บทที่1

เพราะถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีมาตั้งแต่เด็กๆ เลยทำให้ชีวิตทั้งชีวิตของฉันหมดไปแต่การยอมคน ฉันไม่เคยนึกถึงวันที่จะลุกขึ้นมาสู้เลยสักครั้ง เพราะความอ่อนแอ...ทำให้ฉันต้องพ่ายแพ้อยู่ตลอดเวลา

จนในที่สุด...ชีวิตของฉันก็ถึงจุดเปลี่ยน

เพราะน้องสาวต่างแม่บ่นอยากกินเค้กในตอนสี่ทุ่ม ทำให้ฉันต้องวางมือจากจานชามที่กำลังล้างอยู่ ก่อนจะออกเดินไปหาซื้อเค้กที่ว่ามาให้อีกฝ่าย บรรยากาศโดยรอบเป็นไปอย่างน่ากลัวและค่อนข้างเงียบเชียบ สองข้างทางคือป่าช้าที่มีต้นหญ้าขึ้นรกเต็มไปหมด ทั้งหมดทั้งมวลนี้บอกให้รู้ถึงอันตราย...อันตรายสำหรับผู้หญิงที่เที่ยวเดินเตร่ในเวลาแบบนี้

ด้วยความกลัวจับใจ เลยทำให้ฉันต้องกอดตัวเองเอาไว้อย่างแน่นหนา ข่มความกลัวเอาไว้ และพยายามเร่งฝีเท้าให้ได้มากที่สุดเท่าที่เท้าจะสามารถเร่งได้

“ว่าไงสาวน้อย ดึกป่านนี้แล้วมาเดินเตร่อะไรอยู่แถวนี้คนเดียวเหรอจ๊ะ” หัวใจฉันแทบจะตกหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อจู่ๆ ก็มีผู้ชายแปลกหน้าจำนวนสี่คนโผล่ออกมาจากพุ่มหญ้าเดินตรงดิ่งมาล้อมฉันเอาไว้ที่ข้างทาง สายตาของคนพวกนั้นที่มองมา บ่งบอกว่าอันตรายกำลังใกล้เข้ามาทุกทีๆ

“ขอทางด้วยค่ะ”

“อย่าเพิ่งไปสิคนสวย ไปเที่ยวกับพวกพี่ดีกว่า” หนึ่งคนที่ดูเหมือนว่าจะเป็นหัวหน้าพูดขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ ทำให้ฉันต้องก้าวถอยหลังหนีด้วยความกลัว

“อย่าหนีเลย ยังไงซะก็หนีไม่พ้นหรอก ว่าง่ายๆ แล้วยอมไปกับพวกพี่ซะดีดี จะได้ไม่เจ็บตัว”

“ปล่อยฉันนะ!” เมื่อรู้ว่าภัยกำลังใกล้เข้ามาถึงตัวทำให้ฉันต้องรีบสะบัดตัวหลบจากเงื้อมมือที่ตั้งท่าจะเข้ามากระชากตัวฉันพร้อมทั้งออกตัววิ่งโดยมีผู้ชายเลวชาติพวกนั้นวิ่งตามหลังมาติดๆ

ทำไมชีวิตฉันถึงได้เจอแต่เรื่องแย่ๆ แบบนี้ด้วยนะ หลายครั้งที่ฉันเชื่อมั่นในพระเจ้า ว่าสิ่งที่ท่านหยิบยื่นให้นั้นมันคือบททดสอบที่ฉันต้องผ่านมันไปให้ได้ แต่นี่มันเกินใจจะทนแล้วจริงๆ

ฉันกรีดร้องแทบไม่เป็นภาษา เมื่อวิ่งเข้าไปชนกับร่างสูงของใครบางคนเข้า และทันทีที่เงยหน้าขึ้นมองก็พบกับนัยน์ตาสีฟ้าครามราวกับน้ำทะเลที่ตอนนี้กำลังจ้องมองมา

เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนระต้นคอพัดหวิวเมื่อถูกสายลมปะทะ ในมือถือบุหรี่ด้วยท่าทางเท่ห์ๆ ผู้ชายคนนี้สูงกว่าร้อยเจ็ดสิบเซ็นต์ ปากเรียวสีแดงอ่อนๆ แสยะยิ้มเมื่อเห็นฉันทำท่าทีเคลิบเคลิ้มไปกับรูปรสกลิ่นเสียงที่มีรวมกันอยู่ในตัวของเขา ก่อนที่มือหนาจะยื่นส่งมาให้ พร้อมที่จะช่วยฉุดฉันให้ลุกขึ้นยืน

“มีอะไรให้ช่วยรึเปล่า…นางฟ้า” น้ำเสียงทรงพลังถามไถ่ขึ้นเมื่อเห็นว่าไอ้พวกหื่นกระหายพวกนั้น กำลังจะใกล้เข้ามาหาเราทั้งคู่

ช่วยงั้นเหรอ...ไม่เคยมีใครถามฉันแบบนี้มาก่อนเลย ไม่มีใครช่วยฉันได้ ไม่มีเลยจริงๆ

ดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยหยดน้ำตาของฉันค่อยๆ เงยหน้ามองผู้หวังดีอย่างช้าๆ เขาเหมือนกับแสงสว่างที่ส่องมาสู่ชีวิตที่ใกล้จะมืดมนเข้าไปทุกขณะของฉันเลยก็ว่าได้....

“ช่วยฉุดฉันให้ขึ้นจากขุมนรกทีสิ ได้ไหม” ไม่รู้ว่าฉันเผลอพูดอะไรแบบนั้นออกไปตอนไหน แต่ฉันมีความรู้สึกปลอดภัยอยู่ไม่น้อยเมื่อได้อยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้ เขาเหมือนเจ้าชายที่พระเจ้าส่งมาให้ช่วยฉันหลุดพ้นจากเรื่องเลวร้ายที่เป็นอยู่ ฉันรู้สึกได้จากสัมผัสที่รับรู้!

“พร้อมช่วยเสมอครับนางฟ้า...ยินดีต้อนรับสู่ RED ANGEL!”

ไม่มีใครรู้หรอกว่าสิ้นคำพูดประโยคนั้นของเขา...ชีวิตของฉันจะถึงจุดเปลี่ยนครั้งยิ่งใหญ่ที่ฉันเองก็ไม่เคยฝันถึงมาก่อนในชีวิต!

พรึบ!

ผ้าห่มผืนหนาถูกกระชากให้ถอยร่นลงไปกองอยู่ที่พื้นเมื่ออยู่ๆ เจ้าของเตียงลุกพรวดพราดขึ้นมากะทันหัน ใบหน้าเนียนใสเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อเล็กๆ เต็มทั่วใบหน้า ทั้งๆ ที่อุณภูมิในห้องตอนนี้แทบจะติดลบเพราะบรรยากาศที่หนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจแท้ๆ มือบางยกขึ้นจับหน้าอกตัวเองเพื่อวัดการเต้นของจังหวะหัวใจ หัวใจดวงน้อยๆ เต้นรัวเร็ว เพราะความตื่นเต้นจากสิ่งที่เพิ่งจะพาลพบมา

“ฝันถึงเรื่องวันนั้นอีกแล้วเหรอวิสกี้” เสียงของคนที่นั่งเช็ดผมอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งเอ่ยถามเพื่อนรักด้วยความเคยชิน

“อืม ว่าแต่แกเถอะโซจู...หายหัวไปไหนมา” ฉันย้อนถามเพื่อนรักเมื่อสังเกตได้ว่าไม่ได้เจอหน้ากันเกือบเดือน ในใจก็อดจะคิดถึงไม่ได้ แต่เพราะเราทั้งคู่ล้วนรู้ดีแก่ใจว่าแต่ละคนนั้นมี ‘หน้าที่’ สำคัญที่ต้องไปทำอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้