CHAPTER 3 Rain

สกายตื่นขึ้นมา

ฝนเพิ่งหยุดตก

แต่ยังไม่เช้า...เป็นเพียงเวลาย่ำรุ่ง

เมื่อคืนไม่ได้ฝันถึงสิ่งใด มีเพียงความเงียบและละอองฝนบนหน้าต่างกระจกที่ทำให้รู้ว่าเวลายังเดินหน้า หากแต่ทันใดนั้นรู้สึกถึงแผ่นหลังที่ให้สัมผัสโล่ง....

ตะขอบราเซียร์เหนือแผ่นหลังหลุดจากกันจนรู้สึกว่างเปล่า ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่

และผิวกายรวมทั้งผ้าห่มซึมซับถึงความร้อนที่ไม่ได้มาจากภายในร่างกายของตัวเอง

ละอองฝนบนหน้าต่างปลิวเริงระบำและกลืนเป็นหนึ่งเดียวกับกระจกใส

พลันประสาทสัมผัสปลุกสกายให้ได้กลิ่นบางสิ่งที่คลอเคลียบนผิวกายขาวที่ซึ่งชายฝันจะได้ลูบไล้ ความทรงจำที่แผ่นหลังเปลือยเปล่าซึมซับ...

มันคือการการสัมผัสของมือแกร่งและใหญ่ซึ่งแทรกเข้ามาเพื่อประคองแผ่นหลังและร่างกายภายใน

รู้สึกถึงความทรงจำและมวลความร้อนที่ยังแผ่ซ่านอยู่

มันคือกลิ่นกายและสัมผัสของเรนบนเรือนร่างของสกาย

อาหารเช้า

สกายมักเตรียมอาหารเช้าที่หนักสำหรับผู้ชายไว้ให้กับไนท์และเรน

แต่บางครั้งสกายก็กินง่ายๆ แค่ขนมปังทาแยม

เรนเดินลงมาจากห้องนอนในชุดนักศึกษา เขาอยู่ปีสี่เช่นเดียวกับไนท์และสกาย ร่างสูงเดินมาหยุดหลังหญิงสาวในชุดนักศึกษาที่กำลังทาแยมบนขนมปัง

มือใหญ่เคลื่อนไปข้างหน้าเพื่อจับมือนุ่มนิ่มของอีกฝ่าย ร่างกายของเรนแนบชิดแผ่นหลังของสกาย

“เมื่อคืนหลับสบายไหม?” เสียงทุ้มถามแผ่วข้างหู

“เกะกะน่า” สกายพึมพำ

“ทาให้”

ดวงตาคมเข้มที่ลอยเหนือไหล่บางหลุบมองลงไปตามลำคอของหญิงสาวเบื้องหน้า...ลึกลงไปจากปกเสื้อสีขาว

มองแบบผู้ชาย

“ง่ายจะตาย” สกายยังคงทาแยมขณะเบียดตัวออกห่างคนข้างๆ “จะทำเอง”

“ไปนั่งกินของตัวเองซะ” แล้วเธอพูดถึงอาหารเช้าชุดใหญ่แบบญี่ปุ่นที่อุตส่าห์ตื่นมาก่อนเพื่อเตรียมให้พวกที่ตัวใหญ่กว่า

ไนท์เดินลงมาจากชั้นบนของบ้านบ้าง เสื้อเชิ้ตสีขาวบางร่างสง่างามไม่ได้กลัดกระดุม เดินผ่านเรนที่นั่งกินอาหารเช้าบนโต๊ะไปยังสกายผู้ที่นั่งลงพร้อมจานขนมปังทางแยม

ไนท์ยืนอยู่ข้างเก้าอี้ซึ้งสกายนั่งอยู่ เน็คไทบนลำคอแกร่งแค่แขวนห้อยไว้ ยังไม่ได้ผูก

ภาษากายที่ไร้คำพูดของไนท์บอกว่าเขาจะให้ผู้หญิงผูกเน็คไทให้

“เคยสอนผูกไปแล้ว” สกายเตือนความจำคนตัวสูง แต่ไม่ได้ตำหนิอะไร “ผูกเองให้ได้ซะทีสิ”

“เป็นแม่หรือไง?” เอ่ยทุ้มห้วนด้วยสีหน้าเรียบ ไร้อารมณ์ใดๆ

สกาย “เป็นก็เป็น”

“มีคนผูกให้อยู่แล้ว จะหัดทำไม” เสียงทุ้มเดิมเอ่ยถามกลับ นั่นเป็นเหตุผลที่ดี “งั้นสอนให้อีกทีสิว่าทำไง”

สกายผูกเน็คไทให้ไนท์ ไม่ได้สอนซ้ำ เพราะมันจะทำให้เธอต้องพูดมากเกินไปในเวลาที่ต้องรีบออกไปเรียนแบบนี้

หากแต่สำหรับไนท์แล้วการผูกเน็คไท...

มันทำให้ไนท์รู้สึกถึงการสัมผัสของสกาย

วันเดียวกันที่วิทยาลัย

“นั่นไงภูเขาน้ำแข็งทั้งสาม”

นอกประตูรั้ววิทยาลัยนักศึกษาร่วมสถาบันมักพูดกันแบบนั้นเมื่อเห็นเรน ไนท์และสกาย มันเป็นฉายาที่ออกจะตลกร้าย

ฉายาภูเขาน้ำแข็งนั้นมาจากความเงียบที่ยากจะเข้าถึงและความแปลกแยกจากนักศึกษาในวิทยาลัยที่เหลือ

คนนอกมักมองพวกเขาด้วยความสงสัย บ้างอยากรู้อยากเห็น บ้างริษยา บางคนรู้สึกว่าพวกเขาไม่น่าคบและไม่เหมาะกับการสุงสิงด้วยสักเท่าไหร่ กระนั้นก็ไม่อาจอธิบายได้ชัดเจนว่าเพราะอะไร

อาจเป็นเพราะความสนิทระหว่างทั้งสามคนที่ทำให้คนอื่นเข้าไปแทรกระหว่างกลางไม่ได้ละมั้ง

“พวกเขาอาจเป็นพี่น้องกันสามคนก็ได้”

“หรืออาจเป็นคู่รักแบบผู้หญิงหนึ่งชายสอง”

หากแต่สำหรับสกายเรนและไนท์เป็นเพื่อนเท่านั้น เพื่อนที่ดี ตั้งแต่สมัยเด็กพวกเขาดูแลกันและกัน

ก็นั่นล่ะ ผู้ชายและผู้หญิงคิดไม่เหมือนกัน

เรนและไนท์ไม่คิดเหมือนสกาย

พวกผู้ชายในวิทยาลัยมองตาไม่กระพริบเมื่อสกายในชุดนักศึกษาปล่อยผมยาวสยายเดินผ่านและพูดกัน

“มิสะโคตรเซ็กซี่”

“ไม่จีบเลยล่ะวะ เอาแต่มอง”

“แล้วไอ่ก้อนหินสองก้อนนั่นมันจะไม่ถลกหนังกูทั้งเป็นเหรอวะ”

ก้อนหินหรือน้ำแข็งล้วนเป็นฉายาทั้งนั้น ความนิ่งขรึม ให้ความรู้สึกแข็งกระด้างและไม่น่าคบค้า

สกายนั่งลงในชั้นเรียน ก่อนต้องเอียงหัวไปทางหนึ่งตามแรงดึง

“ฆ่าตัดหนังหัว?” หญิงสาวถามโดยไม่มองคนทำ กลุ่มเส้นผมนิ่มยาวติดอยู่ในเรียวนิ้วยาวของไนท์ที่จู่ๆ ยื่นมาสางให้

การฆ่าตัดหนังหัวเป็นสิ่งที่อินเดียนแดงสมัยก่อนทำกัน

ไนท์ยั่วเย้า “หวีผมไม่เป็น?”

“ลืม” สกายตอบอย่างไม่ใส่ใจ

หากเป็นเวลาว่างระหว่างคลาสใต้ตึกคณะทั้งสามมักนั่งลงใกล้ๆ กัน และในเวลาเช่นนั้นคนที่เดินผ่านจะจ้องมองทั้งสามโดยไม่เข้ามาทักทาย

อย่างที่บอก...พวกผู้ชายมักมองและเพ้อฝันไปกับสกาย ส่วนพวกผู้หญิงบางทีจะพูดถึงเรนและไนท์จากระยะไกล

“ฉันคิดว่าคาโอรุและยูซึกะคงเป็นพี่น้องกัน”

“พวกเขาเป็นแฝดคนละฝาละมั้ง”

“เป็นคู่ที่ดูโดดเด่นและเป็นอาหารตาชั้นดี”

“แต่ฉันว่าน่ากลัวมากกว่า ดูลึกลับแปลกๆ อธิบายไม่ถูก”

“เหมือนนิสัยจะคบยากหรือไม่ก็อันตราย ทำให้นึกถึงเจ้าชายรูปงามในเทพนิยายดาร์คๆ ขึ้นมา”

“เจ็บ” สกายบ่นกับเรียวนิ้วที่สางผมยาวอยู่

ไนท์เลียริมฝีปากตนเองแผ่วเบา “แค่นี้ทำโวยวาย”

ทำอย่างอื่นยังเจ็บกว่า

จะว่าไปไนท์ก็แค่หาเรื่องให้ได้สัมผัสสกายบ้างเท่านั้น แสร้งทำตัวเหมือนยังเป็นเด็กที่จะทำอะไรก็ได้ตามใจ

“กระเซอะกระเซิง” ไนท์อดตำหนิด้วยความเอ็นดูไม่ได้ อยากเห็นปฏิกิริยาอีกฝ่ายอย่างเช่นจูบหรือ...

สกาย “เงียบซะ”

ผู้หญิงหลายคนมองสกายด้วยความริษยา ทำให้สกายเอียงหัวหลบเรียวนิ้วของมือแกร่งเพื่อป้องกันการครหา “เป็นนางทาสรึไง หวีอยู่ได้”

“ไม่อยากให้หนังหัวหลุดติดมือ...อย่าขยับ” มือแกร่งสางผมหญิงสาวต่อไปโดยไม่แคร์สายตาคนรอบข้าง

จนกระทั่งผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งโต๊ะหลังยื่นหน้ามาและส่งยิ้มให้ไนท์ “คาโอรุ ให้ฉันหวีผมน้องสาวนายแทนไหม ฉันมีหวีนะ”

นักศึกษาหญิงคนนี้เคยขอเบอร์ไนท์มาแล้วครั้งหนึ่งแต่ถูกปฏิเสธอย่างโหดเหี้ยม

“อึก...” ก่อนคนถามจะต้องหน้าซีดเมื่อสายตาสีท้องฟ้ายามเที่ยงคืนตวัดมอง ส่วนความหนาวเยือกไปถึงกระดูกสันหลัง

ไนท์ “ใครน้องสาว?”

“ก็มิสะ...เอ่อ...ขอโทษจ้ะ”

เพราะงั้นถึงมันไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เรน สกาย และไนท์

ความดุดันบางอย่างในตัวของฝาแฝดคู่นี้ทำให้สกายไม่มีเพื่อนอื่นคบไปโดยปริยาย

…

แต่ถึงอย่างนั้นเรื่องที่ว่าเรน ไนท์และสกายเป็นพี่น้องกันหรือไม่ก็ยังเป็นปริศนาสำหรับคนส่วนใหญ่ ไม่มีใครรู้จักพวกเขาอย่างแท้จริงสักคน

…