ตอนที่ 6 ข้อแลกเปลี่ยน

Episode [06] ข้อแลกเปลี่ยน

@คอนโด..

ปัง !

เสียงประตูห้องถูกมือหนาปิดลงอย่างแรงพร้อมกับร่างหายกำยำที่เดินดุ่มๆพาฉันไปที่เตียงนอนขนาดคิงไซต์สีเทาเข้มก่อนจะทุ่มร่างฉันลงบนเตียงอย่างแรง..

ปึก !

"..." พอร่างกายเป็นอิสระฉันก็ดิ้นเร้าๆด้วยความทรมานทั่งบาดแผลที่หัวเข่าและต้นเเขนทั่งเจ็บแสบตามข้อมือที่ถูกมัดไม่นานร่างสูงก็เดินมาดึงผ้ามัดปากฉันลงแต่แขนยังถูกมัดอยู่แบบนั้น..

"ได้ยินว่าเธอโดนไอ้ไทชิจับมาเป็นของเดิมพันหลายต่อหลายครั้ง..ถามจริงโบ๋หมดยัง ?" คำพูดแทงใจดำเอ่ยถามฉันพร้อมกับสองแขนคํ้าที่นอนไว้เหมือนคร่อมร่างฉันตามเสื้อและใบหน้ามีคราบเลือดและรอยแผล..

"ฉันไม่เคย.." ฉันตอบออกไปสองมือกำเข้าหากันแน่นอยากจะยกขึ่นมาต่อยปากคนตรงหน้าแต่ติดตรงที่ว่าฉันกลัวผู้ชายคนนี้..

"อย่างเธอเนี้ยนะไม่เคย.." ใบหน้าหล่อเหลาเรียบนิ่ง ท่าทางหรี่นัยตามองเรือนร่างฉันตั้งแต่หัวจรดท้าวอย่างพิจารณา

"อืม"

"ก็ดี.."

"..."

"อยากเรียนต่อมั้ย ?" คำถามของคุณเอเธนส์ทำให้ฉันเงยหน้าขึ่นไปมองเขาก็พบกับแววตาที่เจือรอยยิ้มกลับมีกลิ่นอายชวนเสียวสันหลังก่อนที่ฉันจะหลุบตามองตํ่า ถ้าฉันตอบว่าการได้เรียนหนังสือเป็นความฝันเดียวของฉันคุณเอเธนส์จะยอมส่งฉันเรียนงั้นหรอ ?

"..."

"เงียบทำไม..คุยกับฉันห้ามเงียบและต้องตอบทุกประโยค..หรืออยากคุยด้วยลูกปืนเเทน" ไม่พูดเปล่าปลายกระบอกปืนก็ถูกตบเข้าที่แก้มฉันไปสองสามทีจนฉันต้องยอมหันกลับไปสบตากับคุณเอเธนส์อีกครั้ง..

"อื้อ" ฉันพยักหน้าตอบ..

"ฉันจะส่งเธอเรียนจนจบแต่เราต้องมีข้อแลกเปลี่ยนที่มันคุ้มกับเงินที่เสียไปซะหน่อย..." คุณเอเธนส์พูดด้วยนํ้าเสียงปกติพร้อมกับยกยิ้มุมปากมือหนาลูบไล้ตามลำคอฉันลงมาถึงเนินอก..

"แลกด้วยตัวงั้นสิ.."

"ใช่.." ความปราถนาในแววตาคมกริบแสดงออกอย่างชัดเจน

"ฉันขอปฏิเสธ.."

"งั้นก็แปลว่าให้ฉันเอาฟรีสินะ..เพราะว่าฉันเสนอทางเลือกที่ดีแล้วเธอกลับปฏิเสธ" มือหนาที่แข็งดั่งคีบเหล็กเลื่อนขึ่นมาบีบคางฉันไว้แน่นจนเจ็บปวดตามกรอบหน้าไปหมด..

"แปลว่ายังไงคุณก็ไม่ปล่อยฉันไปใช่มั้ย.."

"ใช่..เธอเลือกทางไหนก็ต้องเสียซิงให้ฉันอยู่ดี" ผู้ชายคนนี้เขาจับผู้หญิงตัวเล็กๆที่หมดหนทางสู่อย่างฉันมาเพื่อเหตุผลเดียวงั้นหรอทั่งที่คนแบบเขามีผู้หญิงนับพันพร้อมพลีกายให้..

"ชีวิตฉันเลือกอะไรได้บ้างล่ะ.."

"ก็เพราะชีวิตเธอมันไร้ค่าไงยังไม่รู้อีกหรอ"

กึด ! พูดจบมือหนาก็สะบัดหน้าฉันออกอย่างแรงจนคอแทบเคล็ด..

"แล้วถ้าฉันเรียนจบ..คุณจะปล่อยฉันไปมั้ย"

"ก็ขึ่นอยู่ที่ว่าตอนนั้นฉันเบื่อเธอรึยัง..แต่ถ้ายังไม่เบื่อเธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั่งนั้น"

"อืม.." ฉันพยักหน้าตอบทั่งนํ้าตาเมื่อโดนมือหนาผลักเข้าที่ศรีษะอย่างแรง..

จะทำยังไงได้ล่ะ เมื่อฉันหมดหนทางเลือกจะหนีก็ไม่รอดปฏิเสธก็เหมือนเสียตัวฟรีๆทางนี้คงจะดีที่สุดสำหรับฉันตอนนี้ที่สุดเรียนจบเมื่อไหร่ฉันจะไปจากที่นี้ซักทีมันก็แค่สี่ปีเอง..

"แล้วอย่าเสอาะไปบอกเรื่องนี้กับใครล่ะ เข้าใจมั้ย ?"

"..." ฉันพยักหน้าตอบ...

"ตอบไหม่"

"อื้อ.."

"..." สิ้นเสียงคำตอบสั่นๆร่างฉันก็ถูกมือหนาคว้าเอวขึ่นมาจากเตียงมาประชิดร่างตัวเอง..

"ฉันไม่ชอบคำตอบแบบนี้เอาซะเลย...มันไม่สบายหู"

"แล้วคุณจะให้ฉันตอบยังไง.."

"ถ้ามันพูดยากมากก็ไม่ต้องพูด.."

ปึก ! และร่างฉันก็ถูกผลักลงบนพื้นจนแผลเดิมปะทะเข้ากับพื้นห้องทำให้เลือดไหลออกอย่างห้ามไม่ได้..

"..." ฉันได้แต่ก้มหน้าร้องให้ทำตัวไม่ถูกมืออยากจะปิดแผลตัวเองไว้แต่ก็ทำไม่ได้เพราะถูกมัดอยู่ตอนนี้ทำได้แค่เพียงมองเลือดที่ไหลเลอะพื้นห้องไม่หยุดด้วยความเจ็บปวด..

ก่อนกลิ่นที่ฉันเกลียดและไม่ชอบมากที่สุดจะลอยคละคลุ้งภายในห้องและพุ่งเข้าจมูกฉันเป็นจำนวนมากและกลิ่นที่ว่านั้นก็คือกลิ่นควันบุหรี่จากคนตรงหน้า..

"แค่กๆ..อื้อ!" และร่างฉันก็ถูกดึงขึ่นอีกรอบพร้อมกับมือหนาที่บีบปากฉันเปิดทางก่อนจะประกบปากลงมาแล้วพ้นควันบุหรี่เข้าสู่ในปากฉัน กลิ่นควันคิวๆทำให้ฉันนํ้าตาแตกออกมามากกว่าเดิมใบหน้าขึ่นสีแดงระเรื่อคันตามจมูกและคอไปหมดเเละที่หนักที่สุดฉันหายใจไม่ออกเมื่อถูกมือหนาบีบปากเอาไว้ไม่ให้พ้นควันออกมา..

"หวังว่าเธอจะใช้สรรพนามไหม่กับฉันได้ถูกต้องซักทีนะเรนนี่"

"แค่กๆ..." พอถูกปล่อยเป็นอิสระฉันก็รีบสะบัดหน้าไล่ควันพยายามเป่าลมออกจากปากแล้วกอบโกยลมหายใจเข้นปอดยกใหญ่..

"แล้วถ้าฉันไม่อยู่ก็อย่าไสหัวไปไหนล่ะ..เพราะถ้าฉันกลับมาไม่เห็นเธออยู่ในห้องเราคงต้องเคลียกันยาวเข้าใจที่พูดมั้ย ?"

"ค่ะ.." ฉันกลั้นใจตอบเพราะผู้ชายตรงหน้าฉันเขาไม่สมควรได้ความเคารพจากใครด้วยซํ้า..

"มองหน้าฉันมันจะตายรึไง" นํ้าเสียงหงุดหงิดทำให้ฉันต้องเบือนหน้าที่ประเปื้อนคราบนํ้าตามองใบหน้าคมคายผ่านม่านนํ้าตาภาพตรงหน้าเห็นเพียงความพล่าเบลอ..

"ฮึก.." ทั่งที่พยายามกลั่นเสียงสะอื้นแต่ก็กลับมีเสียงสะอึกเล็ดลอดออกมา..

"หยุดร้องให้ซักที..มันน่ารำคาน"

"..." คุณเอเธนส์กอดอกมองฉันด้วยท่าทีเบื่อหน่ายทำให้ใบหน้าของเขาดูน่ากลัวมากขึ่น ด้วยความตื่นตระหนกฉันจึงยกหลังมือขึ่นปาดนํ้าตาออก..

"ลุกขึ่น..ตอนนี้เธอควรไปอาบนํ้าและมาขึ่นเตียงกับฉัน"

"อ๊ะ.." มือหนาคว้าข้อมือฉันดึงขึ่นจากพื้นไร้ความปราณี "แต่หนูบาดเจ็บ.." แผลที่หัวเข่าและต้นเเขนยังคงมีเลือดซึมออกมาไม่หยุดฉันคงทำเรื่องแบบนั้นกับเขาตอนนี้ไม่ได้..

"ฉันให้เวลาเธอ5นาทีอาบนํ้าให้เสร็จ..แต่ถ้ายังไม่โผล่หัวออกมาฉันจะไปอาบช่วย" พูดจบคุณเอเธนส์ก็ยกยิ้มมุมปากอย่างเหี้ยมเกรียมก่อนร่างของฉันจะถูกลากเข้าไปในห้องนํ้าที่ไร้ประตูมีเพียงกระจกใสๆเบลอๆกั้น..

"..." ฉันส่ายหน้ากับความอับอายที่ต้องเผชิญ..

"5วินาทีผ่านไป" คุณเอเธนส์ผลักฉันเข้ามาในห้องนํ้าพร้อมกับโยนผ้าขนหนูผืนสีขาวสะอาดเข้าที่หน้าฉันอย่างแรงแล้วเริ่มจับเวลาในโทรศัพท์..

ปัง ! ก่อนที่ประตูห้องนํ้าปิดลงเสียงดัง..

[ And Talk ]

.

.

.

หิวแหละดูออก5555555555555555555555

Next

"เลือดซิงของผู้หญิงบริสุทมันจะเป็นรสชาติแบบไหนกันนะ.."