ตอนที่ 25 ตามเฝ้า

Episode [25] ตามเฝ้า

"หื้ม..ถ้าเป็นแบบนี้ผมก็อกหักสิครับ" พี่ลีพูดขึ้นพร้อมกับตวัดสายตามองฉัน

"เตรียมใจไว้หน่อยก็ดีนะ..เดี๋ยวหน้ามืดไม่รู้ตัว" ให้ตายเถอะ เขาพูดอะไรไม่กลัวคนอื่นสงสัยรึไงโดยเฉพาะพี่นํ้าขิงถ้าเธอรู้ขึ้นมาละก็คงจะพลอยเกลียดขี้หน้าฉันไปใหญ่

"ปราบใดที่ผมยังไม่ได้ยินจากปากเจ้าตัว..ยังไงผมก็จะคิดว่าน้องเรนโสด"

"บอกไปสิ..ว่าเธอโสดรึป้าว" คุณเอเธนส์ส่งสายตากดดันฉัน บีบให้ฉันต้องตอบตามที่เขาต้องการทั้งๆ ที่แฟนตัวเองยังนั่งบนตักจะให้ฉันตอบแบบนั้นไปได้ยังไงฉันไม่ได้ใจอแข็งขนาดนั้น..

"โสดสนิทเลยค่ะ"

"...." พูดจบใบหน้าของเขาก็ฉายแววไม่พอใจ ถ้าตอนนี้ฉันอยู่ในห้องกับเขาสองต่อสองคงโดนบีบคอตายไปแล้ว จะให้ฉันตอบว่าไม่โสดฉันเองก็แอบรู้สึกผิดกับพี่นํ้าขิงอยู่บ้าง เธอมาก่อน และเป็นแฟนตัวจริง เพียงแต่เธอดันไปรักคนใจร้ายแบบคุณเอเธนส์แค่นั้นเอง..

"ผมว่าเรามาเริ่มเล่นเกมกันดีกว่า" พี่ไทป์เอ่ยทำลายบรรยากาศตึงเครียด

"เอาดิ" เฮียเดลตอบ

"ใครเปิดก่อนดี" พี่นํ้าขิงมองมาที่ฉัน

"น้องเล็กสุดในโต๊ะดีมั้ย" พี่พราวเสริม เธอรินเหล้าใส่ถึงครึ่งแก้วแล้วเลื่อนมันมาตรงหน้า ฉันมองของเหลวในแก้วอย่างลังเล เหล้าตัวนี้มันจะแรงไหมนะ เท่าที่ดูฉันก็ไม่ใช่คนคออ่อนซักเท่าไหร่ แต่ถ้าแรงมากๆ และดื่มเยอะๆ ก็อาจจะน็อคได้

"...." ฉันยื่นมือจับที่แก้วด้วยมือที่สั่นเทา ทุกสายตาในโต๊ะมองมาที่ฉัน

"ดื่มเลยสิครับ" พี่ลีเอ่ยขึ้น

อึก อึก อึก!

แกร็ก...! รสชาติแรกที๋ฉันสัมผัสได้คือรสชาติขมจนลิ้นชา ฉันจึงหยิบแก้วนํ้าเปล่าขึ้นมากรอกล้างรสชาติแย่ๆ ออกจากปลายลิ้น ฉันอยากรู้ซะจริงๆ ว่ารสชาติเหล้ามันไม่อร่อยขนาดนี้ทำไมคนถึงชอบกินกันนักกันหนา

"วนโต๊ะเลยดีกว่า" เมื่อฉันดื่มจบพี่ไทป์ก็เอ่ยบอกต่อ คนต่อไปที่ต้องดื่มจึงเป็นพี่พราวที่นั่งข้างๆ ฉัน

"ถึงคิวตัวเองแล้วสิ"

อึก อึก อึก!

แกร๊ก...!! พี่พราวดื่มหมดรวดเดียวแล้ววางแก้วไว้ที่เดิมดูเหมือนว่าพี่พราวจะเคยดื่มมาหลายครั้งจึงต่างกับฉันโดยสิ้นเชิงขนาดนี้

เวลาผ่านไปหลายนาทีเราวนโต๊ะสลับกันกินเหล้าไปหลายรอบจนขวดเปล่านอนกลิ้งตามขาโต๊ะและบนโต๊ะเต็มไปหมด ทุกคนต่างก็เริ่มจะไม่ไหว โดยเฉพาะพี่นํ้าขิงและพี่ลีที่สลบไปแล้วสองราย ฉันเองก็แปลกใจว่าทำไมพี่ลีถึงคออ่อนกว่าฉันและพี่พราวที่เป็นผู้หญิง ส่วนคนที่ไม่แสดงอาการใดๆ เลยน่าจะเป็นคุณเอเธนส์และเฮียเดลที่นั่งจิบไหล่ไม่หยุด ส่วนพี่ไทป์ก็ยังพอมีสติกว่าฉันอยู่...

"ไหวกันไหมนิ...แต่ละคนตาเยิ้มหมดแล้ว" เฮียเดลเอ่ยแซว

"พราวไม่ไหวแล้วค่า..ขอบายแล้วว" ฉันปรือตามองพี่พราวที่นอนพิงโซฟาหัวเราะอยู่คนเดียว ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งพิงโซฟานิ่งพยายามควบคุมสติตัวเองไว้

"งั้นก็จบเกม...วินฉิบหาย" พี่ไทป์สบถออกมายกมือขึ้นก่ายหน้าผาก

"ขึ้นไปนอนข้างบนกันไหมเดี๋ยวเฮียเปิดห้องให้คนละห้อง"

"ไม่เป็นรายค้าบ..เดี๋ยวพราวจะพาน้องรหัสเที่ยวต่ออีกนิดนึง"

"...." อ่า นี้พี่พราวยังจะพาฉันอยู่ต่ออีกหรอเนี้ย สมองฉันเบลอกหมดแล้วนะตอนนี้

"ถ้าอย่างงั้นก็ตามสบาย" เฮียเดลตอบไม่ใส่ใจนัก สายตาล่าเหยื่อกวาดมองสาวๆ นมโตภายในผับที่ต่างออกสเต็ปมันๆ กันอย่างเอาเป็นเอาตาย ฉันพยายามโฟกัสไปที่คุณเอเธนส์ว่าเขากลับไปรึยังแต่ก็ไม่เห็นร่างของเขาอยู่แล้ว สงสัยจะพาพี่นํ้าขิงกลับไปส่งที่คอนโด คืนนี้คงจะนอนด้วยกันทั้งคืน พอคิดแล้วฉันก็เจ็บใจขึ้นมาทำไมฉันต้องมาเจอผู้ชายแบบนี้ด้วยทำไมต้องเป็นลูกไก่ในกำมือเขา ที่ต้องทำทุกอย่างที่เขาวางไว้ แล้วถ้าฉันแหกกฎที่เขาวางไว้เขาจะยอมปล่อยฉันไปไหม???

"วู้ว...วู้ว~" จู่ๆ เสียงร้องสนุกสนานของพี่พราวก็ทำให้ฉันสะดุ้งตกใจ มองไปยังร่างที่กำลังลุกขึ้นเต้นอย่างเมามัน เห็นแบบนั้นแล้วทำไมฉันอยากเต้นบางจัง หรือเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์กันแน่นะที่ทำให้ฉันนึกอยากเต้นปล่อยความอัดอั้นขึ่นมา..

"น้องเรนไปเต้นกาน" พี่พราวเดินเซมาหาฉัน

"ไปกาน" เราสองคนเดินกอดเอวพยุงกันออกมาจากโต๊ะ ปล่อยเฮียเดลนั่งดื่มคนเดียว พอเดินมาถึงหน้าเวทีก็ยิ่งบิ้วอารมณ์นึกสนุกของฉันออกมาสุดๆ แอลกอฮอล์ที่กระตุ้นในร่างกายส่งผลให้ฉันไม่เกิดความเขินอายอะไรทั้งนั้น จากที่ไม่เคยเต้นกลับกลายเป็นว่าฉันใส่ไปทุกจังหวะดนตรี ออกสเต็ปได้อย่างไหลลื่น

"ทำไมวันรับน้องไปเต้นแบบเน้ละค่าน้องเรน" พี่พราวพูดเสียงยานคางใส่ฉัน ร่างเล็กที่อยู่ในชุดเย้ายวนเต้นอย่างเซ็กซี่เรียกสายตาจากผู้ชายรอบข้างให้มองมาที่เราสองคน

"ก็วันนั้นหนูม่ายเมา..." ฉันพยายามคุมเสียงตัวเองแต่กลับคุมไม่อยู่ซะงั้น

"วันนี้ไม่ได้ผู้กลับห้องบอกเลยเพ้ม่ายกับ" พี่พราวพูดตะโกนแข่งเสียงดนตรี ฉันไม่ตอบอะไรใส่อารมณ์ไปกับเพลงไม่สนใจอะไรทั้งนั้นจนเพลงเดิมจบไป ดนตรีจังหวะแดนซ์ก็แทรกเข้ามาแทน ฉันกวาดแขนขาอย่างยั่วยวนไหนๆ ก็ออกมาเที่ยวสักทีใส่เต็มที่หน่อยแล้วกันระบายความอัดอั้นหลายๆ เรื่องไปกับแอลกอฮอล์และเสียงดนตรีในคํ่าคืนนี้..

ปึก!!! ในขณะที่ฉันเต้นเหมือนมีใครบางคนตั้งใจเดินมาชนฉันเข้าให้ ฉันจึงหยุดและหันไปมองคนข้างหลังที่ยืนช้อนตัวฉันอยู่มือหนาลูบที่เอวขอด จนฉันต้องรีบสะบัดตัวออกอย่างแรง

"ขอโทษค่ะ"

"..."

"อ๊ะ..?" ฉันกำลังจะเดินไปหาพี่พราวที่กำลังเต้นคลอเคลียกับหนุ่มอยู่แต่กลับโดนผู้ชายคนเดิมคว้าเข้าที่เอวให้ แล้วกระชากฉันกลับไป

"มาคนเดียวหรอครับ" ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดที่ลำคอฉัน กลิ่นแอลกอฮอล์เบาๆ ทำให้ฉันรู้ว่าเขาเองก็กำลังเมาไม่ต่างจากฉัน...

"...ปะ...ปล่อย"

"ตอบก่อนสิ" เขาจับร่างฉันพลิกหันหน้ามาแทน พยายามดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุดสักทีจนฉันเริ่มรู้สึกกลัว การมาผับครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกและครํ้งเดียวที่ฉันจะมา..

"คุณเมาแล้วนะคะ.."

"หน้าผมเหมือนคนเมามากเลยหรอ?" เรียวคิ้วสวยขมวดยุ่ง มันก็จริง หน้าเขาดูเหมือนคนปกติแล้วทำไมกลิ่นแอลกอฮอล์มันแรงขนาดนี้กันล่ะ..

"...." ฉันนิ่งไม่ตอบอะไร เบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างนึกไม่ชอบ ทำไมเวลาที่ฉันกำลังจะมีความสุขต้องมีอะไรสักอย่างมาขัดขวางด้วยนะ..

"ผมอยากรู้จักคุณ.."

"แต่ฉันไม่อยากรู้จักคุณค่ะ"

"คนสวยมักใจร้ายนี้จริงด้วย.." จมูกโด่งยื่นลงมาใกล้ๆ ฉัน ทำให้ฉันต้องเบือนหน้าหนีอีกรอบ กวาดสายมองหาพี่พราวกลับไร้ร่างเธอ อย่าบอกนะว่าพี่พราวโดนลากไปกินตับแล้ว?

[And Talk]

"ยัยนั้นไปไหน" เอเธนส์พึ่งออกไปส่งนํ้าขิงให้กับแพนตอลที่ขับรถมารับเดินกลับเข้ามาในผับด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด สายตาคมกริบไล่มองทุกคนบนโต๊ะเมื่อเดาได้ว่าเรนนี่หายไปกับพราวไม่ได้หายไปกับผู้ชายคนอื่น ชายหนุ่มจึงหย่อนก้นนั่งลงข้างๆ เพื่อนรัก

"กูนึกว่ามึงจะกลับไปแล้วซะอีก"

"กูแค่อยากดื่มต่อ" เอเธนส์หลบสายตารู้ทันของเพื่อน

"พึ่งรู้ว่ามึงเลือกเหล้าไม่ได้เลือกแฟนที่กำลังเมา"

"นํ้าขิงอยู่กับคนที่กูไว้ใจแล้ว..กูไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง"

"แต่หวงใครอีกคนมากกว่า...มึงสารภาพมาดีๆ" อเดลเค้นหัวเราะ เพ่งสายตามองไปยังจุดที่เรนนี่ยืนอยู่แล้วกำลังมีผู้ชายระดับเศรษฐีเข้าไปจีบอยู่

"เฮียครับให้คุณไทป์กับคุณลีนอนห้องเดียวกันเลยไหม" เวย์ คนสนิทที่นำการ์ดมาพยุงร่างสองคนขึ้นไปนอนบนห้องถามขึ้น

"เออ"

"ครับ" การ์ดชุดดำสีคนหามร่างของลีและไทป์ที่ไร้สติขึ้นแล้วพยุงกันเดินไปยังชั้นบน ทำให้บรรยากาศตอนนี้เหลือแค่สองคนบนโต๊ะ..

"ดูมึงร้อนรนจังนะ...มองหาใครอยู่หรอว่ะ"

"ยัยนั้นไง...อย่าให้กูรู้ว่าไปอ่อยผู้ชายที่ไหนอยู่" เอเธนส์พูดด้วยนํ้าเสียงเยือกเย็น สายตาคมกริบพยายามเพ่งมองหาร่างคุ้นเคยผ่านความมืดและแสงสลัวๆ

"หึ.." อเดลหลุดหัวเราะออกมา พร้อมส่ายหัวเบาๆ มือหนาถือแก้วเหล้าอยู่

"....." เอเธนส์หายใจฟึดฟัดอยู่ไม่เป็นสุข เริ่มไม่อยู่นิ่งลุกขึ้นจากโซฟายืดคอมองหาร่างเรนนี่บ้าง กอดอกคํ้าเอวบ้าง เหมือนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

"นี้มึงรู้ตัวไหมว่ะว่าสายตามึงแทบจะลุกเป็นไฟเผาผับกูอยู่แล้ว"

"อะไร" เอเธนส์ตวัดใบหน้าหันมามองเพื่อนชาย พร้อมกับจำใจนั่งลงเหมือนเดิม ทั้งที่อเดลก็มองออกทุกอย่างว่าเพื่อนของเขาหวงเด็กคนนี้ขนาดไหนถึงขนาดทิ้งแฟนตัวเองที่เมาๆ ไปกับลูกน้อง...

"น้องเรนนี่ฮอตซะจริงๆ ขนาดเต้นเฉยๆ ยังมีผู้ชายเข้ามาจีบ"

ควับ!!! พอได้ยินคำพูดของเพื่อน เอเธนส์ก็หันหน้าไปมองอเดลเหมือนต้องการคำตอบ อเดลไม่ตอบแต่โบ้ยไปทางร่างเล็กที่กำลังโดนคลอเคลียอยู่

"!!??" เรียวคิ้วขมวดยุ่งร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปหาเรนนี่ที่พยายามขัดขืนอยู่ท่ามกลางผู้คนที่กำลังเมามันไปกับเสียงดนตรี...

ปึก ผลั๊วะ ผลั๊วะ!

"คุณ!!" เอเธนส์พุ่งเข้ามากระชากร่างของผู้ชายคนนั้นออกอย่างแรง แล้วต่อยเข้าที่ใบหน้าคมคายไปสองหมัดจนเลือดสีแดงสดไหลตามมุมปาก เรนนี่พยายามฉุดรั้งเอเธนส์ที่กำลังควบคุมตัวเองไม่อยู่ ร่างหนาโมโหจนตัวสั่นแล้วสะบัดร่างเธอออกจนทำให้เรนนี่กลัวขึ้นมา...

"ก่อนจะยุ่งกับใคร..แหกตาดูดีๆ ซะก่อนนะว่าเขามีเจ้าของรึยัง.." มือหนากระชากคอเสื้อชายคนนั้น มืออีกข้างหยิบปืนที่เหน็บอยู่ออกมาตบเข้าที่แก้มสากเบาๆ แล้วผลักร่างหนาออก..

"...." ผู้ชายคนนั้นนิ่งเงียบมองเอเธนส์ด้วยสายตากวนประสาทก่อนจะยกมือขึ่นเช็ดมุมปากแล้วเดินถอยออกมาอย่างเชื่องช้า เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ่น

"...." ใบหน้าหวานก้มงุด เธอเมาแทบจะทรงตัวเองไม่อยู่ ร่างเล็กยืนโซซัดโซเซ แทบจะล้มทับเอเธนส์อยู่รอมร่อ

"ทีหลังถ้าฉันไม่อนุญาตอย่าดื่มอีก.." เอเธนส์บีบข้อมือเล็กแน่น พูดเสียงลอดไรฟัน

"ปล่อย.." เรนนี่พยายามสะบัดข้อมือออกด้วยท่าทางรังเกียจ..

"อยากโดนผู้ชายลากขึ้นเตียงรึไง...หรือว่าความร่านมันบังตา จนต้องหว่านเสน่ห์ไปทั่วให้ผู้ชายเข้ามาจีบไม่ซํ้าหน้า"

"จะมาสนใจทำไมว่าหนูจะหว่านเสน่ห์ให้ใคร..กลับไปหาคนของคุณเถอะ.."

.

.

.

ได้ยินไหมเฮีย รักนํ้าขิงก็ไปอยู่กับนํ้าขิงไม่ต้องมาเฝ้าน้อง!

Next

"พอใจรึยัง...ถ้ายังไม่พอใจก็ทำร้ายหนูอีก..ทำร้ายให้ตายๆ ไปซะวันนี้เลย..แต่ถ้าหนูยังไม่ตาย..หนูจะจดจำทุกการกระทำที่คุณทำกับหนู..ฮึก"