ตอนที่ 2

พรึ่บ พรึ่บ เสียงสะบัดผ้าอย่างแรงตามแรงอารมณ์ ป๊องป๊องป๊อง สาวแรกแย้มใบหน้ามอมแมม กำลังระบายอารมณ์เคาะหม้อไหกะละมัง ในห้องครัวที่มีแต่เธอคนเดียว อย่างกับคนบ้า

ณ ดินแดนแห่งนี้เธอคือสาวก้นครัว วันๆเนื้อตัวสกปรกมอมแมม เพราะต้องอยู่หน้าเตาก่อไฟหุงหาอาหารให้กับเหล่าเจ้านาย

“นี่! เดซี่ เจ้าทำเสียงดังทำไม!” เสียงกังวาลตวาดลั่นที่ธรณีประตู

“มีอะไร!” คนที่ถูกเอ่ยเรียกตวาดกลับอย่างไม่ยอมแพ้

“นายท่านกลับมาแล้ว” เดซี่เหลือบมองกลับอย่างไม่พอใจ เธอย่อมรู้ว่านายท่านกลับมาแล้ว

“แล้วไง”

“นายท่านต้องการอาหาร” ฮึ! เดซี่ร้องออกมา ก็เฉพาะเวลานี้เท่านั้นถึงจะคิดถึงเธอ “เจ้ารีบทำได้แล้ว” เดซี่ถูกร้องเตือน “เจ้านี้แปลกจริง เป็นแค่นางก้นครัวแต่ทำท่าทำทางอย่างกับเมียของนายท่าน”

กรี๊ดดดด “นี่เจ้าหุบปากนะ!!” เดซี่กรีดร้องชี้หน้าตวาดด่าเพื่อนฐานะเท่าเทียมกัน ใช่แล้วเธอเป็นเพียงคนใช้นางก้นครัวของจอมเวทย์แพทริกดินแดนแห่งเงา

โถ่ววว “เจ้านะเจ้าไม่ได้ดูตัวเองเลย ทั้งสกปรกมอมแมม หน้าตาเจ้ามีวันไหนไม่เลอะถ่านไม่เลอะดิน เนื้อตัวก็เหม็น แค่นางบำเรอคืนเดียวเจ้าก็ไม่อาจเป็นได้” กรี๊ดดดดด เดซี่กรีดร้องลั่น พลั๊วะ พลั๊วะ พร้อมกับปาของหวังทำร้ายร่างกายเพื่อน แต่ก็หาทันไม่ เมื่อเพื่อนที่รู้ทันเดซี่ทุกอย่างผลุ๊บหายไปเสียแล้ว

เมื่อได้อยู่เพียงลำพังเดซี่ก็ก้มมองตัวเอง ควับ! ส่องมองใบหน้าตัวเองในเงาสะท้อนจากน้ำในอ่าง ฟึด ฟึด และเมื่อดมเนื้อตัวของตัวเองเธอก็ทำจมูกฟุดฟิด ก็เธอตัวเหม็นจริงๆ เธอไม่ได้แช่ตัวในน้ำแร่น้ำนมโรยด้วยกลีบดอกไม้งดงามอย่างเหล่านางนางของนายท่าน ชาติกำเนิดของเธอสู้พวกนางเหล่านั้นไม่ได้ เธอเป็นเพียงลูกหลานชาวนาที่กำลังจะอดตาย และถูกขายมาดินแดนแห่งนี้เท่านั้น

ฟืดดดด แต่แล้วก็เกิดแสงสว่างจ้าขึ้นในอ่างเล็กๆ เดซี่ผงะตกใจจนล้มลง และแสงสีทองนั้นก็ก่อตัวเป็นรูปร่างขึ้น

“อะไร! เจ้าเป็นใคร” พรืด พรืด พรืด เดซี่คลานหนีสิ่งแปลกประหลาดนี้

“ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ได้มาทำร้ายเจ้า” เสียงของผู้ชาย เดซี่เบิกตากว้าง “เจ้าอยากได้อะไรข้าจะให้เจ้าทุกอย่างเพียงแค่เจ้าสละหยดเลือดเพียงน้อยนิดเท่านั้น”

…เดซี่ เดซี่ เสียงเรียกทำให้เดซี่ตื่นจากฝัน “ป๊า”

“ลูกพ่อ เจ็บตรงไหนบ้าง”

“หนูเป็นอะไรไปเหรอคะ”

“หนูตกบันได” เดซี่มุ่นคิ้ว ครุ่นคิด ใช่แล้วตอนนั้นเธอรู้สึกถึงลมบางอย่าง และทุกอย่างก็มืดมิดไปอย่างรวดเร็ว “ทำไมลูกถึงตกบันได”

“หนูคงใจลอยมั้งคะ” เดซี่ไม่บอกความจริง เพราะเธอก็ไม่แน่ใจสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเช่นกัน

“เอาเถอะ เอาเถอะ ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว นอนพักดูอาการที่นี่สักสองวัน ก็ได้กลับบ้านแล้ว” เดซี่ขานรับอย่างว่าง่าย

เดซี่ไม่ได้สนใจปัจจุบันที่เกิดขึ้น ตอนนี้เธอสนใจความฝันของตัวเองมากกว่า เดซี่ปิดเปลือกตาลงปล่อยวางจิตใจ เธอต้องการจะกลับไป แต่เสียงนั่นทำไมถึงคุ้นเหลือเกิน

“ไม่มีอาการอะไรแทรกซ้อนครับ” เฮ้ยยย เสียงลมหายใจผ่อนลงอย่างโล่งอกของป๊า เดซี่รู้สึกได้ “เอาละครับให้เธอได้พักอีกสักหน่อยเถอะครับ” เดซี่ได้ยินเสียงฝีเท้าทุกคู่ค่อยๆห่างออกไป รวมถึงไมค์พี่ชายของเธอด้วย

ตะวันลับฟ้าอีกครั้ง อื้มมมม เดซี่รู้สึกว่าจู่ๆร่างกายเธอก็ขยับไม่ได้ และเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอีกครั้ง

“ตอนเห็นครั้งแรกไม่คิดว่าจะได้เจอกับนางอีก ตอนนั้นข้าก็เตือนท่านแล้วว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง”

“นางเป็นเพียงเครื่องมือเหล่าเทพ เท่านั้น”

“ข้าไม่เคยได้ยินท่านเรียกขานนามนางผู้นี้ว่านางมาก่อน” แพทริกมองเทพีราตรีอย่างไม่เข้าใจ “เมื่อก่อนท่านเรียกนางว่าเจ้าเด็กก้นครัว”

“ไร้สาระ”

“ตอนนั้นนางดูไม่ได้ ท่านเลยไม่เคยรู้สึกว่านางคือผู้หญิง แต่ตอนนี้ท่านดูสิ นางงดงามน่าพิศน่ามองมาก”

“เอาตัวไปสักที” อื้มมมม และร่างระหงที่นอนนิ่งได้ยินเสียงการพูดคุยโดยตลอดแต่ไม่อาจกู่ร้องออกมาได้ดั่งกับว่าเธอถูกสะกดไว้อย่างกับถูกผีอำ แม้แต่จะดิ้นรนจากวงแขนนี้เธอยังทำไม่ได้เลยเมื่อถูกช้อนร่างขึ้น

นี่เธอกำลังจะถูกพาไปไหนกัน และเพราะอะไรกัน แล้วนี่ไม่มีใครช่วยเธอเลยเหรอเนี่ย

“กลิ่นของเจ้า ไม่นานเทพกำจัดมารก็จะตามหาเจ้าจนพบ”

“หนี้ก้อนใหญ่ก้อนนี้ หวังว่าข้าคงใช้ให้กับท่านจนหมดแล้วนะ” ทั้งสองเดินไปคุยไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

“ได้ ข้าไม่เปิดโปงเจ้า ก็เพื่อให้เจ้ามาทำสิ่งนี้เพื่อข้า ลาก่อนราตรี และหวังว่าเจ้าจะเบี่ยงเบนความสนใจให้ข้าได้สำเร็จ”

“ไมค์ เทพกำจัดมารตนนี้ แม้จะมีความเจ้าชู้อยู่ไม่น้อย แต่ข้าก็รู้สึกถึงพลังที่แกร่งกล้าของเขา”

“เทพไม่อาจกำจัดเทพด้วยกันได้”

“แต่สามารถกำจัดเทพที่ทรยศได้”

“แต่เจ้าไม่ได้ทรยศต่อเผ่าพันธุ์ของเจ้า เจ้าถูกข้าบังคับขู่เข็นใช่หรือไม่” ฮาฮา เสียงหัวเราะเล็กๆ สดใส ของเทพีราตรี

“ท่านก็ปรับตัวเข้ากับยุคสมัยได้เร็วเหลือเกิน” ราตรีขบขันกับมุกตลกของแพริก

แพทริกยกยิ้ม “เอาละเราแยกกันตรงนี้”

“อย่างไรแล้วท่านก็อย่าลืมอ่อนโยนกับนางบ้าง นางดูบอบบางแตกหักง่ายเหลือเกิน” ไม่มีเสียงโต้ตอบใดกลับมา และเพียงพริบตาควันสีเทาก็คุกรุ่นม้วนเป็นวงกลมและร่างสูงที่มีร่างบอบบางในวงแขนก็หายไปเพียงชั่วพริบตา

ราตรีร่ายบทคาถาอะไรบางอย่าง แสงสีขาวพวยพุ่งออกมามากมายและเพียงชั่วพริบตาทุกอย่างก็หายไป ติ๊ก ติ๊ก และทุกอย่างที่หยุดนิ่งไปก็กลับมาขยับอีกครั้ง