ตอนที่ 22 ออกตัวแรง

Episode [22] ออกตัวแรง

[Renny Talk]

เช้า...

ฉันจ้องมองรอยผ่านกระจกบานใหญ่ วันนี้มีรับน้องด้วยฉันควรจะทำยังไงกับรอยที่เกิดขึ้นมันน่าเกลียดและชัดเจนเกินไป..

"อื้อ.." เสียงครางอู้อี้ในลำคอของคุณเอเธนส์ทำให้ฉันรีบติดกระดุมเสื้อนักศึกษาตัวใหม่ทันที ก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหาผ้าพันคอมาพันปิดรอยเอาไว้ ความปวดหนึบที่จุดกึ่งกายยังเข้าเล่นงานเรื่อยๆ

"รอไปมหาลัยพร้อมฉัน" เท้าที่กำลังจะเดินไปทางประตูหยุดชะงัก เมื่อคำพูดของคุณเอเธนส์ทำให้ฉันแปลกใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

"ค่ะ" ที่ตอบตกลงเพราะไม่อยากทะเลาะกันตั้งแต่เช้า มีเรื่องกันทีไรจบลงบนเตียงทุกที แต่เจ้าคุณนะสินายนั้นคงจะมารอรับฉันแล้ว ถ้าเกิดนานเกินไปยังไงนายนั่นก็ขึ้นมาหาฉันข้างบนแน่นอน

"พูดง่ายกว่าเดิมเยอะเลยนะ" ร่างกายเปลือยเปล่าลุกขึ้นจากเตียงเดินไม่มีความละอายมาหาฉัน ตาฉันจะเป็นกุ้งยิงรึป้าวก็ไม่รู้ มันเห็นชัดเจนเกินไปถึงฉันจะคุ้นเคยกับมันก็เถอะ..

"อ๊ะ..เอาออกทำไมคะ?" มือหนากระชากผ้าพันคอออกจากคอฉัน แล้วม้วนมันโยนไปทางอื่นอย่างนึกรำคาญ ก่อนที่ท่อนแขนกำยำจะรวบเอวฉันเข้าไปหาร่างของตัวเอง..

"กลัวคนอื่นรู้รึไง ว่ามีเจ้าของแล้ว" เสียงแหบพร่ากระซิบที่ข้างหูฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนๆ คุณเอเธนส์ใช้ปากดูดเม้มคอฉันทับรอยเดิม ทั้งเสียวทั้งวาบวามในเวลาเดียวกัน..

"เจ้าของที่ใช้ร่วมกับคนอื่น..มันไม่น่าอวดหรอกนะคะ"

"อยากทำตัวเป็นสายน้อยบริสุทธิ์ทั้งที่ความจริงเธอก็รู้อยู่แก่ใจ..ว่าฉันคือผู้ชายคนแรก..ลองเถียงออกมาสิว่าไม่ใช่.."

"ใช่ค่ะ..แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะเป็นคนสุดท้ายด้วย" ฉันตอบกลับ มองคนตรงหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง ถึงจะหวาดกลัวผู้ชายคนนี้มากแค่ไหนแต่อย่างมากเขาแค่ลงโทษฉันบนเตียง เขาไม่กล้าฆ่าฉันหรอก แต่ถ้ากล้า ฉันก็รอเวลานั้นอยู่เหมือนกัน เพราะเป็นชู้กับคนที่มีแฟนแล้วมันก็ไม่โอเคนักหรอก..

"ลองพูดออกมาอีกสักคำ..เธอไม่ได้ลงจากเตียงแน่" คนตรงฉันขบกรามแน่น สายตาแทบจะเผาฉันให้มอดไหม้อยู่ตรงนี้ มือหนาเพียงข้างเดียวผละออกจากเอวฉันแล้วสอดเข้ามาใต้กระโปรงบีบเนินเนื้อบวมเป่งผ่านเนื้อแพนตี้ตัวบาง..

"ทะ..ทำอะไร..หนูเจ็บ.."

"เธอได้เจ็บกว่านี้ถ้ายังจะคิดไปมีคนอื่น.."

"อ๊ะ..!!" มือหนาตะโบมบีบเนินเนื้อฉันอย่างรุนแรง ก่อนจะผละออกและเดินไปหยิบผ้าขนหนูเดินหายเข้าไปในห้องนํ้า ลับร่างเขาฉันจึงทรุดตัวนั่งพับเข่าอยู่บนพื้น ความปวดแสบเข้าเล่นงานไม่หยุด...

เวลาผ่านไปหลายนาทีฉันก็ได้แต่นั่งรอคุณเอเธนส์บนเตียงด้วยสีหน้าเป็นกังวล ป่านนี้เจ้าคุณไม่รอฉันแย่แล้วรึไง ขอให้กลับไปมหาลัยก่อนฉันทีเถอะ..

"นั่งคิดถึงเพื่อนรักเธออยู่รึไง.." จู่ๆ นํ้าเสึยงหงุดหงิดก็เอ่ยขึ้น ร่างกายกำยำอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตพับแขนบวกกับกางเกงยี่ห้อดังสีดำเหมือนที่ชอบใส่เป็นประจำใบหน้าบึ้งตึงนี้เขาแต่งตัวเสร็จตั้งแต่เมื่อไหร่กัน..

"ป้าวค่ะ"

"ฉันเรียกตั้งนาน..มัวคิดอะไรของเธออยู่"

"รีบไปเถอะค่ะ..หนูมีรับน้อง" ฉันตอบปัดๆแล้วหยัดกายลุกขึ้นจากเตียง เดินมุ่งหน้ามายังประตูตามมาด้วยคุณเอเธนส์ที่หยิบกุญแจรถกระเป๋าตังและโทรศัพท์ตามมาติดๆ

แกร๊ก...!

"เจ้าคุณ.." หัวใจฉันแทบหล่นวูบเมื่อพบเข้ากับร่างของเพื่อนชาย เจ้าคุณชะงักมือที่กำลังจะเคาะประตู นายนั้นเองก็ตกใจไม่ต่างจากฉันที่เห็นคุณเอเธนส์ยืนช้อนหลังฉันอยู่..

"!!!" คนข้างกายฉันหายใจฟึดฟัด มือหนารวบเอวฉันเข้าไปชิดร่างตัวเองแน่น สายตาฟาดฟันกับเจ้าคุณแทบจะต่อยกันอยู่รอมร่อ บรรยากาศตอนนี้ทำให้ฉันทำตัวไม่ถูกกลัวแค่สองคนนี้จะต่อยกันเข้าให้..

"ไปกันเถอะเรน..ใกล้จะสายแล้ว" เจ้าคุณยื่นมือหวังจะดึงข้อมือฉันไป แต่กลับโดนมือหนาของคนข้างกายฉันปัดออกคุณเอเธนส์คว้าหมับเข้าที่คอเสื้อนักศึกษาของเจ้าคุณพร้อมกับง้างหมัดขึ้นเตรียมจะต่อย..

"คุณเอเธนส์..อย่าค่ะ" ฉันแทรกตัวกั้นกลางระหว่างสองคน ทำให้เจ้าคุณจับไหล่ฉันหลีกทางแต่ฉันก็ยืนตัวเเข็งทื่อไม่ยอมไปไหน..

"มานี้" นํ้าเสียงลอดไรฟันสั่ง ทำให้ฉันต้องหันกลับไปมองเจ้าคุณส่งสายตาขอโทษกลับไปให้ ถ้าขืนเจ้าคุณยังยืนอยู่ตรงนี้มีหวังได้แผลต้อนรับวันรับน้อง

"คุณ..นายไปมหาลัยก่อนฉันเลยนะ..ฉันไปทันแน่นอน" สีหน้าเจ้าคุณฉายแววไม่เข้าใจ ก่อนจะละสายตามองคุณเอเธนส์ที่แทบจะพุ่งต่อยเจ้าคุณอยู่ตลอดเวลา

"อืม ไว้เจอกัน" นํ้าเสียงเรียบนิ่งตอบกลับก่อนร่างเจ้าคุณจะเดินจากไป

หมับ!!

"อ๊ะ!!" ข้อมือฉันถูกคว้าขึ้นมาจับอย่างแรงสีหน้าแววตาคุณเอเธนส์เต็มไปด้วยคำถาม เขาบีบข้อมือฉันแน่นแล้วลากกลับเข้ามาในห้องดันร่างฉันติดกับผนัง

"มันเคยมาหาเธอที่นี้แล้วใช่ไหม!?" ร่างกายฉันขนลุกขนพองไปหมด รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ พูดอะไรไม่ออกจะให้ฉันบอกไปได้ยังไงล่ะว่าเจ้าคุณเคยมาหาฉันที่นี้แล้ว..

"...."

"จะตอบดีๆ หรือจะตอบด้วยลูกปืน?"

"คะ..แค่ครั้งเดียว"

"ถ้ามีครั้งที่สอง..เพื่อนรักของเธอจะไม่มีโอกาสมองโลกอีกต่อไป..." นํ้าเสียงเย็นเฉียบเอ่ยออกมา เขาจะฆ่าเจ้าคุณงั้นหรอ..

"หนูไม่ได้ตั้งใจ..มันบังเอิญ.."

"อย่าบังเอิญบ่อยไปก็แล้วกัน.." สิ้นเสียงคุณเอเธนส์ก็ปล่อยร่างฉันแล้วเดินออกไปจากห้องเห็นอย่างฉันจึงรีบเดินตามออกมาหยิบคีย์การ์ดขึ้นมาล็อกห้องด้วยความเร่งรีบจนเราสองคนเดินมาถึงโรงรถ..

"รอนานไหม.." คุณเอเธนส์เดินเข้าไปสวมกอดร่างบอบบางในชุดนักศึกษาที่ยืนรอเขาอยู่ข้างรถ เห็นแบบนั้นร่างกายฉันก็ดันหยุดชะงักกะทันหัน พี่นํ้าขิงยืดตัวหอมแก้มเขาอย่างออดอ้อน ถ้าเขาจะไปกับแฟนทำไมต้องลากฉันมาด้วยล่ะ..

"นานแค่ไหนขิงก็รอเฮียได้ค่ะ ว่าแต่น้องเรนจะไปพร้อมกับเราหรอคะ?" ดวงตากลมโตหันมามองฉันที่ยืนนิ่งอยู่

"ครับ...น้องแพนตอลลูกน้องเฮียเอง" คุณเอเธนส์หันมากระตุกยิ้มใส่ฉัน ถ้อยคำดีๆ แบบนั้นเขาคงมีไว้สำหรับเธอแค่คนเดียว

"อ่อค่ะ..ไปกันเถอะขิงรีบ" เรียวแขนเกาะร่างหนาเอาไว้ แล้วพากันเดินเข้าไปในรถ ซึ่งวันนี้รถที่เขาใช้มีทั้งเบาะหน้าและเบาะหลัง เปลี่ยนใจตอนนี้ทันไหมนะ ฉันไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอใคร..

"ขึ้นมาสิ..แฟนฉันรีบ" นํ้าเสียงไม่สบอารมณ์พูดขึ้น ฉันเหลือบมองนาฬิกาข้อมือที่เขาเคยส่งมาให้ ขึ้นแท็กซี่ตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วยอมๆ ทนไปด้วยแค่ครั้งเดียวให้มันจบๆ ไป..

"..." ฉันตัดสินใจเปิดประตูรถแล้วขึ้นมายังเบาะหลัง มองออกไปข้างนอก พยายามไม่สนใจสองคนตรงหน้าหลอกฉันมาด้วยทั้งๆ ที่ตัวเองนัดแฟนเอาไว้ ใครจะทนไหวกันล่ะ ฉันเลือกที่จะทิ้งเจ้าคุณและมาด้วยแต่กลับเป็นตัวเองซะงั้นที่โดนเล่นงานจนตกมาอยู่ในสถานการณ์น่าอึดอัดแบบนี้..

"เฮียค่ะ...ขิงอยากได้โทรศัพท์ใหม่จังเครื่องเดิมมันพังแล้วเนี้ย" นํ้าเสียงออดอ้อนพูดขึ้น ฉันจึงละสายตามองพี่นํ้าขิงที่ซบไหล่หนาเอาไว้ หัวใจมันก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

"เดี๋ยวคืนนี้เฮียพาไปซื้อ" สายตาคมกริบมองฉันผ่านกระจก มุมปากกระตุกยิ้ม ฉันจึงเป็นฝ่ายหลบสายตา ฉันไม่เคยได้อะไรจากเขาเลยสักชิ้นนอกจากนาฬิกาเรือนเก่าๆ เรือนเดียวและชุดนักศึกษาเฉิ่มๆ โทรศัพท์เขาก็ไม่ให้ฉันใช้...

"ขอบคุณนะคะ.."

ฟอด~

"...." ฉันเม้มปากเเน่น ร่างกายชาวาบระบายความน้อยใจลงบนเบาะ พยายามไม่ให้ตัวเองอ่อนแอและเสียนํ้าตา เจ็บยังไงฉันก็ต้องทน มันต้องมีซักวิธีสิที่ฉันจะลบภาพพวกนี้ออกจากสมองได้..

"อยากได้อะไรอีกไหมจะได้พาไปซื้อทีเดียว"

"เดี๋ยวไว้ขิงคิดออกจะบอกเฮียนะคะ"

"ครับ" ฉันมองสองคนนั้นคุยกันออดอ้อนเหมือนฉันไม่มีตัวตนบนรถจนเวลาผ่านไปหลายนาทีก็ถึงมหาลัยเวลาช่วงน่าอึดอัดผ่านพ้นไป

"ขิงไปก่อนนะคะพอดีมีส่งงานอาจารย์ด้วย..ไว้เจอกันนะคะเฮีย" พี่นํ้าขิงเปิดประตูลงไปแต่ประตูหลังที่ฉันนั่งอยู่กลับเปิดไม่ได้ ทำให้ฉันเกิดอาการลุกลี้ลุกลน

"บายครับ"

"ว่าแต่น้องเรนลงคณะไหนหรอคะ"

"รีบไม่ใช่หรอครับ?" คุณเอเธนส์ตอบกลับไป ทำให้พี่นํ้าขิงยอมเงียบไม่ซักถามอะไรต่อเธอกวาดขาลงจากรถแล้วเดินหายเข้าไปในตึก

"ช่วยเปิดประตูให้หนูด้วยค่ะ"

"...ตอนเย็นมารอฉันที่เดิม"

"หนูกลับดึกค่ะ.."

"จะกลับกี่โมงก็ต้องรอฉันมารับเท่านั้น..อย่าให้ฉันเห็นเธอขึ้นรถไปกับมัน" คนเอาแต่ใจพูดขึ่น ฉันเถียงอะไรไม่ออกในเมื่อเขาเป็นเจ้าของชีวิตฉันแล้วฉันคงปฏิเสธอะไรไม่ได้ นอกจากยอมทนๆ ไป

"ค่ะ.."

"หนูไปได้ยัง?"

"ไปสิ" มือหนาปลดล็อกประตูรถให้ ฉันจึงรีบกวาดขาลงจากรถแล้วเดินพยุงตัวเองไปเข้ากิจกรรมรับน้องซึ่งเวลาก็เลยมาห้านาทีแล้ว

[And Talk]

"สั่งคนประกบยัยนั้นตลอดเวลา..แล้วรายงานกูทุกชั่วโมง" เอเธนส์พูดผ่านสายโทรศัพท์ที่แพนตอลพึ่งกดรับปลายสายอยู่หมาดๆ สายตาคมกริบมองตามแผ่นหลังบอบบางไม่คลาดสายตา ก่อนจะกดวางสายแล้วเคลื่อนตัวออกจากโรงรถในมหาลัย...

.

.

.

เกินไปละนะเฮีย...ออกหน้าออกตาเกินไปแล้วนะ555555555

Next

"สั่งสอนไม่เคยจำ.."