Chapter 4

เมื่อล็อคประตูเสียอเล็กเซทำอย่างไร?

เมื่อเดินห่างออกมาจากตึกคณะดุริยางคศิลป์ฉันพบผู้ชายกลุ่มหนึ่งกำลังดูแม็กกาซีนกัน ก่อนประหลาดใจเมื่อเห็นรูปหญิงสาวคนนั้นที่เป็นคนรักของดิมิทรีถ่ายแบบขึ้นปกแม็กกาซีน

นาตาชา...ตามชื่อที่อเล็กเซเรียก...เธอเป็นนางแบบ

ก็ไม่แปลกหรอกในเมื่อสวยขนาดนั้น จะไปว่าเธอดูไร้ที่ติจนฉันอดนึกชื่นชมและดีใจแทนเพื่อนไม่ได้

ดิมิทรี...เขามีคนรักแล้ว มันก็ควรแล้วไม่ใช่หรือไง? ไม่ได้น่าแปลกใจสักนิดในเมื่อเขาคนนั้นทั้งเข้ากับคนง่าย อ่อนโยน เก่งเกือบจะทุกด้านและใจดี

นั่นล่ะชายที่ชื่อดิมิทรี

“สวัสดีครับ”

จู่ๆ มีผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งเดินมาทักฉัน

“ผมเป็นแมวมอง คุณอยากเดินแบบไหม?” ผู้ที่เอ่ยสวัสดีเมื่อครู่ถามฉัน

แต่เดินแบบเป็นสิ่งที่ฉันไม่สนใจเลยเนี่ยสิ

“ขอโทษค่ะฉันมาเรียน และจะอยู่ที่นี่เพียงแค่หนึ่งปี” ฉันตอบอย่างสุภาพ

อีกอย่างฉันชอบทำตัวโลว์โปรไฟล์

“อ่า น่าเสียดายนะครับ คุณมีหน่วยก้านที่ดี”

เขายื่นนามบัตรให้ฉัน

“ถ้าสนใจก็ติดต่อมานะครับ”

ตกเย็น

ฉันพบว่าประตูบ้านไม่ได้ล็อคในขณะที่ฉันมาถึง

แสดงว่ามีคนกลับมาบ้านก่อนหน้านี้แล้ว อาจเป็นดิมิทรีหรืออเล็กเซ นีน่าเจ้าของเรียวขายาวทั้งสี่และเส้นขนนุ่มลื่นราวกับสุนัขป่าผู้สง่างามต้อนรับฉันเป็นอย่างดีด้วยการเลียแก้ม

ฉันเอ่ยทักทายหมาด้วยภาษารัสเซีย “สวัสดี”

ก่อนที่สายตาจะสะดุดเข้ากับแม็กกาซีนเล่มหนึ่งบนโต๊ะในห้องนั่งเล่น บนปกปรากฏรูปถ่ายของอเล็กเซ ร่างแกร่งสวมเสื้อยีนส์ไม่กลัดกระดุม เผยให้เห็นว่ามัดกล้ามของเขาได้สัดส่วนอย่างงดงาม จัดเป็นผู้ชายที่รูปร่างดีมาก

และว่าที่จริงไร้ที่ติ

เมื่อถือวิสาสะเปิดอ่านบทสัมภาษณ์ภายในเล่มทำให้ฉันรู้ว่าอเล็กเซ...เขาออกจะโด่งดังทีเดียว

แล้วน้ำรั่วเมื่อบ่ายที่เขาถูกเรียกนั่นมันอะไร?

แก๊งๆ

แว่วได้ยินเสียงเหมือนเครื่องมือเหล็กกระทบกันจากหลังบ้าน ครั้นออกไปสำรวจก็เห็นว่าอเล็กเซกำลังซ่อมประตูรั้วอยู่

“ล็อคพัง เปลี่ยนใกล้เสร็จแล้ว” เห็นฉันเดินมาสังเกตการณ์เสียงทุ้มจึงรายงานว่าตัวเองกำลังทำอะไร

“นี่นายเป็นช่างหรือไง?”

ก็เมื่อคืนที่คุยกับฉันกับเมื่อครู่ที่ฉันเห็นบนปกแม็กกาซีนเขาเป็นนายแบบนิ

“ถามแบบนี้หรือจะมาซ่อมแทน?” มือใหญ่ในถุงมือหนังหนาเตอะยื่นไขควงให้ฉัน

“ไม่เอา ทำไม่เป็น”

เรียกให้ผู้หญิงของใช้งั้นเหรอ มันอะไรกันของคนคนนี้?

สายตาของฉันมองออกไปทางซ้ายโดยบังเอิญ

“นั่นห้องอะไร?” ฉันถาม

ที่ถามก็เพราะมันดูดี

“สตูดิโอของดิมิทรีน่ะ หมอนี่แสดงงานศิลป์”

ฉันไม่รู้สึกเหมือนอยู่กับรูมเมทที่เป็นเพื่อนมหาวิทยาลัยเลย รู้สึกเหมือนอยู่กับพวกมืออาชีพที่เรียนจบแล้วมากกว่า ดิมิทรีเก่งกาจด้านดนตรีขนาดออกคอนเสิร์ต และเก่งศิลปะขนาดออกนิทรรศการ มีแฟนเป็นนางแบบ

ส่วนอเล็กเซก็เดินแบบเหมือนกัน หนำซ้ำยังรับซ่อมนั่นซ่อมนี่อีก ที่วิทยาลัย...การไปซ่อมท่อน้ำไม่รู้ว่าเป็นการช่วยฟรีหรือทำงานพิเศษ หรือมันเป็นการบำเพ็ญประโยชน์ชดใช้ความผิด?

ผู้ชายประเทศนี้แปลกจริง

แล้วท่ามกลางละอองหิมะโปรยปรายนั้นเองชายที่อายุราวย่างสามสิบคนหนึ่งเดินมาหยุดหน้าประตูที่อเล็กเซกำลังซ่อม น้ำเสียงของผู้มาเยือนดูเร่งรีบ

ช่างซ่อมประตูจำเป็นพึมพำ “ผู้จัดการส่วนตัวมาพอดี”

“เฮ้ อเล็กเซทำไมไม่รับสาย?” คนที่ถูกเรียกว่าผู้จัดการส่วนตัวบ่นอย่างเสียอารมณ์นิดๆ

“ซ่อมประตูอยู่”

“เดี๋ยวก็ได้แผลหรอก พรุ่งนี้เย็นมีถ่ายแบบไม่ใช่เรอะ? ไม่ได้ลืมใช่ไหมห๊ะ? เพราะงั้นรักษาเนื้อรักษาตัวให้มันดีๆ หน่อยเซ่” ผู้จัดการเอ่ยเหมือนเป็นเจ้าของชีวิตอเล็กเซ

“มันแน่อยู่แล้ว” อเล็กเซเอ่ยอย่างอารมณ์ดี “ไม่มีใครเจ็บตัวเพราะเรื่องกระจอกนี่หรอก”

จากกรอบหน้าต่างที่ฉันเพิ่งมองเข้าไป ดิมิทรีเดินผ่านหน้าต่างนั้นจากภายในบ้านพอดี

ดวงตาสีครามเข้มสะดุดเห็นฉันกับอเล็กเซจึงเปิดหน้าต่างออกมา นั่นเป็นเวลาหลังจากที่ผู้จัดการส่วนตัวของอเล็กเซไปแล้วหลังจากกำชับเรื่องเวลานัดพบเพื่อเดินแบบและสิ่งที่อเล็กเซต้องทำพรุ่งนี้

“ทำอะไรกันข้างนอก?” ดิมิทรีถาม

“มาดูคนประหลาดซ่อมประตูกลางอุณหภูมิติดลบ 20” ฉันตอบดิมิทรี

ดิมิทรียิ้มอบอุ่นตอบกลับมา ”ลบยี่สิบที่นี่ก็ไม่ได้หนาวเลวร้าย แต่สำหรับเธอ...น่าจะหนาวไป”

“นายทำอะไรอยู่เหรอ?” ฉันถาม

ดิมิทรีถามกลับแทนคำตอบ ”เข้ามาดูไหม?”