ตอนที่ 23 สายรหัส

Episode [23] สายรหัส

กิจกรรมรับน้อง...

บรรยากาศรวมตัวกันของปีหนึ่งทุกคนเงียบกริบร่างเล็กหยุดชะงัก ทุกสายตาหันมามองเธอเป็นจุดเดียว สถานการณ์ตอนนี้คือรุ่นพี่กำลังตามหาเธอกันให้วุ่น เพราะทุกคนต้องมาครบก่อนถึงจะเปิดกิจกรรมได้

"น้องครับ...เดินมาข้างหน้าด่วน" เสียงรุ่นพี่ผู้ชายคนใหม่พูดขึ้น เธอค่อยๆก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าด้วยสายตาของทุกคนที่มองเธอย่างกดดัน

พรึบ!! แล้วเสื้อคลุมตัวโตของเฟียซก็ถูกโยนให้เธอ เรนนี่รับได้พอดิบพอดี เธอชักสีหน้าสงสัยมอง เฟียซที่ชี้นิ้วเข้าที่ลำคอของตัวเองใบหน้าจิ้มลิ้มจึงพยักตอบกลับเป็นเชิง 'เข้าใจแล้ว' แล้วรีบสวมเสื้อคลุมคอสูงรูดซิปจนสุดปกปิดคอได้พอดี

"รู้ไหมครับ...ว่าการรักษาเวลามันสำคัญขนาดไหน" รุ่นพี่ชื่อ 'ซี' ถามเธอด้วยสายตาคาดคั้น เรนนี่ทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกจับตามองเป็นจำนวนมาก

"หนู..ขอโทษค่ะ"

"ทีหลังช่วยจัดแจงเวลา และรู้หน้าที่ของตัวเองให้ดีด้วยนะครับ พี่หวังว่าครั้งที่สองคงไม่เกิดขึ้น แต่ครั้งนี้พี่ต้องทำโทษเราก่อน"

"..." เรนนี่พยักหน้าตอบ

"เอาป้ายชื่อขึ้นมาใส่ พี่จะให้เวลาเราสามนาทีในการลงโทษครั้งนี้" ซีสั่ง

"ค่ะ.." เธอขานรับ เอี้ยวตัวหยิบป้ายชื่อในกระเป๋าเป้ขึ้นมาสวม

"พราวขอเพลงหน่อย" สิ้นเสียงซี เพลงจังหวะแดนซ์ก็ดังขึ้น ร่างเล็กยืนนิ่งเธอไม่เคยเต้นมาก่อนและก็เต้นไม่เป็น

"...." สายตากวาดมองเพื่อนๆที่เอ่ยเชียร์เธอในคณะอย่างเขินอาย

"เอาสิครับ บทลงโทษง่ายๆ เองเดี๋ยวพี่เต้นให้ดู" ซีออกลวดลายใส่จังหวะเพลงด้วยท่าทางคล่องแคล่วขี้เล่น ส่งผลให้เกิดเสียงหัวเราะขึ้นมาในทันที เรนนี่มองตามซี ก่อนที่เธอจะเริ่มออกสเต็ปตามซีด้วยท่าทางเงอะๆ หงะๆ

"แบบนั่นแหละครับ.." ซีพูดให้กำลังใจเธอให้ผ่อนคลาย ด้วยร่างกายที่เล็กบวกกับกระโปรงยาวและเสื้อตัวใหญ่มองแล้วอาจจะตลกแต่ทุกคนกลับมองเธอย่างนึกเอ็นดู

เรนนี่เริ่มสนุกกับเพลงเธอออกลวดลายเต้นอย่างน่ารักใบหน้าเกิดรอยยิ้มแบบไม่รู้ตัว ส่งผลให้เพื่อนๆในคณะบางคนต้องยกโทรศัพท์ขึ่นมาถ่ายคลิปเอาไว้ ไม่นานเวลาของการลงโทษของรุ่นพี่ในขณะก็จบลง..

"วู้ว" เสียงโห่ร้องของเพื่อนๆ ดังกึกก้อง

"เอาละค่ะน้องๆ ตอนนี้เราก็มาครบกันแล้วเนาะเดี๋ยวพี่จะเริ่มเปิดกิจกรรมเลยนะ ส่วนน้องเรนนี่ก็กลับไปรวมตัวกับเพื่อนได้ค่ะ" พราวเอี้ยวตัวอ่านป้ายชื่อ แล้วฉีกยิ้มให้ มือบางยกขึ่นไหว้รุ่นพี่ก่อนจะเดินกลับมาที่เดิมซึ่งต่อจากเฟียซ

"ฮ็อตใหญ่เลยนะ" เฟียซเอ่ยแซว

"ป้าวซะหน่อย"

"ป้าวอะไร..เมื่อกี้ที่เธอเต้นน่ารักเชี้ยเหี้ยไปสันหาท่าพวกนี้มาจากไหนกัน" เฟียซเอ่ยชมเพื่อนสาว เขาเองก็อดจะอมยิ้มไม่ได้เหมือนคนอื่นๆ เธอเหมือนเด็กอนุบาลที่ขึ้นไปเต้นในงานวันเด็กด้วยความเขินอาย

"ไม่รู้อ่ะ..อยู่ๆ ก็เต้นออกไป" เธอตอบ

"ที่จริงเสื้อที่เธอใส่อยู่มันไม่ใช่ของฉันหรอก...เมื่อเช้าไอ้ท่านคุณมันฝากมาให้เธอ"

"?" ใบหน้าจิ้มลิ้มฉายแววสงสัย เมื่อเช้าเจ้าคุณเห็นรอยที่คอเธองั้นหรอ...

"สงสัยอะไรก็ไปถามมันเอง..แล้วก็ช่วยเอาเสื้อไปคืนมันเองด้วย" เฟียซพูดไม่ใส่ใจนัก สายตาโลมเลียรอบมองสาวๆ ในคณะที่ต่างคนต่างใส่ชุดนักศึกษารัดตึง

"คือ..ฉันไม่ว่างวันนี้ นายเอาไปคืนได้มั้ย"

"ไปคืนวันอื่นสิ...มันบอกอยากคุยกํบเธอด้วย"

"..." เรนนี่พยักหน้าตอบ เธอเองก็อยากจะบอกความจริงกับเจ้าคุณเหมือนกันว่าระหว่างเธอกับเอเธนส์อยู่ในสถานะอะไรกัน..

กิจกรรมดำเนินไปเรื่อยๆ จนถึงช่วงสุดท้ายที่ทุกคนต้องตามหาพี่รหัสกันให้เจอก่อนจะจบงาน เรนนี่เปิดคำใบ้ที่หยิบได้จากเมื่อวานขึ้นมาอ่าน

"ง่ายชิบ" เฟียซสบถออกมาด้วยรอยยิ้ม เขาหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมากรอกชื่อintragram ของรุ่นพี่คนนั้นลงไป

"นายหาเจอแล้วหรอ"

"ใช่ พี่มันให้ชื่อไอจีมา แล้วเธอล่ะได้คำใบ้อะไร"

"ระยิบระยับ"

"มันไม่ง่ายแต่ก็ไม่ได้ยากอะไร ตามหาให้เจอล่ะฉันไปหาพี่รหัสล่ะ" มือหนาตบบ่าเพื่อนสาวเบาๆ เรนนี่ยืนนิ่งเธอไม่รู้จะเริ่มหายังไงดี เรียวขาเดินไปเรื่อยๆ สายตากวาดมองป้ายชื่อของรุ่นพี่ปีสอง ที่ชื่อหน้าจะเข้าข่าย 'ระยิบระยับ' แต่กลับไม่ใช่สักคน

"น้องคะ...จะหมดเวลาแล้วนะหาพี่รหัสเจอรึยัง" พราว เดินมาถาม

"ยังค่ะ"

"คำใบ้อะไร เดี๋ยวพี่ช่วยตามหา"

"...." มือบางยื่นคำใบ้ให้พราว เธอรับมาแล้วเปิดดู ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา

"ลองดูชื่อพี่สิพอจะเข้าข่ายไหม"

"? " ใบหน้าหวานฉายแววสงสัยเธอก้มดูป้ายชื่อของพราว "แพรวพราว..พี่พราวคือพี่รหัสหนูหรอคะ"

"ใช่ไง..เดี๋ยวแลกไลน์กันไว้หน่อยเผื่อพี่จะนัดเราไปเลี้ยงสายรหัส"

"เอ่อ...คือ เผอิญหนูลืมโทรศัพท์ไว้บ้านค่ะ ไว้วันหลังเราค่อยแลกกันได้ไหมคะ"

"ไม่เป็นไร...วันหลังก็ได้"

"ขอบคุณค่ะ"

"งั้นเดี๋ยวพี่ไปทำกิจกรรมต่อก่อนนะ..ไว้เจอกัน" พราว ฉีกยิ้มกว้างมือบางตบไหล่เธอเบาๆ แล้วเดินทำกิจกรรมต่อ จนเวลาแห่งการตามหาพี่รหัสจบลง

อีกด้าน...

20 : 00 AM.

ควันบุหรี่สีขาวลอยคละคลุ้งภายในห้องทำงานมืดสลัวมีเพียงแสงสว่างสาดส่องโต๊ะทำงานแค่เล็กน้อย ตรงหน้าเอเธนส์คือลูกน้องของ 'ไทชิ' ที่กำลังตามสืบเรื่องเรนนี่อยู่ ชายหนุ่มวัยญี่ปุ่นนั่งคุกเข่าใบหน้าเต็มไปด้วยบาดแผลจากฝีมือลูกน้องเอเธนส์ คอเสื้อถูกแพนตอลฉุดไว้ มือถูกมัดด้วยเชือกหยาบๆ สายตาคมกริบตวัดมองอย่างนึกรำคาญ

"แค่สองศพนายมึงคงไม่เข็ดสินะ" เอเธนส์พูดออกไปเป็นภาษาอังกฤษ ตวัดขาไขว่ห้างในแบบผู้ชายด้วยท่าทางสบายๆ คนที่ลอบฆ่าเขาวันนั้นก็คือลูกน้องของไทชิซึ่งเขาก็จัดการไปแล้ว แต่ไทชิกลับส่งลูกน้องจากญี่ปุ่นมาตามสืบเรื่องของเรนนี่เป็นครั้งที่สองซึ่งเขาจะไม่ทน..

"...." ชายหนุ่มชาวญี่ปุ่นสีหน้าซีดเผือด ตัวสั่นราวลูกนกตกนํ้า แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเมื่อเห็นใบมีดแหลมคมในมือหนา

"Choot..." สิ้นเสียงสั่ง กระบอกปืนในมือแพนตอลก็ถูกจ่อเข้าที่ข้างสมองของลูกน้องศัตรู...

ปัง! ปัง! ลูกกระสุนทะลุเข้าที่สมอง เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดจนเปื้อนพื้นห้องและตามเสื้อผ้าของแพนตอล ร่างไร้วิญญาณล้มลงบนพื้นทั้งๆ ที่เปลือกตายังเปิดอยู่

"สั่งคนมาลากคอมันออกไป อย่าลืมส่งของขวัญชิ้นนี้ให้นายมันด้วยล่ะ" เอเธนส์แสยะยิ้มเบาๆ หยัดกายลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานกดโทรออกหาแฟนสาวที่พึ่งคบกันไปไม่กี่วันหมาดๆ

ครืด ~ ครืด ~ เสียงสมาร์ตโฟนเครื่องหรูสั่นเครือบนโต๊ะข้างๆ หัวเตียง นํ้าขิงที่พึ่งกลับจากมหาลัยและอาบนํ้าเสร็จหมาดๆ เช็ดมือให้แห้งแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย

(เลิกคลาสยัง..เดี๋ยวพาไปซื้อของ)

"วันนี้อาจารย์ยกเลิกคลาสคาบสุดท้ายค่ะ..ขิงเลยกลับมาก่อน ขอโทษนะคะที่ไม่ได้โทรบอกเฮีย"

(ทีหลังก็บอกกันด้วยสิ..เกือบไปรับแล้ว)

"เฮียอย่างอลขิงเลยน้าาา...วันนี้ขิงนัดรุ่นน้องเลี้ยงสายรหัสด้วยเฮียไปด้วยกันไหมคะ"

(ไม่ดีกว่า..เดี๋ยวน้องรหัสเธอจะอึดอัดเอา)

"ถ้าอย่างงั้นเดี๋ยวขิงรีบไปรีบกลับนะคะ..เฮียจะได้ไม่เป็นห่วง"

(ครับ)

"แค่นี้ก่อนนะคะ..น้องรหัสขิงทักมาแล้ว"

(อืม)

ตี้ด! สายถูกตัดไป นํ้าขิงกดเข้าไปที่แอปพลิเคชันไลน์ต่อ

(Line)

พราว : พี่ขิงคะ...พราวขอไลน์น้องแต่น้องลืมโทรศัพท์ วันหลังค่อยดึงน้องเข้ากลุ่มสายรหัสนะคะ

นํ้าขิง : โอเค แล้วได้ขอเบอร์เพื่อนน้องไว้ติดต่อด้วยรึป้าว

พราว : ขอค่ะ แต่เป็นเบอร์คนที่อยู่วิศวะ น้องเฟียซไม่รู้จักที่อยู่น้อง

นํ้าขิง : โอเค ช่วยติดต่อเพื่อนน้องแล้วไปรับน้องมาด้วยกันให้ได้นะ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง

พราว : โอเคค่ะ

หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จเอเธนส์จึงเดินมาหาร่างที่นอนสลบสไหลอยู่บนพื้น ฝ่าเท้าลูบเปลือกตาปิดลงด้วยท่าทางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มือหนาคีบบุหรี่ขึ่นสูบ

"..ให้คนมาทำความสะอาดห้องกูด้วย"

"ครับ" แพนตอลขานรับ เอเธนส์จึงเดินออกมาจากห้อง เหลือบมองนาฬิกาข้อมือจู่ๆ ภาพของเรนนี่ก็ลอยเข้ามาในหัว มุมปากยกยิ้มอย่างพอใจที่ได้แกล้งคนตัวเล็กให้รออยู่มหาลัยหลายชั่วโมง ก่อนที่เขาจะขับรถไปรอเธอที่คอนโด...

.

.

.

@คอนโดเรนนี่

ภายในห้องมืดไปหมดไม่มีวี่แววว่าเธอจะกลับมาแล้ว เอเธนส์เอื้อมมือเปิดไฟในห้องแล้วปลดกระดุมเสื้อเดินมายังเตียง มือหนาสัมผัสกับผ้าปูที่เขาเคยมีอะไรกับเรนนี่มาหลายครั้ง ภาพใบหน้าหวานตอนอยู่ใต้ร่างลอยเข้ามาในหัว ความต้องการภายในกายชายถูกปลุกเร้าขึ้นมาอีกครั้งเพียงเพราะนึกภาพของเธอ..

"เป็นบ้าอะไรว่ะ!!" เอเธนส์ยีผมตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ล้มตัวนอนแผ่หลาบนเตียงในมือกำโทรศัพท์ไว้

Lienn!!!

อเดล : Send a picture

อเดล : โอ๊ะ

อเดล : คุ้นๆ แต่งตัวซะแซ่บ

เรียวคิ้วได้รูปขมวดยุ่งมองรูปในมือถือ เป็นรูปของเรนนี่ที่อยู่ในชุดแหวกหน้าเว้าหลังอวดเรือนร่างเย้ายวน ชุดสีดำยิ่งขับให้ผิวเธอดูสว่างหน้าลูบไล้มากกว่าเดิม

เพล้ง!! มือหนาฟาดโทรศัพท์ลงบนพื้นดัวยอารมณ์ที่กลั้นไม่อยู่ ตาแทบลุกเป็นไฟ เขาอยากจับคนตัวเล็กมาจัดการให้เข็ดหลาบ ที่ไม่กลับมาห้องแล้วดันไปโผล่หัวอยู่ผับอีก ไหนจะแต่งตัวแบบนั้นไปทั้งๆ ที่เมื่อคืนยังโดนเขาสั่งสอนไปหมาดๆ

"สั่งสอนไม่เคยจำ.." เอเธนส์พูดเสียงลอดไรฟัน ลำคอขึ้นเส้นเลือดปูดโปน ร่างหนาไม่รอช้าหยัดกายลุกขึ้นจากเตือนมุ่งหน้าไปยังไนต์คลับทันที...

.

.

.

Next...

"ถ้าดื่มไม่เป็นให้พี่ป้อนมั้ยครับ" ใบหน้าหล่อเหลายื่นจมูกมาใกล้ๆ ซอกคอฉัน ลมหายใจร้อนเป่ารดลำคอทำให้เกิดความรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ

"ป้อนยังไงคะ? " ฉันเลิกคิ้วถาม

"แล้วถ้าบอกว่าป้อนด้วยปาก..จะลองมั้ย" พี่ลียกยิ้มมุมปาก ซุกจมูกคลอเคลียที่ซอกคอฉันจนฉันต้องรีบถอยออกมาด้วยสีหน้าตกใจ "พี่ล้อเล่นครับ"