ใครจะแต่งกับแก

ฉันเข้ามานั่งเรียนรวมกลุ่มกับเพื่อนๆของฉัน 3-4 คน วันนี้คนมาเรียนไม่เต็มคลาส อาจจะเพราะคลาสที่ยกเลิก และถูกเปิดกระทันหัน ทำให้นักศึกษาอยู่ในอาการมึนงง ไม่ก็ประชดจารย์ ด้วยการโดดเรียน ซึ่งตลอดเวลาที่เรียนเพื่อนจะคอยสะกิดฉันให้หันไปมองไอ้นนท์ตลอด พอฉันหันไปไอ้นนท์ก็เหมือนจะพูดอะไรบ้างอย่างกับฉัน แต่ฉันทำเป็นไม่สนใจไง ไอ้คนขี้หลีคนนั้นเลยได้แต่ทำปากงับลมต่อไป

กว่าจะเลิกคลาสก็เป็นเวลาเกือบ 5 โมงเย็นแล้ว ปกติเรียนเสร็จประมาณบ่ายสามนิดๆเอง แต่นี่เลทมาเกือบชม.ครึ่ง เรียนหนักไม่มีใครเกินเลยวิชานี้ พวกเพื่อนๆ เตรียมตัวจะกลับกันแล้ว ฉันเลยลุกขึ้นบ้าง หยิบโทรศัพท์ออกมา กำลังจะเดินออกจากห้องไปพร้อมเพื่อนเพื่อโทรหาใครสักคนก็โดนกระชากข้อมือเบาๆ

ไม่ต้องโทรละ รอโทรตอนคุยเสร็จละกัน โดนบ่นแน่เลย

"พริ้ง นนท์ขอคุยด้วยหน่อยดิ" คืนนนท์นั่นแหละที่จับมือฉันอยู่

"ปล่อยเลยไอ้มอ"

เปรมเพื่อนสาวที่เป็น LGBTQ ของฉันบอกนนท์ แต่เรียกด้วยฉายาที่ชอบเรียกกัน

"อะไรชื่อพริ้งเหรอ ทำไมเสือกเก่ง" ไอ้นนท์นี่ก็ตัวกวนตรีนเลยนะ เห็นเปรมกำลังจะด่าไอ้นนท์ต่อ ฉันจึงต้องรีบพูด

"แกมีไรจะพูดก็พูดสิวะนนท์ จะจับเพื่อ?" ฉันพูดจบก็สบัดแขนออกเบาๆ ฉันต้องรีบห้ามศึก ไม่งั้นไอ้นนท์กับเปรมได้ด่ากันยาว แล้วฉันก็จะไม่ได้กลับบ้านเร็วด้วย ฉันง่วงแล้วอะ อยากกลับบ้านแล้ว

"แน่ใจนะว่าจะให้คุยตรงนี้ "นนท์ถามพรางมองหน้าฉันอย่างขอความเห็น ฉันจึงพยักหน้าเมื่อเห็นว่าตรงนี้ไม่มีใคร มีแต่ฉันกับเพื่อน และฉันไม่มีความลับกับเพื่อนด้วยสิ

"เรียนจบแล้วแม่นนท์จะให้แต่งกับพริ้งอะ พริ้งจะยอมเหรอวะ" ไอ้นนท์ถามขึ้น เพื่อนฉันที่อยู่ตรงนั้นทุกคนอึ้งไปหมด ยกเว้นฉัน ก็ฉันรู้เรื่องนี้ละไง เมื่อเช้านี่เองแหละ และฉันก็มีแผนรับมือเรื่องนี้แล้วด้วย

"ใครเขาอยากแต่งกับแกวะนนท์ แกจริงจังกับคนอื่นเป็นซะที่ไหน ไอ้นิสัยจีบไม่เลือกแบบแก ฉันไม่เอามาเป็นสามีหรอกนะ"

ขอด่ามันหน่อย นี่เห็นว่าเป็นเพื่อนหรอกนะ ด่าแค่นี้คงไม่สะเทือนต่อมจิตสำนึกของมันหรอกมั้ง ฉันเห็นว่านนท์หน้าสลดไปนิดนึง แต่นิดนึงจริงๆนะ แล้วมันก็มั่นหน้าพูดต่อทันที

"นนท์ก็ไม่อยากแต่งกับพริ้งหรอก แต่งไปก็ไม่มีความสุข นนท์ยังไม่เจอคนที่ถูกใจเลย แล้วนนท์ยังชอบชีวิตที่มีอิสระมากกว่า แต่แม่นนท์นะสิ ชอบพริ้งมากเลยนะ ก่อนหน้านั้นบังคับให้นนท์มาจีบพริ้งตั้งนาน แล้วนี่ก็บอกเรียนจบจะไปขอพริ้งทันทีอีก จะทำไงดีวะ"

นนท์พูดอย่างคนปรงไม่ตก นนท์มันไม่กล้าขัดแม่ไงเรื่องของเรื่อง และอีกอย่างทำไมฉันจะไม่รู้นิสัยแม่นนท์ ก็คุณนิรากับแม่ฉันสนิทกันจะตาย แล้วท่านก็เอ็นดูฉันมากๆ จนอยากได้ไปเป็นลูกสะไภ้ แต่ฉันกับนนท์ก็อย่างที่เห็นไม่มีใครชอบใคร

"งั้นฝากไปบอกแม่นายด้วย ว่าพริ้งคงแต่งกับนายไม่ได้หรอก เพราะในอนาคตเธอต้องแต่งกับฉัน"

พูดจบพี่นักรบก็จูงมือฉันออกจากตรงนั้นทันทีท่ามกลางความตกใจของทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ รวมทั้งฉันด้วย

มาได้ไงเนี้ย? ฉันยังไม่ได้โทรบอกเลยนะว่าเรียนเสร็จแล้ว และไม่ต้องแปลกใจหรอกว่าพี่เขารู้ได้ยังไงว่าฉันเรียนอยู่ห้องไหน ก็คงถามคนแถวนี้ ไม่ก็ถามอาจารย์ พี่เขาเคยเรียนที่นี่ แน่นอนว่าเขารู้ทุกซอกทุกมุมของมหาลัยเลยแหละ

พี่นักรบไม่พูดอะไรอีก จนกระทั่งขับรถเข้ามาจอดร้านขายอาหารตามสั่งข้างมหาวิทยาลัย ร้านนี้มาบ่อยๆ ฉันจำได้ แล้วพี่เขารู้ได้ไงว่าฉันหิว ก็หิวจริงแหละ ตั้งแต่ออกจากบ้านตอนเช้าก็ยังไม่ได้กินอะไรอีกเลยอะ เขายังคงใส่ใจเก่ง

เราสั่งอาหารคนละอย่าง โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย จนกระทั่ง

"บอกว่าไงนะก่อนจะไปอะ" พี่นักรบพูดด้วยเสียงดุ ๆ โหมดคุณพ่อเริ่มมาละ ทั้งยังส่งสายตาไม่พอใจมาให้อีก คิดว่ากลัวเหรอ? ก็กลัวแหละ!

"เรียนเสร็จแล้วให้โทรบอกพี่ค่ะ" ฉันพูดเสียงเบา ฉันรู้ว่าต้องทำยังไง ถึงจะไม่ต้องโดนบ่นเยอะ เลยแกล้งทำหน้าสำนึกสักหน่อยให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามตายใจ ส่วนรู้สึกผิดไหม ก็เฉยๆ ฉันตั้งใจจะโทรอยู่แล้ว แต่โดนนนท์ขวางไว้ก่อน ฉันไม่ผิดสักหน่อย

"แล้วทำไมไม่โทร หรืออยากกลับเอง ทีหลังบอก จะได้ไม่ต้องมา" ฉันยังคงเห็นแววโมโหในแววตาของพี่เขา เอ้า! ทำไมไม่ได้ผล ฉันนึกว่าท่าทางสำนึกผิดปลอมๆของฉันจะทำให้เขาโกรธน้อยลง แต่ไม่เลย

"ก็วันนี้จารย์ที่สอนแทนเลิกคลาสช้าไปตั้งชม.ครึ่งนี่คะ แล้วตอนจะออกจากคลาส นนท์เขาก็มาขอคุยด้วย ก็เลยยังไม่ได้โทรแล้วพี่ก็มาพอดีนี่แหละค่ะ"

ฉันอธิบายให้เขาฟังด้วยความรู้สึกน้อยใจ ฉันจะมีสิทธ์น้อยใจไหมนะ พี่เขาไม่พูดอะไร บรรยากาศก็เลยอึกอัดมากกว่าเดิม ไม่นานอาหารที่สั่งก็มาเสริฟ แล้วเราก็ลงมือทานโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย