ตอนที่ 4 แปรปรวน_2

ตูม!!!!

แค่กๆๆๆ

“ฮะๆ ฮ่าๆ”

“ทำอะไรของนายเนี่ย” ฉันโวยหลังจากที่โผล่หน้าขึ้นมาจากน้ำแล้ว แฟรงก์หัวเราะร่วนมองหน้าฉันเหมือนเป็นตัวตลกตามสวนสนุกก็ไม่ปาน

“เห็นไอ้แว่นตรงนั้นไหม” แฟรงก์ไม่ตอบคำถามแต่กลับชี้ให้ฉันดูใครก็ไม่รู้ซึ่งกำลังมองมาที่ฉันกับแฟรงก์ตาไม่กะพริบ เอ่อ... แม้จะขัดใจอยู่บ้างแต่ฉันก็พอรู้สึกถึงแรงกดดันบางอย่างจากแววตาคู่นั้น มะเหมือนกันกำลังลามเลียฉันอยู่เลย อี๋!! รู้สึกขยะแขยงเป็นบ้า

“มันมองเธอ... ท่าทางคงจิ้นไปไกลแล้ว”

“กรี๊ดแฟรงก์หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ”

ฉันจ้องหน้าแฟรงก์ตาเขียวพร้อมกับฟาดมือใส่หน้าอกแข็งๆ ที่โผล่พ้นน้ำขึ้นมาของแฟรงก์ดังเพียะ!

“โอ๊ย อะไรเล่า ฉันอุตส่าห์ช่วยเธอให้รอดพ้นจากสายตาพวกถ้ำมองนะ”

“ชิ! นายเองก็มองฉันเหอะ”

“หา?...” หมอนั่นเลิกคิ้วขึ้นเหมือนกับฉันพูดอะไรผิดไป

“หรือไม่จริง?”

“ก๊าก!” แล้วมันก็หลุดขำออกมาก๊ากใหญ่ ท่าทีฮากระจายของแฟรงก์ทำฉันรู้สึกประหม่าจนทำอะไรไม่ถูก นี่ฉันพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ “ฮะๆ นี่เธอคิดว่าฉันมองเธอเพราะพิศวาสงั้นเหรอ?”

ฉันมุ่นหัวคิ้ว เหลือบมองแฟรงก์ที่ขำจนหน้าแดงอย่างทำตัวไม่ถูก นี่นายไม่ได้คิดว่าหุ่นฉันมันเซ็กซี่ขยี้ใจจริงๆ อย่างงั้นเหรอ แล้วที่พูดก่อนหน้านี้ล่ะ

“นี่จะบอกอะไรให้นะ เธอหุ่นดีก็จริงแต่มันก็ไม่ทำให้ฉันหวั่นไหวได้หรอกน่า หวายเอกซ์กว่าเธอตั้งหลายเท่า”

จี๊ด!!

ถึงว่าล่ะชินถึงได้ติดใจยัยนั่นนักหนา เหอะ!!!

“ละแล้วนายมองฉันทำไมล่ะ!” ฉันละล่ำละลักพูดพร้อมกับหมุมตัวว่ายน้ำหนีจากแฟรงก์อย่างอายๆ

“นี่อย่าบอกนะว่าเขินฉัน?” ทว่าหมอนั่นก็ยังตามมากวนใจฉันไม่เลิก

“ใครบอก ทำไมฉันต้องเขินนายด้วย”

“ก็นั่นน่ะสิ ไม่มีอะไรที่ต้องขัดเขินฉันหรอกน่า มาสนุกด้วยกันดีกว่า” แฟรงก์สอดวงแขนเข้าคล้องคอฉันอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย หมอนั่นดึงฉันมาที่กลางสระซึ่งลึกกว่าสามเมตร แน่นอนว่าขาฉันหยั่งไม่ถึงแน่นอนแม้แต่เขาเองก็เถอะ

“ว้าย! ทำอะไรของนายน่ะแฟรงก์” ฉันตะกรุยตะกรายเพราะรู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก ขาก็แหวกว่ายเตะป่ายใต้น้ำมั่วไปหมดด้วยอารมณ์ตกใจ ไอ้บ้าแฟรงก์คิดจะฆ่าฉันเหรอไงเนี่ย

“นี่ ฉันต่อให้เธอ เรามาว่ายน้ำแข่งกันแก้เซ็งดีกว่านะ” หมอนั่นกระซิบบอกข้างหูฉัน ถึงแม้ว่าตัวจะแช่อยู่ในน้ำเย็นๆ ทว่าลมหายใจนั่นก็สร้างความร้อนรุ่มให้กับทรวงอกฉันได้ไม่น้อย กรี๊ด!! เพราะแบบนั้นนายก็เลยแกล้งพาฉันมาปล่อยไว้กลางสระโดยไม่ถามฉันสักคำว่าว่ายน้ำเป็นหรือเปล่าเนี่ยนะ

ความจริงคือฉันว่ายน้ำได้ แต่ไม่รู้จะไปได้ไกลแค่ไหนเพราะไม่เคยได้ว่ายจริงๆ จังๆ สักครั้ง

“อย่าเพิ่งไปไหนนะ รอให้ฉันไปแตะขอบฝั่งโน้นได้ซะก่อน แล้วพอฉันส่งสัญญาณเธอก็ออกตัวได้เลย โอเคนะ”

ไม่โอเค!!

“เดี๋ยวแฟรงก์ ค่อกๆ บุ๋งๆ แค่กๆ”

ฉันลอยผลุบลอยโผล่อย่างจะจมแหล่มิจมแหล่ขณะมองแฟรงก์ว่ายห่างออกไป หมอนั่นไม่สนใจเสียงเรียกของฉันสักนิด ไม่ไหว... ถ้าขืนรอให้แฟรงก์ว่ายไปถึงขอบฝั่งโน้นมีหวังฉันได้จมน้ำตายก่อนจะได้แข่งกับเขาแน่

ฉันรีบตีขาตีแขนกระโจนเข้าหาฝั่งที่ตื้นก่อนที่ร่างกายจะจมจ่อมลงสู่ก้นสระ จำได้ว่ายกแขนได้เพียงสามรอบเสียงแฟรงก์ก็ดังก้องมาจากอีกฝั่ง

“เฮ้! ขี้โกงหนิ อย่าเพิ่งสิ รอฉันก่อน เฮ้! เบส... นี่เบสอย่าล้อกันเล่นนะ”

บุ๋งๆๆๆๆๆ

เฮือก แค่กๆ ค่อกๆ

ฉันดำผุดดำว่ายอย่างใจจะขาดเมื่อร่างกายจมลงสู้ผิวน้ำแต่เพราะแรงส่งตัวจากขาทั้งสองข้างก็ทำให้ฉันกลับขึ้นมาอยู่บนผิวน้ำเพื่อสูดอากาศหายใจต่อชีวิตได้อีกนิดก่อนจะจมลงไปกลืนน้ำรสชาติปะแล่มๆ ในสระอีกหลายอึก ทั้งแสบปากแสบคอ น้ำหูน้ำตาไหลเป็นว่าเล่น แงๆ นี่ฉันกำลังจะตายใช่ไหม

“เบส!”

เสียงแฟรงก์ดังก้องอยู่ในโสตประสาทพร้อมกับแรงจากวงแขนแข็งแรงคล้องคอฉันแล้วดึงขึ้นสู่ผิวน้ำ ฉันกำลังจะตายเพราะถูกช่วยเนี่ยแหละ แค่กๆ หายใจไม่ออก

“แค่กๆ แฟรงก์... ปะปล่อยก่อน ฉันไม่เป็นไรแล้ว” ฉันบอกเสียงเหนื่อยอ่อน รู้สึกอ่อนระโหยโรยแรงอย่างบอกไม่ถูก แฟรงก์พาฉันว่ายกลับมาในบริเวณที่ตื้นขึ้นจนอยู่ในระดับอก เขาจึงยอมผละแขนออกไปแต่ก็ยังไม่วายใช้มือข้างหนึ่งประคองต้นแขนฉันเอาไว้หลวมๆ อย่างกลัวว่าฉันจะหมดแรงจมน้ำลงไปอีก

“ว่ายน้ำไม่เป็นทำไมไม่บอก” เขาจ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง บ้าสิ นายเคยฟังฉันหรือเปล่าล่ะ ฉันเหลือบมองหน้าหมอนั่นพลางส่ายหน้าไปมา สูดหายใจเข้าปอดถี่รัวทดแทนออกซิเจนในส่วนที่ขาดไปก่อนหน้านี้

“...ฉัน พยายามบอกแล้ว แต่... แต่นายไม่ฟัง”

“ทำฉันเสียอารมณ์อีกแล้วนะรู้ไหม”

“ฉัน ฉันไม่รู้ ขอโทษ” ฉันเหลือบตาลงต่ำ เหนื่อยที่จะต้องทุ่มเถียงกับหมอนั่น แกะมือเขาออกเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เดินกลับขึ้นข้างบนอย่างโซเซ

เฮ้อ... ฉันถอนหายใจดังเฮือกอีกระลอกหลังจากทิ้งตัวลงนั่งบนม้านั่งเรียบร้อยแล้ว อาการแสบจมูกยังไม่หายไป ฉันสำลักน้ำไปตั้งหลายฟอด รับรองได้เลยว่าตอนนี้ทั้งตาและจมูกคงแดงเถือกไปตามๆ กัน

แฟรงก์จ้องมองฉันอยู่ที่เดิมสักพัก เขาไม่ได้ตามขึ้นมา หมอนั่นละสายตาจากฉันหลังจากเห็นว่าฉันปลอดภัยดีก่อนจะหันกลับไปว่ายน้ำต่ออีกเกือบๆ สิบนาทีแล้วชวนฉันกลับ

หมดกัน แผนใกล้ชิดหมอนั่น นี่ฉันยังไม่ทันได้เริ่มอ่อยเขาเลยนะ ก็หมดเวลาซะแล้วเหรอ แง่ม