CHAPTER 2 Still

“ดาวขี้เกียจ” ไนท์ตอบ

“...”

“ดาวที่ไม่มีจริง”

“...”

“ดาวที่ตายแล้ว”

“...”

“หลุมดำ”

“ดาวเสาร์” สกายเฉลยคำตอบ

“...“

“Saturn” เธอพูด “sat คืออดีตของคำว่านั่ง”

“...”

“เพราะนั่งเลยช้า”

“...”

“...”

หลังจากล้างจานจนเสร็จก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกสักคำ

สกายแยกตัวไปเข้าห้องนอน ไนท์ก็เช่นกัน

แล้วบ้านตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ทว่าไม่ใช่ว่าเยือกเย็นหรือห่างเหิน

ตรงกันข้าม...มันมีแต่ความผูกพัน รู้จักกันดีจนไม่ต้องการคำพูดใดๆ ยังไม่ทันมองตาก็เข้าใจกันได้ ระหว่างเรน ไนท์และสกายมักเป็นเช่นนั้น ไร้ที่ติราวกับสายฝน ท้องฟ้าและกลางคืน

ในห้องนอนของชายหนุ่มไนท์เปิดไฟดวงเล็ก ห้องสว่างขึ้นหากแต่ยังมืดมากกว่า ตลอดมาเขาชอบแบบนั้นไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม

จากนั้นร่างสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซ็นต์ถอดเสื้อออกจากร่างและตรงเข้าอาบน้ำ

เขาหลับตา ปล่อยสายน้ำเย็นเยียบชโลมร่างร้อนจัด

กล้ามเนื้อของไนท์แข็งแกร่งและดูได้สัดส่วน เขาเติบโตจากเด็กชายคนหนึ่งขึ้นเป็นชายหนุ่มรูปงาม สายน้ำจากฝักบัวเมื่อสาดปะทะแผ่นอกราบและลอนกล้ามเนื้อกำยำจะกระดอนและจับกับกระจกของฉากกั้นจนเกิดเป็นละอองฝ้า

ไนท์เป็นชายที่ไร้ที่ติ นั่นเป็นสิ่งที่หญิงสาวในวิทยาลัยเดียวกับเขาและละแวกใกล้เคียงพูดกัน เช่นเดียวกับเรนที่ไนท์เกลียดชัง

จากนั้นร่างสูงเช็ดน้ำออกจากร่างด้วยผ้าขนหนู สวมกางเกงยาวบังอุ้งเชิงกรานแกร่ง ทิ้งตัวลงบนเตียงเอาแขนหนุนหัว หลับตาลง

เสียงของค่ำคืน...

อดีต...

ความทรงจำ...

‘ฮือ...’

‘เป็นอะไร สกาย?’

‘กลัว’

‘ฉันอยู่นี่แล้ว นอนเสียนะ’

‘อื้อ’

นานมาแล้ว...ทว่าไนท์ยังจำได้

แล้วดวงตาคมคายในความมืดของไนท์ลืมขึ้นในความมืดอีกครั้ง

ในห้องนอนติดกันสกายอาบน้ำอยู่เช่นกัน ดวงตาคู่กลมโตปิดอยู่ ปล่อยละอองน้ำสาดปะทะร่าง

บอดี้ของสกายเนียนไร้ตำหนิ ขาวสะอาดราวกับหิมะ ดูเด่นชัดแม้ในความมืดของคืนแรกที่เธอและเขาทั้งสองพบกัน เส้นผมเส้นเล็กละเอียดดำสนิทยาวสยายคลุมถึงสะโพกผาย และเธอมักปล่อยเส้นผมยาวตรงมากกว่าจะรวบขึ้นเป็นมวยหรือหางม้า

แต่ไม่ใช่เวลานี้

สกายสวยเหมือนเจ้าหญิงในเทพนิยายที่ไขว่คว้ามาครอบครองไม่ได้ แต่นั่นทำให้เหล่าชายหนุ่มที่วิทยาลัยมองเธอไม่วางตา

หลังอาบน้ำเสร็จสกายสวมชุดนอนกระโปรงเนื้อลื่น ปล่อยเส้นผมที่ม้วนระหว่างอาบน้ำลงคลอเคลียแผ่นหลังขาวจัดอีกครั้ง

เวลาเข้านอนมาถึง เรียวขาสีขาวก้าวเดินไปยังเตียง ทว่ากลับชะงักและหันมาทางประตูห้องนอนที่ปิดสนิท

แล้วเรียวนิ้วสีขาวจัดกดล็อคประตูเหมือนทุกครั้งก่อนขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วหลับตา

เรียวขาของสกายเพรียวยาวและเนียนนุ่มเหมือนส่วนอื่นของเรือนร่าง ไม่แปลกที่เธอคือหญิงที่ชายทั้งวิทยาลัยใฝ่ฝัน ดวงตาเป็นสีดำ เหมือนท้องฟ้ากลางคืนที่ครอบครองความหลับอันเป็นนิรันดร์ งามจนยั่วยวน

ได้ยินเสียงสายฝนพรำๆ นอกหน้าต่าง หญิงสาวรู้สึกดีและรู้สึกได้รับการปลอบประโลม แต่ก็ไม่ได้ยิ้ม

เธอไม่ได้ยิ้มมานานแค่ไหนแล้วนะ...?

ก็ไม่ใช่ว่าเศร้าหรือทุกข์โศก ไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษ

มีแต่เวลาที่เดินหน้าและบุคลิกนิ่งเงียบอีกทั้งติดจะดูเย็นชาซึ่งต่างจากวัยเด็ก

‘มาทำอะไรที่นี่’ สมัยเด็กสกายเคยถามเรนผู้มีดวงตาดูราวกับท้องฟ้ามืดดำในเมฆฝน

เรน ‘หนีออกมา’

‘ออกมาเล่นเนี่ยนะ?’

‘อ่าฮะ’

โลกนี้แปลก หากทว่าคนเราแปลกยิ่งกว่า

แล้วคืนนั้นในเวลาปัจจุบันสกายหลับไป

ไม่นานเท่าไหร่ท่ามกลางเสียงละอองฝนอ่อนโยนหน้าต่างห้องนอนของสกายเปิดออก เงาตะคุมหนึ่งปีนหน้าต่างเข้ามา ร่างนั่งสูงและแกร่งอย่างน่าเกรงขาม

ดวงตาสีฤดูหนาวจ้องมองหญิงสาวที่หลับสนิทบนเตียง ดวงตาของผู้บุกรุกสีเหมือนท้องฟ้าอันไร้แสงและเวลา

แล้วร่างแกร่งกำยำราวกับปูนปั้นนั้นนอนลงข้างสกายและช้อนร่างเธอเข้ามากอดรัดในวงแขน ใบหน้าเรียวคมราวสลักเสลาอิงแนบลำคอของอีกฝ่ายที่สายเดี่ยวของชุดนอนถูกรั้งลงจนถึงข้อศอกเพราะมือใหญ่

ใต้เนื้อผ้าเนินอกของสกายเนียนเรียบและน่าสัมผัส ร่องอกชวนให้มองลึกลงไป

สกายไม่รู้สึกตัว ทั้งหลับสนิทและหลับไว

แล้วในความมืดเยือกเย็นร่างกำยำแทรกแขนร้อนเข้าประคองแผ่นหลังเปลือยเปล่าใต้ชุดนอนตัวบาง

เพราะเธอเป็นของเขา

สกาย