ตอนที่ 26 เกลียด

Episode [26] เกลียด

"นอกจากจะปากเก่งแล้วเธอยังชอบพูดรนหาที่ตายเก่งไม่น้อยเลยนะเรนนี่..." เอเธนส์บีบคางเล็กฝ่ามือแข็งกระด้างบดขยี้จนใบหน้าหวานบิดเบี้ยว เรนนี่พยายามแกะมือหนาออกด้วยแรงที่แทบจะไม่มี..

"อยู่แบบนี้ก็เหมือนตายทั้งเป็น.." ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือจิตใต้สำนึกที่แท้จริงของเธอกันแน่ที่ทำให้เรนนี่พูดออกไปแบบนั้น

"ลองท้าทายฉันอีกสักครั้งสิ..เธอจะได้รู้ว่านารกของจริงมันเป็นยังไง"

"...." เปลือกตาคู่สวยปิดลงปล่อยหยดนํ้าตาใหลลงตามพวงแก้มแดงระเรื่อ ถ้าเลือกได้เธอก็ไม่อยากเลือกเกิดมาเป็นตัวเองหรอก ไม่เคยมีเลยสักครั้งในชีวิตที่เธอจะพบเจอกับความสุขเหมือนคนอื่นๆ ..

"สำออย!" เอเธนส์ผลักร่างเล็กออกจนร่างเธอเซล้มไปกองอยู่บนพื้น มือหนายีผมตัวเองอย่างหงุดหงิดใบหน้าเบือนไปทางอื่นไม่อยากมองเรนนี่เธอเอาแต่นั่งจมปักอยู่แบบนั้นไม่ยอมลุก..ดวงตากลมโตฉายแววเสียใจจวนใจจะขาด..

"พอใจรึยัง...ถ้ายังไม่พอใจก็ทำร้ายหนูอีก..ทำร้ายให้ตายๆ ไปซะวันนี้เลย..แต่ถ้าหนูยังไม่ตาย..หนูจะจดจำทุกการกระทำที่คุณทำกับหนู..ฮึก" ดวงตากลมโตคลอเบ้าไปด้วยม่านนํ้าตา มือเล็กกำแน่น การกระทำของเขาวันนี้มันทำร้ายทั้งร่างกาย..ทั้งหัวใจดวงน้อยๆของเธอ..

"รอให้ฉันเอาเธอจนคุ้มก่อนนะ...เธอได้ตายสมใจแน่.." เอเธนส์เดินไปชิดร่างเล็กยกแขนขึ้นกอดอก เธอก็แค่ผู้หญิงที่เลี้ยงไว้ร่วมเซ็กส์เขาไม่จำเป็นต้องแคร์เธอ

"ฮึก..หนูเกลียดคุณ"

"!!!!" เอเธนส์ขบกรามแน่น เขาไม่ต้องการได้ยินคำว่าเกลียดจากเธอ แต่กลับดูเหมือนว่ากับว่าคำพูดร้ายๆ กับความรู้สึกในใจจะขัดแย้งกัน

"ได้ยินไหม..หนูเกลียดคุณ!" เรนนี่หยัดกายลุกขึ้น รีบวิ่งฝ่าฝูงชนภายในผับออกไปแม้จะเมาแค่ไหน ร่างกายอ่อนแรงขนาดไหนเธอก็ต้องหนี หนีไปให้พ้นจากผู้ชายคนนี้ เอเธนส์เม้มปากแน่นมองร่างเล็กผ่านความมืดไป สองเท้าเตรียมจะก้าววิ่งไปตามเธอแต่ก็กลับชะงักเมื่อร่างกายมันชาจากคำว่า 'เกลียด' จนขยับไปไหนไม่ได้...

'ฮึก..หนูเกลียดคุณ'

'ฮึก..หนูเกลียดคุณ'

'ฮึก..หนูเกลียดคุณ'

"ทำไมว่ะ!!" เอเธนส์ตะคอกแข่งเสียงเพลงภายในผับยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงพยายามนึกใบหน้าของนํ้าขิงแฟนตัวจริงของตัวเองไม่ใช่เอาแต่ได้ยินคำเดิมซํ้าๆ วนในสมอง..

"มึงทบทวนตัวเองดูดีๆ บางทีในวันที่คนหนึ่งเกลียดคนหนึ่งอาจจะรักขึ้นมาแบบไม่รู้ตัวก็ได้..กูเตือนมึงก่อนที่ที่ทุกอย่างมันจะสายไป" อเดลที่นั่งมองเหตุการณ์มาตลอดเดินเข้ามาตบไหล่เอเธนส์เบาๆ แววตาที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจมองเพื่อนชายแค่แวบเดียวแล้วหลบสายตาเหมือนสิ่งที่ตัวเองคิดตอนนี้ยังไงก็ไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน..

"มึงคิดอะไร"

"มึงก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจว่ากูจะสื่ออะไร"

"ไม่มีวัน..กูไม่มีวันรักคนที่เกลียดกู"

"จำคำพูดของตัวเองดีๆ..อย่ากลืนนํ้าลายตัวเองที่หลังแล้วกัน" พูดจบอเดลก็เดินล้วงถุงกางเกงตัวเองถอยออกมา มุ่งหน้าไปยังโซนชั้นสองต่อ

.

.

.

ด้านเรนนี่ที่วิ่งโซซัดโซเซออกมาจากผับเธอก็มาหยุดยืนที่ริมถนนใหญ่ ยกหลังมือขึ้นปาดนํ้าตา มองหาหนทางจะไป ถ้ากลับห้องอาจจะเจอกับปีศาจตัวเดิมอยู่ แต่ถ้าเธอไม่กลับเธอจะไปอยู่ไหนกันล่ะ..ร่างอันไร้เรี่ยวแรงตัดสินใจเดินข้ามถนนมาอีกฝั่ง เธอกำลังตัดสินใจว่าจะหนีหรือจะทนอยู่เพื่อแลกกับการเรียนแต่นั่นก็เหมือนกับว่าเรนนี่กำลังเอาตัวเองไปจมอยู่ใต้อำนาจของมาเฟียที่โหดเหี้ยมอย่างเอเธนส์...

"แม่จ๋า..ช่วยเรนด้วย" ดวงตามองเศร้าเหม่อมองท้องฟ้า หัวใจดวงน้อยยับเยินจนไม่เหลือชิ้นดี ร่างเล็กกอดตัวเองแน่น ความรู้สึกอยากจากลาโลกนี้ไปแวบเข้ามาในหัว...ก่อนที่สายตาจะมองเห็นรถแท็กซี่คุ้นตา เรนนี่จึงตัดสินใจควักมือเรียก..

"หนูนี้เอง.." รถแท็กซี่เคลื่อนตัวเข้ามาจอดข้างล่างเล็ก พร้อมกับลดกระจกลง

"ลุงจริงๆ ด้วย" เหมือนทรวงสวรรค์จะเห็นความรันทดของชีวิตเธอ จึงส่งลุง 'ทองมี' ที่เรนนี่เคยพบครั้งแรกตอนไปที่ท่าเรือของเอเธนส์ถึงจะเป็นเวลาอันน้อยนิดที่ทั้งสองพบกันแต่ทั้งคู่ก็จำกันได้เป็นอย่างดี..

"ขึ้นรถสิ...หนูจะไปลงไหน"

"..." ใบหน้าหมองเศร้าพยักตอบตกลงพร้อมกับหันกลับไปมองข้างหลังอย่างหวาดระแวง ก่อนจะเดินอ้อมมาขึ้นรถ

"ลุงช่วยขับไปเรื่อยๆ ก่อนได้มั้ยคะ...หนูขอร้อง" เรนนี่ยกมือไหว้ลุงทองมีคล้ายกับกำลังอ้อนวอนขอความช่วยเหลือ..

"อืม" ลุงทองมีขับรถออกมาตลอดตามแนวเส้นทาง ในสมองเต็มไปด้วยความสงสัย

"มีเรื่องอะไรรึป้าว...หนูเหมือนคนกำลังหนีอะไรมาสักอย่าง"

"ค่ะ..ลุงช่วยพาหนูไปส่งให้ไกลจากที่นี้ที่สุดได้มั้ยคะ..ค่ารถหนูสัญญาว่าจะรีบหางานทำแล้วมาใช้หนี้ลุงให้เร็วที่สุด.." ใบหน้าหวานเบือนหันมามองคนข้างกาย อย่างน้อยๆ ไม่ได้กลับญี่ปุ่นเธอก็ขอเลือกจะหนีออกมาอยู่คนเดียวดีกว่า..

"แล้วหนูหนีใครมาล่ะ..."

"หนู.." เธอก้มหน้าเหมือนนํ้าตาจะไหลพรากออกมาอีกรอบยามจะเอ่ยชื่อเอเธนส์..

"ไม่เป็นไร..ลุงไม่ถามหนูแล้วก็ได้เพราะสิ่งที่ลุงรับรู้ มันแสดงออกว่าหนูเป็นคนดีจริงๆ ถ้ายังไงลุงก็จะพยายามช่วยหนูให้เต็มที่.."

"ขอบคุณนะคะ.." ลุงทองมีพยักหน้าพร้อมกับยิ้มอ่อนๆ เด็กข้างกายเขาช่างน่าสงสาร ดวงตาเธอดูหมองเศร้าตลอดเวลาเหมือนในชีวิตไม่เคยเกิดเรื่องดีๆ ขึ้น ทองมีจึงรู้สึกอยากช่วยเหลือคนแบบเธอ ถึงเขาจะเป็นแค่คนขับแท็กซี่ ทองมีก็พยายามจะช่วยเธอให้ถึงที่สุด

เรนนี่เหม่อมองตามวิวทิวทัศน์ข้างถนนในยามราตรี อย่างน้อยๆ ในเรื่องร้ายๆ ของวันนี้เธอก็ได้เจอกับลุงทองมีโดยบังเอิญ ซึ่งการพบกันครั้งนี้อาจจะช่วยให้เธอเป็นอิสระไปตลอดชีวิตก็ได้

ทองมีที่กำลังขับรถบนท้องถนนอย่างระมัดระวังพลางเหลือบมองกระจกเป็นระยะๆ ก็พบเข้ากับรถตู้คันสีขาวขับตามมาติดๆ และแซงตีคู่ขึ้นมาสัญชาตญาณลูกผู้ชายทำให้ทองมีรู้ว่ามีใครกำลังขับตามอยู่ และที่แน่ๆ ต้องเป็นคนที่เรนนี่หนีมา ทองมีเชื่ออย่างนั้น...

ปั้ง!!! ปั้ง!!!

"จอดรถซะ..ถ้าไม่อยากตาย"

.

.

.

พอน้องจะหนี ตามใหญ่เลยนะเฮีย ?

Next

"มะ..ไม่ใช่..หนูแค่ไม่อยากเป็นมือที่สามของใคร"