Chapter 5

Studio

ฉันปล่อยอเล็กเซซ่อมประตูต่อในเมื่อเขาชอบหนาวตาย ส่วนตัวเองกลับเข้าบ้านไปยังสตูดิโอ

ภายในสตูดิโอของดิมิทรีเป็นระเบียบและมีกลิ่นอายของไม้คละเคล้าด้วยปูน อีกทั้งเจือกลิ่นสีเบาบาง

เต็มไปด้วยความเป็นตัวตนของดิมิทรีในห้องนี้

บนฝาผนังด้านหนึ่งสายตาของฉันสะดุดเข้ากับภาพวาดรูปนาตาชา เขียนขึ้นจากแท่งชาร์โคลด้วยฝีมืออันประณีต ทำให้รูปนาตาชารูปนี้งดงามยิ่งกว่าภาพโมนาลิซ่าอันบันลือโลกในความคิดของฉัน

ที่สำคัญ...ฉันเห็นความรักมากมายที่ดิมิทรีเทลงบนภาพนี้ ภาพของหญิงคนรักและความรักอันปราศจากเงื่อนไขที่ทำให้หัวใจฉันพองโตและรู้สึกดีกับทั้งคู่

ฉันปลาบปลื้มไปกับความรักระหว่างดิมิทรีและนาตาชาด้วยใจจริง

“นาตาชา” ฉันเอ่ยชื่อเมื่อมองภาพนั้นด้วยความชื่นชม

“รู้จักด้วยเหรอ?” ดิมิทรีประหลาดใจ

ส่งให้ฉันชะงัก ก่อนนึกได้ว่าควรตอบอย่างไร “เห็นผู้ชายที่วิทยาลัยดูปกแม็กกาซีนที่มีรูปเธออยู่”

“เธอเป็นคนรักของฉัน รู้ใช่ไหม?”

“รู้เหมือนที่ทุกคนรู้แล้ว” ฉันบอกเขา “ยินดีด้วย ขอให้มีความสุขตลอดไป”

“ขอบใจ” รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนเรียวริมฝีปากของดิมิทรี

ทุกครั้งที่เอ่ยชื่อนาตาชา...ฉันเห็นความรักที่เขามีให้เธอคนนั้นอย่างมากมาย หัวใจฉันรู้สึกพองโตราวกับโบยบินเมื่อคิดถึงความสุขของดิมิทรี

และฉันมีความสุขจริงๆ

“นายรู้จักเธอได้อย่างไรเหรอ?” ฉันถามเจ้าของสตูดิโอ ฉันมักชอบฟังเรื่องราวของความรักเช่นเดียวกับฟังเพลงรัก แต่ละเพลงงดงามและไม่เหมือนกันเลย เรื่องจริงหลายเรื่องน่าหลงใหลกว่านิยายรักเพราะงั้นฉันจึงชอบฟังเรื่องพวกนี้

“เห็นในฝัน” ดิมิทรีบอก

นั่นไม่ใช่คำตอบที่ฉันคิดไว้ หากแต่นั่นล่ะคือความเป็นดิมิทรีที่ไม่เหมือนคนอื่นในความคิดของฉัน

“มีครั้งหนึ่งฉันประสบอุบัติเหตุร้ายแรงทำให้เสียเลือดมากจนเกือบตาย มีการออกประกาศหาเลือดกรุ๊ปโอเนกาทีฟให้ฉัน เมื่อลืมตาอีกครั้งฉันพบว่าเลือดในร่างกายของฉันไม่ใช่เลือดตัวเองอีกต่อไปแล้ว หากแต่เป็นเลือดของนาตาชา”

ใบหน้าคมสันนั้นดูอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรักเมื่อเล่า “นาตาชาเป็นคนที่ให้เลือดกับฉัน”

“และเป็นผู้ครอบครองหัวใจของนายเช่นกัน” ฉันเอ่ยด้วยความเข้าใจ รับรู้และซึมซับเรื่องราวความรักระหว่างดิมิทรีกับนาตาชาที่ช่างฟังดูชวนฝัน มีความเสียสละแฝงอยู่

อีกทั้งความรักขนาดที่แลกชีวิตให้แก่กันและกันได้

ต่างจากฉันที่ไม่เคยมีหรือพบความรักอันเข้มข้นหรือตราตรึงแบบนั้น

ที่ความรักดูทรงพลัง...อาจเพราะที่นี่คือมอสโก

“นาตาชามาเยี่ยมฉันหลังจากฉันฟื้นขึ้น ฉันพบว่าใบหน้าที่มองมาที่ฉันเหมือนกับภาพนี้ที่ฉันเคยวาดไว้ก่อนได้พบนาตาชา ภาพที่วาดขึ้นจากความฝัน”

น่าแปลกที่เวลาเล่าต่อให้ดูเขารักเธอมาก...แต่มีบางสิ่งในแววตาที่ดูออกจะเศร้าหรือไม่ก็ครุ่นคิด

ทำไมนะ?

อย่างไรก็ตามภาพวาดนั้นสวยมากจนชวนให้หยุดหายใจ ฉันเคลื่อนมือแตะกรอบภาพด้วยความชื่นชม ระวังไม่ให้ภาพนั้นเปื้อนแม้แต่ลมหายใจจึงเพียงยืนอยู่ห่าง

ฉันทะนุถนอมนาตาชาเท่ากับที่ดิมิทรีทะนุถนอม

สวย...ถ้าฉันเป็นดิมิทรีก็คงจะหลงรักเธอและรักไปตลอดเหมือนกัน รักให้นานเท่านาน

“ดิมิทรี นายคงรักนาตาชามากใช่ไหม” และเมื่อพูดแบบนั้นฉันรู้สึกมีความสุขแทนดิมิทรีมากกว่าจะคิดเรื่องที่ฉันเริ่มชอบเขาและเสียใจ

ฉันไม่เสียใจเลย เขามีความรัก มีคนที่รัก แค่นั้นก็พอแล้ว

และฉันดีใจ

นั่นเพราะความรักไม่จำเป็นต้องเรียกร้องให้อีกฝ่ายตอบแทน หากแต่เป็นการให้โดยไม่เรียกร้องสิ่งใด