ตอนที่ 3 โรคจิต

Episode [03] Episode [03] โรคจิต

[Renny Talk]

หมับ!

"อ๊ะ..! " ร่างของฉันถูกท่อนแขนกำยำคว้าหมับล็อกคอไว้จากด้านหลังอย่างรวดเร็วภายในพริบตา..

"จ..จะทำอะไร" ฉันถามออกไปเสียงสั่นเครือ

"ฉันก็แค่.."

ฉึก! ฉึก!

"กรี๊ด! " ทันทีที่ปลายมีดแหลมคมแทงเข้าที่ข้างไหล่กลมกลึงสองครั้งเป็นรูปตัวกากบาททำให้ฉันกรีดร้องออกมาอย่างทรมานเพราะความเจ็บแสบ..

"หวังว่าเธอจะจำฉันได้นะ..เรนนี่" ริมฝีปากร้อนกระซิบที่ข้างหูฉันเบาๆ แล้วขบเม้มที่ใบหูก่อนที่ท่อนแขนกำยำจะปล่อยร่างฉันร่วงหล่นลงบนพื้น..

"ฮึก.." ร่างกายฉันนั่งอ่อนปวกเปียกอยู่บนพื้นมือกุมแผลที่มีเลือดสีแดงสดไหลรินออกมาไม่ขาดสายใบหน้าประเปื้อนไปด้วยหยาดนํ้าตา..

ทำไมกันฉันทำอะไรผิดรอดจากผู้ชายป่าเถื่อนแล้วยังมาเจอผู้ชายโรคจิตแบบเขาอีกรึไงทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกกับชีวิตฉันมากขนาดนี้ลำพังที่ผ่านมาชีวิตฉันมันไม่แย่พอหรอ..

พอตั้งสติได้ฉันจึงฉีกเสื้อที่ขาดอยู่แล้วออกเป็นทางยาวแล้วมัดไปที่ต้นแขนของตัวเองพร้อมกับพยุงตัวลุกขึ้นแล้ววิ่งผ่านผู้ชายโรคจิตคนนั้นออกมาจากห้องอย่างไร้หนทาง..

"หึ.."

.

.

.

22.00 AM.

ท่ามกลางความมืดของถนนเส้นหนึ่งไร้ซึ่งรถแม้กระทั่งผู้คนก็ไม่มี เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่ฉันเดินเร่ร่อนหลงทางไปเรื่อยๆ จนหลงเข้ามาถนนแห่งนี้และหาทางออกไม่เจอ ทำให้ฉันเกิดความรู้สึกกลัว กลัวทุกอย่าง บางทีชีวิตฉันพรุ่งนี้อาจจะขึ้นเป็นข่าวหน้าหนึ่งโดนฆ่าปาดคอก็ได้..

แกรก แกรก....

"..." เสียงท้องร้องเพราะไม่ได้ทานอะไรมาหลายชั่วโมงทำให้ฉันยกมือขึ้นลูบท้องตัวเองเบาๆ ก่อนจะกวาดสายตาหาทางออกจากถนนเส้นนี้เพื่อจะหาที่พัก..

หิวข้าวฉันยังพอทนได้แต่ถ้าอดนอนพรุ่งนี้ฉันก็ไม่มีแรงหนีต่อนะสิ ตอนนี้ฉันไม่รู้เลยว่าฉันควรหนีใครก่อนทั้งคุณไทชิที่อาจจะรู้ความจริงแล้วหรือผู้ชายโรคจิตคนนั้นที่กรีดมืดลงแขนฉัน

ฉันคิดเพียงลำพังสองขาที่สวมกางเกงตัวเดิมก้าวเดินไปเรื่อยๆ จนไปสะดุดอยู่โกดังร้างแห่งหนึ่งภายนอกดูไม่รกซักเท่าไหร่สังสัยพึ่งถูกปล่อยทิ้งบางทีที่นี้อาจจะเป็นที่ซุกหัวนอนให้ฉันได้..

ภายในโกดังร้าง..

ทันทีที่เดินเข้ามาถึงข้างในก็ทำให้ฉันหยุดชะงักเมื่อพบเข้ากับสภาพข้างในที่ดูเหมือนมีแสงสีแดงสาดส่องออกมา..ฉันคิดถูกรึป้าวนะที่เดินเข้ามา

แกร๊ก...!

"..." เท้าที่เตะชนวัตถุบางอย่างทำให้ฉันเหลือบมองลงมาที่เท้าก็พบท่อนเหล็กที่มีคราบเลือดประเปื้อนอยู่พอเจอแบบนี้ฉันถึงก้าวขาไม่ออกยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม

สายตายังคงไล่มองคราบเลือดเป็นแนวเข้าไปยังโกดังจนทำให้ร่างกายฉันขนลุกไปกมด กัดปากตัวเองกลั้นเสียงร้องไห้สุดขีดกับภาพสยดสยองตรงหน้า ร่างกายชุ่มไปด้วยเหงื่อ ยังไงฉันก็มั่นใจว่าที่นี้มีการฆ่าตกกรรมเกิดขึ้น

..ปัง! ..ปัง! ..ปัง! ...

"อ๊าก..!!! " เสียงร้องโหยหวนดังลอดออกมาจากข้างในด้วยความเจ็บปวด..

"อึก.." ฉันกลืนนํ้าลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก สองขาพยายามวิ่งออกไปจากที่นี้แต่ก็ดันก้าวไม่ออก มือไม้สเปะสปะพร้อมกับเปลือกตาที่ปิดลงเพราะไม่อยากมองเหตุการณ์ตรงหน้า..

เคล้ง..!!!

"อ๊ะ..โอ้ย! " อยู่ๆ ร่างกายฉันก็สั่นเทาจนถอยหลังไปสะดุดท่อนเหล็กลื่นล้มอยู่ตรงนั้นพร้อมกับเผลอหลุดเสียงครางด้วยความตกใจ..

"ไปลากคอมันมา.."

.

.

.

next...

"ฉันไม่ได้ตั้งใจมายุ่งเรื่องของคุณ"