ตอนที่ 2 ความซวย

Episode [02] ความซวย

ภายในห้องเหลือเพียงเรนนี่และภีรวัฒที่อยู่ด้วยกันเพียงสองคน สายตาเรียบนิ่งไล่มองเรือนร่างของเธอก่อนที่ร่างกายกำยำจะลุกขึ้นจากโซฟาไปล็อกประตูห้องสร้างความตื่นตระหนกให้เรนนี่เป็นเป็นอย่างมาก ร่างกายสั่นเทาด้วยความกลัวอย่างเลี่ยงไม่ได้..

Lien! จู่ๆ การแจ้งเตือนโทรศัพท์เครื่องหรูของภีรวัฒก็เด้งขึ้น เขาเอื้อมมือไปปิดเครื่องด้วยความรำคาญก่อนจะหันกลับมามองเรนนี่เช่นเดิม

"ถอด"

"..." เรนนี่นิ่งเงียบไม่ตอบอะไรเพราะทำตัวไม่ถูก

"เป็นใบ้หรอ? " นํ้าเสียงหงุดหงิดเอ่ยถาม ใบหน้าหวานส่ายหัวปฏิเสธแทนคำตอบ..

"..." คนตรงหน้าเงียบถอนให้ใจอย่างเบื่อหน่าย

"ของเดิมพันทำอย่างอื่นไม่ได้หรอคะ..."

"? " เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วยุ่งสายตามองร่างกายเรนนี่ที่สั่นเทาไม่หยุดด้วยความรำคาญตา

"..."

"เธอจะเสแสร้งไปทำไม"

"ฉันเปล่า.." เสียงแผ่วเบาตอบกลับไปมือทั้งสองข้างกำกางเกงน้อยชิ้นของตัวเองจนยับเยิน

"ฉันไม่ชอบให้โอกาสสองกับใคร"

แควก!!!

"อึก..!? " เสื้อสีขาวสะอาดตาตัวจิ๋วขาดออกจากกันอย่างแรงกระทบเนื้อตัวขาวเนียนจนเกิดรอยแดง เผยให้เห็นหน้าอกโชว์สายตาเรียบนิ่ง..

"ฉันขอร้อง..ฮึก..อย่าทำอะไรฉันเลยนะ" เรนนี่อ้อนวอนคนตรงหน้าทั้งนํ้าตาอย่างสุดความสามารถเท่าที่จะทำได้

"เก็บปากไว้พูดอะไรที่มันมีสาระกว่านี้หน่อยไหม? ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี เพราะพรุ่งนี้เธอก็ต้องกลับญี่ปุ่นแล้วไปเป็นของเดิมพันให้ผู้ชายเอาต่อไป"

"อย่าพูด..ฉันไม่อยากได้ยิน" มือเล็กทั้งสองข้างถูกยกขึ้นปิดหูตัวเองพร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธความจริงทั้งนํ้าตา

ปึก! ท่อนแขนแข็งแกร่งผลักร่างอวบอิ่มลงบนโซฟาก่อนที่ร่างกายกำยำจะขึ้นคร่อมร่างของเรนนี่ ภีรวัฒถอดเสื้อยูนิฟอร์มนักแข่งออกแล้วโยนมันทิ้งมือหนาเริ่มล้วงเข้าใต้กางเกงตัวจิ๋วส่งผลให้เรียวขาคู่สวยหนีบเข้าหากันโดยอัตโนมัติ..

ก็อก ก๊อก ก็อก! เสียงเคาะประตูทำให้ภีรวัฒหยุดการกระทำป่าเถื่อนก่อนที่ร่างกายกำยำจะลุกขึ้นจากร่างฉันไปที่ประตูใบหน้าเรียบนิ่งยื่นไปส่องตาแมวไม่นานมือหนาก็เปิดประตูเรนนี่จึงแอบฟังอยู่ห่างๆ มือไม่อยู่นิ่งรีบคว้าเสื้อขาดๆ ที่โดนฉีกมาสวมแล้วกำส่วนที่ขาดไว้แน่น..

"มีไร..ถ้าไม่สำคัญกูไม่คุย" นํ้าเสียงหงุดหงิดเอ่ยถามเอเธนส์ที่ยืนอยู่หน้าประตู

"สำคัญพอไหม? " เอเธนส์ดึงข้อมือของแพรวาที่สภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงตามกรอบหน้ามีเหงื่อผุดเสื้อผ้ายับเยินตัวสั่นเทาออกมายืนข้างๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มแปดเปื้อนไปด้วยหยาดนํ้าตาบนไหล่กลมกลึงมีเสื้อคลุมของเอเธนส์ปกคลุมอยู่

สร้างความตกใจภีรวัฒมือหนาเอื้อมไปคว้าข้อมือเล็กเข้ามาหาตัวเองก่อนจะดึงเธอเข้ามากอดเต็มแรงด้วยความเป็นห่วง

"ใครทำอะไร"

"ฮึก..ทำไมไม่ปล่อยให้หนูโดนรังแกไปเลยละคะ..ทำไมไม่ไปสนุกต่อ..ไม่ต้องมาสนใจหนูหรอก" นํ้าเสียงสั่นเทาของแพรวาเอ่ยออกมาด้วยความน้อยใจดวงตากลมโตของเธอเหลือบไปมองเรนนี่ที่อยู่ในสภาพล่อแหลม..

"แพรวา.."

"ปล่อยหนู" แพรวาสะบัดร่างภีรวัฒจนสุดแรงแล้วรีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นโดยมีภีรวัฒวิ่งออกไปติดๆ ..

พ้นร่างของสองคนนั้นทำให้สายตาของเรนนี่ดันไปสบตากับผู้ชายที่ชื่อเอเธนส์เข้าอย่างจังจนร่างกายร้อนวูบวาบไปหมดเขายืนพิงประตูไม่ปริปากพูดอะไร..

ปัง! แต่จู่ๆ ประตูห้องก็ปิดลงอีกครั้งพร้อมกับร่างกายของเอเธนส์ที่ค่อยๆ ก้าวเดินเข้ามาหาเรนนี่ในมือมีมีดแหลมคมเล่มเล็ก..

.

.

.

Next

"หวังว่าเธอจะจำฉันได้นะ...เรนนี่หยาง"