ตอนที่ 2 เหยื่อ_3

ปึก!

เสียงปิดประตูรถเรียกสติของฉันให้กลับมาจดจ่ออยู่ที่ใบหน้าหล่อเข้มของแฟรงก์หลังจากครุ่นคิดอะไรคนเดียวมาได้สักพัก ตั้งแต่ออกมาจากร้าน แฟรงก์ก็พาฉันตรงมาขึ้นรถของเขาที่จอดทิ้งเอาไว้ใกล้กับประตูทางออกของมหาวิทยาลัย

“เอาล่ะ! ทีนี้ก็มาคุยเรื่องของเธอกันได้แล้ว” เขาหันมามองหน้าฉันอย่างจริงจัง และหงุดหงิดใจด้วย

ฉันรู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูกที่ต้องทำแบบนี้ ผู้ชายคนนี้ไม่ควรเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยจริงๆ เขาไม่ผิด... ไม่มีส่วนผิดเลยนี่นะ แล้วฉันล่ะ! ฉันเองก็ไม่ผิดไม่ใช่เหรอไง ทุกอย่างเป็นอุบัติเหตุ... แล้วเรื่องนี้ล่ะ ฉันกวาดมองหน้าแฟรงก์ราวกับกำลังสำรวจพื้นที่รูขุมขนบนผิวหน้านั้นอย่างละเอียด การที่นายมานั่งอยู่ต่อหน้าฉันตอนนี้ให้คิดว่าเป็นอุบัติเหตุบ้างจะได้ไหมนะ!

“ว่าไง!” เสียงทุ้มย้ำมาอีกรอบทำฉันสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะมองช้องดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่จ้องมองมาก่อนนานแล้ว

“คือ...” ฉันเสียงอ่อน หลบสายตาลงมองเกียร์รถยนต์ เลี่ยงไม่สบสายตากับเขา เพราะกลัวและรู้สึกผิดอยู่ในที

กลัวว่าเขาจะจับพิรุธได้... และรู้สึกผิดที่ต้องดึงเขาเข้ามาเกี่ยวข้อง

ฉันใจหายและหนักอึ้งอย่างบอกไม่ถูก ทำไมฉันต้องถูกกำหนดมาให้ทำลายหัวใจของใครแบบนี้ด้วย!

“...ฉันกลัวว่าเช็กจะกลับมาทำร้ายฉันอีก จะเป็นไรไหมถ้าฉันอยากขอให้นายช่วย”

“ยังไง?” คำถามเน้นน้ำเสียงที่คล้ายจะกรีดหัวใจของฉันให้เจ็บแปลบนั่นมันทำให้ฉันนึกหาคำตอบแทบไม่ออก เขาถาม... ทั้งๆ ที่น่าจะเข้าใจและรู้ความหมายนั้นดีอยู่แล้ว

“ฉัน... ฉันอยากให้นายอยู่ใกล้ๆ จะได้หรือเปล่า”

“...!!!”

“คือ” ขณะที่ฉันอึกอักไม่รู้จะอธิบายสิ่งที่ต้องการกับเขายังไงดี เสียงแข็งๆ ของแฟรงก์ก็ดังขึ้นให้ฉันรู้สึกใจหาย

“แล้วทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย!”

ฉันมองหน้าเขาเลิกลั่กพอๆ กับที่ละล่ำละลักพูดออกไป “แต่ว่านายรับปากฉันแล้วหนิว่าจะช่วย” อย่าบอกนะว่าจะกลับคำพูดน่ะ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันต้องแย่แน่ๆ

“ใช่! ฉันบอกว่าจะช่วยแต่นี่มันมากเกินไป เธอไม่ได้สำคัญอะไรกับฉันสักหน่อย”

“...!!!” คำพูดนั้นถึงมันจะจริงแต่ก็ไม่ควรพูดออกมาเป็นอย่างยิ่ง!! ฉันจ้องหน้าแฟรงก์อย่างจนคำพูดเพราะรู้สึกเหมือนถูกอัดหนักๆ กับคำว่า ‘ไม่สำคัญ’ ของเขา สิ่งหนึ่งที่ฉันได้เรียนรู้เกี่ยวกับตัวผู้ชายคนนี้ก็คือ เขาสามารถพูดสิ่งที่คิดออกมาได้อย่างไม่แคร์อะไรทั้งนั้น!!

“เอาอย่างงี้แล้วกัน ฉันอยู่กับเธอไม่ได้ตามที่ขอหรอกนะ แต่ถ้าไอ้โรคจิตนั่นมาวอแวเธออีกก็โทรหาฉันแล้วกัน โอเคไหม?”

“...” ฉันได้แต่ก้มหน้านิ่ง... ก็คนไม่สำคัญอย่างฉันจะไปทำอะไรได้ล่ะนอกจากยอมรับความช่วยเหลืออันน้อยนิดที่เขาหยิบยื่นให้ แม้มันอาจจะดูสิ้นหวังไปนิดแต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ใจดำทิ้งฉันไปซะเลยหรอกน่า

เย็นวันนั้นแฟรงก์มาส่งฉันที่คอนโดซึ่งไกลจากตัวมหาวิทยาลัยพอสมควรแต่ก็อยู่ในเขตเมืองเดียวกันนั่นแหละ หลังจากแลกเบอร์กันเรียบร้อยเขาก็ไม่พูดอะไรอีก จนกระทั่งรถจอดนิ่งหน้าทางเข้าคอนโดก่อนที่ฉันจะผลักประตูลงจากรถเขาก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมา

“พรุ่งนี้มีเรียนกี่โมง?”

ฉันหันกลับไปมองหน้าเขา... ทำไมนายจะมารับฉันเหรอไง? แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้นแหละ เพราะสิ่งที่ฉันตอบออกไปก็เป็นสิ่งที่เขาถามมา “เก้าโมงน่ะ”

“เลิกล่ะ?”

“ไม่แน่ใจน่ะ เพราะไม่รู้ว่าคลาสบ่ายอาจารย์จะสอนหรือเปล่า”

“พรุ่งนี้ฉันมีธุระไม่รู้จะเสร็จกี่โมง เธอเลิกเรียนตอนไหนก็โทรมาแล้วกัน”

เมื่อเห็นว่าฉันไม่ตอบคำถามแต่ดันเลิกคิ้วเป็นเชิงตั้งคำถามกับเขาซะเอง หมอนั่นจึงกระตุกมุมปากเอ่ยออกมาอย่างรำคาญ

“ฉันคงไม่ต้องรายงานเธอหรอกใช่ไหมว่าธุระอะไร ทำอย่างกับเป็นแฟนกันไปได้ อ้อ! และไม่ต้องเก็บเอาไปคิดมากด้วยล่ะ ที่ฉันช่วยเธอก็เพราะดันตกกะไดพลอยโจนไปด้วยต่างหากไม่ได้มีความหมายลึกซึ้งอะไรทั้งนั้น ฉันไม่อยากต้องมาหงุดหงิดใจทีหลัง ช่วยเข้าใจในจุดนี้ด้วย โอเค้?”

ฉันเม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรง ถึงจะไม่ได้หวังอะไรมากมายแต่ก็อดไม่ได้ที่จะโมโหและหมั่นไส้ในท่าทีหลงตัวเองของหมอนั่น แถมยังพูดเหมือนกับว่าฉันอยากจะเป็นอะไรๆ กับเขานักล่ะ!

“...รู้แล้วน่า ฉันชอบผู้ชายผิวขาว หน้าตี๋ๆ ซึ่งดูๆ แล้วไม่มีส่วนไหนตรงกับนายเลย”

“ว่าไงนะ”

“ก็ฉันไม่ชอบผู้ชายผิวสีแทนแบบนายไงเล่า!” ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ

“เหยียดสีผิวกันนี่นา! ยัยบ้า!!”

ปึก!

ฉันไม่สนเสียงโวยวายนรกแตกของแฟรงก์ รีบเปิดประตูลงจากรถแล้วปิดอย่างรวดเร็วก่อนจะก้าวฉับๆ เข้ามาในตึกโดยไม่หันกลับไปมองข้างหลังอีกเลย!!

เหอะ!! ในหัวของหมอนั่นก็คงมีแต่ผู้หญิงคนนั้นสินะ แต่ที่น่าเจ็บใจคือคำพูดล่าสุดของนายนั่นแหละ!

‘ไม่อยากต้องมาหงุดหงิดใจทีหลัง’

เหอะ! คิดว่าฉันอยากจะใกล้ชิดกับนายนักเหรอไง โธ่เอ้ย!!!

ตึ่งตึงตึ้ง~ ตึ่งตึงตึ้ง~

ระหว่างที่ฉันกำลังจะกดรหัสผ่านประตูเข้าห้อง โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นพอดี ฉันรีบล้วงมือเข้าไปควานหาเจ้าเครื่องนั่นในกระเป๋าทันทีก่อนจะต้องรู้สึกใจหวิวๆ เมื่อเห็นชื่อคนโทรมาโชว์หราอยู่บนหน้าจอ

ชิน!!!!

(ฮะโหล)

เสียงปรายสายทักมาทันทีที่ฉันกดรับ ฉันผลักประตูเปิดและปิดในเวลาเพียงไม่กี่วินาที รีบตั้งสติแล้วตอบกลับไปอย่างรวดเร็วก่อนที่หมอนั่นจะโมโห บอกตามตรงว่าฉันรู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้จับใจ เขา... เหมือนเป็นเจ้าชีวิตฉันก็ไม่ปาน ที่ฉันต้องตกเป็นเบี้ยล่างของชินมันก็เพราะคืนนั้น! คืนที่เกิดอุบัติเหตุนั่นยังไงล่ะ!!!

“ฮะโหล”

(รับก็ช้า แถมยังตอบช้าอีก ต่อมความรู้สึกช้าเหรอไง ถึงว่าล่ะเท้าเหยียบเบรกไม่ทันต้องให้ชนคนก่อนถึงจะรู้สึกตัว) คำพูดเสียดแทงหัวใจของชินทำฉันเจ็บหนึบและพูดอะไรไม่ออกไปหลายนาที...

(เรื่องที่ฉันให้ไปจัดการน่ะถึงไหนแล้ว) ต่อเมื่อเขาถามมาอีกรอบฉันถึงรู้ว่าต้องพูดอะไร

“อืม... เหยื่อกำลังจะกินเบ็ด”

(ก็ดี แล้วหมอนั่นมันช่วยเธอหรือเปล่า)

หมอนั่น...

หึ!

ฉันล่ะอยากจะอาละวาดและกรีดร้องใส่โทรศัพท์ให้ปลายสายหูดับตับไหม้ไปเลย ให้ตายเถอะ เพียงแค่คิดถึง หมอนั่น! ฉันก็ของขึ้นจนอยากจะวีนให้หนักๆ โทษฐานที่มันทำให้ข้อมือฉันระบบและยังเกือบจะตบหน้าสวยๆ ฉันโชว์ต่อหน้าสาธารณะชนอีก เกิดมาไม่เคยเจอผู้ชายตบหรือตั้งท่าตบแบบนี้มาก่อน เล่นเอาใจหายใจคว่ำหมด! ฮึ่ย!!!

“ช่วยได้ เยอะ! เลยล่ะ!!” ฉันเน้นเสียงตรงคำว่า เยอะ! ให้อีกฝ่ายงงเล่น หึ!! อยากรู้นักว่าชินจะทำหน้ายังไงเมื่อเห็นว่าฉันกับเช็กต้องลงทุนขนาดไหนเพื่อตอบสนองไฟแค้นที่กำลังลุกโชนอยู่ในใจของเขา!!!

ใช่! หมอนั่น! ที่กำลังพูดกันอยู่ในตอนนี้ก็คือ เช็ก! คนเดียวกับที่แกล้งเล่นละครเป็นผู้ชายที่ตามจีบฉันเพื่อตบตาแฟรงก์ในร้านนมปั่นนั่งแหละ!!!

เช็กเองก็ถูกชินส่งมาเพื่อช่วยให้ฉันดำเนินแผนการล้างแค้นของเขาให้สำเร็จ หรืออีกนัยก็คือส่งมาควบคุมและจับตามองฉันนั่นแหละ เขาคงกลัวว่าฉันจะบิดพริ้วและหนีไปอย่างไร้ความรับผิดชอบ!!

ให้ตายเถอะ!! ถ้าฉันคิดจะหนีความผิดจริงคงรีบชิ่งไปตั้งแต่วันที่ขับรถชนเพื่อนเขาแล้วล่ะ!!

(ก็ดี... ฉันจะได้ทำอะไรได้ง่ายๆ หน่อย) ทว่าคำพูดของชินก็ทำให้ฉันต้องขมวดคิ้วสงสัย

“ทำอะไร?”

ปลายสายเงียบไปเหมือนกำลังหงุดหงิดที่ฉันดันปากไวถามอะไรที่ไม่ควรถาม โธ่เอ้ย ถึงจะรู้สึกไม่ดีอยู่บ้างแต่ฉันก็ไม่เห็นว่าเขาจะต้องโกรธหรืออารมณ์เสียกับอิแค่คำถามแค่นั้นของฉันเลยนี่

(ไม่ใช่เรื่องของเธอ! ตั้งใจทำงานของตัวเองเท่านั้นก็พอ แค่นี้ล่ะ)

ติ้ด!

ต่อว่าฉันเสร็จหมอนั่นก็วางสายไปทันที ปล่อยให้ฉันยืนงงและเจ็บใจเล่นไปหลายนาทีกว่าจะตั้งสติได้ ฉันสะบัดศีรษะไล่ความคิดยุ่งเหยิงเกี่ยวกับผู้ชายพันธุ์ร้ายกาจทั้งชิน เช็ก และก็แฟรงก์ออกไปจากหัว แต่ละคนดีกรีความเลวไม่น้อยหน้ากันเลยจริงๆ

คนแรกก็แค้นฝันหุ่น คนสองก็ร้ายขนาดนั้น จะตบหน้าผู้หญิงที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลย ส่วนคนสุดท้าย! ปากตรงกับใจชนิดที่เป็นหอกพุ่งปักใจคนฟังได้เจ็บแสบและฝังใจจนยากจะลืมเลือน!!