ตอนที่ 6

เสียงกรีดร้องกับการฆ่ายังคงเกิดขึ้นอยู่อย่างต่อเนื่อง หญิงสาวมนุษย์ร่างบอบบางที่ทรุดอยู่กับพื้นตัวสั่นเทา เธอแทบไม่กล้ามองสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะเธอ

เดซี่แทบจะเอาหน้าทรุดลงแผ่นดิน เธอร่ำไห้อย่างเจ็บปวด “ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ” เดซี่เอาแต่พร่ำรำพันฟังไม่ได้ศัพท์

และต่อมาโลงไม้ที่ดูจะพังจะแตกก็ลอยขึ้นสู่ห้วงอากาศ เฟี้ยวววว เสียงคล้ายลมและเพียงพริบตาโรงไม้นั้นก็หายไป กรี๊ดดดด เสียงกรีดร้องเหมือนปานขาดใจของเดซี่ดังก้องสนั่น แต่เพียงเสี้ยวไม่กี่วินาที ร่างเล็กที่แสนอ่อนแอก็หมดสติทรุดนิ่งไปบนพื้น

หมับ! แขนเล็กถูกคว้าไว้เมื่อเธอกำลังจะออกวิ่งไปยังร่างที่หมดสติ “คุณออกไปไม่ได้” เดซี่หันกลับมามองคนที่คว้าแขนเธอไว้

เธอสับสน เธอมองเห็นตัวเองที่ไม่รู้ว่าใช่ตัวเธอเองหรือเปล่า แต่ความเจ็บปวดที่หญิงสาวคนนั้นรู้สึกเธอเองก็รู้สึกด้วย “นั่นคือคุณเมื่อครั้งอดีตกาลกว่าสองพันปี” แพทริกบอก

“ฉันไม่เข้าใจ ทำไมทุกอย่างมันเหมือนจริงมาก”

“ก็มันคือความจริง...อย่าพึ่งพูดอะไรกันตรงนี้” แพทริกย้ำบอกและดึงให้เธอถอยห่างออกมาจากหมู่บ้านหรืออาณาจักรของเขาครั้งกาลเก่านั่นเอง

แพทริกพาเดซี่มายังธารน้ำตกที่ห่างจากโซนหมู่บ้านแหล่งอาศัยพอสมควร เฮ่อ เฮ่อ เดซี่หอบหายใจทั้งจากเหนื่อยล้าและอาการตื่นเต้น เดซี่ทรุดนั่งลงพักขาพักร่างกายและหัวใจที่เต้นแรง

และเธอก็หันไปมองร่างสูงที่ยืนเคียงกับต้นไม้สูงไม่ได้ห่างจากเธอนัก “ฉันมองเห็นคุณ” จู่ๆเธอก็เอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจ เธอลืมสิ้นว่าตอนนี้เธอมองเห็นทุกอย่าง

“พวกเราอยู่ในความฝันของคุณ”

“ความฝัน มันไม่ใช่เรื่องจริงอย่างงั้นเหรอ” แพทริกส่ายหน้า

“สิ่งที่เกิดขึ้นคือความจริงที่ได้เกิดขึ้นแล้ว ซึ่งมันผ่านมานานมาก มากจนคุณคาดไม่ถึงเลย”

“ฉันเสียใจมาก เพราะฉันใช่มั้ย ผู้หญิงเหล่านั้นจึงถูกฆ่าตายเพราะฉันเป็นสาเหตุ” แพทริกพยักหน้า

“พวกนางเป็นผู้หญิงของผม เหล่าเทพต้องการกำจัดพวกนางเพราะพวกนางตั้งครรภ์ลูกของผม” เดซี่เบิกตากว้างกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เธอเหมือนจะเป็นลม

“เทพ! พวกเขาเป็นเทพ แต่ทำไมถึงช่างโหดเหี้ยมนัก” แพทริกยิ้มเยาะ ซึ่งตอนนั้นเขาถูกขโมยพลังไปสิ้นแล้ว และถูกสะกดไว้ในโลงไม้เก่าคร่าคร่ำนั้น

“คุณถูกหลอกใช้เดซี่” แพทริกเดินเข้ามาใกล้และนั่งชันเข่า มองเข้าไปในตาเธอ

“เสียงของคุณคุ้นจังเลย”

“ผมก็คนที่อยู่ข้างกายคุณตอนนี้” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน

“คุณลักพาตัวฉันมา” แพทริกยิ้ม เดซี่มองเขาอย่างพิจารณา ใบหน้าเขามีเคราหนวดที่ได้รับการดูแลเหมาะกับใบหน้าเขามาก ทำให้เขาน่ามองยิ่งนัก จู่ๆหัวใจที่สงบลงแล้วกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง เมื่อไล่มองลงมายังแผ่นอกเปลือยที่กำยำ

อึก เดซี่กลืนน้ำลงคออย่างยากลำบากอีกครั้ง “คุณเข้ามาในความฝันของฉันได้” เธอพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตอนนี้...

“ก็อย่างที่เห็น” เดซี่คืนใบหน้าหันกลับไปมองด้านหน้า เธอมองสายธารน้ำตกที่ไหลลงสู่พื้น

“นี่คือน้ำตกใช่มั้ยคะ” เดซี่แม้จะตาบอดตั้งแต่เกิด แต่เพราะเธออ่านหนังสืออักษรเบลมาโดยตลอด ลักษณะที่ตาเธอเห็นมันก็เหมือนกับการบรรยายอธิบายในหนังสือที่เธอได้อ่านมา

อืม แพทริกขานรับในคอสั้นๆและทรุดนั่งลงข้างกายเธอ “ถ้าฉันตื่นสู่โลกแห่งความเป็นจริง ฉันจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนี้มั้ยคะ”

“อันนี้ผมก็ไม่รู้ ว่าแต่เรื่องในความฝันมันโหดร้ายไม่ใช่เหรอ คุณยังอยากจะจดจำไว้ทำไม”

“มันไม่ได้ร้ายเสียทุกอย่างนี้ค่ะ”

“มีอะไรที่ดีเหรอ” เดซี่หันกลับมามองเขาอีกครั้ง

“ก็คุณไงค่ะ” แพทริกไม่ได้หันกลับมามองตอบเดซี่

“คุณอาจจะเข้าใจผิดก็ได้ คุณอย่าลืมสิว่าคุณเป็นสาเหตุที่ทำให้เหล่าผู้หญิงและลูกๆของผมต้องสลายหายไป”

“คุณบอกเองไม่ใช่เหรอคะว่าฉันถูกหลอกใช้”

“ใช่ แต่คุณก็เป็นสาเหตุ”

“ก็จริง เมื่อครู่นี้ฉันกลัวมาก...” แพทริกหันกลับมองสบตาเธอ เลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่า แล้วตอนนี้ละ “ฉันไถ่โทษให้คุณได้มั้ยคะ”

“ผมเสียผู้หญิงและลูกไปของผมไป คุณจะไถ่โทษยังไง”

“ฉันสามารถทดแทนสิ่งที่คุณเสียไปแล้วได้ไม่ใช่เหรอคะ” เดซี่พูดพร้อมกับวางฝ่ามือบนซีกแก้มสากเพราะเคราหนวดนั้นอย่างอ่อนโยน

“คุณเต็มใจ” เดซี่พยักหน้า แพทริกยิ้มและยื่นแขนทั้งสองออกไปโอบรอบร่างบอบบาง เขาอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตักเผชิญหน้ากับเขา เดซี่สวมชุดเด็กก้นครัวแต่ใบหน้าเธอกลับสดใส ร่างกายหอมกรุ่นรัญจวนใจยิ่ง

เขาโน้มใบหน้าของเธอเข้ามาใกล้เขา ปลายลิ้นหนาสัมผัสหยอกล้อที่ริมฝีปากแดงอิ่ม เขาลากไล้ไปมาเย้ายวนไปทั่วริมฝีปาก เดซี่ตื่นเต้นกับสัมผัสของเขายิ่งนัก หัวใจเธอเต้นแรง ร่างกายเธอเสียววูบวาบไปทั่ว สองแขนคล้องรอบคอแกร่งแข็งแรงไว้

แพทริกคงเชื่องช้าไม่ทันใจเธอ ริมฝีปากอิ่มจึงเป็นฝ่ายงับและดูดลิ้นหนาของเขาไปดูดเสียเอง แทริกปล่อยให้เธอทำตามใจชอบ ไล้ฝ่ามือหนาลูบคลำเข้าไปใต้อาภรณ์สัมผัสแผ่นหลังเนียนละเอียดนั้นอย่างเคลิบเคลิ้ม

เดซี่เบียดส่วนล่างเข้าหาเขาตามสัญชาติญาณ เมื่อเธอเข้าใจได้ทันทีว่าระหว่างเขากับเธอยังสามารถเชื่อมประสานกันและกันได้มากกว่าลิ้นหวานล้ำของเขาที่เธอดูดดื่มอยู่ในตอนนี้

พรึ่บ! เมื่อเป็นความฝันของเดซี่ ทุกอย่างก็ถูกกำหนดโดยเดซี่ เธอต้องการกำจัดอาภรณ์บนตัวเขาและเธอออกไป พรึ่บ!! เพียงพริบตา อกสล้างอวบอิ่มก็สัมผัสถึงมวลอากาศภายนอก ขนอ่อนตามร่างกายลุกชัน

แพทริกผละออกจากริมฝีปากอิ่มก้มเม้มกัดยอดเกสรสีชมพูเรื่อ ในทันที อื้มมมม เดซี่แอ่นหน้าอกรับการลิ้มลองจากแพทริกอย่างยั่วยวน

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเคราหนวดสากระคายเสียดสีถูไถผิวเนียนไปทั่วเต้าอวบเต่งตึงที่ยังไม่มีชายใดได้แตะต้องมาก่อนอย่างตะกละตะกลาม ตอนนี้ผิวที่ขาวสล้างเปลี่ยนเป็นสีชมพูแดงเถือกเป็นแนวมากมายแล้วแต่ใบหน้าสากระคายจะถูไถไปที่ใด รวมถึงที่ถูกอุ้งมือบอบบางขยุ้มกดศีรษะให้แนบชิดจนแทบจะหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกัน...