ตอนที่ 4 หนีไม่พ้น

Episode [04] หนีไม่พ้น

"..." ไม่นะ..

ปัง ปัง!

"กรี๊ด..! " เสียงปืนยิงเฉียดร่างฉันไปสองนัดจากข้างในพร้อมกับปรากฏร่างชายชาวยุโรปสูงใหญ่หัวล้านสวมชุดดำสองคนเนื้อตัวมีคราบกระเด็นของเลือดหลังมือเต็มไปด้วยรอยสักอย่างน่ากลัว ปลายกระบอกปืนสีเงินถูกจ่อมาที่ฉัน..

"จับตัวมันไป.." แต่ทวาสำเนียงการพูดไทยกลับชัดเจนเหมือนเจ้าของภาษา..

"..." ฉันเหลือบมองชายร่างกายสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาหาร่างฉันขาเจ้ากรรมก็ไม่ยอมขยับให้สักทีจะก้าวก็ก้าวไม่ออกอีกทั้งความกลัวที่ถาโถมเข้ามาในใจไม่หยุด

หมับ!

"อึก.." ท่อนแขนที่แข็งดั่งท่อนเหล็กคว้าเข้าที่คอฉันจากด้านหลังแล้วออกแรงกดจนทำให้ฉันหายใจติดขัดต้องยกมือขึ้นมาเกาะแขนใหญ่ไว้..

ภายในใจคิดว่ายังไงฉันก็ต้องตายวันนี้ แต่จะตายด้วยวิธีไหนมันก็ไม่ต่างกันก็ดีเหมือนกันฉันตายๆ ไปก็ไม่มีใครเสียใจหรอกเพราะมันไม่มีแม้แต่คนเดียวบนโลกใบนี้ที่รักฉันแม้กระทั่งพ่อแท้ๆ ..

ชายสองคนลากฉันเดินเข้ามาในโกดังที่ดูน่ากลัวชวนขนลุกแล้วเดินไปยังห้องห้องหนึ่งก่อนจะผลักร่างฉันเข้าไปจนร่างกายฉันล้มเข่ากระแทกพื้นขรุขระทำให้เลือดสีแดงสดไหลกระซิบๆ ออกมา..

"โอ๊ย.." ความเจ็บแสบแล่นสู่ร่างกายฉันมือบางถูกยกขึ้นมาปิดแผลที่สองของวันด้วยความเจ็บแสบแผลเดิมยังไม่หายเจ็บฉันก็ได้รับความเจ็บปวดเพิ่มขึ้นอีกนี้มันความซวยอะไรของฉันหนักหนา..

"ยิงทิ้งเลยไหมครับคุณเธนส์" ชายชาวอังกฤษพูดขึ้น..

"ไม่ต้อง..พวกมึงออกไปก่อน" นํ้าเสียงเรียบนิ่งเฉยชาเอ่ยขึ้นทำให้ฉันละสายตาจากแผลตัวเองไปมองเจ้าของเสียงนั้น..

"ครับ"

ร่างกายสมบูรณ์แบบยืนอยู่มุมห้องมืดๆ ผู้ชายคนนั้นยืนหันหลังให้ฉันพอเพ่งเล็งชัดๆ ก็ปรากฏเห็นควันสีขาวลอยคละคลุ้งไปกับอากาศเป็นจำนวนมากดูก็รู้ว่าท่าทางผู้ชายคนนั้นดิบเถื่อนแค่ไหน..

"จำฉันได้มั้ย.." นํ้าเสียงเยือกเย็นเอ่ยถามฉันทั้งๆ ที่ยืนหันหลังอยู่ในมุมมืดอยู่

"..." เสียงมันอาจจะคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินแค่แวบเดียวแต่ฉันจำไม่ได้จริงๆ ว่าเขาคือใครเลยเลือกที่จะเงียบ..

"หึ..ฉันผิดหวังจริงๆ นึกว่าเธอจะจำฉันได้ซะอีก"

"เราไม่รู้จักกัน" มันคือเรื่องจริงฉันไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้ถึงแม้เขาอาจจะรู้จักฉันมาก่อน..

"..." สิ้นคำพูดของฉันก็เกิดความเงียบร่างกายกำยำค่อยๆ เดินออกมาจากมุมมืดทำให้ฉันไล่สายตามองตั้งแต่สองเท้าขึ้นมาถึงเรียวขาราวกับนายแบบมาถึงเอวสอบขึ้นมาเรื่อยๆ จนถึงแผงอกกว้างที่มีคราบเลือดกระเด็นประเปื้อนอยู่สายตาฉันก็ดันหยุดอยู่ตรงนั้นไม่กล้ามองหน้า..

"ฉันไม่ได้ตั้งใจมายุ่งเรื่องของคุณ"

"แล้ว? "

"เผื่อคุณเข้าใจผิด" ฉันก้มหน้าก้มตาตอบสองมือกำกางเกงน้อยชิ้นจนชื้นเหงื่อภายในใจกลัวสุดขีดกับสถานการณ์เสี่ยงตายตรงหน้า..

"ยังไงเธอก็หนีไม่พ้นฉันหรอก..เรนนี่"

.

.

.

พี่มันอยากได้น้องจนตัวสั่นอะเนาะ5555555555555555555555

Next..

"แค่อ้าขาให้ฉันเอา...เท่าไหร่ว่ามา"