ตอนที่ 17 ฝืน

Episode [17] ฝืน

"เธอตีค่าตัวเองมากเกินไปรึป้าว แค่เซ็กส์ไม่ได้เรื่องของเธอมันตีราคาไม่ได้ด้วยซํ้า เพราะฉะนั้นชีวิตของเธอต่อจากนี้ฉันเป็นคนกำหนดมันถึงจะคุ้มกับเงินที่เสียไปหน่อย.."

"..." เรนนี่ไม่ตอบกลับใดๆเธอแอ่นสะโพกกดทับแก่นกายภายในช่องท้องเป็นจังหวะเร็วๆ เรียวขาหนีบเข้าหากันเพื่อให้ร่องแคบตอดรัดโคนแก่นกายแน่นกว่าเดิม...

พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!

พรวด!!!

"อ๊าา../อื้มส์" แก่นกายใหญ่ฉีดนํ้ากามใส่ช่องท้องเธอ ส่งผลให้นํ้าสีขาวขุ่นไหลทะลักล้นจุดเชื่อมของทั้งสองออกมาตามเรียวขา ประเปื้อนที่นอน เรนนี่หายใจเหนื่อยหอบ ยกร่างกายอ่อนแรงขึ้นถอนกายลุกออกจากที่นอน

พรึบ!

"!?" เรียวคิ้วสวยขมวดยุ่ง เมื่อเอเธนส์คว้าหมับเข้าที่เอวลงมาใกล้ชิดร่างเขาอีกครั้ง

"..หยุดร้องไห้ ฉันเกลียดนํ้าตาผู้หญิงยิ่งมันอยู่บนใบหน้าเธอมันยิ่งน่าขยะแขยง" ดวงตาคมกริบ จ้องมองที่ใบหน้าหวานเจือความเศร้าไม่ละสายตา เรนนี่ยกหลังมือขึ้นปาดนํ้าตาออก สบตากับคนตรงหน้า

"พอใจรึยังคะ?"

"หน้าฉันมันดูเหมือนคนพอใจมากเลยหรอ"

"คุณต้องการอะไรอีก.."

"มีสมองก็คิดเอา" เอเธนส์ตอบไม่สบอารมณ์นักเขาหลับตาลงเมื่อได้ปลดปล่อยสมใจอยาก มือหนาสะบัดออกจากเอวขอด ท่อนล่างของทั้งสองต่างคนต่างเปลือยเปล่า

"..." ดวงตาหมองเศร้าเหลือบมองกะละมังใบเล็ก ที่เธอยังไม่เริ่มแม้แต่จะเช็ดตัวให้เขา เรนนี่หยัดกายลุกขึ้นหยิบกางเกงที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมค่อยๆ เดินย่องห่างออกมาจากเตียง

"จะไปไหนของเธอ?" แม้จะหลับตาอยู่เอเธนส์ก็รู้สึกตัวได้เพราะกลิ่นหอมหวานที่ติดตัวเรนนี่อยู่ตลอดเวลาเริ่มลอยจางออกไป..

"ไปล้างตัวออกค่ะ.."

"..ถ้าเธอล้างมันออก ฉันก็จะสั่งให้เธอทำใหม่อยู่ดี"

"..."

"ไปสิ รังเกียจกันมากก็เชิญจะได้เอากันอีกรอบเป็นไง"

"..." เรนนี่ตัดสินใจหยิบผ้าชุบนํ้าขึ้นมาปั้นหมาดๆ แล้วเช็ดตามลำคอหนา ทันทีที่ความเย็นของผ้าผืนเล็กสัมผัสโดนผิว เปลือกตาก็เปิดขึ้น แววตาหงุดหงิดมองเสี้ยวหน้าบึ้งตึงพร้อมกับถอนหายใจออกมาแรงๆ

"ถ้าไม่อยากดูแลฉันขนาดนั้น..ก็ไม่ต้องฝืนก็ได้นะ"

"อะไรอีกคะ.."

"หน้าเธอมันฟ้องว่าไม่อยากดูแลฉัน" เอเธนส์พูดตามสมองคิด

"..เฮ้อ หนูเต็มใจค่ะแต่ช่วยอยู่นิ่งๆก่อนได้มั้ยจะได้รีบเช็ดรีบเสร็จ" เรนนี่พยายามปรับสีหน้าให้ดูโอเคขึ้นกว่าเดิมถึงแม้ในใจยังคงหน่วงอยู่กับคำพูดที่ผ่านมาของเอเธนส์อยู่ แต่มือบางยังคงเช็ดตามแผงอกกว้างไม่หยุด

"ไม่ใช่เมีย ไม่ต้องมาสั่ง" ถึงปากจะพูดออกไปแบบนั้นแต่เอเธนส์ก็ยอมนอนนิ่งปล่อยให้เธอเช็ดตัวให้หลับตาพริ้มรับสัมผัสอ่อนโยนจากเธอ

ตลอดการเช็ดตัวต่างคนต่างเงียบไม่มีใครพูดอะไรจนเวลาล้วงเลยไปหลายนาทีเอเธนส์ก็เผลอหลับไป มือหนาค่อยๆ เลื่อนมาจับข้อมือเธอที่กำลังเช็ดตัวอยู่เรนนี่จึงหยุดชะงัก มองไปที่ใบหน้าคมคายอย่างสงสัย..

"!?"

"นํ้าขิง...อย่าทิ้งฉันไปนะ" ภาพในสมองของเอเธนส์ฉายเหตุการณ์ตอนเกิดอุบัติเหตุ คนที่กระโดดนํ้าเสี่ยงชีวิตลงไปช่วย ผายปอดให้เขา อยู่ด้วยในช่วงเวลาที่เขาไม่เหลือใครบนรถฉุกเฉิน นํ้าขิงทำให้เขามีชีวิตอีกครั้ง..

"..." เรนนี่ชะงักเธอทำอะไรไม่ถูก พยายามดึงข้อมือออก

"อยู่ด้วยกันก่อน..ได้มั้ย"

"..." คำพูดของเอเธนส์ยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยบอบชํ้าไม่เหลือชิ้นดี ภายในใจเกิดคำถามมากมาย นํ้าขิงคือใคร เธอเป็นคนช่วยชีวิตเอเธนส์งั้นหรอ..

"นํ้าขิง..นํ้าขิง..." หางเสียงเริ่มจางลงเรื่อยๆ เรนนี่ชักข้อมือออก เอื้อมมือที่สั่นเทายกขึ้นปาดนํ้าตา เจ็บยังไงเธอก็ต้องทน...

"...ฮึก พอได้แล้ว" มือบางยกขึ้นปิดหูตัวเองไม่อยากได้รับความเจ็บที่ได้ยินจากคำพูดของเอเธนส์อีกแล้ว..

.

.

.

@เช้า

"อืม.." เสียงครางอู้อี้จากเอเธนส์ทำให้เรนนี่ที่กำลังใจจดใจจ่ออยู่กับการอ่านหนังสือเหลือบไปมองคนบนเตียงด้วยความสงสัยก่อนที่เธอจะละสายตากลับมาโฟกัสที่หนังสือเหมือนเดิม

"...."

"..." เอเธนส์หยัดกายลุกขึ้นจากเตียง ร่างกายกำยำที่อยู่ในชุดนอนกางเกงขายาวท่อนบนเปลือยเปล่าเดินมาหาเธอ

พรึบ! เอเธนส์กระชากหนังสือออกมาจากเรนนี่ กวาดสายตาอ่านเนื้อหาคร่าวๆ พร้อมกับพลิกปกหลังดู

"จะเข้าวิศวะ?"

"..." เรนนี่พยักหน้าตอบ

"ฉันให้เธอไปเรียนไม่ได้ไปอ่อยผู้ชาย" เอเธนส์โยนหนังสือลงบนโต๊ะ แล้วเสยผมเผ้ายุ่งเหยิงขึ้นลวกๆ

"หนูก็ไม่ได้คิดแบบนั้นนิคะ" เธอตอบ ยื่นมือหยิบหนังสือเปิดหน้าที่กำลังอ่าน

"ใครจะไปรู้ ฉันอ่านใจใครไม่ได้แล้วฉันก็ไม่อนุญาตให้เธอเข้าวิศวะด้วย ถ้ายังอยากเรียนก็เปลี่ยนคณะซะ ส่วนหนังสือพวกนี้ก็ไม่ต้องอ่านฉันสามารถให้เธอเข้าเรียนได้ไม่ยาก"

"แต่หนูอยากใช้ความสามารถตัวเองค่ะ"

"ก็แล้วแต่ ถ้าพลาดขึ้นมาฉันไม่ช่วยทีหลังก็ถือว่าเธอให้ฉันเอาฟรีๆ" คำพูดของเอเธนส์ส่งผลให้เรนนี่กังวลขึ้นมาเล็กน้อยอีกแค่ไม่ถึงอาทิตย์ก็จะถึงวันสอบแล้ว เธอคงอ่านไม่ทันแน่นอน...

ครืด ครืด ~~

เสียงสมาร์ตโฟนเครื่องสำรองของเอเธนส์สั่นเครือบนโต๊ะหัวเตียง สองขาเดินเข้าไปหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาหน้าจอปรากฏเป็นเบอร์ของเครื่องหลักตัวเอง เอเธนส์จึงกดรับสายเพราะคิดว่าแพนตอลน่าจะเป็นคนโทรมา

"มีไร"

(แกพูดกับฉันแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน)

"...."

(เมื่อคืนไปก่อเรื่องอะไรไว้)

"ผมคิดว่าแด๊ดจะรู้ตั้งเมื่อคืนแล้วซะอีก"

(ใช่ไง ฉันรู้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่พึ่งโทรมาถามตอนเช้าแค่นั้นเอง)

"แด๊ดดูไม่เป็นห่วงผมเลยนะครับ"

(เพราะฉันรู้ไงว่าคนอย่างแกมันตายยาก)

"แล้วตกลงที่โทรมา? "

(ฉันจะกลับอังกฤษวันนี้ แค่โทรมาบอก)

"ผมรู้แล้วครับ"

(ฉันแค่โทรมาเตือนความจำแก เผื่อแกมัวแต่กำลังกกเด็กอยู่)

"แด๊ดคิดผิดแล้วครับ ผมให้เด็กกกต่างหาก"

(แกนี้มัน..ป่วยอยู่ยังหื่น)

"ผมมองแด๊ดเป็นตัวอย่างไง"

(กวนประสาท)

"เอาเถอะครับ แด๊ดมีอะไรอีกรึป้าว"

(มี เรื่องอุบัติเหตุของแกฉันสั่งคนปิดข่าวเงียบที่สุดแล้ว ส่วนเรื่องศัตรูแกจัดการเองก็แล้วกันฉันไม่ยุ่ง)

"ผมไม่คิดจะให้แด๊ดยุ่งอยู่แล้ว"

(ก็ดี)

"...."

(แล้วก็ช่วยออกมาเครียร์เด็กของแกด้วยนะ มันตามหาแกตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว)

''ครับ"

ตี้ด! สายถูกตัดไป มือหนาวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมแล้วเดินหยิบชุดคลุมและผ้าขนหนูผืนเล็กหายเข้าไปในห้องนํ้าไม่นานก็ออกมาพร้อมกับชุดที่จะออกไปทำธุระข้างนอก เอเธนส์ตวัดสายตามองเรนนี่ก่อนสักพักก่อนจะเดินไปที่ประตู เธอก็ไม่มีวี่แววจะหันมาสนใจเขาเลยสักนิด

"ฉันจะออกไปข้างนอก"

"ค่ะ" เรนนี่พยักหน้าตอบเบาๆ สายตายังคงมองหนังสือที่กำลังเก็บไว้

"ไม่ถามสักคำหน่อยหรอ ว่าฉันจะไปไหน" เอเธนส์ค้างมือไว้ที่ลูกบิดประตูรอคำตอบที่ตรงใจจากคนตัวเล็ก

"หนูไม่อยากรู้ เลยไม่ถามค่ะ" ริมฝีปากแดงระเรื่อตอบออกไปทั้งๆ ที่ยังวุ่นวายกับการเก็บหนังสืออยู่

"เรนนี่!!"

"หนูตอบไม่ชัดเจนหรอคะ?" ใบหน้าจิ้มลิ้มเงยหน้าเองคอถาม

"!!!"

ปัง!!! เอเธนส์ปิดประตูห้องเสียงดังลั่น เดินออกมายังหน้าประตูก็ปะทะเข้ากับร่างของแพนตอลที่ในมือมีถุงอะไรมากมาย

"เข้าไปล้างแผลก่อนไหมครับ"

"ไม่ต้อง กูไม่มีอารมณ์"

"แต่เเผลจะติดเชื้อเอานะครับ" แพนตอลเดินตามเอเธนส์ไปติดๆ เมื่อร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บเดินไม่แคร์เลยสักนิดว่าตัวเองพึ่งประสบอุบัติเหตุมา

"ไปล้างที่รถ"

"ครับนาย" แพนตอลขานรับอย่างว่าง่าย ซึ่งรถที่เอเธนส์หมายถึงคือรถคันสำรอง เอเธนส์จะมีของทุกอย่างที่ใช้เป็นประจำและมีสำรองไว้เพื่อใช้ในยามจำเป็น

.

.

.

มีคนเรียกร้องความสนใจด้วยแหละ55555555555555555

Next

"อ้าว ไอ้ท่านคุณเห็นเพื่อนกูสวยหน่อยคุยยาวเลยนะมึง รีบขึ้นดิสัส"