดันแผงอกกว้างออก..

"ใครกันแน่ที่พูดไม่รู้เรื่อง..ฉันไม่ได้ขายตัว"

"เสียใจด้วยนะ..ฉันเป็นพวกที่อยากได้อะไรก็ต้องได้" ใบหน้าหล่อเหลาที่ซ่อนไปด้วยความโหดเหี้ยมยื่นมากระซิบที่ข้างหูฉัน

"..."

"แล้วก็ไม่มีใครห้ามฉันได้ด้วย" ประโยคสุดท้ายมาพร้อมกับฟันแหลมคมที่ขบเม้มติ่งหูฉันด้วยความรุนแรงจนร่างกายฉันกระตุกจากความเจ็บที่ได้รับ..

หมับ!

"คุณ! " จากที่นั่งอยู่บนพื้น ร่างฉันก็ถูกกระชากขึ้นมาพาดบ่ากว้างร่างกายกำยำพาฉันเดินดุ่มๆ ออกมาจากห้องนั้นฉันพยายามดิ้นสุดขีดจนลืมความเจ็บปวดเพื่อให้ตัวเองหลุดจากพันธนาการสองแขนแสงขาไม่อยู่นิ่งดิ้นรนสุดชีวิต..

เพี๊ยะ!

"อยากตายรึไง.." มือหนาฟาดเข้าที่ก้นฉันพร้อมกับตวาดเสียงดังลั่นทำให้ฉันหยุดดิ้นไปชั่วขณะ..

"คะ...คุณก็ปล่อยฉันลงสิ" ฉันบอกด้วยเสียงที่สั่นเครือเพราะตอนนี้ในใจฉันมันมีแต่ความรู้สึกหวาดกลัวผู้ชายคนนี้ไปหมด..

"..." แต่สิ่งที่ฉันได้ตอบกลับมามีเพียงความเงียบเขายังอุ้มฉันเดินไปไม่หยุด..

"ขอร้อง..แค่นี้ฉันก็ทรมานอยู่แล้วได้โปรด"

ปึก!

"..."

"โอ๊ย..! " ทันทีที่ร่างกายถูกทุ่มลงบนเบาะรถนุ่มๆ ด้วยความรุนแรงก็ทำให้ฉันรีบเขยิบตัวไปติดขอบประตูอีกฝั่งด้วยความกลัวมือถูกยกขึ้นมาจับรอยขาดของเสื้อมาปิดที่หน้าอกไว้เรียวขาชันขึ้นเป็นเกราะกำบังให้ตัวเอง

"หยุดแหกปากสักที..มันน่ารำคาญ" สิ้นเสียงร่างกายกำยำก็ขึ้นมานั่งบนเบาะข้างๆ ฉันตามมาด้วยการ์ดชาวอังกฤษอีกสองคนขึ้นไปนั่งเบาะหน้าคู่กัน..

"คุณเอเธนส์..หนูขอร้องอย่าทำแบบนี้กับหนูเลยนะปล่อยหนูไปเถอะคุณไปหาคนใหม่ที่เขาเต็มใจไปกับคุณเถอะนะ..ฮึก" ฉันยกมือทั้งสองไหว้คนตรงหน้าทั้งนํ้าตาพยายามอ้อนวอนขอชีวิตฉันหมดหนทางแล้วจริงๆ ..

"เธอไม่มีแม้แต่สิทธิ์ร้องขอชีวิตเลยด้วยซํ้า...ออกรถ" เหมือนหัวใจฉันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อได้ยินคำตอบไร้ความปรานีใดๆ ..

"โอ๊ย.." ในขณะที่รถกำลังเคลื่อนตัวออกไปร่างกายฉันก็ถูกท่อนแขนของคนข้างกายกระชากเข้าไปหาตัวเองและโดนมัดมือด้วยเชือกหยาบๆ ริมฝีปากก็ถูกมัดด้วยผ้าชีวิตฉันตอนนี้ก็ไม่ต่างจากสัตว์ที่กำลังจะถูกนำไปทิ้งที่โรงเชือด

.

.

.

@Night clup

[Jaokoon Talk]

"เสด็จมาได้แล้วหรอครับท่านคุณ" ทันทีที่ผมโผล่หัวมาที่โต๊ะไอ้เฟียชก็ทักทายผมเป็นคนแรกและคำว่า 'ท่านคุณ' พวกแม่งมันเรียกผมมาตั้งแต่ ม.ต้นล่ะ เพราะแม่และคุณย่าของผมประคบประหงมผมดุจดั่งเจ้าชาย

"ไมไม่ไปนั่งvipว่ะ" ผมละความสนใจจากความกวนส้นตีนของมันพร้อมกับหย่อนก้นนั่งลงข้างไอ้โซ่เพื่อนอีกคนในแก๊ง

"เจอคนที่มึงไม่อยากเจอ..เลยย้ายมานั่งธรรมดาแทน" ไอ้โซ่พูดซึ่งคนที่ผมไม่อยากเจอก็มีอยู่แค่ไม่กี่คนและคนที่ผมคิดไว้ในใจก็คงจะไม่ผิด..

"อ๋อ"

"พวกมึงได้ที่เรียนกันยังว่ะ" และนี้ก็เป็นคำถามของเฟียชก่อนที่มันจะเอื้อมมือหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มด้วยท่าทางสบายๆ

"เดี๋ยวป๊ายัดให้"

"เข้าด้วยคนดิ..แม่งขี้เกียจสอบฉิบหายวุ่นวาย" พวกมันก็เป็นงี้แหละครับลูกคนรวยเส้นสายใหญ่กลุ่มผมเป็นพวกที่ฉลาดแต่ขี้เกียจเรียนทำตัวเสเพลย์ไปวันๆ ในกลุ่มคงมีแค่ผมเป็นผู้เป็นคนสุดแต่ถึงเป็นผู้เป็นคนยังไงก็เฉพาะต่อหน้าครอบครัวแค่นั้นแหละ..

"แล้วมึงล่ะท่านคุณ" ไอ้โซ่มันถามผมสองขาตวัดไขว่ห้างในแบบผู้ชายเหมือนในโลกนี้ไม่มีอะไรให้มันคิดยาก..

"กูสอบวิศวะที่ RMU ติด"

"มึงวาบมาสอบรึไงว่ะ..ได้ยินข่าวว่ามึงพึ่งกลับมาจากฮ่องกงเมื่อกี้? " ไอ้เฟียชตีหน้างง

"กูเก่งไง" ผมตอบด้วยท่าทีสบายๆ ก่อนจะเอื้อมมือหยิบบุหรี่ยี่ห้อดังขึ่นมาจุดสูบ ถ้าสงสัยว่าทำไมแก๊งพวกผมอายุแค่18-19แต่ทำไมทำตัวเกินอายุขนาดนี้ก็เพราะว่าพวกผมไม่ใช่เด็กดีไงล่ะ..เด็กเปรตกันทั้งแก๊งหน้าตาก็โกงอายุโตกว่าหลายปีและก็ไม่ใช่หน้าตาที่โตอย่างเดียวอย่างอื่นก็โตเกินอายุ..

"รุ่นพี่แม่งมีแต่คนเด็ดๆ ว่ะ..จัดสักนํ้าสองนํ้าไหมเพื่อนรัก" สายตาล่าเหยื่อของไอ้เฟียชจ้องมองไปที่รุ่นพี่นมโตกลุ่มนั้นและดูเหมือนว่าพวกเธอจะไม่เล่นกับมันแต่เล่นกับผมแทน..

"อยู่เฉยๆ ก็มีเหยื่อซะงั้น.." ผมพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะละสายตาหันไปมองควันบุหรี่สีขาวที่ลอยคละคลุ้งไปกับอากาศเพราะผมไม่ได้สนใจผู้หญิงพวกนั้นเลยสักนิด

"เหี้ยไรว่ะ..กูไม่ไหวล่ะเห็นนมแล้วอยากกระแทกไว้เจอกันพวกมึง" พูดจบไอ้เหี้ยเฟียชก็ปัดตูดลุกขึ้นจากโต๊ะโบกมือลาพวกผมไปหานม..

"หื่นสัส" และนี้ก็เป็นเสียงไอ้โซ่สบถออกมา...

"มึงไม่ไปกับมันไง"

"ไม่ว่ะเดี๋ยวน้องเมลงอนกูขอตัวกลับก่อนดีกว่า"

"กูพึ่งมาพวกมึงจะชิ่งหนีกูซะแล้ว? " ผมเงยหน้าถามไอ้โซ่ที่กำลังจะกลับบ้านไปขย่มเมียมันอีกคน

"โชคดีนะเพื่อน" พูดจบมันก็ยักคิ้วให้ผมมือเอื้อมมาตบไหล่ผมเบาๆ แล้วหมุนตัวกลับเหี้ยไรของมัน?

"อ้าวคุณ...กลับจากฮ่องกงแล้วหรอ" นํ้าเสียงคุ้นหูของผู้หญิงที่ผมไม่อยากเจอพูดขึ้นพร้อมกับเรือนร่างเล็กที่สวมชุดเดรสสีดำแหวกหน้าแหวกหลังเดินมายืนข้างๆ ผม..

"ก็เห็นอยู่..จะถามทำไม"

"ก็ถามพอเป็นพิธีไง..คุณเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ" ผมเบือนหน้าหนีคนตัวเล็กในใจนึกขยะแขยงสรรพนามที่เธอเรียกผมอย่างสนิทสนม..

"..." และคำตอบที่เธอได้จากผมไปก็คือความเงียบ..

"คุณ...พี่ขอนั่งด้วยคนนะ" คำถามของเธอทำให้ผมต้องถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายพร้อมกับตวัดสายตามองเธอไม่สบอารมณ์นัก..

"ไม่สนิทอย่าเรียกชื่อนี้"

"หรอ..พี่ขอโทษแล้วนี่มาคนเดียวเหงาไหม"

ปึก! ด้วยความที่ผมหมดความอดทนฝ่ามือก็ถูกตบเข้าที่โต๊ะอย่างแรงด้วยความไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้มาวอแวกับผมและหน้าด้านได้ขนาดนี้..

"จะ..เจ้าคุณเป็นอะไรอ่ะ"

"อยากขายหรอถึงได้เสนอตัวมาถึงโต๊ะ? เท่าไหร่ว่ามาจะได้รีบทำรีบจบ"

"อ๊ะ.." ผมกระชากไหล่บางเข้ามาหาร่างตัวเองสายตามองเธออย่างไม่เข้าใจว่าเธอต้องการอะไรแต่ก็กลับพบแต่เพียงสายตาที่ฉายแววเริ่มกลัวของเธอ

"ตอบดิ..รีบเสนอราคามาแต่งตัวแหวกหน้าแหวกหลังซะขนาดนี้คงตีราคาไว้ในหัวแพงใช่เล่น"

"ทำไมเจ้าคุณพูดกับพี่แบบนี้" ดวงตากลมโตฉายแววไม่เข้าใจ..

"ไม่ต้องมาเสเเสร้งงานถนัดเธอไม่ใช่รึไง..แถวนี้ไม่มีเสี่ยแล้วหรอถึงได้ถ่อมาหาฉัน" สำหรับผู้หญิงคนนี้ผมไม่มีหรอกคำว่าอ่อนโยนสำหรับเธอ คนที่จะได้รับความอ่อนโยนจากผมคือคนที่ไม่ใช่ผู้หญิงเสแสร้งแบบเธอ..

"ปล่อยพี่"

"ตัวเองเป็นคนมาหาแท้ๆ ..กลับเล่นตัวซะงั้นทำไมไม่อยากขายแล้วหรอ หรือกำลังเล่นตัวอยู่เพื่อโก่งราคางั้นสิ? "

"มองพี่ได้แค่นี้จริงๆ หรอ.."

"ใช่..อย่ามัวเสียเวลาตรงนี้เลยไหม"

"เจ้าคุณ! " คนตัวเล็กหายใจฟึดฟัดด้วยความโกรธมือเล็กพยายามดึงมือผมที่จับไหล่เธอออกแต่ก็กลับไร้ประโยชน์เพราะผมไม่ยอมปล่อยเธอ..

"พูดความจริงหน่อยทำเป็นรับไม่ได้หรือฉันพูดแทงใจดำมากเกินไป"

"ใช่..นายพูดถูกแต่พี่ไม่ได้จะมาขายตัวให้เจ้าคุณพี่แค่มาทักตามประสาคนเคยรู้จักกันเท่านั้น..แล้วทำไมต้องพูดรุนแรงขนาดนี้ด้วย"

"คนเคยรู้จักหรอ...ตอนนี้แค่หน้าเธอฉันยังไม่อยากมองเลย 'นํ้าขิง' " พูดจบผมก็สะบัดไหล่กลมกลึงออกอย่างแรงแล้วหยัดกายลุกขึ้นฝ่ามือปัดกันอย่างนึกรังเกียจ..

.

.

.

เอาท่านคุณกับพี่ขิงมาเสิร์ฟค่ะ555555555 กร้าวใจไม่แพ้ใครใด

Next

"ได้ยินว่าเธอโดนไอ้ไทชิจับมาเป็นของเดิมพันหลายต่อหลายครั้ง..ถามจริงโบ๋หมดยัง ?"