ตอนที่ 8

เฮ่อ เฮ่อ เสียงลมหายใจหอบกระชั้นก้องสะท้อนโขดหินไปไกล เดซี่สมประสงค์ในทุกท่วงท่าที่เธอได้เห็นมา ฝ่ามือน้อยๆ ทั้งสองทาบนาบไว้บนพื้นหินที่ดำคล้ำเปียกชื้น โก่งตัวโค้งสะโพกเปิดช่องกลางลำตัวให้แพทริกกระแทกกระทั้น

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างแพทริกเหมือนเป็นฝันที่ทั้งสองก็สมปราถนาในสิ่งที่ตนต้องการ

พรึ่บ พรึ่บ ขนตายาวงอนค่อยๆเปิดขึ้น แม้จะเจอกับความมืดมิดแต่เดซี่กลับอิ่มเอิบ ร่างกายยังวูบวาบกับฝันที่ผ่านมา ข้างกาย เธอรับรู้ถึงความอบอุ่น ฝ่ามือเล็กสัมผัสกับเนื้อหนังที่ทำให้รู้สึกเย็นสบาย โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเจ้าของผิวเนื้อนั้นขณะนี้กำลังจับจ้องมองเธออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ภายในหัวใจของแพทริกแท้จริงแล้วเขาเกลียดหญิงโง่นางนี้ยิ่งนัก

แม้ความจริงได้ปรากฎชัดเจนแล้วว่า เธอก็แค่หญิงโง่ที่ถูกปวงเทพขี้ขลาดหลอกลวงก็ตาม แต่ถ้าไม่ใช่เพราะเธอละโมบโลภในสิ่งที่ไม่ใช่ของตน มีหรือว่าเขาจะประสบกับสิ่งเหล่านั้น เขาเกลียดหญิงผู้นี้ยิ่งนัก แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าหญิงสาวคือผู้ที่ถูกเลือกมาเพื่อเขาก็ตาม และตราบใดที่เขาไม่มีใจรักหล่อนผู้นี้ พลังทั้งหมดทั้งมวลของเขาก็จะต่อต้านเขาเช่นกัน นั่นก็เพราะเลือดของเธอที่ไหลเวียนในตัวเขานั่นเอง

แม้เขาจะหลงใหลในตัวเทพีราตรีมากเพียงใด แต่แพทริกก็รู้ว่าเขาเองก็ไม่ถึงขั้นรักปักอกปักใจเทพีราตรีนัก แต่ในเมื่อเขาไม่ได้รักใครแล้ว เหตุใดเขาถึงรักหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้นะ ทั้งๆที่เขารู้อยู่แก่ใจว่าเธอรักเขายิ่งกว่าสิ่งใดก็ตาม

“ทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือความจริงใช่มั้ยคะ” เดซี่เอ่ยถามเมื่อคนตรงหน้ากอบกุมมือเธอไว้

“แล้วคุณเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติมั้ย”

“เชื่อสนิทใจเลย” อืม แพทริกขานรับสั้นๆในคอ “คุณเคืองโกรธการกระทำของฉันมากมั้ยคะ”

“ยากนักที่จะให้อภัยได้ การถูกจองจำกว่าสองพันปี...ไม่ง่ายเลย”

“ชีวิตที่มืดมิดกว่าสองพันปีของฉัน คือกรรมที่ฉันก่อต่อคุณ” แพทริกขมวดคิ้วจับจ้องมองใบหน้าของเดซี่ ทำไมการตื่นจากฝันของเธอ เปลี่ยนแปลงเธอได้ถึงเพียงนี้

“ขอโทษนะคะ” แพทริกคิ้วขมวดนักกว่าเดิม ก็รู้อยู่ว่าเดซี่สำนึกผิดจริงๆ แต่เธอเอ่ยคำนี้ในยามนี้ ทำให้เขาสั่นไหวแปลกๆ

“คุณเป็นมนุษย์ ต้องกินอะไรเสียบ้าง” แพทริกเอ่ยพร้อมกับผละออกจากร่างเล็ก

“คุณพาฉันกลับบ้านเถอะคะ ฉันเป็นคนพิการแต่กำเนิด ต้องมีคนคอยดูแลตลอดเวลาในทุกๆเรื่อง” เมื่อผู้สนทนายังเงียบ เดซี่เอ่ยต่อ “ฉันทราบแล้วว่าคุณต้องการอะไร และฉันก็ยินดีจะคืนให้ แต่วิธีฉันเองก็ยังไม่รู้ในตอนนี้”

“ถ้าวิธีที่ว่า คือ การกินหัวใจคุณทั้งเป็นละ”

“เซ็กส์ไม่ใช่วิธีการคืนหรอกเหรอคะ” แพทริกยกยิ้มมุมปาก อย่างไรแล้ว คนอย่างเธอไม่ยอมทำการค้าขาดทุนจริงๆ

“ก็จริง ถ้าเรามีเซ็กส์กันทั้งวันทั้งคืน ซึมซับพลังคืนทีละน้อย ไม่นานก็หมดสิ้นภาระ เมื่อถึงเวลานั้น คุณก็คงต้องไปเกิดใหม่ ยินดีหรือไม่”

ไม่มีเสียงตอบ แต่ใบหน้าคร้ามก็มองออกว่า เดซี่ไม่พร้อมจะสละชีวิตตัวเพื่อเขา ‘ท่านต้องทำให้นางรักท่านและท่านต้องรักนาง ให้นางดื่มเลือดท่าน’ ฮึ แพทริกคำรามอย่างขัดใจ ปวงเทพช่างร้ายนัก ที่วางกลหมากไว้แบบนี้ ให้คนที่เกลียดกันไม่อยากร่วมโลกเดียวกัน ต้องรักกันปานจะกลืนกิน

ข้อเสนอที่เดซี่ให้ไว้กับแพทริก เขายังไม่ตบปากรับคำในทันที เมื่อผ่านช่วงการดูแลคนตาบอดอย่างเดซี่แล้ว แพทริกก็นั่งรวมจิตตรวจสอบปราณพลังในร่างกาย เขารับรู้ถึงพลังเวทย์ของตนไหลเวียนในร่างกายตนแล้ว แต่ก็มีกระแสต่อต้านอยู่เช่นกัน นั่นคงเกิดจากความรู้สึกของเขาเอง เพราะพลังของเขาไหลเวียนอยู่ในตัวเดซี่มากว่าสองพันปี กาลเวลายาวนานนั้นย่อมทำให้พลังหล่อหลอมเป็นชีวิตเดซี่

‘ชีวิต!’ บางอย่าางสะกิดขึ้นในใจของแพทริกขึ้นมาทันที แต่เขาจำต้องระงับความรู้สึกนึกคิดนี้ไว้ในทันที ในร่างก่ยเขายังคงมีเลือดของเดซี่ไหลวนเวียนอยู่ ถ้าเธอเป็นดั่งที่เขาคิด เธอก็จะสามารถจับกระแสความคิดของเขาได้เช่นกัน

เดซี่นั่งอ่านหนังสืออักษรเบลที่แพทริกนำมาให้ สำหรับเธอแล้ว ดูจะใจเย็นขึ้นไม่น้อยถ้าเทียบกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น อย่างไม่รู้ตัวของคนทั้งคู่ บรรยากาศโดยรอบมาคุไปด้วยความหวาดระแวง แต่กระแสดังกล่าวกลับแผ่ออกมาจากตัวแพทริกเสียมากกว่า

ซู่ซู่ เสียงน้ำอุ่นที่ไหลมาอย่างต่อเนื่อง ไหลรดไปตามเรือนกายกำยำของบุรุษอายุยืนยาวแต่ยังคงสภาพวัยสามสิบต้นๆ ตามอายุของมนุษย์ แพทริกในตอนนั้นมีอายุเพียงสามสิบสามที่เขาบรรลุสำเร็จวิชา ความเป็นอมตะทำให้เขาไม่แก่เฒ่าไปตลอดกาล เขาดำรงชีวิตมาเกือบร้อยปีก่อนที่จะเจอเหตุการณ์กวาดล้างของปวงเทพขี้ขลาด

พรึ่บ! ผ้าขนหนูถูกดึงมาพันรอบเอว เมื่อมาลีและมาลาแสดงตนว่ามีเรื่องด่วน “เกิดอะไรขึ้น”

“มหาครุฑาเชนได้รับคำสั่งจากปวงเทพกำจัดจอมเวทย์ดูลาฮานที่ยังถูกสะกดจองจำอยู่เจ้าค่ะ”

“อะไรนะ!” แพทริกกัดกรอดฟันอย่างเจ็บแค้น ดูลาฮานคือจอมเวทย์แห่งโลหิต หรือที่เรียกกันอีกนามคือแวมไพร์ แต่ดูลาฮานไม่เพียงแต่จะมีพลังของอมนุษย์ดื่มเลือดเท่านั้น เขายังมีเวทย์มนต์ที่หาแหล่งที่มาไม่ได้แม้แต่ตัวแพทริกเองก็ยังไม่เคยเห็นพลังที่แท้จริงของดูลาฮานเลย

แผ่นหินและขุนเขา กลับเป็นจุดอ่อนสามารถสะกดกักดูลาฮานไว้ได้ เรื่องนี้เป็นที่น่าสงสัยของเขายิ่งนักว่าเหตุใดธรรมชาติที่ไม่เป็นพิษเป็นภัยเหล่านี้จะสามารถสะกดกักดูลาฮานไว้ได้ นี้ยังเป็นที่น่าพิศวงของพวกเขานัก แต่สถานการณ์ที่แต่ละคนพานพบ เหล่าพี่น้องจอมเวทย์ต่างก็ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ของพี่น้องของกันและกัน เพราะต่างก็ประสบพบเจอการทำลายล้างในเวลาไล่เลี่ยกัน ไม่มีใครสามารถแจ้งเตือนใครได้ทัน

“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”

“ไม่ได้เจ้าค่ะ ท่านดูลาฮานจะกระทำเพียงเพิ่มเกราะเท่านั้น นายท่านบอกว่า เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะปะทะ” แพทริกเองใช่ว่าจะไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังฝ่ายพวกตนเสียเปรียบยิ่งนัก

“เข้าใจแล้ว ยามนั้นอาเธอร์มอบพลังส่วนหนึ่งของเขาให้แก่ข้า ซึ่งข้ารู้สึกถึงพลังของดูลาฮานได้ ข้าจะถ่ายพลังของอาเธอร์และของดูลาฮานรวมถึงพลังของข้าบางส่วนเพื่อปกป้องดูลาฮานด้วย ครุฑาเชนแม้จะทรงอำนาจแต่ก็ไม่ได้มากเกินกว่าสามพลังที่น้อยนิดของพวกข้าสามพี่น้องไปได้” สิ้นเสียงบนฝ่ามือแกร่งก็เกิดกลุ่มควันม้วนตัวเป็นวงกลมที่ค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น มาลีและมาลาบ่นร่ายคาถาเช่นกัน

พรึ่บ!! และมวลสารก้อนกลมก็หายไปพร้อมกับสองร่างมาลีและมาลาในทันที